Πάμε πάλι από την αρχή

Για έναν περίεργο λόγο κάθε αρχή του νέου έτους με πιάνει κατάθλιψη αντί για να χαίρομαι με την νέα αρχή. Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω αυτό και δεν είναι μόνο φέτος που έτυχε, πάντα νιώθω κάπως με το που τελειώνουν οι γιορτές. Κι όχι δεν είναι γιατί είχα άδεια και γυρνάω στο γραφείο (δεν είχα), ούτε γιατί ξεστολίζουμε το δέντρο (είναι ακόμα στολισμένο), ούτε γιατί έφαγα πολύ και τώρα πρέπει να βρω τρόπο να βάλω φελλό στο στόμα μου για να σταματήσω... Είναι μια απροσδιόριστη κατάθλιψη, που εμφανίζεται άνευ λόγου και αιτίας και περνάει μετά από μια - δυο μέρες, σαν το κρυολόγημα, ένα πράγμα.

Και πέρασε.

Και πάμε πάλι από την αρχή. Τώρα πρέπει να βρω τρόπο να μαζέψω τα μυαλά μου, να συγκεντρωθώ και να βάλω ένα πρόγραμμα, που θα χαλάσω την ίδια μέρα που θα το φτιάξω.

Μέχρι να βγάλω αυτό το περιβοήτο πρόγραμμα κάθομαι και βλέπω ταινίες. Δύο για ποδαρικό είχαμε φέτος. Το αδιανόητα βαρετό και άνευ σημασίας Somewhere της Sophia Coppola, που απορώ κιόλας γιατί πήρε τον Χρυσό Λέοντα στις Κάννες (μετά θυμήθηκα ότι ο πρώην γκόμενός της ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής) και το εξαιρετικό A Single Man, του Tom Ford (μόδιστρος) με τον Colin Firth, σε ένα ρόλο που του πάει γάντι. Κι έρχομαι τώρα κι αναρωτιέμαι: τι καλύτερο είχε το Somewhere από το A single man και το δεύτερο έμεινε παραπονεμένο στα περσινά Όσκαρ; Υπάρχει βέβαια μια άποψη που μάλλον μόνο εγώ πρεσβεύω, σύμφωνα με την οποία ταινία που βραβεύεται κι ειδικά στα Όσκαρ είναι για τα σκουπίδια.

Ο μόνος λόγος που κάθισα μέχρι το τέλος και είδα το Somewhere ήταν για τον Stephen Dorff που μου θύμισε τα νιάτα μου όταν καθόμουν και παρακολουθήσα με ευλάβια και προσήλωση τις τρασίλες στις οποίες πρωταγωνιστούσε.

Αντε με τις υγείες μας, καλή χρονιά να έχουμε.