Τέλειωσε η άδεια, πέρασαν οι μέρες κι από εκεί που περίμενα το ταξίδι για Βερολίνο πως και πως εδώ και τρεις μήνες, τέλειωσε κι αυτό χωρίς να το καταλάβω και γυρίσα στην Αθήνα με διάθεση "άντε να έρθει η άνοιξη τώρα και το καλοκαίρι και κάνα φεστιβάλ".
Είναι που είχε και σκατόκαιρο εκεί και οι θερμοκρασίες της Αθήνας μου θυμίζουν άνοιξη. Δεν φταίω εγώ. Θέλω να αποθηκεύσω τα χειμωνιάτικα και τα πουλόβερ σε μεγάλες σακούλες, να βάλω μέσα λεβάντα, να τα κρύψω καλά - καλά στο πίσω μέρος της ντουλάπας, να φέρω μπροστά τα καλοκαιρινά και να κυκλοφορώ με ανοιξιάτικα ρούχα κάτω από το παλτό. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, έτσι κάνω κάθε φορά.
Στο Βερολίνο ψώνισα καλοκαιρινά ρούχα, χωνόμουν στα μαγαζιά κι έψαχνα να βρω τι να πάρω. Τι κι αν τα χειμωνιάτικα είχαν έκπτωση σχεδόν 100%, εγώ στις καινούργιες συλλογές πήγαινα. Κι ας φορούσα κάτω από το παλτό πουλόβερ-μακριμάνικο-τιραντάκι και από πάνω κασκόλ-σκουφί-γάντια. Και με το που πάτησα το πόδι στο Ελλάντα, έβγαλα από την τσάντα τα γυαλιά ηλίου, το παλτό και την μάλλινη ζακέτα και κάθισα για μερικά δευτερόλεπτα να ρουφήξω ήλιο και να στεγνώσω από την υγρασία του Βερολίνου. Μετά κρύωσα κι έβαλα πάλι τη ζακέτα...
Πέρασαν οι μέρες και ούτε που κατάλαβα πως έφυγε κι ο Γενάρης. Τώρα κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας να κατεβάσει η κούτρα μου κάνα θέμα που πρέπει να παραδώσω την Πέμπτη. Και δεν μου έρχεται τίποτα. Κενό. Σκατά. Και να είχα διάθεση να το γράψω καλά θα ήταν. Έλα όμως που δεν έχω. Έχω διάθεση να πάρω το ποδήλατο και να κατέβω την Κηφισίας, να βρεθώ στο κέντρο για κανένα καφέ, να αράξω στον ήλιο, να ρουφήξω θερμότητα και να γυρίσω μετά σπίτι. Οχι για να γράψω πάντως. Κι αύριο πάλι το ίδιο. Ίσως να πάω παραλία που μου έχει λείψει. Ίσως να κατέβω στους γονείς μου που επίσης μου έχουν λείψει. Ίσως να πάρω το ποδήλατο και να κάνω καμιά βόλτα εκεί. Να φτιάξω λίγο και το σπίτι μου που το έχω παρατήσει από τον Αύγουστο και πάω μόνο για να πάρω πράγματα. Να ανοίξω λίγο τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας. Κλειρούρα μυρίζει εκεί μέσα... Να βγω να καθαρίσω την βεράντα, να ποτίσω τα φυτά και να κάτσω στον ήλιο με τη Νίλα αγκαλιά και να πιω έναν καφέ...Μου έχει λείψει το σκατόσπιτο...
Και μέσα σε όλα να στριφογυρίζει στο κεφάλι μου η ιδέα: αν παρατήσω αυτό που κάνω τώρα, μπορεί το άλλο που έχω ξεκινήσει να με ζήσει; Ρίσκο. Η φωνή της λογικής (που είναι καλά κρυμμένη) λέει "δεν είναι καιρός για ρίσκα". Οι άλλες φωνές (γιατί είναι και αρκετές) λένε "κάντο". Κοντός ψαλμός αλληλούια...
M83-We own the sky
Είναι που είχε και σκατόκαιρο εκεί και οι θερμοκρασίες της Αθήνας μου θυμίζουν άνοιξη. Δεν φταίω εγώ. Θέλω να αποθηκεύσω τα χειμωνιάτικα και τα πουλόβερ σε μεγάλες σακούλες, να βάλω μέσα λεβάντα, να τα κρύψω καλά - καλά στο πίσω μέρος της ντουλάπας, να φέρω μπροστά τα καλοκαιρινά και να κυκλοφορώ με ανοιξιάτικα ρούχα κάτω από το παλτό. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, έτσι κάνω κάθε φορά.
Στο Βερολίνο ψώνισα καλοκαιρινά ρούχα, χωνόμουν στα μαγαζιά κι έψαχνα να βρω τι να πάρω. Τι κι αν τα χειμωνιάτικα είχαν έκπτωση σχεδόν 100%, εγώ στις καινούργιες συλλογές πήγαινα. Κι ας φορούσα κάτω από το παλτό πουλόβερ-μακριμάνικο-τιραντάκι και από πάνω κασκόλ-σκουφί-γάντια. Και με το που πάτησα το πόδι στο Ελλάντα, έβγαλα από την τσάντα τα γυαλιά ηλίου, το παλτό και την μάλλινη ζακέτα και κάθισα για μερικά δευτερόλεπτα να ρουφήξω ήλιο και να στεγνώσω από την υγρασία του Βερολίνου. Μετά κρύωσα κι έβαλα πάλι τη ζακέτα...
Πέρασαν οι μέρες και ούτε που κατάλαβα πως έφυγε κι ο Γενάρης. Τώρα κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας να κατεβάσει η κούτρα μου κάνα θέμα που πρέπει να παραδώσω την Πέμπτη. Και δεν μου έρχεται τίποτα. Κενό. Σκατά. Και να είχα διάθεση να το γράψω καλά θα ήταν. Έλα όμως που δεν έχω. Έχω διάθεση να πάρω το ποδήλατο και να κατέβω την Κηφισίας, να βρεθώ στο κέντρο για κανένα καφέ, να αράξω στον ήλιο, να ρουφήξω θερμότητα και να γυρίσω μετά σπίτι. Οχι για να γράψω πάντως. Κι αύριο πάλι το ίδιο. Ίσως να πάω παραλία που μου έχει λείψει. Ίσως να κατέβω στους γονείς μου που επίσης μου έχουν λείψει. Ίσως να πάρω το ποδήλατο και να κάνω καμιά βόλτα εκεί. Να φτιάξω λίγο και το σπίτι μου που το έχω παρατήσει από τον Αύγουστο και πάω μόνο για να πάρω πράγματα. Να ανοίξω λίγο τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας. Κλειρούρα μυρίζει εκεί μέσα... Να βγω να καθαρίσω την βεράντα, να ποτίσω τα φυτά και να κάτσω στον ήλιο με τη Νίλα αγκαλιά και να πιω έναν καφέ...Μου έχει λείψει το σκατόσπιτο...
Και μέσα σε όλα να στριφογυρίζει στο κεφάλι μου η ιδέα: αν παρατήσω αυτό που κάνω τώρα, μπορεί το άλλο που έχω ξεκινήσει να με ζήσει; Ρίσκο. Η φωνή της λογικής (που είναι καλά κρυμμένη) λέει "δεν είναι καιρός για ρίσκα". Οι άλλες φωνές (γιατί είναι και αρκετές) λένε "κάντο". Κοντός ψαλμός αλληλούια...
M83-We own the sky
1 σχόλιο:
Κοντός ψαλμός δεν λες τίποτα. Δεν ξέρω αν μπορεί να σε ζήσει αλλά ξέρω ότι όταν νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο μια δουλειά και σου τη σπάει ή την τελειώνεις ή σε τελειώνει. Προς το παρόν νομίζω χρειάζεσαι διακοπές. Και δεν εννοώ ταξίδι, εννοώ διακοπές μυαλού. Όπως είπες, Νίλα, ήλιο, βιβλίο, μουσική, καφεδάρα...Τι ζητάμε πια κι εμείς οι καψεροί σ'αυτή τη χώρα?
Υπομονή, Μουάτς!
Δημοσίευση σχολίου