Μέρες τώρα προσπαθώ να κατεβάσω ιδέες για να γράψω ένα άρθρο, για το οποίο φυσικά δεν θα πληρωθώ (παράλογο). Σκέφτομαι από εδώ, σκέφτομαι από εκεί, διαβάζω διάφορα αριστερά και δεξιά, βλέπω τι παίζει, πίνω καφέ, κάνω τσιγάρο, ξανάκανω τσιγάρο, ξύνω το κεφάλι μου μπας και με ευλογίσει το Άγιο Πνεύμα, ξανασκέφτομαι, ξανακάνω τσιγάρο και μου έρχεται η φαεινή να γράψω για κάτι που το ζω καθημερινά εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Τον σκύλο μου. Ναι, ρε φίλε, τον σκύλο μου. Όχι για αυτόν συγκεκριμένα, αλλά για όλα τα τετράποδα.
Τέλος πάντων, μιας και είμαστε μαζί αρκετό καιρό, ξέρω πράγματα, έχω ενημερωθεί, έχω μιλήσει με γιατρούς, δικηγόρους, φιλοζωικές οργανώσεις, τρελούς που νομίζουν πως έχουν φιλοζωικές οργανώσεις, άλλους σκυλάνθρωπους και γατάνθρωπους, έχω δει βίντεο για βασανισμούς ζώων (κι έχω ξεράσει και πατήσει τα κλάματα την ίδια στιγμή), έχω γίνει η τρελή της γειτονιάς που σκούζει για τα κατοικίδια και τα αδέσποτα, τέλος πάντων για να μην μακρυγορούμε έχω γίνει γραφική... (παράλογο;)
Ξεκινάω που λες να γράψω το κομμάτι, γράφω, γράφω, γράφω για τα δικαιώματά τους και τις υποχρεώσεις μας, τα "πρέπει" και τα "μην", κι αφού τελειώνω περιχαρής το άρθρο που πρέπει να παραδώσω σε καμιά ώρα, βλέπω αυτό... (ΠΑΡΑΛΟΓΟΟΟΟΟΟΟ!)
Με τις υγείες κύριε Δήμαρχε. Εγώ πάντως ντρέπομαι και θλίβομαι... Και μου δίνεται κι ένας παραπάνω λόγος να σκεφτώ να μετοικίσω... Με τον σκύλο μου μαζί.
3 σχόλια:
Μα την Παναγία, αν είχα μπροστά μου αυτούς που το έκαναν, θα τους έκανα τη μούρη κρέας! Και καλά, δεν σκέφτονται τα κακόμοιρα ζωάκια. Τα παιδιά που κυκλοφορούν στο δρόμο και βλέπουν πτώματα και γεμίζουν ερωτηματικά, δεν τα σκέφτονται? Σε τι κοινωνία ζούμε Θεέ μου?!
Πριν 2 χρόνια μου κλέψαν τον Σπύρο τον σκύλο μας, μετά απο 1 εβδομάδα μας κλέψαν το σπίτι και το αυτοκίνητο,τα παιδιά μου ακόμα περιμένουν τον Σπύρο να γυρίσει...έχω μπει στην σκέψη ενός άλλου "σκύλου" αλλά φοβάμαι ...αν ξανασυμβεί?
Ολυμπία, όσο δύσκολο ήταν αυτό που σας έτυχε, να σας κλέψουν τον σκύλο, σκέψουν ότι έκει έξω υπάρχουν τόσα άλλα που θέλουν μια οικογένεια να τα αγαπάει. Κι της αδερφής μου τον σκύλο έτσι τον βρήκαμε, αδεσπότος ήταν, και κούταβος κιόλας. Και η δική μου ήταν η τελευταία που δεν είχε δωθεί και την πήρα εγώ... Σκέψου το. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι δεν θα ξανασυμβεί, αλλά το βρίσκω σπάνιο μεταξύ μας... Πήγαινε με τα παιδιά σου μια βόλτα από κάποιο καταφύγιο και όλο και κάποιο θα βρεις να σου κλέψει πάλι την καρδιά! :)
Δημοσίευση σχολίου