Oh, Dears...

Μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω για μουσική πολύ καιρό. Θες γιατί δεν έβρισκα κάτι άξιο λόγου... Ποιός ξέρει. Είναι κι αυτή η άρνηση, που επειδή η δουλειά μου συνδέεται με τη μουσική, τα παίρνει όλα σβάρνα κι είναι λες κι έχω μπει σε safe mode και δεν έχω όρεξη να γράψω κάτι. Έλα όμως που φίλος με πληροφόρησε για το καινούργιο album των The Dears κι από την Τρίτη δεν ακούω τίποτε άλλο, παρά το Degeneration Street και στα καπάκια όλη τους τη δισκογραφία...

Από το Οmega Dog μέχρι το Degeneration Street, και τα δεκατέσσερα κομμάτια είναι απλώς επικά. Και μπορεί να είμαι υπερβολική αλλά τι να κάνω μάνα μου, μια αγάπη έχω κι εγώ (υπερβολές)... Αν δεν τους έχεις ακούσει ποτέ ξεκίνα να κατεβάζεις και μετά να αγοράζεις. Είναι από τα album (όλα τους) που δεν θα πεις "φτου πέταξα τα λεφτά μου". Ειδικά στο Degenaration Street υπάρχει επανεμφάνιση των Patrick Krief, Rob Benvie and Roberto Arquila, που στο Μissiles του 2008 δεν συμμετείχαν. Αγαπώ το 5 Chords και το Τiny Man. Βασικά όλα τα αγαπώ, είναι κόλλημα αυτό το album...

Στα ελληνικά τώρα, από τα album που περίμενα καιρό να ακούσω ήταν το καινούργιο του Φοίβου Δεληβοριά. Κι ήταν μια έκπληξη. Γιατί αυτός ο άνθρωπος- πέρα από το γεγονός ότι φαίνεται συμπαθέστατος (και για μένα και τα κολλήματά μου μετράει πολύ αυτό) - κατάφερε στον "Αόρατο Άνθρωπο" που κυκλοφορεί από την Ιnner Ear (Εξώστης) να ξεφύγει λίγο από τα κλασικά του και να το πάει το πράγμα λίγο πιο πέρα. H συνεργασία με την Αρλέτα στο "Ωροσκόπειο", η καταπληκτική φωνή της Ρένα Μόρφη, το "Αποκηρυγμένο" (το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε από το album), οι στίχοι του Φοίβου, οι μελωδίες από το theremin, συνθέτουν ένα καταπληκτικό CD, σίγουρα, μία από τις καλύτερες δουλειές του μέχρι τώρα.

Από την ίδια εταιρεία και το label της "Eξώστης" περιμένω και το καινούργιο album του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το "Ο Ελάχιστος Εαυτός μου", που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στον Φεβρουάριο.