Στο άσυλο, αδέρφια μου, στο άσυλο*

Παρακολουθώντας τόσες μέρες το θέμα των μεταναστών και την κατάληψη της νομικής, ακούγοντας διάφορα σχόλια αριστερά και δεξιά, διαβάζοντας διάφορα κείμενα, αναλύσεις και απόψεις από εδώ κι από εκεί, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είμαστε μεγάλα καθίκια. Τώρα το κατάλαβες θα μου πεις; Όχι ρε παιδί μου, απλώς, ξέρεις, για ακόμα μία φορά απογοητεύεσαι.

Σου έχω πει για τον ενοχλητικό που κάθεται πίσω μου στο γραφείο. Με αυτόν λοιπόν τσακωνόμαστε για διαφορα θέματα, θες γιατί ανοίγει το παράθυρο χειμωνιάτικα και με πλευριτώνει, θες γιατί καλή ταινία για αυτόν σημαίνει πως παίζει η Megan Fox (δεν λέω, καλό γκομενάκι, αλλά όταν η συζήτηση γυρνάει γύρω από τον Κυνόδοντα και τα Όσκαρ η Megan είναι λίγο άσχετη στην όλη υπόθεση), θες γιατί ίνδαλμά του είναι η Λαμπίρη, θες γιατί γενικώς είναι ενοχλητικός, ε, δεν θέλει και πολύ.

Την προηγούμενη φορά είχαμε τσακωθεί για τους μετανάστες που προσευχόντουσαν στην Πλατεία Αττικής. Χθες κόντεψα να τον πιάσω από το τσουλούφι (και να του το ξεριζώσω) όταν άρχισαν τα "ρεπορταζ" στην τηλεόραση για την κατάληψη της νομικής. Δεν χρειάζεται να σου πω ακριβώς τι ειπώθηκε, αρκεί ότι εγώ έγινα έξαλλη. Με αυτόν και τις φασιστικές και ρατσιστικές του αντιλήψεις, και με μένα που εκεί που πρέπει δένεται η γλώσσα κόμπος και δεν βγαίνει λέξη. Λες και το κάνει επίτηδες ο εγκέφαλος και βραχικυκλώνει την ώρα που πρέπει να πετάξει έναν διάολο και να τον πάρει και να τον σηκώσει. Το πρόβλημά μου ότι δεν ξέρω να μιλάω εκεί που πρέπει κι όπως πρέπει το ξέρω. Αγχώνομαι, φουντώνω, τα παίρνω και στο τέλος βγαίνει ένα "ουγκ". Κάπως έτσι έγινε και χθές.

Δεν έχω πρόβλημα με την κατάληψη, δεν με προσβάλλει, και σιγά τα μαθήματα που κάνουν στο κτίριο, αφού σε μια υπό ανακαίνηση αίθουσα βρίσκονται, άσε που η νομική και γενικά τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε κατάσταση κατάληψης κάνα εξάμηνο τον χρόνο. Δεν ενοχλούν κανέναν οι άνθρωποι, και στο κάτω - κάτω τα δικαιώματά τους υπερασπίζονται. Είναι καλά όταν τους θες για να σου βάφουν-καθαρίσουν-μαστορέψουν το σπίτι σου, μαζέψουν τη σοδειά σου, αλλά όχι για να γίνουν νόμιμοι, από τη στιγμή που είναι μόνιμοι ε;

Το καλοκάιρι στην Κυπαρισσία, που πάμε διακοπές, στο δρόμο προς Πύλο υπάρχουν πάνω στον επαρχιακό δρόμο διάφορα εγκαταλελλειμένα σπίτια, μισοτελειωμένα, χωρίς παράθυρα και πόρτες, με σεντόνια να κρύβουν το εσωτερικό της οικοδομής, που προφανώς ο προύχοντας ξέμεινε από λεφτά και δεν είχε να τελειώσει τη βιλίτσα. Εκεί μένουν δεκάδες μετανάστες, προφανέστατα παράνομοι, που περιμένουν να έρθει η ώρα για το ράπισμα της ελιάς. Γιατί ποιος θα το κάνει; Αυτός που τις έχει; Θα αστειεύσαι.

Έχω όμως πρόβλημα με την χούντας της ενημέρωσης (το αστείο φυσικά είναι ότι ανηκω κι εγώ στο δυναμικό εφημερίδας), έχω πρόβλημα με το πόσο ρατσιστές γινόμαστε και δεν σκεφτόμαστε ότι κι εμείς κάποτε εγκαταλείψαμε την Ελλάδα για να γίνουμε μετανάστες. Και η πιπίλα "ναι αλλά οι Έλληνες ενσωματώθηκαν στην κουλτούρα και την νοοτροπία και την καθημερινή ζωή της χώρας που πήγαν" είναι η πιο μεγάλη πίπα που έχω ακούσει. Ενσωματώθηκαν, για αυτό κάνουν ακόμα παρελάσεις στις μεγάλες εθνικές επετείους στη Νέα Υόρκη ή όπου αλλού;

Ο ενοχλητικός με τη συλλογή από Gant μπλούζες έδωσε το ρεσιτάλ του χθες το βράδυ. Εγώ πάλι πήρα τα νεύρα μου και τη δεμένη κόμπο γλώσσα μου και γύρισα στο σπίτι. Και δεν διανοήθηκα να ανοίξω την τηλεόραση. Δεν είχα διάθεση να δω τα "σίριαλ" που θα παίζονταν σε βάρος τους (των μεταναστών) για χάρη της τηλεθέασης. Έχω πάψει καιρό τώρα να είμαι το αποχαυνωμένο ζώον που κάθεται μπροστά από το κουτί και επαναπαύεται σε ό,τι του λέει το άλλο ζώον με το Van Cleef και την τσιτωμένη μούρη. Άνοιξα το ραδιόφωνο, μπήκα στο tweeter και στο thepressproject.gr. Και κοιμήθηκα γνωρίζοντας ότι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει αργά το βράδυ, την ώρα που όλοι θα κοιμούνται και ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος έξω από τη νομική θα έχει "σπάσει". Και κάπως έτσι έγινε...

Σήμερα το πρωί βρήκα αυτό στο mail μου. Αξίζει να το διαβάσεις νομίζω.

* γιατί για το άσυλο είμαστε όλοι.