(...)

 {via some e-cards}

το είχα βρει σε μια lifo πριν καιρό και το έχω κόψει και κολλήσει στον υπολογιστή μου γραφείο, μαζί με ένα άλλο που λέει "I get sexually excited by telling people my salary" - μετά τη μισθολογική μου μείωση. 

Πέντε ημέρες, τρία πακέτα χαρτομάντηλα, 10 λίτρα νερό, πολλά κιλά πορτοκάλια, 39 και κάτι- κατά μέσο όρο - θερμοκρασία σώματος τις τρεις πρώτες ημέρες, μια χούφτα παραισθήσεις, τρεις εφιάλτες με θέμα τη δουλειά, επτά μακώ μπλουζάκια ύπνου, αμέτρητα λίτρα ιδρώτα, μια γαμάτη κοτόσουπα (που κάποιος την λέει απλό ζωμό κότας, ενώ ήταν σούπα σου λέω), μια παρατεταμένη ζαλάδα, ένας πονοκέφαλος χωρίς τέλος, μία ντοματόσουπα, πολλά δέκατα, κουβάδες βήχα, πέντε ντεπόν κανονικά, δύο μάξιμουμ, ένα σωτήριο πονστάν (πόσα ευχαριστώ να πει κανείς;;;), μπόλικη αντιβίωση, πολλές ανάποδες αγκαλιές γιατί σέρνονται και μικρόβια, πολύ τρασίλα στην τηλόραση, ένα σκυλί που δεν έφυγε από δίπλα μου και μια λιγούρα για γαλακτομπούρεκο.

Ή

Πως περνάω τις μέρες μου άρρωστη και γριπωμένη. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως τις προηγούμενες μέρες δεν είχα κουράγιο όχι να γράψω, ούτε καν να σκεφτώ. Η πιο συνηθισμένη διαδρομή ήταν και παραμένει το "κρεββάτι-καναπές-κρεββάτι" και θα μείνει έτσι από ό,τι φαίνεται για κάποιες ημέρες ακόμα.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είχα ΤΗΝ γρίπη ή γρίπη. Σε μερικούς που είπα ότι είμαι άρρωστη μέρες με ρώτησαν αν έχω H1N1 και αν με έχουν βάλει σε καραντίνα. Είμαι σίγουρη πως με φαντάζονται κλεισμένη σε τέντα κάπου στην έρημο της Νεβάδα, όπου η ΝΑΣΑ με εξετάζει μπας κι ανακαλύψει στο αίμα μου εξωγήινους.

Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι δεν τα πάω καλά με τους γιατρούς, κάτι που νομίζω πως έχω ξαναναφέρει, αλλά τόσες μέρες πυρετό είχα, σχώρα με κι εσύ, είναι λες κι ο εγκέφαλος έχει κάνει ολικο φορμάτ. Ντιλίτ. Τι καλά που θα ήταν όμως, ε; Ναι, γιατρός. Μμμ... δεν με πάνε, δεν τους πάω, τέλος. Επίσης, κάντε μου την χάρη σας παρακαλώ πολύ και μην μου τσαμπουνάτε ως καταπληκτικά-σούπερ-ντούπερ-γουάου τα φάρμακα που σας σπρώχνουν οι φαρμακοβιομηχανίες. Εγώ αυτό το σιρόπι ξηρών φύλλων κίσσου, που βρωμοκοπάει πέντε μίλια μακριά δεν το πίνω μάνα μου. Χάρη σου κάνω που καταπίνω δυο - δυο τα χαπάκια της αντιβίωσης. Μέχρι εκεί. Μετά θα κάνω τα δικά μου τα γιατροσόφια (βλ. τζακ κόλα)

(η γκρίνια δεν σταμάει)

Τη μοναδική ημέρα που τόλμησα να βγω από το σπίτι για να πάω στον γιατρό, πέτυχα στο ταμείο που υπάγομαι τρελό παππού, σε έξαλη κατάσταση, να φωνάζει πως δεν μπορεί να περιμένει στην ΟΥΡΑ (! ! !) να του γράψει ο γιατρός τα φάρμακα και ότι εκείνος δεν θα πάρει τη σειρά ΚΑΝΕΝΟΣ στην ουρά (του μιλούσε τόσο γλυκά η προϊσταμένη να πάει στον αρχίατρο, τίίίίίποτα αυτός), και τσουυυυυπ ο σκατόγερος, μου τρώει τη σειρά... Στο έχω φυλαγμένο μπάρμπα, γιατί καλή-καλή, αλλά μην μου πατήσεις τον κάλο μόνο. Kαι για τα πρακτικά, η ουρά ήταν ΤΡΙΑ (! ! !) άτομα.

(η γκρίνια συνεχίζεται...)

Με ένα τηλεφώνημα από το γραφείο, άρρωστος άνθρωπος γίνεσαι τούρμπο και μετά πέφτεις σε λήθαργο για να ξεχάσεις αυτό που άκουσες. Ούτε ένα μολυσμένο και γριπωμένο σαλάκι μου δεν αξίζει. Ουρτ!

Μ' αυτά και μ' αυτά έχω να καπνίσω από την περασμένη Τετάρτη, έχω χάσει δύο κιλά, κι έχω δεί τόση τρασίλα στην τηλεόραση που δεν το πιστεύω...

Αυτά που λες!

Σε φιλώ από μακριά
άντε και περαστικά μας