Από την Ολλανδία με αγάπη

Η ιστορία ξεκινάει τρία χρόνια πριν, όταν βρέθηκα για δουλειά στο Παρίσι, για δύο εβδομάδες... Σίγουρα δύο από τις καλύτερες εβδομάδες της επαγγελματικής μου ζωής... Στο διάστημα που ήμουν εκεί συγκατοικούσα με μια γραφίστρια, που δουλεύει στην αντίστοιχη με εμένα έκδοση της Ολλανδίας, πιο μικρή από μένα, σαφώς πιο μαζεμένη από μένα (όντας βορειοευρωπαία), με απίστευτη όρεξη να εξερευνήσει όλο το Παρίσι στις 3 ώρες που είχαμε ελέυθερες κάθε μέρα... Μου έβγαλε το λάδι...

Από τότε, κρατήσαμε επαφή μέσω mail και blog, όπου η μία παινεύει την άλλη για τα κατορθώματά της. Η Eefje που λες, είναι ένας εξαιρετικά καλλιτεχνικός άνθρωπος. Δεν έχει αφήσει craft για craft τα τελευταία δύο χρόνια. Ξεκίνησε με σχέδιο και πέρασε χωρίς φόβο και πάθος στην ραπτική και το βελονάκι (εγώ ακόμα το προσπαθώ το τελευταίο).

 

To An abundance of Katherines του John Green στην αγγλική και ολλανδική εκδοσή του και ο σελιδοδείκτης που δημιούργησε η Eefje... 

Το τελευταίο της εγχείρημα το βρήκα εξαιρετικό! Ονομάζεται "I found a bookmark" και ιδέα είναι απλή. Είσαι μέλος μιας δανειστικής βιβλιοθήκης (προφανώς το εξωτερικό που ιδέα είναι απίστευτα διαδεδομένη), παίρνεις ένα βιβλίο σπίτι σου να διαβάσεις. Όταν το τελειώσεις, παίρνεις μια λευκή κάρτα ή ένα κομμάτι λευκό χαρτόνι σε διαστάσεις σελιδοδείκτη, και σκετσάρεις, ζωγραφίζεις κλπ κάτι, κάτι που σου ενέπνευσε το βιβλίο που διάβασες. Πριν παραδόσεις το βιβλίο πίσω στην βιβλιοθήκη, παραχώνεις τον σελιδοδείκτη σου στις σελίδες του βιβλίου, αφού το φωτογραφίσεις ή σκανάρεις και το ανεβάζεις στο site I found a bookmark. 

Άραγε οι βιβιλιοθηκάριοι θα αφήσουν μέσα τους σελιδοδείκτες για να τους δει ο επόμενος που θα δανειστεί το βιβλίο; Οι άνθρωποι που θα τον βρουν θα θέλουν να τον κρατήσουν, θα τον πετάξουν ή θα τον αφήσουν μέσα για τον επόμενο αναγνώστη; Θα τους εξάψει την περιέργια να μπουν στο site και να δουν τι ακριβώς γίνεται ή το project θα ξεχαστεί πριν ακόμα ξεκινήσει; Θα καταφέρει το I found a bookmark να γίνει ένα παγκόσμιο project ή θα πατώσει;

Μπορεί στην Ελλάδα οι δανειστικές βιβλιοθήκες να μην είναι διαδεδομένες, αν και σε πολλές από αυτές γίνεται καταπλητική δουλειά από ορισμένους από τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί, όμως είναι ευκαιρία, τώρα και με την κρίση, αν δεν μπορούμε να αγοράσουμε ένα βιβλίο να το δανειστούμε από την βιβλιοθήκη του δήμου μας... Ίσως η ιδέα της Eefje, να καταφέρει να αναβιώσει την έννοια και τη σημασία του δανεισμού ενός βιβλίου...

 

Άλλα νέα;

Καιρό έχω να γράψω. Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει τόσο πολύ και δεν μπορώ να πιστέψω πως έφτασαν τόσο γρήγορα και τα Χριστούγεννα. Από το πολύ ράψιμο ξέχασα αυτό εδώ το blog, όχι πως δεν το παρακολουθώ, απλώς δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ μαζί του...

Στα νέα της μέρας, ένα σκυλάκι αδέσποτο βρήκε σπίτι, αφού φιλοξενήθηκε για λίγο στο δικό μας σπίτι. Ενα μωρό, ούτε ενός έτους, μαύρο κοκεράκι, μας πήρε από πίσω στην βόλτα μας με τη Νίλα και ούτε λίγο, ούτε πολύ, και κυρίως επειδή εγώ είναι να μην πετύχω αδέσποτο στο δρόμο, βρήκε καινούργια οικογένεια. Αφού η παλιά του το παράτησε ή της έφυγε... Όμως ούτε στοιχεία είχε πάνω του, ούτε τίποτα. Έτσι η καινούργια του μαμά, η κτηνίατρος της δική μας σκυλίτσας, το πήρε με χαρά και το πρόσθεσε στη δική της οικογένεια. Τέλος καλό θέλω να πιστεύω...

Ο κούκλος ξαπλάρει στο χαλί της κουζίνας...

Σε ακόμα περισσότερα νέα της μέρας, ή για την ακρίβεια της χθεσινής βραδιάς, γίναμε μάρτυρες απίστευτου γιουχαρίσματος ενός ακόμα πολιτικού προσώπου. Εκεί που είχαμε πάει να δούμε στο Ίδρυμα Ευγενίδου την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ του Πιέρ Υβ Κουστώ (γιού του Ζακ Υβ Κουστώ) για την διάσωση της Μεσογείου (ναι, όταν είσαι άνεργη βρίσκεις χρόνο ακόμα και για τη διάσωση της θαλάσσιας χελώνας που λέει ο λόγος), ανεβαίνει στο πόντιουμ να μιλήσει η Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Δικαίου, Επιστήμης και Τεχνολογίας, Διονυσία-Θεοδώρα Αυγερινοπούλου, άρχισε να πέφτει το απίστευτο κράξιμο από τον κόσμο που βρέθηκε για να παρακολουθήσει την προβολή. Η κυρία είναι μέλος της Ομάδας Δράσης «Ωκεανοί» που έχει δημιουργήσει ο γιός του Κουστώ και με το που άνοιξε το μικρόφωνο άρχισε και ο πανικός. Αν με ρωτήσεις δεν ήταν αδικαιολόγητος. Η συμπεριφορά της απέναντι στον κόσμο ήταν απαράδεκτη κι όταν κάποιος της φώναξε πως "εδώ ο κόσμος πεινάει", εκείνη με ένα μιδίασμα απάντησε, "να περάσετε έξω και να σταματήσετε να φωνάζετε"... 

Ελπίζω η κυρία να μην θεωρεί πως το χειροκρότημα που ακολούθησε και συνόδεψε ολόκληρη την ομιλία της πως ήταν για να την επευφημίσουν, αλλά να κατάλαβε πως ήταν ο τρόπος του κοινού να την διακόψουν...

Για όποιον ενδιαφέρεται πάντως, το ντοκιμαντέρ τιτλοφορείται "Τα μυστικά της Μεσογείου" και δημιουργήθηκε από τον Πιέρ-Υβ Κουστώ σε συνεργασία με τον υδροβιολόγο Enric Sala για το κανάλι National Geopraphic, εκατό χρόνια από τη γέννηση του θρυλικού θαλάσσιου εξερευνητή Ζακ-Υβ Κουστώ.

Και εις άλλα με υγεία και Καλά μας Χριστούγεννα...

δύο μήνες μετά

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μετράνε τις μέρες και τις ώρες, αλλά τυχαίνει (αλήθεια) κάθε φορά που λέω να γράψω κάτι εδώ, να έχει περάσει ακόμα ένας μήνας από την απόλυση.

Η χαρτούρα μόλις τελείωσε σε ταμεία, ιατροφαρμακευτικούς οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες και έχω πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα στο ράψιμο. Μην το γελάς, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο αποτοξίνωσης... Ράβω σαν να μην υπάρχει αύριο. Το σπίτι μας είναι γεμάτο χνούδια από υφάσματα, ρετάλια και κλωστές. Το σκυλί τρέχει και από το μουσούδι της κρέμονται κλωστές κι εγώ τρέχω από πίσω να τις μαζέψω.

Συχνά (όχι τόσο όσο θα ήθελα) το σπίτι μυρίζει φαγητό σπιτίσιο και τα τηγάνια τα πρωινά του Σαββάτου παίρνουν φωτιά, καθώς φιλοξενούν πάνω τους χυλούς από pancakes.

Στους δύο μήνες που έχουν περάσει, δεν έχω σκεφτεί ούτε μία στιγμή πως θα ήταν να ξαναγύριζα πίσω. Ναι, το έχω ξαναπεί πως αγχώνομαι με τα χρήματα, αλλά είναι κάτι που έρχεται και φεύγει... Έρχεται όταν σκάνε λογαριασμοί και φεύγουν όταν τους πληρώνω (όσο μπορώ ακόμα)...

Στα καλά της υπόθεσης είναι πως επανέκτησα τη δημιουργηκότητά μου η οποία μάλλον τόσο καιρό κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Τώρα βγαίνει στην επιφάνεια και κάνει καθημερινό πάρτυ. Η αισιοδοξία μου παρά τη μαυρίλα επιμένει να μου κάνει παρέα και η καλή διάθεση καλά κρατεί ακόμα.

Παράλληλα, μπορώ καθημερινά να διαβάζω και να "γνωρίζω" καινούργιους ανθρώπους μέσα από ενδιαφέροντα blog που και εκείνοι επιμένουν να ζουν τα "αμερικάνικα" όνειρά τους μέσα στην κακομοιριά αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας. Αυτό να δεις πόσο το χαίρομαι! Πάντα πίστευα, κι ελπίζω ποτέ να μην σταματήσω, πως όταν πιάνεις πάτο, το επόμενο βήμα είναι μια γερή κλωτσιά στον πυθμένα για να αρχίσεις να ξανανεβαίνεις στην επιφάνεια. Κι όσο κι αν ακόμα υπάρχουν βαρίδια δεμένα στα πόδια μας που μας βουλιάζουν μέρα με την ημλερα, όλοι με κάποιον τρόπο, θα βρούμε την άκρη, να ελευθερωθούμε από τα "δεσμά" και να φτάσουμε αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια...

(αφιερωμένο σε δύο ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα και μόνο διαδικτυακά που ζουν τον βούρκο της καθημερινότητας, αλλά φροντίζουν να καλοπερνούν με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους και τα εκατομμύρια καλά που η κοινή τους ζωή τους προσφέρει και μας κάνουν κι εμάς να αισθανόμαστε πως δεν είμαστε τα μοναδικά ούφο αυτής της χώρας που διατηρούν ακόμα κάποια ψήγματα αισιοδοξίας)

Ένα μήνα μετά...

και η ζωή συνεχίζεται... Μέσα σε αυτόν τον μήνα κατάφερα με τεράστια επιτυχία να κανονίσω τα της ανεργίας μου και το κυριότερο, να επανακτήσω την ηρεμία μου και να γίνω κανονικός άνθρωπος και πάλι. Ένας κανονικός άνθρωπος που σε λίγους μήνες δεν θα έχει λεφτά, αλλά δεν γαμιέται; Και να είχα, θα έπρεπε να τα δώσω...

Αν το σκεφτείς λίγο χιουμοριστικά το θέμα, γιατί πολύ μαυρίλα έχει πέσει, η ανεργία σε επαναφέρει σε μια κατάσταση που είχες από καιρό ξεχάσει πως είναι... Απολαμβάνεις περισσότερο το σπίτι σου, βρίσκεις πιο διασκεδαστικούς τρόπους να ξεφύγεις από την καθημερινότητά σου, πας στην λαϊκή γιατί μπορείς (!), χαζεύεις τις μουστάρδες στο σουπερμάρκετ με τις ώρες γιατί δεν έχεις και τίποτε άλλο να κάνεις και το κυριότερο, είσαι σε κατάσταση ζεν.

Στο μεταξύ, έχεις αποφασίσει πως θα κάνεις προσπαθήσεις να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα, που ξέρεις ότι δεν θα σου αποδώσει στην αρχή τουλάχιστον πολλά, αλλά άμα δεν το προσπαθήσεις δεν θα μάθεις ποτέ! Παράλληλα βρίσκεις τρόπους να φάς με τρόπο την αποζημίωση, πριν στην φάει η εφορία και κανονίζεις ταξίδια για του χρόνου, γιατί μπορείς ρε, και ούτε άδειες έχεις να ζητήσεις ούτε τίποτα από κανέναν!

Μου δίνω ένα δίμηνο ακόμα μέχρι να αρχίσω να φρικάρω που ο μισθός δεν μπαίνει κάθε μήνα πλέον και που τα έτοιμα έχουν αρχίσει να πιάνουν πάτο, αλλά στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ένα πράγμα: η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας μακριά από κάθε μαλάκα και κάθε γραφείο που με έκανε να αποκτήσω υπερμετροπία στα 25, ψυχοσωματικά στα 30 και ψυχολογικά στα 34. Ουστ!

Πως να ξεκινήσεις τον μήνα σου...

...
καλό μήνα...
αν έτυχε να περάσεις χθες από την Κηφισίας στην άνοδο κατά τις 3 το μεσημέρι και σιχτίριζες που είχε κίνηση εκεί στο Ψυχικό, φταίω, το παραδέχομαι... Αλλά τι να σε κάνω μάνα μου που έμεινε το ριμάδι από μπαταρία...
Θερμά ευχαριστώ στον μοναδικό φορτηγατζή που βγήκε από το φορτηγό του να με βοηθήσει να το πάω στη δεξιά λωρίδα, χίλιες κατάρες και μούτζες στον τύπο με το μηχανάκι που φώναξε "βενζίνη θέλει" (γελοίε) και άλλα τόσα ευχαριστώ στον αστυνόμο που έσκασε επειδή προφανέστατα είχα προξενήσει κυκλοφοριακό χάος και με βοήθησε να το πάω μέχρι τον παράδρομο, χωρίς παρακαλώ πολύ να μου κόψει κλήση επειδή παρακωλούσα την κυκλοφορία...
Πριν από το συγκεκριμένο συμβάν είχαμε ακόμα τέσσερις απολύσεις και μια αβεβαιότητα να πλανιέται πηχτή σαν την βλακεία που μας δέρνει...
Τι καλά...
καλό μήνα...

Βοήθεια, καλέεεε!

Το πήρε καινούργιο, δώρο ήταν, το έκανε βόλτες, το χάρηκε λίγο, το πήγε στη δουλειά και της το κλέψανε, αν και ήταν δεμένο και κλειδωμένο πάνω στη Βασιλίσσης Σοφίας μέρα-μεσημέρι. Τώρα η Χρύσα μας έχει μαραζώσει και ψάχνει να βρει το ποδήλατό της! Σας παρακαλώ, το ξέρουμε πως είναι σαν να ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα, άλλα αν το πάρει το μάτι σας, ρίξτε ένα τηλέφωνο!
Ευχαριστούμε!

απομακρύνσου

νεύρα.
μια παραγγελία που ήρθε λειψή.
αλλή μία που έρχεται λειψή (αυτή από δικό μου λάθος)
μια άδεια που αργεί ακόμα να έρθει.
ένα σαββατοκύριακο που τελείωσε με βροχή
μια εβδομάδα που αρχίζει με επίσκεψη στην εφορία
μερικές δεκάδες κείμενα να γραφτούν
μια συνέντευξη που περιμένει απομαγνητοφώνηση
μπόλικη γκρίνια
βαθιά ανάσα και αυτό... (βλ. κάτω)
καλή εβδομάδα...

Πήγα που λες στο Σύνταγμα χθες...

... αναλύσεις για τη μεγαλύτερη μη κομματική συγκέντρωση στην Αθήνα, που οργανώθηκε μέσω fb και twitter, τις αφήνω σε άλλους πιο "ειδικούς". Εγώ είχα φωτογραφική μαζί μου και να τι είδα...

νωρίς, κατά τις 8 και...

το πανό της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ που στήθηκε απέναντι από το υπουργείο Οικονομικών έγραφε "Δεν πουλάω και δεν πουλιέμαι". Σε έκταση παίζει να έφτανε να σκεπάσει όλους τους άστεγους της Αθήνας...

πιο αργά το βράδυ... κατά τις 10 και...

Πλατεία Συντάγματος: η Γιορτή της Μουσικής συναντά τις απεργιακές διαδηλώσεις, χωρίς συναυλίες και χωρίς χημικά από τα ΜΑΤ... you get the feeling...

 Μας κάνατε Μνημόνιο, σας κάνουμε Μνημόσυνο.#epic

LIKE!!!

κατά τις 12 το βράδυ...

Να παρατηρήσω μόνο κάπου εδώ, πως είδα παιδάκια (μωρά) να κυνηγιούνται ανάμεσα στα ΜΑΤ (έπρεπε να έχω βγάλει φωτογραφία), είδα μαμάδες και μπαμπάδες με καρότσια, έναν παπά, είδα παππούδες και γιαγιάδες να κάνουν βόλτες στην κατάμεστη πλατεία, χαμένους τουρίστες να κοιτούν αποσβολωμένοι, σκυλιά με λουριά, ζευγάρια που φιλιόντουσαν. Ένιωσα λίγη χαρά μεταξύ μας, λίγη αισιόδοξία, λίγη ελευθερία.

υ.γ. Ξέμειναν από μπύρες τα περίπτερα της Αθήνας #fact
υ.γ.1 Δεν είχε σήμα στην πλατεία ούτε για πλάκα. Μετα βίας κατάφερα να πάρω ένα τηλέφωνο από το κινητό μου.
υ.γ.2. Για wi-fi δεν το συζητώ καν. Δεν έχω internet στο κινητό μου μάνα μου, γιατί δεν έχω λεφτά να πληρώνω την Cosmote...



ΔΙΑΒΑΣΕ:
http://www.thepressproject.gr/index.php?l=4728

http://dilated2.wordpress.com/2011/05/26/%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-2552011/

ΜΕ ΑΥΤΟ ΓΕΛΑΣΑ ΠΟΛΥ
http://www.theblob.gr/eidhseis/koinwnia/item/970-Aganaktismenoi-hipsters.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

MORE PHOTOS HERE
http://www.lifo.gr/lifoland/view/3060

A, ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΧΟΡΟ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ!!!
http://www.youtube.com/watch?v=aNi8nfds2-g

ετοιμάζω βαλίτσα από τώρα (part 1. the book sessions)

Αν περίμενα να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ, θα έγραφα πάλι εδώ τον Αύγουστο, που κανείς δεν θα ήταν εδώ να το διαβάσει...
Ναι οκ, να λες πάλι καλά που έχεις δουλειά κλπ κλπ κλπ, αλλά περισσότερο τώρα από ποτέ ονειρεύομαι στον ξύπνιο μου παραλίες, θάλασσα, ζέστη, frozen margaritas, μπύρες, Καρτελά, Sunset και μυρωδιά αντιηλιακού. Νομίζω είναι από τις λίγες φορές που τις χρειάζομαι τις ριμαδιασμένες τις διακοπές πιο πολύ από ποτέ.

Αυτό, το να φαντάζομαι και να ονειρεύομαι τις διακοπές το έκανα πολύ μικρή, όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό (αιώνες πίσω, ναι). Θυμάμαι πως ξεκινούσα να φτιάχνω την βαλιτσούλα με τα παιχνίδια μου και τις "Χαρούμενες Διακοπές" τον Απρίλιο για ένα ταξίδι που ξεκινούσε συνήθως τέλος Ιουνίου... Και την άφηνα σε μια ντουλάπα μέσα, και μέχρι να φτάσει η ώρα να φορτώσουμε το αυτοκινήτο για να φύγουμε για Ακράτα είχα βγάλει κι είχα ξαναβάλει τα βιβλία μου και τα παιχνίδια μου καμιά εκατοστή φορά.

Αυτή τη φορά δεν θα φτιάξω βαλίτσα, αλλά μια λίστα θα την κάνω. Για να μπω σε mood διακοπών, κι ας ξέρω ότι έχω μπροστά μου ακόμα 74 μέρες (give or take), οπότε στάνταρ στη λίστα θα διαγραφούν και θα γραφτούν πολλά καινούργια....

Βιβλία
(όσα και να πάρεις ποτέ δεν είναι αρκετά)...
-Never Let me go - Kazuo Ishiguro (όχι γιατί βγήκε σε ταινία, αλλά επειδή μια ψυχή μου είπε πως το λάτρεψε και το πρότεινε ασυζητητί). Toυλάχιστον αν δεν μου αρέσει - χλωμό- αυτήν θα πλακώσω στα χαστούκια. Not.
- Βοοκ of Clouds - Cloe Aridjis. Ακόμα το παλεύω, αλλά μιλάει για το Βερολίνο που αγαπώ, τι να το κάνω το ριμάδι; Να το παρατήσω; Ποτέ.
-Neil Gaiman - Graveyard Book. Αγαπώ Neil Gaiman οπότε και την υπέρτατη παπάρα να έχει γράψει θα το διαβάσω και θα πω κι ένα τραγούδι.
- Πέθανε ο σκύλος, κατα τ' άλλα όλα καλά - Ray Bradbury. Δώρο κολλητής & Σία, που αν ξεπεράσεις τον τίτλο (και το γεγονός ότι έχω σκύλο), ήρθε highly recommended.
- Σχέδιο διαφυγής - Αδόλφο Μπιόυ Κασάρες. Δώρο κολλητού κι αυτό που αγοράστηκε επειδή στο εξώφυλλο γράφει "Το αριστούργημα του Κασάρες" και παραδόθηκε με την ατάκα "Σου πήρα ένα αριστούργημα". "Α, το έχεις διαβάσει;" "Όχι, αλλά είναι αριστούργημα..." You get the point...
-Τζόναθαν Κόου - Το σπίτι του ύπνου. Δώρο ετερης κολλητής, ξανά μανά. Από τις αγαπημένες μου εκδόσεις "Πόλις". Αγαπώ Άντζι.
- Κυριακή - Αλέξης Σταμάτης. Μετά το "Μπαρ Φλωμπέρ" και την "Βίλα Κορμπέ" που διαβάστηκαν απνευστί κάποιο καλοκαίρι λίγα χρόνια πριν στην Άνδρο, πήρα την Κυριακή. Δυσκολεύομαι, αλλά που θα πάει. Θα μου κάτσει κι αυτό.
- Κινηματογραφική Λέσχη - David Gilmour. Μπαμπάς βάζει γιο που παρατάει το σχολείο να βλέπει τρεις φορές την εβδομάδα ταινίες που εκείνος διαλέγει. Αυτός που το διαβάζει τώρα το ξεκίνησε πριν λίγες ημέρες και το τελειώνει... Nough said. Στην βαλίτσα κι αυτό.
-Τζόνι και Λούλου - Βάσια Τζανακάρη. Αυτήν την ξέρω. Και ξέρω πάνω-κάτω και τι τράβηξε για να το γράψει. Για την ακρίβεια όσο το έγραφε μιλούσαμε και γκρινιάζαμε η μία στην άλλη. Μετά γκρίνιαζε εκείνη και την άκουγα εγώ. Είναι από αυτές τις γνωριμίες, που αν και τον ξέρεις τον άλλο χρόνια, αλλά έλεγες μόνο ένα "γειά" στις συναυλίες που τον πετύχαινες, τώρα βγάζεις τα σώψυχά σου online. Άλλο level επικοινωνίας. Βγήκε προχθές. Ετοιμάζομαι να το αποκτήσω.

Μέχρι τον Αύγουστο να ξέρεις ότι θα σου πω και για άλλα βιβλία. Αν και με τους ρυθμούς που διαβάζω τώρα (δυο σελίδες την ώρα που θα πέσω για ύπνο και μετά - γκντουπ- το βιβλίο στη μούρη και... ροχαλητό) με βλέπω τα παραπάνω να μου φτάνουν μέχρι και τα Χριστούγεννα...

Το πιο περίεργο πράγμα είναι που...

... οι μέρες περνούν σαν νερό. Ούτε που κατάλαβα πότε έφυγε και το Πάσχα, πάει και η άδεια και η αργία του Αγίου Πνεύματος μοιάζει τόσο κοντά... Είναι ίδιον της ηλικίας; Να βάλω τις φωνές και να φρικάρω; Μπα...

Πάντως να ξέρεις πως μέσα στην περασμένη εβδομάδα ήθελα πολλά να γράψω. Αλλά αποφάσισα να βγω έξω από το σπίτι, κάτι που δεν το συνηθίζω, ειδικά μέσα στον χειμώνα. Ελα όμως που άνοιξε ο καιρός και ξεπόρτισα κι εγώ... Τώρα με τη δουλειά μπλόκαρε το μυαλό και δεν θυμάμαι καν τι ήθελα να γράψω.

Μόνο για την Pina Bausch να σου πω, να πας να την δεις. Κι ας είναι 3D που εμένα με κουράζει. Αξίζει.

Klein Mein

Το Σάββατο 9 Απριλίου στο Quilombo Centro Cultural η κινηματογραφική ομάδα Klein Mein θα προβάλει τρεις μικρού μήκους ταινίες τους, τις "Oedipus", "Against" και "Altera Pars" καθώς και το πρώτο τους επεισόδιο της νέας τηλεοπτικής σειράς ντοκιμαντέρ «Mammifères Européens» στο οποίο συμμετέχουν και οι Quilombo. Μια καινούργια τηλεοπτική πρόταση που παρουσιάζει σε κάθε επεισόδιο μία διαφορετική Ευρωπαϊκή πόλη, παρατηρώντας την συμπεριφορά των κατοίκων της προβάλλοντας ένα ντόπιο μουσικό σχήμα και φιλοξενώντας έναν γνωστό καλλιτέχνη που ζει και εργάζεται στην πόλη. Στο πρώτο επεισόδιο παρατηρούμε τον τρόπο μετακίνησης των ανθρώπων στην Αθήνα, παρουσιάζουμε ένα απροσδόκητο live από τους Quilombo στην μέση του δρόμου και μας μιλάει ο Γιάννης Οικονομίδης, σκηνοθέτης του "Μαχαιροβγάλτη", "Η ψυχή στο στόμα" και "Σπιρτόκουτο".
Αφηγήτρια η Κατερίνα Διδασκάλου.

Μετά τις προβολές θα ακολουθήσει live από τους QUILOMBO και πάρτι με swinging
house επιλογές από τον DJ ERF (KLEIN MEIN). Έναρξη προβολών 10:30 μμ . 

Είσοδος Ελεύθερη

Quilombo Centro Cultural
Σερβίων 10 & Λεωφ. Αθηνών, Ακαδημία Πλάτωνος 

Debtocracy

Έχεις διαβάσει για αυτό. Ξέρεις πάνω κάτω τί είναι και πως δημιουργήθηκε. Διάβασε και τι είπε ο ένας εκ των δημιουργών, ο Άρης Χατζηστεφάνου.

 Κατερίνα Κιτίδη - Άρης Χατζηστεφάνου

 

Debtocracy: Ένα μεγάλο πείραμα με μεγάλο ρίσκο

Χωρίς χορηγούς, χωρίς μεγάλες εταιρείες από πίσω, με μοναδική οικονομική στήριξη από την τεράστια ανταπόκριση του κοινού, που απάντησε στην πρόσκλησή τους για συμμετοχή, ο Άρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη δημιούργησαν το «Debtocracy - Χρεοκρατία».
Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που τολμά να ψάξει και να αναλύσει τους λόγους και τις αιτίες που οδήγησαν στην οικονομική κρίση του σήμερα. Το «Debtocracy» βγαίνει στον αέρα απόψε (μέσα από το www.debtocracy.gr και το www.xreokratia.gr) και αποτελεί το πρώτο ντοκιμαντέρ στην ιστορία της Ελλάδας που δημιουργήθηκε από τον κόσμο για τον κόσμο, από δύο δημοσιογράφους που τόλμησαν να τα βάλουν με το «σύστημα» και να σπάσουν το τηλεοπτικό και κινηματογραφικό κατεστημένο, που θέλει να απαιτούνται τεράστια χρηματικά ποσά για τη δημιουργία ενός τόσο μεγάλου project.

Με μακρά πορεία στο χώρο της δημοσιογραφίας και οι δύο [o Άρης Χατζηστεφάνου είναι δημιουργός του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού Infowar και αρχισυντάκτης στο The Press Project (www.thepressproject.gr) και η Κατερίνα Κιτίδη αρχισυντάκτρια στο www.tvxs.gr], παραθέτουν μια ανάλυση του προβλήματος και προτείνουν λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Λίγες ώρες πριν το Debtocracy «βγει στον αέρα», ο Άρης Χατζηστεφάνου μίλησε για το ντοκιμαντέρ που πολλοί περιμένουν με αγωνία να δουν.


Τι είναι καταρχήν το «Debtocracy»;
Είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ με τέτοιο μέγεθος παραγωγής που βγαίνει στην Ελλάδα, με αποκλειστικά όλο το κόστος παραγωγής να έχει καλυφθεί από τον κόσμο που μας έστειλε χρήματα, κι ίσως ένα από τα πρώτα τέτοιου μεγέθους που μοιράζεται δωρεάν, χωρίς κανένα δικαίωμα χρήσης ή αναμετάδοσης. Μπορεί δηλαδή να το πάρει όποιος θέλει και να το προβάλει, είτε είναι μια διοργάνωση, είτε ένα μεγάλο κανάλι, όποιος θέλει.
Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για το χρέος, αλλά πιάνει και θέματα για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και της ευρωπαϊκής κρίσης πριν φτάσει στην Ελλάδα, με έναν εναλλακτικό τρόπο. Και για αυτόν το λόγο απευθυνθήκαμε και σε ορισμένους από τις «κορυφές» των λεγόμενων μη ορθόδοξων οικονομικών, όπως o Σαμίρ Αμίν ο οικονομολόγος, o Ντέιβιντ Χάρβεϊ ή ο Κώστας Λαπαβίτσας, αλλά και σε φιλόσοφους όπως ο Αλέν Μπαντιού. Παράλληλα απευθυνθήκαμε σε αυτούς στον Ισημερινό που έστησαν την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου.
Μέσα από αυτό οι άνθρωποι που ήταν υπεύθυνοι για αυτήν την επιτροπή είπαν πως αυτά που καλείται να πληρώσει ο κόσμος, ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρέους, είναι παράνομο ή είναι απεχθές, όπως λέγεται, ή μη νομιμοποιημένο. Εν ολίγοις, πως δεν οφείλει ο κόσμος να το πληρώσει. Και έφτιαξαν αυτήν την επιτροπή, άνοιξαν τα λογιστικά βιβλία και είδαν πως αυτό κι αυτό είναι παράνομο και άρα δεν το πληρώνουμε.
Μια τέτοια επιτροπή ή μάλλον μια πρωτοβουλία για να φτιαχτεί μια τέτοια επιτροπή υπάρχει ήδη και στην Ελλάδα, με γνωστά ονόματα από πίσω, όπως ο καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας, μια πρωτοβουλία που έχει και τη στήριξη από εκατοντάδες άτομα και προσωπικότητες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εμείς παρακολουθούμε την πορεία αυτής της πρωτοβουλίας, παράλληλα με την πορεία της κρίσης.

Για ποιους λόγους αποφασίσατε να δημιουργήσετε ένα τέτοιο project χωρίς τη συμβολή κάποιου χορηγού ή παραγωγού και στραφήκατε στον κόσμο;
Θέλαμε να αποφύγουμε δεσμεύσεις, οικονομικές ή πολιτικές. Το να έχεις χορηγό μια μεγάλη εταιρεία ή ακόμα και μια πολιτική παράταξη σημαίνει ότι μπορεί να θελήσει άμεσα ή έμμεσα να παρέμβει στο έργο σου. Μπορεί κάποιος να συμφωνεί με την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, αλλά να σου λέει μην ασκήσεις κριτική στην ευρωζώνη ή σε ξένες εταιρείες. Αυτό πιστεύαμε πως δεν μπορούσε να γίνει. Κάναμε ένα μεγάλο πείραμα με μεγάλο ρίσκο.
Το «Debtocracy» το ξεκινήσαμε πριν καν το πούμε στον κόσμο και είχαμε ήδη φτάσει να βάλουμε 5.000 ευρώ από την τσέπη μας. Από τη στιγμή όμως που το ανακοινώσαμε, το κόστος παραγωγής καλύφθηκε από το κοινό μέσα σε μία εβδομάδα, κάτι απίστευτο, και μάλιστα δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε τον κόσμο να δίνει χρήματα όταν είχαμε ήδη ενημερώσει ότι το βασικό κόστος έχει καλυφθεί και ότι τώρα καλύπτουμε τα έξοδα διανομής. Ήταν απίστευτη η ανταπόκριση.

Έχουν περισσέψει δηλαδή χρήματα;
Όταν μιλάμε για διανομή, δεν μπορούμε να λέμε πως μας έχουν περισσέψει χρήματα. Κι αυτό γιατί όσα λεφτά και να πάρεις, αυτά θα διατεθούν σε αφίσες, σε διαφημίσεις, σε προώθηση, να κοπούν DVD για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να το δουν στο Ίντερνετ.
Παρ’ όλα αυτά σκεφτόμαστε μήπως τελικά θα πρέπει να υπάρξει κι ένα επόμενο βήμα. Να πούμε δηλαδή πως η ομάδα σκοπεύει να κάνει κάτι στο μέλλον, αυτοί που δώσατε ήδη ή αν επιθυμείτε να συνεχίσετε να ενισχύετε, τα χρήματα θα πάνε σε μια επόμενη παραγωγή κι αν δεν συμφωνείτε με αυτήν την παραγωγή, θα σας τα επιστρέψουμε.

Συναντήσατε εμπόδια κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
Καταρχήν βρέθηκαν άνθρωποι στην ομάδα που έκαναν κι άλλες δουλειές να πρέπει να δουλεύουν παράλληλα και για το «Debtocracy», και αυτό τεχνικά σου βγάζει διάφορα προβλήματα στη φόρα.
Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν επαγγελματίες, όπως ο μοντέρ ο Άρης Τριανταφύλλου, η BitsnBytes του Κώστα Εφήμερου, η εταιρεία που ανέλαβε να βοηθήσει στην παραγωγή, άνθρωποι που είχαν δουλέψει και στο παρελθόν σε ανάλογα projects κι έτσι καταφέραμε, ενώ δεν υπήρχε τίποτα έτοιμο, να το ετοιμάσουμε, ξεπερνώντας όλοι τους εαυτούς μας και κάνοντας όλοι πράγματα που δεν γνωρίζαμε, όπως εγώ να κάνω κάμερα ή να φτιάχνω το φωτισμό...
Αν τώρα εννοείς και σε πολιτικές, δεν υπήρχε κάτι άμεσο. Αυτό που μπορώ να πω εγώ και μόνο βάσει αίσθησης είναι ότι έχει ήδη ενοχλήσει πριν καν κυκλοφορήσει.

Τι κερδίσατε και τι χάσατε κάνοντας το «Debtocracy»;
Νομίζω πως νικήσαμε το φόβο πως μια τέτοια παραγωγή χρειάζεται από πίσω μεγάλες εταιρείες παραγωγής ή χρηματοδότες και καταλάβαμε ότι μπορούμε να παίρνουμε μια κάμερα και να γυρνάμε τον κόσμο και να βγάζουμε κάτι αξιοπρεπές και αισθητικά. Το μόνο που χάσαμε ήταν εβδομάδες ύπνου...

Fail Forever

Ή αλλιώς When Saints Go Machine. Είναι Δανοί, τέσσερις, αλλά εγώ έκοβα το χέρι μου ότι στα φωνητικά ήταν ο Antony Hegarty. Δεν είναι τελικά. Κι ας τους να λένε ότι μοιάζουν με τους Empire of the sun που μοιάζουν με τους MGMT. Καμία σχέση. Εν αναμονή του πρώτου τους LP Konkylie, κάνε κλικ στο λινκ από κάτω και άκου τρία κομμάτια τους.

Άκου περισσότερα εδώ

Κυριακή

Μέχρι πριν λίγο καιρό σιχαινόμουν τις Κυριακές. Κι αυτό γιατί το δικο μου Σαββατοκύριακο άρχιζε την Παρασκευή και τελειώνε το Σάββατο. Κάποτε δούλευα τις Κυριακές και με το που άνοιγα τα μάτια μου το πρωί βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που έφτανε. Κάποτε θεωρούσα πως η Κυριακή είναι η πιο άχρηστη μέρα, γιατί μετά ξεκινούσε η εβδομάδα κι άντε πάλι από την αρχή. Άχρηστη μέρα. Τελευταία έχω αλλάξει γνώμη. Κι αυτό γιατί πλέον δεν δουλεύω τις Κυριακές. Κι όσο ανοίγει ο καιρός μαθαίνω να την αγαπώ. Γιατί μπορώ να κάνω πράγματα που δεν μπορώ να κάνω μέσα στην εβδομάδα. Να βγω έξω ας πούμε να πιω έναν καφέ στον ήλιο. Να πάρω κι εφημερίδες μαζί να διαβάσω, να χαζέψω λίγο χωρίς να σκέφτομαι ότι την επόμενη είναι Δευτέρα και ξεκινάει πάλι η μιζέρια. Προσπαθώ γενικώς να εκμεταλλευτώ όλες τις ελεύθερες ώρες μου. Ακόμα και τις καθημερινές μεταξύ δουλειάς και επιστροφής στο σπίτι. Δέκα χρόνια μετά την πρώτη ημέρα που προσελήφθησα, προσπαθώ να μην σκέφτομαι τη δουλειά, την αντιμετωπίζω σαν κάτι που πρέπει να κάνω και δεν με αφορά. Με το που τελειώσω, θέλω απλώς να γυρίσω σπίτι, να κάτσω να φάω και να μιλήσω με τον άνθρωπο που με ανέχεται καιρό τώρα. Που εκείνος έχει γυρίσει ώρα πριν στο σπίτι. Έστω κι αυτή η μία ώρα πριν κοιμηθούμε είναι πολύ πιο πολύτιμη από τις 8 ώρες στο γραφείο. Κι όταν φτάνει η Παρασκευή είναι όλα διαφορετικά. Κι όσο σου λέω ανοίγει ο καιρός, θα είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα. Γιατί μια βόλτα στα Πετράλωνα την Κυριακή το μεσημέρι και ένα απρογραμμάτιστο φαγητό έξω με φίλους σου γεμίζει τις μπαταρίες για να μπορέσεις να περάσεις την γαμημένη εβδομάδα σου. Και δεν είναι γκρίνια όλο αυτό. Είναι διαπίστωση. Αργά το κατάλαβα, αλλά το κατάλαβα. Περνούν οι ώρες και τσουπ σε ένα μήνα μπαίνω στα 34 (ήθελα τόσο να γράψω 24, σε αυτό το πλήκτρο πήγε το χέρι ασυναίσθητα, άλλωστε) και διαπιστώνω ότι το πιο σημαντικό πράγμα δεν είναι ούτε η δουλειά, ούτε η επαγγελματική ανέλιξη, ούτε τίποτα. Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να εκμεταλλεύεσαι μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο τις ελεύθερες ώρες σου κι ας έχεις γίνει ένας weekender που κάποτε σιχαινόσουν.

Δεν πειράζει.
Το πιο σημαντικό είναι οι μικρές λεπτομέριες.
Ένας καφές.
Μια βόλτα.
Μια αγκαλιά.
Ένα φιλί.
Το ξεβιδωμένο κούνημα της ουράς του σκύλου σου.
Το γέλιο.
Σχέδια για ταξίδια και διακοπές, που είναι κι ανέξοδα.
Κι άλλες βόλτες.
Ποδήλατα.
Ποτά με φίλους το Σάββατο το βράδυ.
Κι άλλα σχέδια.
Κι άλλες διακοπές.

Και δεν πειράζει που ήρθε η Δευτέρα, θα φύγει κι αυτή και θα έρθει πάλι η Παρασκευή και θα έχεις όλο το χρόνο να κάνεις πάλι σχέδια.

Καλή εβδομάδα ;)

Wasted Youth

όλες οι φωτογραφίες εδώ είναι κλεμμένες από τη σελίδα της ταινίας στο facebook.

Ή πως να περάσεις το πρωινό της Παρασκευής πριν πας γραφείο. Στο Ιντεάλ στην Πανεπιστημίου ήταν μαζεμένοι από νωρίς κριτικοί κινηματογράφου για τις (καθιερωμένες) πρωινές δημοσιογραφικές προβολές. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου και για να πάω σινεμά πρέπει να με σύρεις και να μου υποσχεθείς και τον ουρανό με τ' άστρα. Δεν ξέρω γιατί. Πάντως βρέθηκα σε "σκοτεινή αίθουσα" μετά από πολύ καιρό κι αυτό για δουλειά. Μια συνέντευξη με τον έναν εκ των δύο σκηνοθετών του "Wasted Youth", της ελληνικής ταινίας των Jan Vogel και Αργύρη Παπαδημητρόπουλου που άνοιξε το φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ.

Απορία Νο.1: γιατί κανείς δεν το πήρε χαμπάρι στην Ελλάδα (και με το κανείς εννοώ το ευρύ κοινό) πιο νωρίς και
Απορία Νο.2: γιατί κανείς (οκ, βαρύ, έστω λίγοι) δεν ανέφερε - έγραψε κάτι για την ταινία πριν αυτή βρεθεί στο Ρότερνταμ ή έστω μετά;

Κι εγώ το πήρα χαμπάρι εντελώς κατά τύχη λίγες ημέρες πριν παίξει εκεί (στο Ρότερνταμ) και έγραψα το κατιτίς μου κυρίως γιατί θεώρησα πως και μάπα να είναι η ταινία, της αξίζει μια αναφορά. Τόσα χιλιόμετρα έκανε αν μη τι άλλο.

Και πήγα και την είδα. Και έχω από το μεσημέρι έναν κόμπο στο στομάχι που δεν περιγράφεται. Κι αν κάπου στη μέση βαρέθηκα (θεωρώ ότι το τραβάνε λίγο και κάνει "κοιλιά"), το τέλος με ισοπέδωσε.

Ενας γνωστός μου (κριτικός κινηματογράφου και μπαμπάς - έχει σημασία αυτό) στο τέλος της ταινίας βγήκε από το σινεμά βρίζοντας. Στην ερώτηση "Πως σου φάνηκε" μου απάντησε "Αρχίδια μου φάνηκε. Είναι τόσο διδακτική, σου κουνάει το δάκτυλο και σου λέει Μείνε σπίτι σου αν δεν θες να πάθεις τίποτα".

Δεν έχει άδικο μεταξύ μας... θα σου πω στη συνέχεια γιατί.

 

Η υπόθεση: πιστιρικάς σκεϊτάς, ετών 16, με φίλους σκεϊτάδες αλωνίζουν την πόλη, ένα καλοκαίρι με καύσωνα.  Στην ίδια πόλη, την Αθήνα που ζεματάει, πατέρας-μπάτσος προσπαθεί να τα φέρει βόλτα για αυτόν και την οικογένειά του. Κάπου προς το τέλος αυτές οι δύο ιστορίες που καθόλη τη διάρκεια της ταινίας ούτε καν που "συναντιούνται", ενώνονται βίαια. Γροθιά στο στομάχι. Σφίξιμο. Και μετά εμετός. Η ιστορία είναι - σύμφωνα με τους τίτλους τέλους - εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, αλλά παραμένει μια ταινία μυθοπλασίας. Το δικό σου το μυαλό πάει κατευθείαν σε κάποια γεγονότα που έζησες πριν δύο χρόνια, έναν Δεκέμβρη.

Την ερχόμενη Πέμπτη βγαίνει στα σινεμά. Λίγο πριν βγει, θα έχω τη συνέντευξη του Jan Vogel, ενός εκ των δύο σκηνοθετών και σεναριογράφων και θα στην ποστάρω εδώ. Μέχρι τότε, θα προσπαθώ να αναλύσω γιατί αυτή η ταινία με "ενόχλησε" τόσο πολύ, γιατί μέσα σε δύο ώρες αποφάσισα πως δεν θέλω να κάνω παιδιά και πως αν κάνω θα τα κλείσω σε γυάλα και γιατί ο γνωστός μου - πατέρας/κριτικός κινηματογράφου τα πήρε τόσο πολύ στο κρανίο.

Μέχρι τότε, πάρε το trailer. Και να προσέχεις παιδί μου...

Get on your bicycle and ride away

 H φωτογραφία τους μου ήρθε στο mail mου. Είναι του Theo Vrana (δες εδώ)

Καινούργιο Ζebra Tracks.
Η μάλλον καινούργια.
Δύο.
Το Bicycles και το Ιsabelle Creeps.
Λατρεύω το Bicycles.
Μπες εδώ κι εδώ για να τα ακούσεις. Μπες εδώ για να μάθες κι άλλα. Τώρα.

Kαι το artwork τα σπάει όπως πάντα. 

(...)

 {via some e-cards}

το είχα βρει σε μια lifo πριν καιρό και το έχω κόψει και κολλήσει στον υπολογιστή μου γραφείο, μαζί με ένα άλλο που λέει "I get sexually excited by telling people my salary" - μετά τη μισθολογική μου μείωση. 

Πέντε ημέρες, τρία πακέτα χαρτομάντηλα, 10 λίτρα νερό, πολλά κιλά πορτοκάλια, 39 και κάτι- κατά μέσο όρο - θερμοκρασία σώματος τις τρεις πρώτες ημέρες, μια χούφτα παραισθήσεις, τρεις εφιάλτες με θέμα τη δουλειά, επτά μακώ μπλουζάκια ύπνου, αμέτρητα λίτρα ιδρώτα, μια γαμάτη κοτόσουπα (που κάποιος την λέει απλό ζωμό κότας, ενώ ήταν σούπα σου λέω), μια παρατεταμένη ζαλάδα, ένας πονοκέφαλος χωρίς τέλος, μία ντοματόσουπα, πολλά δέκατα, κουβάδες βήχα, πέντε ντεπόν κανονικά, δύο μάξιμουμ, ένα σωτήριο πονστάν (πόσα ευχαριστώ να πει κανείς;;;), μπόλικη αντιβίωση, πολλές ανάποδες αγκαλιές γιατί σέρνονται και μικρόβια, πολύ τρασίλα στην τηλόραση, ένα σκυλί που δεν έφυγε από δίπλα μου και μια λιγούρα για γαλακτομπούρεκο.

Ή

Πως περνάω τις μέρες μου άρρωστη και γριπωμένη. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως τις προηγούμενες μέρες δεν είχα κουράγιο όχι να γράψω, ούτε καν να σκεφτώ. Η πιο συνηθισμένη διαδρομή ήταν και παραμένει το "κρεββάτι-καναπές-κρεββάτι" και θα μείνει έτσι από ό,τι φαίνεται για κάποιες ημέρες ακόμα.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είχα ΤΗΝ γρίπη ή γρίπη. Σε μερικούς που είπα ότι είμαι άρρωστη μέρες με ρώτησαν αν έχω H1N1 και αν με έχουν βάλει σε καραντίνα. Είμαι σίγουρη πως με φαντάζονται κλεισμένη σε τέντα κάπου στην έρημο της Νεβάδα, όπου η ΝΑΣΑ με εξετάζει μπας κι ανακαλύψει στο αίμα μου εξωγήινους.

Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι δεν τα πάω καλά με τους γιατρούς, κάτι που νομίζω πως έχω ξαναναφέρει, αλλά τόσες μέρες πυρετό είχα, σχώρα με κι εσύ, είναι λες κι ο εγκέφαλος έχει κάνει ολικο φορμάτ. Ντιλίτ. Τι καλά που θα ήταν όμως, ε; Ναι, γιατρός. Μμμ... δεν με πάνε, δεν τους πάω, τέλος. Επίσης, κάντε μου την χάρη σας παρακαλώ πολύ και μην μου τσαμπουνάτε ως καταπληκτικά-σούπερ-ντούπερ-γουάου τα φάρμακα που σας σπρώχνουν οι φαρμακοβιομηχανίες. Εγώ αυτό το σιρόπι ξηρών φύλλων κίσσου, που βρωμοκοπάει πέντε μίλια μακριά δεν το πίνω μάνα μου. Χάρη σου κάνω που καταπίνω δυο - δυο τα χαπάκια της αντιβίωσης. Μέχρι εκεί. Μετά θα κάνω τα δικά μου τα γιατροσόφια (βλ. τζακ κόλα)

(η γκρίνια δεν σταμάει)

Τη μοναδική ημέρα που τόλμησα να βγω από το σπίτι για να πάω στον γιατρό, πέτυχα στο ταμείο που υπάγομαι τρελό παππού, σε έξαλη κατάσταση, να φωνάζει πως δεν μπορεί να περιμένει στην ΟΥΡΑ (! ! !) να του γράψει ο γιατρός τα φάρμακα και ότι εκείνος δεν θα πάρει τη σειρά ΚΑΝΕΝΟΣ στην ουρά (του μιλούσε τόσο γλυκά η προϊσταμένη να πάει στον αρχίατρο, τίίίίίποτα αυτός), και τσουυυυυπ ο σκατόγερος, μου τρώει τη σειρά... Στο έχω φυλαγμένο μπάρμπα, γιατί καλή-καλή, αλλά μην μου πατήσεις τον κάλο μόνο. Kαι για τα πρακτικά, η ουρά ήταν ΤΡΙΑ (! ! !) άτομα.

(η γκρίνια συνεχίζεται...)

Με ένα τηλεφώνημα από το γραφείο, άρρωστος άνθρωπος γίνεσαι τούρμπο και μετά πέφτεις σε λήθαργο για να ξεχάσεις αυτό που άκουσες. Ούτε ένα μολυσμένο και γριπωμένο σαλάκι μου δεν αξίζει. Ουρτ!

Μ' αυτά και μ' αυτά έχω να καπνίσω από την περασμένη Τετάρτη, έχω χάσει δύο κιλά, κι έχω δεί τόση τρασίλα στην τηλεόραση που δεν το πιστεύω...

Αυτά που λες!

Σε φιλώ από μακριά
άντε και περαστικά μας

Παράλογο

Μέρες τώρα προσπαθώ να κατεβάσω ιδέες για να γράψω ένα άρθρο, για το οποίο φυσικά δεν θα πληρωθώ (παράλογο). Σκέφτομαι από εδώ, σκέφτομαι από εκεί, διαβάζω διάφορα αριστερά και δεξιά, βλέπω τι παίζει, πίνω καφέ, κάνω τσιγάρο, ξανάκανω τσιγάρο, ξύνω το κεφάλι μου μπας και με ευλογίσει το Άγιο Πνεύμα, ξανασκέφτομαι, ξανακάνω τσιγάρο και μου έρχεται η φαεινή να γράψω για κάτι που το ζω καθημερινά εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Τον σκύλο μου. Ναι, ρε φίλε, τον σκύλο μου. Όχι για αυτόν συγκεκριμένα, αλλά για όλα τα τετράποδα.

Τέλος πάντων, μιας και είμαστε μαζί αρκετό καιρό, ξέρω πράγματα, έχω ενημερωθεί, έχω μιλήσει με γιατρούς, δικηγόρους, φιλοζωικές οργανώσεις, τρελούς που νομίζουν πως έχουν φιλοζωικές οργανώσεις, άλλους σκυλάνθρωπους και γατάνθρωπους, έχω δει βίντεο για βασανισμούς ζώων (κι έχω ξεράσει και πατήσει τα κλάματα την ίδια στιγμή), έχω γίνει η τρελή της γειτονιάς που σκούζει για τα κατοικίδια και τα αδέσποτα, τέλος πάντων για να μην μακρυγορούμε έχω γίνει γραφική... (παράλογο;)

Ξεκινάω που λες να γράψω το κομμάτι, γράφω, γράφω, γράφω για τα δικαιώματά τους και τις υποχρεώσεις μας, τα "πρέπει" και τα "μην", κι αφού τελειώνω περιχαρής το άρθρο που πρέπει να παραδώσω σε καμιά ώρα, βλέπω αυτό... (ΠΑΡΑΛΟΓΟΟΟΟΟΟΟ!)

Με τις υγείες κύριε Δήμαρχε. Εγώ πάντως ντρέπομαι και θλίβομαι... Και μου δίνεται κι ένας παραπάνω λόγος να σκεφτώ να μετοικίσω... Με τον σκύλο μου μαζί.

Μετρώντας μέρες

Τέλειωσε η άδεια, πέρασαν οι μέρες κι από εκεί που περίμενα το ταξίδι για Βερολίνο πως και πως εδώ και τρεις μήνες, τέλειωσε κι αυτό χωρίς να το καταλάβω και γυρίσα στην Αθήνα με διάθεση "άντε να έρθει η άνοιξη τώρα και το καλοκαίρι και κάνα φεστιβάλ".

Είναι που είχε και σκατόκαιρο εκεί και οι θερμοκρασίες της Αθήνας μου θυμίζουν άνοιξη. Δεν φταίω εγώ. Θέλω να αποθηκεύσω τα χειμωνιάτικα και τα πουλόβερ σε μεγάλες σακούλες, να βάλω μέσα λεβάντα, να τα κρύψω καλά - καλά στο πίσω μέρος της ντουλάπας, να φέρω μπροστά τα καλοκαιρινά και να κυκλοφορώ με ανοιξιάτικα ρούχα κάτω από το παλτό. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, έτσι κάνω κάθε φορά.

Στο Βερολίνο ψώνισα καλοκαιρινά ρούχα, χωνόμουν στα μαγαζιά κι έψαχνα να βρω τι να πάρω. Τι κι αν τα χειμωνιάτικα είχαν έκπτωση σχεδόν 100%, εγώ στις καινούργιες συλλογές πήγαινα. Κι ας φορούσα κάτω από το παλτό πουλόβερ-μακριμάνικο-τιραντάκι και από πάνω κασκόλ-σκουφί-γάντια. Και με το που πάτησα το πόδι στο Ελλάντα, έβγαλα από την τσάντα τα γυαλιά ηλίου, το παλτό και την μάλλινη ζακέτα και κάθισα για μερικά δευτερόλεπτα να ρουφήξω ήλιο και να στεγνώσω από την υγρασία του Βερολίνου. Μετά κρύωσα κι έβαλα πάλι τη ζακέτα...

Πέρασαν οι μέρες και ούτε που κατάλαβα πως έφυγε κι ο Γενάρης. Τώρα κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας να κατεβάσει η κούτρα μου κάνα θέμα που πρέπει να παραδώσω την Πέμπτη. Και δεν μου έρχεται τίποτα. Κενό. Σκατά. Και να είχα διάθεση να το γράψω καλά θα ήταν. Έλα όμως που δεν έχω. Έχω διάθεση να πάρω το ποδήλατο και να κατέβω την Κηφισίας, να βρεθώ στο κέντρο για κανένα καφέ, να αράξω στον ήλιο, να ρουφήξω θερμότητα και να γυρίσω μετά σπίτι. Οχι για να γράψω πάντως. Κι αύριο πάλι το ίδιο. Ίσως να πάω παραλία που μου έχει λείψει. Ίσως να κατέβω στους γονείς μου που επίσης μου έχουν λείψει. Ίσως να πάρω το ποδήλατο και να κάνω καμιά βόλτα εκεί. Να φτιάξω λίγο και το σπίτι μου που το έχω παρατήσει από τον Αύγουστο και πάω μόνο για να πάρω πράγματα. Να ανοίξω λίγο τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας. Κλειρούρα μυρίζει εκεί μέσα... Να βγω να καθαρίσω την βεράντα, να ποτίσω τα φυτά και να κάτσω στον ήλιο με τη Νίλα αγκαλιά και να πιω έναν καφέ...Μου έχει λείψει το σκατόσπιτο...

Και μέσα σε όλα να στριφογυρίζει στο κεφάλι μου η ιδέα: αν παρατήσω αυτό που κάνω τώρα, μπορεί το άλλο που έχω ξεκινήσει να με ζήσει; Ρίσκο. Η φωνή της λογικής (που είναι καλά κρυμμένη) λέει "δεν είναι καιρός για ρίσκα". Οι άλλες φωνές (γιατί είναι και αρκετές) λένε "κάντο". Κοντός ψαλμός αλληλούια...



M83-We own the sky

Oh, Dears...

Μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω για μουσική πολύ καιρό. Θες γιατί δεν έβρισκα κάτι άξιο λόγου... Ποιός ξέρει. Είναι κι αυτή η άρνηση, που επειδή η δουλειά μου συνδέεται με τη μουσική, τα παίρνει όλα σβάρνα κι είναι λες κι έχω μπει σε safe mode και δεν έχω όρεξη να γράψω κάτι. Έλα όμως που φίλος με πληροφόρησε για το καινούργιο album των The Dears κι από την Τρίτη δεν ακούω τίποτε άλλο, παρά το Degeneration Street και στα καπάκια όλη τους τη δισκογραφία...

Από το Οmega Dog μέχρι το Degeneration Street, και τα δεκατέσσερα κομμάτια είναι απλώς επικά. Και μπορεί να είμαι υπερβολική αλλά τι να κάνω μάνα μου, μια αγάπη έχω κι εγώ (υπερβολές)... Αν δεν τους έχεις ακούσει ποτέ ξεκίνα να κατεβάζεις και μετά να αγοράζεις. Είναι από τα album (όλα τους) που δεν θα πεις "φτου πέταξα τα λεφτά μου". Ειδικά στο Degenaration Street υπάρχει επανεμφάνιση των Patrick Krief, Rob Benvie and Roberto Arquila, που στο Μissiles του 2008 δεν συμμετείχαν. Αγαπώ το 5 Chords και το Τiny Man. Βασικά όλα τα αγαπώ, είναι κόλλημα αυτό το album...

Στα ελληνικά τώρα, από τα album που περίμενα καιρό να ακούσω ήταν το καινούργιο του Φοίβου Δεληβοριά. Κι ήταν μια έκπληξη. Γιατί αυτός ο άνθρωπος- πέρα από το γεγονός ότι φαίνεται συμπαθέστατος (και για μένα και τα κολλήματά μου μετράει πολύ αυτό) - κατάφερε στον "Αόρατο Άνθρωπο" που κυκλοφορεί από την Ιnner Ear (Εξώστης) να ξεφύγει λίγο από τα κλασικά του και να το πάει το πράγμα λίγο πιο πέρα. H συνεργασία με την Αρλέτα στο "Ωροσκόπειο", η καταπληκτική φωνή της Ρένα Μόρφη, το "Αποκηρυγμένο" (το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε από το album), οι στίχοι του Φοίβου, οι μελωδίες από το theremin, συνθέτουν ένα καταπληκτικό CD, σίγουρα, μία από τις καλύτερες δουλειές του μέχρι τώρα.

Από την ίδια εταιρεία και το label της "Eξώστης" περιμένω και το καινούργιο album του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το "Ο Ελάχιστος Εαυτός μου", που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στον Φεβρουάριο.

Στο άσυλο, αδέρφια μου, στο άσυλο*

Παρακολουθώντας τόσες μέρες το θέμα των μεταναστών και την κατάληψη της νομικής, ακούγοντας διάφορα σχόλια αριστερά και δεξιά, διαβάζοντας διάφορα κείμενα, αναλύσεις και απόψεις από εδώ κι από εκεί, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είμαστε μεγάλα καθίκια. Τώρα το κατάλαβες θα μου πεις; Όχι ρε παιδί μου, απλώς, ξέρεις, για ακόμα μία φορά απογοητεύεσαι.

Σου έχω πει για τον ενοχλητικό που κάθεται πίσω μου στο γραφείο. Με αυτόν λοιπόν τσακωνόμαστε για διαφορα θέματα, θες γιατί ανοίγει το παράθυρο χειμωνιάτικα και με πλευριτώνει, θες γιατί καλή ταινία για αυτόν σημαίνει πως παίζει η Megan Fox (δεν λέω, καλό γκομενάκι, αλλά όταν η συζήτηση γυρνάει γύρω από τον Κυνόδοντα και τα Όσκαρ η Megan είναι λίγο άσχετη στην όλη υπόθεση), θες γιατί ίνδαλμά του είναι η Λαμπίρη, θες γιατί γενικώς είναι ενοχλητικός, ε, δεν θέλει και πολύ.

Την προηγούμενη φορά είχαμε τσακωθεί για τους μετανάστες που προσευχόντουσαν στην Πλατεία Αττικής. Χθες κόντεψα να τον πιάσω από το τσουλούφι (και να του το ξεριζώσω) όταν άρχισαν τα "ρεπορταζ" στην τηλεόραση για την κατάληψη της νομικής. Δεν χρειάζεται να σου πω ακριβώς τι ειπώθηκε, αρκεί ότι εγώ έγινα έξαλλη. Με αυτόν και τις φασιστικές και ρατσιστικές του αντιλήψεις, και με μένα που εκεί που πρέπει δένεται η γλώσσα κόμπος και δεν βγαίνει λέξη. Λες και το κάνει επίτηδες ο εγκέφαλος και βραχικυκλώνει την ώρα που πρέπει να πετάξει έναν διάολο και να τον πάρει και να τον σηκώσει. Το πρόβλημά μου ότι δεν ξέρω να μιλάω εκεί που πρέπει κι όπως πρέπει το ξέρω. Αγχώνομαι, φουντώνω, τα παίρνω και στο τέλος βγαίνει ένα "ουγκ". Κάπως έτσι έγινε και χθές.

Δεν έχω πρόβλημα με την κατάληψη, δεν με προσβάλλει, και σιγά τα μαθήματα που κάνουν στο κτίριο, αφού σε μια υπό ανακαίνηση αίθουσα βρίσκονται, άσε που η νομική και γενικά τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε κατάσταση κατάληψης κάνα εξάμηνο τον χρόνο. Δεν ενοχλούν κανέναν οι άνθρωποι, και στο κάτω - κάτω τα δικαιώματά τους υπερασπίζονται. Είναι καλά όταν τους θες για να σου βάφουν-καθαρίσουν-μαστορέψουν το σπίτι σου, μαζέψουν τη σοδειά σου, αλλά όχι για να γίνουν νόμιμοι, από τη στιγμή που είναι μόνιμοι ε;

Το καλοκάιρι στην Κυπαρισσία, που πάμε διακοπές, στο δρόμο προς Πύλο υπάρχουν πάνω στον επαρχιακό δρόμο διάφορα εγκαταλελλειμένα σπίτια, μισοτελειωμένα, χωρίς παράθυρα και πόρτες, με σεντόνια να κρύβουν το εσωτερικό της οικοδομής, που προφανώς ο προύχοντας ξέμεινε από λεφτά και δεν είχε να τελειώσει τη βιλίτσα. Εκεί μένουν δεκάδες μετανάστες, προφανέστατα παράνομοι, που περιμένουν να έρθει η ώρα για το ράπισμα της ελιάς. Γιατί ποιος θα το κάνει; Αυτός που τις έχει; Θα αστειεύσαι.

Έχω όμως πρόβλημα με την χούντας της ενημέρωσης (το αστείο φυσικά είναι ότι ανηκω κι εγώ στο δυναμικό εφημερίδας), έχω πρόβλημα με το πόσο ρατσιστές γινόμαστε και δεν σκεφτόμαστε ότι κι εμείς κάποτε εγκαταλείψαμε την Ελλάδα για να γίνουμε μετανάστες. Και η πιπίλα "ναι αλλά οι Έλληνες ενσωματώθηκαν στην κουλτούρα και την νοοτροπία και την καθημερινή ζωή της χώρας που πήγαν" είναι η πιο μεγάλη πίπα που έχω ακούσει. Ενσωματώθηκαν, για αυτό κάνουν ακόμα παρελάσεις στις μεγάλες εθνικές επετείους στη Νέα Υόρκη ή όπου αλλού;

Ο ενοχλητικός με τη συλλογή από Gant μπλούζες έδωσε το ρεσιτάλ του χθες το βράδυ. Εγώ πάλι πήρα τα νεύρα μου και τη δεμένη κόμπο γλώσσα μου και γύρισα στο σπίτι. Και δεν διανοήθηκα να ανοίξω την τηλεόραση. Δεν είχα διάθεση να δω τα "σίριαλ" που θα παίζονταν σε βάρος τους (των μεταναστών) για χάρη της τηλεθέασης. Έχω πάψει καιρό τώρα να είμαι το αποχαυνωμένο ζώον που κάθεται μπροστά από το κουτί και επαναπαύεται σε ό,τι του λέει το άλλο ζώον με το Van Cleef και την τσιτωμένη μούρη. Άνοιξα το ραδιόφωνο, μπήκα στο tweeter και στο thepressproject.gr. Και κοιμήθηκα γνωρίζοντας ότι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει αργά το βράδυ, την ώρα που όλοι θα κοιμούνται και ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος έξω από τη νομική θα έχει "σπάσει". Και κάπως έτσι έγινε...

Σήμερα το πρωί βρήκα αυτό στο mail μου. Αξίζει να το διαβάσεις νομίζω.

* γιατί για το άσυλο είμαστε όλοι. 

Mumbling

Το πιο περίεργο και spooky πράγμα στον πλανήτη είναι να παραμιλάς στον ύπνο σου. Από όσο μπορώ να γνωρίζω δεν το έκανα ποτέ. Γενικά με τον ύπνο έχω σχέση έρωτα. Μπορώ να κοιμηθώ παντού κι όλες τις ώρες, δεν έχω θέματα. Κι επίσης κοιμάμαι σαν βόδι, δεν με ξυπνάει τίποτα, ούτε κανόνια να βαράνε δίπλα στο κεφάλι μου. Όσο για τα όνειρα, μέχρι πριν λίγο καιρό τα θυμόμουν όλα. Όσο για το αν παραμιλούσα ή όχι, κάτι έχει ακουστεί ότι έβγαζα ήχους, κάτι του τύπου μουγκριτό, αλλά με μια δόση "προσπαθώ να μιλήσω και μου βγαίνει ένα mumbling αντί για λέξεις".

Αυτήν την εβδομάδα περάσαμε στο επόμενο στάδιο, όπου μιλάω -λέει- κανονικά, κι αν μου απαντήσεις κιόλας τα παίρνω στο κρανίο. Στον ύπνο μου πάντα. Οι δύο μνημειώδεις ατάκες που ξεστόμισα ενώ κοιμόμουν ήταν οι ακόλουθες "Τι είναι αυτό που μου έδωσες να μυρίσω;" (σκατά; δεν θυμάμαι τι έβλεπα στον ύπνο μου) και "κρεμμύδια με σοκολάτα"...

Σύμφωνα με τον μοναδικό αυτήκοο μάρτυρα, ο οποίος μπήκε κιόλας στη διαδιακασία να μου απαντήσει (είμαι εγώ, αλλά είσαι κι εσύ...) νευρίασα λέει με την απάντηση (που δεν θυμάμαι καν πια είναι), ενώ βεβαίως - βεβαίως το πρωί δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα.

Το πιο κουλό -λέει- στην όλη υπόθεση είναι ότι ο τόνος της φωνής μου και η καθαρότητα της ομιλίας μου είναι τρομακτικά. Το φαντάζομαι. Χρόνια τώρα κορόιδευα την κολλητή μου που στον ύπνο της έχει πετάξει επικές ατάκες, πόσο μάλλον που χεζόμουν πάνω μου κάθε φορά που την άκουγα να μιλάει όσο κοιμόταν. Τώρα θα κοροιδεύουν κι εμένα.

Κατά μία έννοια, νομίζω ότι έχω φτάσει στα όρια της ψυχασθένειας. Το σίγουρο είναι ότι διακατέχομαι από το σύνδρομο της άρνησης. Δεν θέλω. Δεν θέλω ρε παιδί μου. Το φαινόμενο περιορίζεται στο γεγονός ότι δεν θέλω να πάω στη δουλειά, όπως πριν αιώνες δεν ήθελα να πάω στο σχολείο. Kάτι είναι κι αυτό. Γιατί αν εξαπλωθεί και σε άλλες κατηγορίες της καθημέρινότητάς μου (π.χ. δεν θέλω να κάνω μπάνιο, δεν θέλω να φάω, δεν θέλω να μιλάω κλπ κλπ κλπ) θα έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα, που φαντάζομαι πως θα λύνεται μόνο με εγκλεισμό.

ο Μάρκος, το νέο μέλος της οικογένειας...

Σε υπόλοιπα νέα της εβδομάδας, το μόνο καλό είναι ότι η οικογένεια απέκτησε νέο μέλος, τετράποδο και πάλι (παράπονο της μάνας μου γιατί δεν κάνουμε παιδιά η αδερφή μου κι εγώ και παίρνουμε σκυλιά και οι δύο. Η απάντηση "κάνουμε προπόνηση πριν κάνουμε παιδιά" μάλλον την έπεισε). Απόλυτος αλήτης, μικρού μεγέθους, εννιά μηνών μούργος κι αδέσποτος μέχρι προχθές, βρήκε σπίτι και γιός και μάνα χαίρονται την νέα τους ζωή. Νομίζω ο γιός περισσότερο...

Τώρα που σκέφτομαι τι άλλο καλό νέο είχε αυτή η εβδομάδα (και δεν είχε τίποτε άλλο) είναι ότι είναι Παρασκευή ρε φίλε! ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.

Πάμε πάλι από την αρχή

Για έναν περίεργο λόγο κάθε αρχή του νέου έτους με πιάνει κατάθλιψη αντί για να χαίρομαι με την νέα αρχή. Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω αυτό και δεν είναι μόνο φέτος που έτυχε, πάντα νιώθω κάπως με το που τελειώνουν οι γιορτές. Κι όχι δεν είναι γιατί είχα άδεια και γυρνάω στο γραφείο (δεν είχα), ούτε γιατί ξεστολίζουμε το δέντρο (είναι ακόμα στολισμένο), ούτε γιατί έφαγα πολύ και τώρα πρέπει να βρω τρόπο να βάλω φελλό στο στόμα μου για να σταματήσω... Είναι μια απροσδιόριστη κατάθλιψη, που εμφανίζεται άνευ λόγου και αιτίας και περνάει μετά από μια - δυο μέρες, σαν το κρυολόγημα, ένα πράγμα.

Και πέρασε.

Και πάμε πάλι από την αρχή. Τώρα πρέπει να βρω τρόπο να μαζέψω τα μυαλά μου, να συγκεντρωθώ και να βάλω ένα πρόγραμμα, που θα χαλάσω την ίδια μέρα που θα το φτιάξω.

Μέχρι να βγάλω αυτό το περιβοήτο πρόγραμμα κάθομαι και βλέπω ταινίες. Δύο για ποδαρικό είχαμε φέτος. Το αδιανόητα βαρετό και άνευ σημασίας Somewhere της Sophia Coppola, που απορώ κιόλας γιατί πήρε τον Χρυσό Λέοντα στις Κάννες (μετά θυμήθηκα ότι ο πρώην γκόμενός της ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής) και το εξαιρετικό A Single Man, του Tom Ford (μόδιστρος) με τον Colin Firth, σε ένα ρόλο που του πάει γάντι. Κι έρχομαι τώρα κι αναρωτιέμαι: τι καλύτερο είχε το Somewhere από το A single man και το δεύτερο έμεινε παραπονεμένο στα περσινά Όσκαρ; Υπάρχει βέβαια μια άποψη που μάλλον μόνο εγώ πρεσβεύω, σύμφωνα με την οποία ταινία που βραβεύεται κι ειδικά στα Όσκαρ είναι για τα σκουπίδια.

Ο μόνος λόγος που κάθισα μέχρι το τέλος και είδα το Somewhere ήταν για τον Stephen Dorff που μου θύμισε τα νιάτα μου όταν καθόμουν και παρακολουθήσα με ευλάβια και προσήλωση τις τρασίλες στις οποίες πρωταγωνιστούσε.

Αντε με τις υγείες μας, καλή χρονιά να έχουμε.