Πέντε λόγοι που πρέπει να ακούσεις το Sex in a post noise era

• Υπάρχουν πολλοί λόγοι που αγαπώ αυτό το κομμάτι.
• Καταρχήν, είναι απλώς καταπληκτικό. Mαγικό.
  
• Δεύτερον, μου θυμίζει λίγο το Feud At Saint East's του Sketchie που μπορώ να ακούω στο repeat μέχρι να ματώσουν τα αυτιά μου. Άρα μπορώ να ακούω και το Sex in a post noise era με την ίδια μανία. Δεν έχουν την ίδια μελωδία. Όχι βέβαια, αλλά είναι αυτή η εναλλαγή από downtempo και ήρεμο σε upbeat και λυσσασμένο. Αυτό το ξέσπασμα προς το τέλος του κομματιού που το απογειώνει και σε στέλνει και σένα.
• Τρίτον, η διττή ιδιότητα του δημιουργού του: κομίστας και μουσικός. Που γράφει μουσική για τα κόμικ του και τα ποστάρει στο blog του (postnoise.com) για free download.
• Τέταρτον, γιατί επιτέλους κάποιοι τον πήραν χαμπάρι (έστω και με καθυστέρηση) και έβαλαν το Sex in a post noise era στη συλλογή του sonik που κυκλοφορεί αυτόν τον μήνα με το περιοδικό.
  
• Πέμπτον και τελευταίο, γιατί τυχαίνει να ξέρω από πρώτο χέρι ότι ο τύπος (Pan Pan) ούτε ψωνάρα είναι, ούτε κανένα τυχάρπαστο κωλοπαιδάκι. Και αυτό για μένα δίνει περισσότερη βαρύτητα στις μουσικές του.

• p.s. αυτό που βλέπεις επάνω είναι του pan pan. Δεν το έκλεψα. Υπάρχει στο mail μου. Μου το είχε στείλει ο ίδιος για μια συνέντευξη που είχαμε κάνει παλιότερα. 
• p.s. 2. Θα τα ξαναπούμε του χρόνου. Μέχρι τότε εύχομαι να έχεις μια τέλεια παραμονή πρωτοχρονιάς και ελπίζω ο νέος χρόνος να σου φέρει τα καλύτερα. Σε φιλώ! xx  ;)
  

Edward Sharpe and the Magnetic Zeros

• Tελικά ένα από χειρότερα πράγματα που μπορεί να πάθει κάποιος είναι να χάσει (έστω και προσωρινά) την ακοή του. Έχω ωτίτιδα. Γαμώτο. Έχω ωτίτιδα κι έχουν βουλώσει τα αυτιά μου. Και τα δύο. Ακούω λες κι έχω καλύψει τα αυτιά μου με ear muffs. Και το χειρότερο - χειρότερο από όλα είναι ότι βρήκα να το πάθω τώρα! Τώρα που ανακάλυψα τους Edward Sharpe & The Mangetic Zeros. Δεν ξέρω πώς. Δεν θυμάμαι ακριβώς που τους βρήκα. Είναι και αυτά τα κωλόχαπα, τα αντιισταμινικά, που εκτός του ότι μου φέρνουν υπνηλία, μου προκαλούν και μερική αμνησία. Ποιά είμαι; :p 
• Τέλως πάντων... Edward Sharpe & The Mangetic Zeros: η μπάντα του Alex Ebert (τραγουδιστή των Ima Robot) και αποτελείται από τους Jade Castrinos, Nico Aglietti, Christian Letts, Stewart Cole, Tay Strathairn, Aaron Older, Josh Collazo, Orpheo McCord και Nora Kirkpatrick. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους Up from Below κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, και μαλακία μου τώρα που το σκέφτομαι που δεν το συμπεριέλαβα στις λίστες μου... Να, για αυτό δεν θέλω να κάνω λίστες! Ο Edward Sharpe είναι ο φανταστικός φίλος του Alex Ebert, ο οποίος (Ebert), αφού χώρισε με την γκόμενά του και μπήκε στους Aνώνυμους Aλκοολικούς, απόφάσισε να δημιουργήσει τη συγκεκριμένη περσόνα. Σύμφωνα με τον Ebert, ο Sharpe ήρθε στη γη για να σώσει την ανθρωπότητα, αλλά τις περισσότερες φορές αντί να σώζει τους ανθρώπους αποσπάται η προσοχή του από τα γκομενάκια που κυκλοφορούν γύρω του, τα οποία και συνεχώς ερωτεύεται! Σωτήρας my ass! Δεν με νοιάζει μεταξύ μας αν ο τύπος θα σώσει την ανθρωπότητα, γιατί και να κάνει κάτι εγώ είμαι σίγουρη πως δεν θα τον ακούσω... 
• Tην τελευταία μία ώρα όμως ακούω (όσο μπορώ) τον δίσκο του. Άκου τον κι εσύ. Αν είσαι φαν της indie, folk, psychedel(α) pop/rock!
• Α, και για πρώτο κομμάτι άκου αυτό... 

sing songs along while riding your bike

• Λίγο πριν έρθει η άνοιξη, εκεί γύρω στον Μάρτιο, που μπορεί ακόμα να χιονίζει στα βόρεια ή και μέσα στην Αθήνα, με πιάνει το κατιτίς μου και αρχίζω και πετάω τα χειμωνιάτικα, βαριά και μονόχρωμα ρούχα από τη ντουλάπα και φοράω χρωματιστά κοντομάνικα κάτω από το παλτό μου. Βγαίνω στον ήλιο και λιάζομαι σαν σταφίδα. Ανοίγω λίγο παραπάνω το παράθυρο του αυτοκινήτου όπως πηγαίνω στη δουλειά και αφήνω τον -ακόμα- ψυχρό αέρα να μπει μέσα... 
• Και μέσα σε όλα αυτά αλλάζει εντελώς και η διάθεσή μου για το τί μουσική θα ακούσω... Κάτι τέτοιο, χωρίς όμως να είναι άνοιξη (ούτε κατά διάνοια) νιώθω τις τελευταίες μέρες. Σταμάτησα προς στιγμή να ακούω π.χ. Interpol και το έριξα στους Vetiver και στην Lisa Mitchell. Άφησα παραπέρα τον Sufjan Stevens και ακούω με μανία Temper Trap. Όσο πιο χαρούμενο, τόσο το καλύτερο. Κι αν έπρεπε να φτιάξω ένα playlist για αυτήν μου την περίεργη κατάσταση (χμμμ...) θα επέλεγα αυτά... 

1. Black Lips - Bad Kids
2. Fiest - Mushaboom
3. Lumiere Brother - Sleeping In Airports
4. Florence and the machine - You've Got The Love
5. Barry Louis Polisar-  All I Want Is You
6. God help the girl - I'm In Love With The City
7. Lisa Mitchell- Neopolitan Dreams
8. Girls - Laura
9. Marsheaux -Summer
10. Richard Hawley - Open Up Your Door
11. The Smiths - Please, Please, Please, Let Me Get What I Want
12. Vetiver - Everyday
13. The Temper Trap - Sweet Disposition
14. Devendra Banhart - Baby
15. Wilco - ELT
    

• Κι ελπίζω να κρατήσει πολύ. Η κατάσταση. Αυτή που ούτε όνομα δεν θέλω να της δώσω, να της βάλω ταμπέλα. Είναι αυτό που είναι και με κάνει να νιώθω χαρούμενη. Κι ας μην είναι άνοιξη. Κι ας φοράω ακόμα μακρυμάνικα, μονόχρωμα ρούχα κάτω από το παλτό μου και τα χέρια μου παγώνουν και η μύτη μου γίνεται κόκκινη από το κρύο. Και μέσα από το σκουφί μου ξεπροβάλλουν τα ακουστικά του iPod που παίζουν στο repeat το παραπάνω playlist...
  

Μούμπλε...

ή κάτι που μοιάζει με new year's resolution list

• Λέω να πατήσω τον όρκο μου και να στολίσω τελικά... Μου φαίνεται στραβό να έχουν στολίσει όλοι κι εγώ να έχω το σπίτι μου όπως είναι όλο το χρόνο. Ένα μπάχαλο, με όλη τη ντουλάπα πάνω σε κρεββάτια, καρέκλες, τραπέζια και σκαμπό. Οπότε θα το παίξω καλή νοικοκυρά, θα μαζέψω τον απόλυτο χαμό και θα στολίσω. Μπορεί να βάλω μόνο λαμπάκια στο μπαλκόνι. Όπως ένας τύπος απέναντι απο τη δουλειά. Σε μία μίζερη πολυκατοικία του 1800, σε ένα διαμέρισμα πάντα κλειστό, με στραβά πατζούρια και πεσμένα ρολά, αλλά τα λαμπάκια, λαμπάκια! Πάει αυτό...
• Σειρά θα πάρει η βελτίωση την συνταγής για cupcakes. Βρήκα άλλη μία χθες και λέω να την εφαρμόσω. Κι ελπίζω να βγουν καλύτερα από την προηγούμενη φορά. Κι αν πετύχουν, θα κάνω ποιοτική στροφή στην καριέρα μου, θα παρατήσω τα πάντα και θα φτιάχνω cupcakes. Παράλληλα, φυσικά θα ασχολούμαι με την κηπουρική και θα καλλιεργώ αλεξανδρινά και λεβάντες!
• Και επιτέλους θα πάρω και ποδήλατο... Μιας και το γυμναστήριο με μισεί θανάσιμα (and vice versa), θα αγοράσω ποδήλατο και θα πάρω σβάρνα τους δρόμους!
• Και θα βάψω και το σπίτι. Ή έστω το δωμάτιο και το γραφείο. Και δεν θα ξαναξοδέψω στο IKEA 200 ευρώ για μαλακίες. Ναι, καλά...
• Λίστες με τα καλύτερα album/κομμάτια/ταινίες δεν θα κάνω. Βαριέμαι. Άσε που είμαι ικανή να τις αλλάξω... Οπότε δεν υπάρχει λόγος. Έστειλα δύο στο περιοδικό για τα καλύτερα άλμπουμ του έτους και της δεκαετίας. Τις έφτιαξα και δεν τις ξαναδιάβασα, γιατί φοβόμουν πως θα τις άλλαζα... Αφού είμαι σίγουρη πως όταν πάρω το περιοδικό στα χέρια μου και διαβάσω τί έχω στείλει θα γελάω και φυσικά θα θέλω να τις αλλάξω!
• Μούμπλε... να δεις που θα αλλάξω κι αυτή τη λίστα στο τέλος...

christmas give me the blues

• Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. Τότε που κατέβαινα μαζί με την αδερφή μου και τα ξαδέρφια μου στην Αθήνα, στο μαγαζί του μπαμπά μου και των θείων μου και λέγαμε τα κάλαντα. Πηγαίναμε και στα διπλανά μαγαζιά. Κάποια από αυτά τώρα έχουν γίνει μπαρ! Για να καταλάβεις, εκεί που είναι τώρα η Αμπάριζα, κάποτε ήταν ένα κατάστημα με λαμπτήρες!
• Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν must. Θυμάμαι ιδιαίτερα ένα, πρέπει να ήμουν γύρω στα 12. Είχαμε μαζευτεί όλο το σοί και δεν είμαστε και μικρό. Απορώ ακόμα πως μας χώρεσε το σπίτι. Εξήγησέ μου εσύ πως χώρεσαν εννέα οικογένειες σε ένα σπίτι 120 τετραγωνικών. Κανονικά έπρεπε να έχουμε νοικιάσει το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας! Αυτά νομίζω πως είναι και τα πιο ωραία Χριστούγεννα που έχω περάσει. Τότε πίστευα ακόμα στον Άγιο Βασίλη κι ας ήξερα ότι δεν υπάρχει. Πίστευα ότι πάντα κάτι καλό συμβαίνει την Παραμονή των Χριστουγέννων. Και πάντα μα πάντα έκανα μια ευχή. Κι ας ξεχνούσα την επόμενη μέρα τι ευχή είχα κάνει κι αν είχε βγει. Άλλωστε μεταξύ μας, τα δώρα με ενδιέφεραν περισσότερο, όπως και κάθε παιδί. Βαθιά μέσα μου ακόμα το πιστεύω, ότι κάτι καλό θα συμβεί την Παραμονή των Χριστουγέννων.
• Αλλά για να λέμε και την αλήθεια τα τελευταία δέκα - δεκαπέντε Χριστούγεννα ήταν λίγο μάπα, για διάφορους λόγους... Άσε που πλέον δεν καταλαβαίνω ότι έρχονται τα Χριστούγεννα. Δεν είναι τραγικό να περιμένεις από τις διαφημίσεις να στο θυμήσουν; Όταν έπιασα δουλειά, το πρώτο δώρο Χριστουγέννων που πήρα, το ξόδεψα όλο σε δώρα. Για άλλους, για όλους! Νομίζω (ελπίζω) η Ο. έχει ακόμα τον τεράστιο σκύλο που της είχα πάρει. Τώρα μάλλον δεν έχω διάθεση να βγω για ψώνια. Όλα μου φαίνονται εντελώς τυπικά. Είναι γιορτές πρέπει να πάρω δώρα. Και δεν είμαι καθόλου καλή σε αυτό. Συνήθως παίρνω μαλακίες που μετά τις μετανοιώνω.
• Φέτος δεν βρίσκω και λόγο να στολίσω δέντρο. Βαριέμαι. Και περισσότερο από όλα βαριέμαι το ξεστόλισμα. Τα δώρα μπορώ να τα βάλω και πάνω στην τραπεζαρία. Έχω κι έναν σκύλο μην το ξεχνάς. Τα στολισμένα με κορδέλες πακέτα κινδυνεύουν ανά πάσα ώρα και στιγμή να βρεθούν κομματιασμένα στα δόντια της μικρής, χνουδωτής χιονόμπαλας! Θυμάμαι και τα πρώτα Χριστούγεννα που έκανα στο δικό μου σπίτι. Ήταν τόση μεγάλη η χαρά μου που στόλισα το δικό μου δέντρο, με τα δικά μου στολίδια, που ξέχασα να μαγειρέψω για το βράδυ που θα έρχονται φίλοι στο σπίτι... Στο πατρικό μου η παράδοση για πολλά χρόνια όριζε το δέντρο να το στολίζω εγώ με τον μπαμπά μου. Τώρα σταμάτησαν και οι δικοί μου να στολίζουν...
• Τα Χριστούγεννα τα τελευταία χρόνια μου φέρνουν μια μικρή δόση κατάθλιψης... ή μήπως απλής θλίψης; Δεν ξέρω.
• Έχουν μείνει ακριβώς 24 μέρες πριν έρθουν, 23 πριν μπουν οι καλικάτζαροι. 22 μέχρι να πάρω άδεια... Και 21 μέχρι να φαγωθεί όλος ο μισθός και όλο το δώρο. Ε, είναι να μην σε πιάνει κατάθλιψη; Κι ας μου εξηγήσει επιτέλους κάποιος γιατί όσο είσαι πιτσιρίκι τα Χριστούγεννα τα λατρεύεις και όσο μεγαλώνεις δείχνεις μια μεγαλύτερη προτίμηση στο Πάσχα;

Πονάν τα πόδια μου (Γειά!)

• Πότε καταλαβαίνεις ότι έχει περάσει καλά σε συναυλία; Εγώ όταν πονάν τα πόδια μου. Το οποίο σημαίνει ότι χόρεψα. Πολύ. Τόσο πολύ που την επόμενη μέρα αισθάνομαι κουτσή. Μπατάρω λίγο σήμερα. Από το πρωί που ξύπνησα. Κι έχω και έναν τρελό πονοκέφαλο. Και λίγο τα αυτιά μου βουίζουν. Μήπως να το κόψω το άθλημα; Ή μήπως να αρχίσουν οι διοργανωτές να πέρνουν περισσότερο στα σοβαρά.
• Το Μetropolitan Expo, ο νέος εκθεσιακός χώρος του αεροδρομίου, πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο σαν εκθεσιακός χώρος. Είναι τεράστιος, με άνετο πάρκινγκ . Αυτό, γιατί κατά τα άλλα δεν έχει κάτι ιδιαίτερο. Α, όχι έχει! Έχει αυτήν την θεόκουλη σκεπή από ελενίτ (ή κάτι) που κάνει τον ήχο να χτυπάει πάνω του και τον διαχέει στον χώρο διαστρευλωμενο... Ή μήπως ο ήχος χθες στους Pet Shop Boys ήταν εντελώς για τα μπάζα; Ήταν. Έπρεπε να μπει το ρεφρέν για να καταλαβεισ ποιο κομμάτι παίζει. Και δεν ήταν ότι ήμασταν σχετικά πίσω, και μπροστά που προσπάθησα να πάω χάλια ήταν. Αλλά ποιος νοιάζεται; Είχα να τους δω από κάτι Electron Nights πριν από πολλά χρόνια. σίγουρα έξι. Μπορεί και επτά. Και είχα τρελή λαχτάρα να τους δώ. Και επειδή δεν το είχα κανονίσει κιόλας (μεγάλη ιστορία) και έκατσε τελευταία στιγμή να πάμε το διασκέδασα ακόμη περισσότερο. Κι ας είχε χάλια ήχο! Κι ας ήταν οι μπύρες πιο νερωμένες και από νερό. Και κάτι είχαν μέσα να μου το θυμηθείς, γιατί μετά τη δεύτερη άρχισα να αισθάνομαι περίεργα... Εξού κι ο πονοκέφαλος σήμερα...
• Αλλά αυτό που μου έχει μείνει τώρα είναι το πόσο καλά πέρασα. Θες οι Pet Shop Boys, θες οι φίλοι μου, θες η σκατά διάθεση που ξαφνικά εξαφανίστηκε, θες ο χορός που έριξα, θες η περίεργη μπύρα; Ξαφνικά όλα σήμερα φαίνονται καλύτερα! Καλημέρα σου!

Melody

• My one and only thrill τιτλοφορείται το δεύτερο άλμπουμ της Melody Gardot, μιας Αμερικανίδας τραγουδοποιού, που παρά την τραγική της ιστορία (ατύχημα με το ποδήλατό της της στέρισε για κάποια μεγάλη περίοδο της ζωής της την επικοινωνία - κυριολεκτικά - με τον έξω κόσμο. Κάτι σαν φυτό, που λέει και η ίδια) κατάφερε να ξεφύγει και να θεραπευτεί γράφοντας μουσική. Πριν το ατύχημα η Gardot έπαιζε στο πιάνο Duke Ellington οπότε ο δρόμος που διάλεξε για τη μουσική που θα γράψει φυσικά ήταν jazz/blues.
• Το CD της το έλαβα χθες. Μετά από αμέτρητα mail του τύπου "άκουσέ το", εκατοντάδες αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών σαν attachments στα mail για την πορεία της και δισεκατομμύρια reminders, μπήκα χθες στο αυτοκίνητο φεύγοντας από τη δουλεία (με τα νεύρα στο ταβάνι) και έβαλα το My one and only thrill να παίζει... Και ξαφνικά η διαδρομή Αμπελόκηποι - Βριλήσσια μου φάνηκε ένα τίποτα. Παραθυρα κλειστά, volume στο full και αυτή η μουσική... Λίγα CD με έχουν εκπλήξει ευχάριστα μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Αυτό είναι ένα. Είναι γνωστό και από προηγούμενο post ότι έχω ένα θεματάκι με την jazz και τα blues. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα γνωρίζω όσο θα έπρεπε, αλλά είμαι διατεθημένη να μάθω. Στο συγκεκριμένο θέμα είμαι σαν τα μωρά, που απορροφούν την γνώση σαν σφουγγάρια... Feed me λέμε! :D
• Από τα πλέον αγαπημένα μου κομμάτια σε αυτό το άλμπουμ (της Gardot) είναι αυτό...

• Bonus info: Και να φανταστείς ότι η τύπισσα εκτός του ότι έμεινε φυτό για λίγο, έχει φωτοευαισθησία (για αυτό και φοράει συνέχεια γυαλιά ηλίου) και πρόβλημα στην ακοή (tinnitus)...

End on an era...

• Τί κακό κι αυτό να μου κρύβουν πράγματα. Να μην μου λένε πράγματα που γίνονται, ε, και μεταξύ μας, με αφορούν έστω και λίγο. Τα μαθαίνω όλα από σπόντα. Ή γιατί ρωτάω πολύ επίμονα. Κι αυτό από λάθος. Και τι κακό κι αυτό να τα ανακαλύπτω όλα με το που έχω ανοίξει το μάτι. Δεν το έχω ρε άνθρωπε εκείνη τη στιγμή. Είμαι πολύ emotional ακόμα για να αντιδράσω φυσιολογικά. Κλαίω. Μισόλογα και μισές πληροφορίες, αλλά το μήνυμα το πήρα. Το δικό μου μικρό σπίτι στο λιβάδι βαδίζει προς πώλησην! Γιατί ρε παιδιά; Τόσα καλοκαίρια; Τόσες εικόνες; Και ότι το συζητούσα με μια φίλη για αυτό το σπίτι, σε αυτό το χωριό. Που είναι τόσο μακριά από δω. Που έχω να πάω από τα 19 μου. Που ποτέ δεν είχα πάει χειμώνα γιατί το χιόνι καλύπτει το μικρό πράσινο σπίτι. Και κάνει και τόσο κρύο, που ούτε τζάκι, ούτε σόμπα μπορεί να σε ζεστάνει. Που οι μόνοι κάτοικοί του τον χειμώνα είναι ο φύλακας του χωριού και ο σκύλος του. Που το καλοκαίρι πήγαιναν εκεί όλα τα Τρίκαλα. Και που κάθε δεκαπενταύγουστο επειδή γιόρταζε η εκκλησία του στηνόντουσαν τρεις μπάντες με νταούλια και κλαρίνα στην πλατεία γύρω απο τα μεγάλα πλατάνια και σήκωναν το χωριό (και τα διπλανά) στο πόδι μέχρι τα ξημερώματα. Που παραμονή της Παναγίας, για ένα περίεργο λόγο, σχεδόν κάθε χρόνο, όλο και κάποιος συγχωριανός τα τίναζε τα πέταλα, και την επόμενη μέρα μετά την λειτουργία είχαμε την κηδεία. Και που πάντα μα πάντα ο ουρανός εκείνη την ημέρα ήταν γκρι και μουντός και... στεναχωρημένος. Ο Κάκιας με το λευκό άλογό του, το τηλεφωνικό κέντρο στην πλατεία που στηνόντουσαν ουρές για να μιλήσουν και αν σε έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο, σε καλούσαν στο κέντρο από μια ντουντούκα... Η πηγή δίπλα από τον πλάτανο στην πλατεία έβγαζε πάντα ένα θολό νερό. Από την πίεση. Και μικρά παίρναμε τα μπιμπερό και βάζαμε μέσα το νερό και γελούσαμε και το πίναμε και λέγαμε πως ήταν γάλα. Και μετά καθάριζε και γινόντα διάφανο και δεν μας άρεσε, το χύναμε και το ξαναγεμίζαμε από την αρχή. Που τρώγαμε κορόμηλα από το δέντρο στην αυλή του παλιού σπιτιού, του μισογκρεμισμένου, το σπίτι που μεγάλωσε η γιαγιά μου. Που δεν είχε ούτε πατώματα πια, ούτε ταβάνι. Μόνο μια ξεχαρβαλωμένη παιδική κούνια... Που η αρχή του χωριού έχει το πιο γελοίο όνομα ever... Γκόμανος... Μα έλεος. Αλλά πηγαίναμε εκεί όταν μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να γκομενίζουμε (obviously...) Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν εκεί. Κράτησε 14 ολόκληρες ώρες... Στα δεκατέσσερά μου... Η πρώτη χυλόπιτα, η πρώτη σχέση της αδερφής μου... Τα ξαδέρφια μου, οι θείοι και οι θείες, που τους έλεγες έτσι γιατί σόι ήταν, μακρινό, αλλά σόι. Που και να μην ήταν πάλι έτσι τους έλεγες. Την γιαγιά μου την φώναζαν θεία πολλά παιδιά που δεν ήξερα καν αν ειναι ξαδέρφια μου... Και που κάθε τέλος Αυγούστου που κατέβαινα πάλι Αθήνα η μάνα μου μου έλεγε "σταμάτα να μιλάς έτσι... σου κόλλησε το βλάχικο"!!!
• Κι όλο έλεγα να ανέβω. Από τα 19 αυτό λέω. Και τώρα στα 32 το χάνω... Και δεν το θέλω. Είναι τόσο δύσκολος ο αποχωρισμός. Ακόμα και από αυτό το άψυχο, μικρό λυόμενο. Με την πράσινη στέγη που ξεχώριζε από όοοοοοολα τα σπίτια πριν ακόμα μπεις στο χωριό... Στο διάολο... Πάλι κλαίω...

Yann, ο πειρατής

• Ήθελα να το γράψω τις προάλλες, αλλά μάλλον το ξέχασα. Δεν θα έπρεπε όμως, γιατί ήταν μια εικόνα που μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Μπορεί να υπέπεσε στα κουτάκια του μυαλού μου, μιας και οι πληροφορίες που μάζεψα μέσα σε ένα σαββατοκύριακο ήταν υπερβολικά πολλές. Τις προάλλες λοιπόν, βρεθήκαμε να τρώμε στο ίδιο τραπέζι με τον Yann Tiersen και τους μουσικούς/τεχνικούς του λίγο πριν το live στην Πάτρα. Εκείνος καθισμένος στην άκρη του τραπεζιού, κάπνιζε αρημανίως. Δίπλα του δύο συμπαθέστατοι Άγγλοι. Πιο δίπλα ένας περίεργος τύπος, κι αυτός από Αγγλία... Απέναντί μου ένας γοητευτικός Γάλλος, ο μπασίστας, να μιλάει ακατάπαυστα στα γαλλικά για τον μπακαλιάρο σκορδαλιά που μόλις είχε παραγγείλει. Ένας ακόμα τεχνικός, ένας ηχολήπτης, μια Γαλλίδα, εγώ, η Χριστιάννα, ο Αντρέας και δίπλα στον Αντρέα ο Μatt Elliott. Κι όπως μας παρατηρούσα, όλους μαζί, να δίνουμε ρέστα με τα φιλέτα και τους μπακαλιάρους και τα μαύρα ρίζια με μελάνι σουπιάς, όπως παρατηρούσα τον Yann Tiersen και τον περιέργο Άγγλο που καθόταν απέναντί μου, κόντεψα να σκάσω σε τρανταχτά γέλια... Για μια στιγμή ο Tiersen, έτσι όπως έσκαβε με το πιρούνι τη σαλάτα του και κρατούσε ανάμεσα στον δείκτη και τον παράμεσο του δεξιού χεριού το σχεδόν καμμένο φίλτρο του τσιγάρου του, μου φάνηκε πως έμοιαζε πολύ με πειρατή... Με όλα αυτά τα δακτυλίδια και τα χαϊμαλιά στα χέρια και το ύφος "είμαι κουρασμένος-αλλά τόσο μποέμ-πότε θα τελείωσει κι αυτό το live" νόμιζα πραγματικά ότι είχα απέναντι τον jack sparrow... Και ίσως την εικόνα αυτή ενέτεινε και ο τυπάς απέναντί μου... Λιγδιάρης, μελαχρινός, με τα μαλλιά μέσα στην μουρή, να τρώει την μπριζόλα του και μετά να ανάκαθεται στην καρέκλα του, με ύφος νικητή και να κάνει αυτόν τον ανατριχιαστικό θόρυβο των δοντιών με τα ούλα, όταν η γλώσσα προσπαθεί να απομακρύνει ένα κομμάτι κρέατος... Και λίγη μπύρα για να το καταπιεί... Γιάκ...Πως το είχα ξεχάσει όλο αύτο;

Ζεις;

... ηθικά διδάγματα ενός σαββατοκύριακου εκτός Αθηνών... ή κάτι!

• Έχεις παρατηρήσει ότι όσο δουλεύεις, δεν ζεις; Περιμένεις με τόσο ενθουσιασμό ένα σαββατοκύριακο που με το που έρχεται εξαφανίζεται. Κι έρχεται πάλι η Δευτέρα και λές "ρε πούστη, πάλι; Κι εγώ; Τι πρόλαβα να κάνω μέσα σε δύο μέρες; Να δω φίλους, να μείνω λίγο σπίτι, να βγω; Να πάω βόλτα;" Τίποτα από όλα αυτά. Ή έμενεις σπίτι και έλιωσες, γιατί ήσουν κομμάτια από τη δουλειά όλη την εβδομάδα και ήθελες να ηρεμήσεις ή βγήκες κι έγινες λιώμα γιατί ήσουν κομμάτια από τη δουλειά όλη την εβδομάδα και ήθελες να ξεδώσεις. Nice. Και μετά; Τίποτα. Πάλι Δευτέρα και πάλι όλα από την αρχή. Να σκέφτεσαι τι θα κάνεις το άλλο σαββατοκύριακο, που μόλις έρθει πάλι θα εξαφανιστεί...
• Τρεις μέρες έφυγα από την ριμάδα την Αθήνα και να τι μου έμεινε... α) το ξέρεις ότι υπάρχει μια ώρα της ημέρας που γίνεται κάτι μαγικό που λέγεται ηλιοβασίλεμα; Ναι, ε; Ε, εγώ το είχα ξεχάσει και όταν το αντίκρυσα από τον αριστερό καθρεύτη του αυτοκινήτου όπως έφευγα από το Ναύτ-οικο για το σπίτι (στο Ρίο) κόντεψα να πάθω σοκ! Πάλι καλά που στην παραλιακή δεν είχε τόση κίνηση εκείνη την ώρα γιατί στάνταρ θα το είχα στουκάρει το καημένο το αυτοκίνητό μου. Αν το σκεφτείς, πότε να προλάβεις να το δεις, όταν φεύγεις από το σπίτι μέρα και γυρνάς βράδυ από τη δουλειά; β) Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχες τον χρόνο να πας για brunch με φίλους; Εγώ ποτέ. Κυριακή πρωί. Με εφημερίδες και καφέδες και αυγά ποσέ και τέλεια γλυκά ψωμάκια και μυρωδιές από ζεστό κέικ σοκολάτας και τσιγάρα στην τρατορία DON CAMILLO E PEPPONE (Π.Π. Γερμανού 48) στην Πάτρα. Αν σε βγάλει ο δρόμος σου προς τα κει να πας. Και να φας μέχρι να σκάσεις. Έχει 9 ευρώ το άτομο για ό,τι φας ξέχωρα οι καφέδες! γ) Όσο δουλεύεις, δουλεύεις, δουλεύεις και λες ότι έχεις χρόνο να κάνεις αυτά που θες, νομίζω πως απλώς λες ψέμματα στον εαυτό σου. Αν δεν έρθουν διακοπές εγώ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και να κάνω όλα αυτά που θέλω. Εσύ; Μέσα σε τρεις μέρες βρήκα τρεις ταινίες που θέλω να δω, τρία άλμπουμ που θέλω να αγοράσω και κόντεψα να τελειώσω και το βιβλίο μου που το έχω αρχίσει εδώ κι ένα μήνα και κάθε φορά που πάω να διαβάσω καμιά σελίδα - πριν κοιμηθώ- τελικά κοιμάμαι με το βιβλίο στη μάπα χωρίς να έχω καταφέρει να διαβάσω ούτε μισή σελίδα... δ) Και τίποτα να μην κάνεις όσο είσαι μακριά από την Αθήνα, νομίζεις γυρνώντας πίσω ότι έχεις κάνει τα πάντα... Ανεξήγητο! ε) Επίσης, όταν φεύγεις και όσο είσαι μακριά, έχεις παρατηρήσει ότι έχεις το βλέμμα της αγελάδας; Αυτό, που θέλει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να ρουφήξει όλες τις εικόνες που απλώνονται μπροστά του! Μμμμαγευτικό!
• Τώρα τι να πω; Ότι περιμένω το επόμενο σαββατοκύριακο; Ε, ναι, το περιμένω. Και πάνω - κάτω ξέρω και τι θα κάνω. Θα βαριέμαι υπερβολικά να βγω και να συρθώ μέχρι το κέντρο, οπότε θα μείνω μέσα να βλέπω τις ταινίες που βρήκα και να ακούω τα άλμπουμ που ανακάλυψα... Μπορεί, αν το θυμηθώ κιόλας, να βγω στο μπαλκόνι να χαζέψω τον ήλιο όπως θα πέφτει στη θάλασσα...

Βίτσια

• Μην ρωτάτε πως, αλλά κατάφερα να πάρω στα χέρια μου το πρώτο τεύχος του ελληνικού vice πριν αυτό κυκλοφορήσει. Τι κι αν υπήρξε πρόβλημα στο τυπογραφείο ή whatever... (άλλωστε κυκλοφορούν τόσες φήμες). Σήμερα το πρωί μου το έφερε ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους πάνω σε αυτή τη γη (που καμιά φορά λατρεύω να βρίζω, γιατί το σηκώνει ο οργανισμός της). Σε ευχαριστώ πάντως και σε αγαπώ. Κι εγώ με τη σειρά μου θα το δώσω σε ένα άλλο αγαπημένο μου πρόσωπο, στην Πάτρα, να το έχει! Θα το τοποθετήσω ευλαβικά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, μην σου πω ότι θα του βάλω και ζώνη, θα οδηγήσω 200 κάτι χιλιόμετρα και θα του το δώσω με την ίδια χαρά που το πήρα εγώ το πρωί.
• Πες με ζαβή, πες με κουλή, αλλά μόνο έτσι μπορώ να του φερθώ. Και να σου πω και κάτι άλλο; Εμένα με αρέσει πολύ. Το περιοδικό. Είναι το πρώτο περιοδικό που βρήκα και διάβασα (προσεχτικά) παραπάνω από δύο θέματα. Πολύ καλό το Life in Jungle για το Καλαί και το "στρατόπεδο συγκέντρωσης των λαθρομεταναστών". Creepy το κείμενο (και οι φωτογραφίες) για την γκόμενα που φτιάχνει κοστούμια για γάτες (ευτυχώς που έχω σκύλο!). Εντελώς κουλαμάρα (με την καλή έννοια) το "Το σεξ βρωμάει" για αυτή την αηδία το άρωμα με τις φερομόνες. Το διασκέδασα ρε παιδί μου, πως το λένε. Μέχρι να το δώσω θα του αλλάξω τα φώτα στο διάβασμα. Θα βάλω την Χριστιάννα να μου το διαβάζει την ώρα που θα οδηγώ. Κι αύριο το πρωί, θα το κλέψω πάλι λίγο από τον Αντρέα να το διαβάσω με τον καφέ μου... Είναι περιοδικό για αρχείο (και με αρχίδια, αν μου επιτρέπετε)...
• Μόνη διαφωνία ο παπάρας που έγραψε ότι την κριτική για το άλμπουμ των Zebra Tracks και του έβαλε 6. Αλλά γούστα είναι αυτά... Άλλοι γουστάρουν την Beth Ditto, στο 6αρι των Zebra Tracks θα κολλήσουμε;

• Σας φιλώ και σας εύχομαι ένα καλό σ/κ αγκαλιά με το δικό σας βίτσιο!

• τα-τα
• υ.γ. εκτός από το πιο αγαπημένο μου άνθρωπο πάνω στη γη (αυτή που μου έδωσε το vice), θέλω να ευχαριστήσω και τον άνθρωπο που της το έδωσε να μου το δώσει. Δεν σας ξέρω. Αλλά σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Κάνατε τουλάχιστον δύο ανθρώπους ευτυχισμένους!

Κότες!

Eπειδή βγαίνει η βλαχάρα από μέσα μου...

Και οι μέρες περνούν...

• ...ακούγοντας στο repeat Mumford and Sons και στα καπάκια Mary's Flower Superhead και στα καπάκια Zebra Tracks και πάλι πίσω στους Mumford and Sons. Θέλω τόσο να τους δω στα δεκάχρονα του Primavera ή όπου ρε παιδί μου. Να τους δω όμως! Για τους Mumford μιλάω. Αλλά και το live των Zebra Tracks ήταν καταπληκτικό χθες. Ήταν -όπως μου είπαν- το live με τα περισσότερα λάθη (που κανείς πέρα από αυτούς δεν πήραν χαμπάρι) και το live που ευχαριστήθηκαν περισσότερο. Κι εγώ! Και το CD τους (A family photo from... Zebra Tracks) με μια πρώτη ακρόαση ακούγεται πολύ καλό. Το artwork τα σπάει! Τώρα περιμένω μέσα στον Νοέμβριο - το πρώτο δεκαπενθήμερο έμαθα - την κυκλοφορία του Sway των MSF. Όταν κυκλοφορήσει, αγόρασέ το! Μην το κατεβάσεις. Αμαρτία είναι. Και βάλτο να παίξει δυνατά, γιατί μόνο έτσι ακούγεται σωστά. Και άκου και το the boy you can't destroy εκτός από το tokyo. Και των Zebra, μην το κατεβάσεις. Μην κατεβάζεις ελληνικές μπάντες. Ναι, είναι ακριβά τα CD, κι εγώ δεν έχω τόσα λεφτά για να τα σκάω σε CD, αλλά ορισμένες μπάντες αξίζουν...

Weep for yourself, my man, You'll never be what is in your heart Weep little lion man, You're not as brave as you were at the start Rate yourself and rape yourself, Take all the courage you have left Wasted on fixing all the problems that you made in your own head But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really fucked it up this time Didn't I, my dear? Tremble for yourself, my man You know that you have seen this all before Tremble little lion man, You'll never settle any of your score Your grace is wasted in your face, Your boldness stands alone among the wreck Learn from your mother or else spend your days biting your own neck But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really fucked it up this time Didn't I, my dear? Mumford and Sons-Little lion man ...άντε και καλό μας μήνα...

Momford and Sons και άλλες ιστορίες...

• Γελάω λίγο κρυφά μέσα μου όταν βλέπω και διαβάζω τον πανικό που έχει πάθει η indie κοινότητα της Αθήνας, και όχι μόνο, με τους Momford and Sons, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί όταν ένα χρόνο πριν εγώ χτυπιόμουν ότι είναι καταπληκτικοί, όλοι μου έλεγαν "έλα μωρέ αυτούς δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους". Ψάχνοντας για να γράψω ένα κείμενο σε μουσικό περιοδικό, πέτυχα το profile τους στο myspace. Δεν ξέρω αν η πιο σωστή λέξη για να περιγράψω το πως αισθάνθηκα ακούγοντας τη μουσική τους είναι το ρήμα "καθηλώθηκα", αλλά μάλλον είναι πολύ κοντά. Δεν είχα ακούσει το White Blank Page, με το οποίο έχω πορωθεί τώρα. Θυμάμαι όμως πως τους έστειλα και mail αν ενδιαφέρονταν να κάνουμε μια μίνι-συνέντευξη. Ο Momford είχε πει ok, μάλλον κόλλησαν οι Sons (managers/δισκογραφικές/κλπκλπκλπ). Δεν πειράζει. Ελπίζω να τους κάνει τώρα η Μαντάμ Κουλίδου, που ξέρω πόσο τους γουστάρει κι ήταν ίσως και η μοναδική που τότε δεν με είχε κράξει!
• Το ίδιο προβλέπεται να γίνει άμεσα και με τους The Black Marquee (οι οποίοι μετά χαράς είχαν απαντήσει στις ερωτήσεις μου, τουλάχιστον). Με αφορμή τους Momford and Sons έψαξα να δω αυτοί τι κάνουν τώρα και διάβασα πως συνεργάζονται με τους UNKLE. Είπες κάτι; Να δω τώρα την Καρύτση να χτυπιέται σε κανα-δυο μήνες! Μετά το Sonik τους έκανε θέμα η Manchester Evening News και το Dazed & Confused! Όχι για να μην λέτε ότι το Sonik δεν έχει φρέσκα ονόματα!
• Τα φιλιά μου (και το αίμα μου πίσω, παρακαλώ!!!)

Άκου αυτό...

• Είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό από καινούργια ελληνική αγγλόφωνη μπάντα. Λέγονται Indiependents, είναι από Αθήνα και ειδικά το Pull the Trigger κάτι έχει... Κάτι ιδιαίτερο. Άκουσέ τους. Νομίζω ότι αξίζει κάποιος να τους προσέξει!

I am singing the blues

• Το μοναδικό ίσως πράγμα που μπορεί να με κάνει να καταλάβω ότι μπαίνει ο χειμώνας είναι ο Frank. Και ο Dean και ο Sammy. Δεν ξέρω πως μου προέκυψε αυτή η αγάπη. Έχω αρκετές συλλογές και των τριών, ξεχωριστά και μαζί. Είναι και η μεγάλη αγάπη του μπαμπά μου. Ίσως για αυτό να "κόλλησα" κι εγώ. Βέβαια, ο μπαμπάς μου αγαπάει και την κλασική μουσική, την οποία αν και μελέτησα για χρόνια (πιάνο γαρ) ποτέ δεν συμπάθησα. Όπως και να 'χει, την πετριά μου την έχω φάει και μπορώ να κάθομαι και να τους ακούω ώρες ατελείωτες. Και κυρίως τον χειμώνα. Σπίτι, με ένα ποτήρι κρασί, χαλαρά στον καναπέ, να βλέπω έξω από το παράθυρο τα φώτα στο δρόμο και να σκέφτομαι πως είμαι στην Νέα Υόρκη. Αν βρέχει κιόλας, άσε, τι να λέμε! Το χιόνι είναι extra bonus. Αν είναι και Χριστούγεννα... Μακριά το πήγα.
• Something gotta give, Under the bridges of Paris, Just one of those things, Love me or leave me, September song, Sway, I've got the world on a string, Learnin' the blues, I get a kick out of you. Eίναι τόσα πολλά. Είναι οι μελωδίες τους, οι στίχοι τους, είναι οι ίδιες οι ερμηνευτές τους που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές. Μπορεί ο Frank να σε κάνει να ονειρευτείς; Μπορεί. Μπορεί ακόμα και να φέρει στο μυαλό σου μυρωδιές, από κανέλλα και καμμένη ζάχαρη ή τη μυρωδιά ενός δερμάτινου καναπέ ποτισμένου με καπνό.
• Πόσο θα ήθελα να κάνει κρύο τώρα και να βρέχει...

Once in a lifetime ή μήπως...

... never in your whole life?

• Δεν έχω ξαναδεί ποιο ανούσιο ντοκιμαντέρ που να πραγματεύεται τη μουσική. Δεν έχω ξανααισθανθεί πιο μαλάκας μέσα σε κινηματογραφική αίθουσα. Δεν έχω νιώσει ποτέ πως θέλω να φύγω τώρα από προβολή (κι αν το έχω νιώσει το έχω κάνει), αλλά κάτι με σταμάτησε και κάθισα και είδα όλο το ντοκιμαντέρ της Νικόλ Αλεξανδροπούλου. Μάλλον η περιέργειά μου ή η επαγγελματική μου διαστροφή να δω αν κάτι θα αλλάξει στο τέλος. Αν θα γίνει πιο ενδιαφέρον. Δεν έγινε ποτέ.
• Φλύαρο, χωρίς καμία ουσία, χωρίς να σου δίνει πληροφορίες, με άσχετους (πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων) συνεντευξιάζοντες (sic). Μια ταινιά που αξίζει να δεις μόνο αν πάσχεις από insomnia και θες σώνει και ντε να κοιμηθείς μπας και ηρεμήσεις.
• Ο Έλληνας John Peel (δουλευόμαστε;) κάποτε είχε πολλά να δώσει στους ακροατές του. Όταν τα ξένα περιοδικά δεν έφταναν εδώ, όταν το Ιντερνετ ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας, όταν όμως το ραδιόφωνο μεσουρανούσε. Μεταξύ μας, δεν υπήρξα ποτέ φανατική του ακροάτρια. Ίσως γιατί πάντα πίστευα, όντας παιδί που μεγάλωσα με το Ίντερνετ, ότι ό,τι μου αρέσει μπορώ να το ψάξω και να το βρω εκεί έξω για να το ακούσω και μετά να το αγοράσω. Ή να πάω στο περίπτερο της γειτονιάς μου και να πάρω το Mojo και το Uncut και το NME και το Ποπ και Ροκ. Δεν κρίνω όμως τον Πετρίδη εδώ. Κρίνω αυτό που είδα χθες το βράδυ.
• Προσπάθησα να κρατήσω τα βλέφαρά μου ανοιχτά για 76 ολόκληρα λεπτά. Σε κάποια δεν τα κατάφερα. Στη "συνέντευξη" του Πέτρου Κωστόπουλου ήθελα απλώς να ξεράσω τη σοκολάτα που είχα φάει. Αll star παπούτσι πρώτη μούρη στο πλάνο, λόγια και δηλώσεις περί jazz και ραδιοφώνου και στα καπάκια πούρο και playlists. Πέτρος Ευθυμίου: ο ροκ βουλευτής. Μαρία Μαρκουλή και Μάρκος Φράγκος οι μόνοι που έστεκαν. Από την άλλη, τι δουλειά είχε να μιλήσει ο art director της Lifo και η κάτι διευθύντρια του Soul; Ως τί ακριβώς είπαν ό,τι είπαν - που δεν έβγαζε και κανένα νόημα γιατί ήταν αερολογίες;
• Και η απορία μου είναι η εξής: γιατί να κάνεις μία ταινία για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις καν; Κι άντε πες ότι την κάνεις. Μια πιο εις βάθος έρευνα ίσως να απέφερε περισσότερα, να κατόρθωνε να βάλει τον θεατή να σκεφτεί ότι ο άνθρωπος που έχει μπροστά του, που έχει φάει τα χρόνια του πίσω από μικρόφωνα, μέσα σε δισκοπωλεία, πίσω από γραφεία δισκογραφικών έχει να σου πει δύο - τρία πράγματα. Ουσιώδη πράγματα. Κι όχι αν ο Πετρίδης είναι rock.
• Κι αυτή η εμμονή με τα πλάνα από τα επεισόδια του Δεκεμβρίου τι ήταν; Και να σου μπάτσοι, και δώστου μπάτσοι, και μπάτσοι στο Σύνταγμα να βαράνε διαδηλωτές και ξαναμανά μπάτσοι στο κέντρο της Αθήνας... Ποια η σχέση τους με τον Γιάννη Πετρίδη;
• Θα μου πεις, "δεν ήξερες, δεν ρώταγες;" Ήξερα κι είχα ρωτήσει για το τι πήγαινα να δω. Αλλά ζώντας και δουλεύοντας μέσα σε όλο αυτό το πράγμα που λέγεται μουσική "βιομηχανία" στην Ελλάδα, ήθελα να μπορώ να έχω τα στοιχεία για να σχηματίσω τη δική μου γνώμη, κι όχι να αναμασήσω τα λόγια και τις απόψεις άλλων.
• Το μόνο που έχω να πω είναι ένα: κρίμα.

ps Σε ορισμένες σκηνές πραγματικά γελάς με την ψυχή σου. Μάλλον για να μην βάλεις τα κλάμματα. ps1 Το μοναδικό κομμάτι που άξιζε στην ταινία ήταν το "οδοιπορικό" στην Αμερική.

For you lover give some time

• Το άκουσα πρώτη φορά στον mojo και το ερωτεύτηκα. Είναι ένα από τα τραγούδια του Richard Hawley, από το Truelove's gutter, που κυκλοφόρησε στις 21 Σεπτεμβρίου από την Mute. Αν και είχα ακούσει και στο παρελθόν δουλειές του Hawley, ποτέ ένα του κομμάτι δεν με άγγιξε τόσο. Πότε ένα άλμπουμ δεν με "κόλλησε" τόσο, που να γίνει το soundtrack των φθινοπωρινών μου πρωινών. Είναι αυτή η βελούδινη φωνή του και η μελωδία της κιθάρας του που κάνουν τη διαφορά. Που σου γεννούν εικόνες στο μυαλό και συναισθήματα. Είναι αυτά τα μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια του που σου αφήνουν το περιθώριο να φανταστείς και να ονειρευτείς. Για μένα είναι σίγουρα ένα από τα άλμπουμ που θα μπουν στην λίστα με τα πιο αξιόλογα του 2009.

• δες καταρχήν αυτό: For your lover give some time

• μετά άκου και αυτό: "Open Up the Door"

• και διάβασε παράλληλα και αυτό

Being 32...

• Αν ζούσαμε σε μια άλλη εποχή, ίσως στα 32 να είχα τρία παιδιά, σπίτι με κήπο και άσπρο φράχτη, δύο μεγαλόσωμα σκυλιά και έναν σύζυγο τύπου Mad Men. Επειδή όμως δεν ζούμε, έχω απλώς ένα μικρόσωμο σκύλο, που ακούει και στο nickname "Μπιφτέκι", ένα σπίτι φτιαγμένο όπως θέλω εγώ, μια μεγάλη δισκοθήκη, αμέτρητα αποκόμματα από εισιτήρια συναυλιών και πολλούς φίλους που είναι στην ίδια φάση με μένα. Όπερ: νομίζω πως μας νοιάζει περισσότερο η μουσική και η κοινωνική μας ζωή παρά η οικογενειακή μας κατάσταση.
• Και τί εννοώ. Εγώ τουλάχιστον ζω σαν 18χρονη (edit: με όσες μαλακιες μπορεί να κάνει ένα 18χρονο) με εισόδημα 32χρονης. Με νοιάζει περισσότερο σε ποια συναυλία θα πάω το Σαββατοκύριακο, πότε θα δω τους φίλους μου και ποιες είναι οι νέες κυκλοφορίες του μήνα, από το πότε θα γίνω μάνα ή ποιος μόδιστρος (sic) θα μου ράψει το νυφικό. Βάλτα στη ζυγαριά αυτά τα δύο και θα δεις ότι το πρώτο είναι πιο "βαρύ". Ίσως γιατί κανένας από τους φίλους μου δεν έχει παντρευτεί και κάνει παιδιά. Και πάνω-κάτω είμαστε όλοι στην ίδια ηλίκια. Νομίζω πως την φρίκη του γάμου την έφαγα νωρίς, στα 26-27. Μετά μου πέρασε. Σαν παιδική αρρώστια, χωρίς ευτυχώς να αφήσει κανένα κουσούρι.
• Όσο για τις σχέσεις, τις βλέπω πλέον περισσότερο σαν κάτι που θα έρθει, παρά κάτι τύπου "σώνει και ντε". Και αυτό είναι πιο απελευθερωτικό από ό,τι το sky diving. Στο μυαλό μου κυριαρχεί περισσότερο η ιδέα του πότε θα φύγω για Πάτρα για να δω τον A. ή για Θεσσαλονίκη για να δω τη Δ. ή να πάω να μείνω τρεις-τέσσερις μέρες στο σπίτι της G., από το "τι έπαθαν οι άντρες εκεί έξω". Φαντάζομαι ότι πάθαμε κι εμείς οι γυναίκες. Φρικάραμε από τα "πρέπει". Μπορεί και να μην βγάζει κανένα νόημα αυτό το ποστ, απλώς καθόμουν και τα σκεφτόμουν όλα αυτά βλέποντας την profile pic ενός πολύ καλού μου φίλου στο fb, που είναι στην ηλικία μου και κάνει skate. Και νομίζω πως για αυτό τον αγαπώ περισσότερο. Που είναι στην ηλικία μου και δεν έχει σταματήσει να κάνει αυτά που έκανε και πιο παλιά. Γιατί κι εγώ δεν θέλω να σταματήσω να κάνω αυτά που έκανα και πιο παλιά. Κι ας φαίνεται σε κάποιους παρωχημένο. Μου αρέσει που είμαστε έτσι κι ελπίζω να μείνουμε έτσι για πολλά χρόνια.

Away from home: τουρίστας στη Θεσσαλονίκη part B

• Το Reworks τελείωσε και άφησε πίσω του ένα χαμό από πατημένα πλαστικά ποτήρια μπύρας και λάσπης. Τι βροχή ήταν αυτή τρεις μέρες! Άκουσες όμως να ακυρώνεται τίποτα; Όχι. Όλα έγιναν κανονικά. Με μικρές (ενοχλητικές η αλήθεια) καθυστερήσεις και μερικές ακυρώσεις, που δεν είχαν όμως καμία σχέση με τον σκατόκαιρο στην πόλη. Την έχουν δει μάλλον λίγο Άγγλοι οι Θεσσαλονικείς και δεν τους ενοχλεί αν μισή ώρα πριν την έναρξη του φεστιβάλ βρέχει. Σταματάει η βροχή, βάζουν γαλότσες, παίρνουν τις σκούπες τους και καθαρίζουν την Βίλκα για να ξεκινήσει το soundcheck και να αρχίσει το φεστιβάλ! Μπράβο τους!

• Τι μου άρεσε στο Reworks: α) ο χώρος. Η Βίλκα είναι κάτι σαν την Τεχνόπολη της Αθήνας για όποιον δεν το ξέρει που κάποτε φιλοξενούσε μπουζουκομάγαζα. Πολύ όμορφος χώρος και μαζεμένος. β) Είδα μερικές από τις πιο ωραίες συναυλίες που έχω δει - όπως π.χ. των Stereo MCs - και αυτό όχι γιατί οι MCs τα έσπασαν κανονικά πάνω στην σκηνή, αλλά επειδή το κοινό συμμετείχε και χόρευε σαν ηλεκτρισμένο. Συμμετέχει σε αυτό που βλέπει και αν το γουστάρει κιόλας το χειροκροτεί και με το παραπάνω. γ) Οκ το εισιτήριο ήταν λίγο τσουχτερό για τις δύο μέρες (έβγαινε ένα μπουγιουρντί της τάξης των 60 ευρώ) αλλά αν είσαι φαν των djιδων άξιζε τα λεφτά του. Είχε και δύο προβολές που ποτέ δεν κατάφερα τελικά να δω, γιατί λόγω βροχής πήγε όλο το πρόγραμμα πίσω και μεταξύ μας προτίμησα να δω Cayetano στο Atrium παρά να κλειστώ στο gallery για τις προβολές. Άντε και του χρόνου παιδιά!

• Τι μου άρεσε στη Θεσσαλονίκη: που πιάνεις συζήτηση με όποιον βρεθεί δίπλα σου. Φαντάσου ότι γνώρισα τόσο κόσμο τρεις μέρες που ήμουν πάνω, παρά το γεγονός ότι συνήθως έχω την φάτσα του ανθρωποδιώκτη όταν είμαι κάπου μόνη μου. Η Δώρα είναι γαμώ τα παιδιά και έκανε και την προσωπική μου ξεναγό την Κυριακή που είχα άπειρες ώρες κωλοβαρέματος μέχρι το βράδυ που έφευγε το αεροπλάνο για Αθήνα. Την Εύα την είχα ψιλοπαρεξηγήσει στην αρχή, αλλά φάνηκε πολύ ντόμπρο παιδί τελικά, ενώ με τον Γιάννη βγήκαμε και γνωστοί!!! Το λιμάνι της πόλης το λατρεύω και τα στενά της Συγγρού και της Βαλαωρίτου. Τον "Θερμαϊκό" που δύο μέρες τίμησα και με το παραπάνω (τέλειο καφέ) έμαθα ότι θα τον κλείσουν. Ο "Έλβις" που ήθελα να πάω έχει ήδη κλείσει...

• Μετράω ήδη μέρες για να ξανανέβω. Κι αυτή τη φορά θα έχω και πολύ περισσότερα πράγματα να κάνω και να δω και δεν θα είμαι και μόνη μου...
• EDIT: εκ των υστέρων και μιλώντας με κάποιους που έζησαν από μέσα την όλη φάση του Reworks, έμαθα ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο φάνηκαν σε μας που ήμασταν στην απ'έξω. Η βροχή όντως οδήγησε σε καθυστερήσεις εις βάρος περισσότερο των ελληνικών ονομάτων, τα οποία ούτε soundcheck δεν κατάφεραν να κάνουν, ενώ υπήρχαν θέματα και με πληρωμές, που ποτέ δεν δόθηκαν χάριν της νοοτροπίας που επικρατεί παντού στην Ελλάδα του τύπου "σου δίνω το ελεύθερο να παίξεις και να σε γνωρίσει ο κόσμος, δεν φαντάζομαι να θες να πληρωθείς κιόλας". Αν ισχύει όντως κάτι τέτοιο, τότε είμαστε εντελώς για τα μπάζα...

away from home: τουρίστας στη Θεσσαλονίκη part A

• Έχω ένα θεματάκι τελικά όταν φεύγω για κάπου μόνη μου. Ένω το γουστάρω πάρα πολύ, ειδικά τη φάση του ταξιδιού (με όποιο μέσο), τελικά φτάνοντας στον προορισμό μου πάντα κάτι με χαλάει. Μάλλον ότι ενώ μου αρέσει η ιδέα του να βρεθώ μακριά απο όλους, να κάνω βόλτες και να πηγαίνω για καφέ μόνη μου, θεωρώ εντελώς decadence να πηγαίνω για φαγητό μόνη μου. Άλλο ο καφές. Όταν βλέπω ανθρώπους που τρώνε μόνοι τους μελαγχολώ... Για να καταλάβεις, για να μην μπω στην διαδιακασία και μελαγχολήσω με τον ίδιο μου τον εαυτό που τρώει μόνος του, έκανα ντου στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και πήρα κρακιεράκια και σοκολάτες. Δεν ξέρω πόσο θα με κρατήσουν, αλλά είναι φαϊ. Και δεν τον τρώω μόνη μου. Δηλαδή το τρώω, αλλά δεν με βλέπει κανείς που είμαι μόνη μου.

• Τη Θεσσαλονίκη νομίζω πως την αγαπώ. Μου κάνει σαν πόλη. Με κάνει να αισθάνομαι καλά. Όπως και η Σαμοθράκη, αλλά στη Σαμοθράκη δεν θα πήγαινα να ζήσω. Στην Θεσσαλονίκη θα έμενα άνετα. Αν ακούσει κανείς τίποτα για καμιά δουλειά εδώ ας το πει. Θα πουλήσω και το αυτοκίνητο και θα πάρω μια Vespa. Έχεις δει τι γίνεται εδώ από κίνηση; Της πόρνης! Vespa και πάλι Vespa. Kι ας βρέχει συνέχεια. Κι ας έχει και υγρασία που κάνει το μαλλί μου φριζέ αλά 80΄s. Είναι όμορφη πόλη, μαζεμένη, με ωραία μαγαζάκια. Κι έχει και φεστιβάλ. Αμέ! Το Reworks που ξεκινάει σήμερα και τελειώνει αύριο. Κι έχει και εκθέσεις και έχει και Μπιενάλε και έχει και προβολές! Αμέ, αμέ!

• Για το Reworks θα σου τα πω όλα αύριο, μπορεί και την Κυριακή. Τώρα πρέπει να φύγω από αυτό το κατά τα άλλα συμπαθές δωμάτιο και να κοινωνικοποιηθώ λίγο. Μου έχουν τάξει και σούπερ περιποίηση. Άντε να δω! Σμουτς.

Σεπτέμβριος σημαίνει τα κεφάλια μέσα...

• Και καλά, γιατί είναι ήδη μέσα (σχεδόν) Σεπτέμβρη κι εγώ αδυνατώ να μαζέψω τα μυαλά μου. Δεν μπορώ να κάνω ούτε έναν υποτυπώδη προγραμματισμό του τί κείμενα έχω να γράψω και πότε πρέπει να παραδώσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάθομαι στον καναπέ και να κοιτάω αυτήν την ευλογημένη βροχή που πέφτει από χθες το απόγευμα, να κοιτάω σαν χάνος την οθόνη του υπολογιστή και τις 5 λέξεις που έχω κατορθώσει (με πολύ κόπο) να γράψω και να ακούω τα acoustic sessions των Rural Alberta Advantage και The Traditionist που έχω κατεβάσει από το Daytrotter.com.

• Κάτι είναι κι αυτό, αν υπολογίσεις ότι μέσα στην ραθυμία μου (καλοκαιρινό κουσούρι που επιμένει να μένει μαζί μου από τις αρχές Αυγούστου) μπαίνω στη διαδικασία να δω τι παίζει γενικώς... Το Daytrotter το βρήκα σε κάποια άσχετη φάση κι από τότε έγινε σταθερό bookmark. Δεν έχει να σου δώσει κάτι καινούργιο, δεν υποστηρίζει ότι σου παρέχει άμεσα κάτι που δεν ήξερες ότι υπήρχε. Δεν φωνάζει πως "πρώτοι εμείς παρουσιάζουμε τα ολοκαίνουργια κομμάτια του τάδε ή του δείνα". Σου δίνει όμως τη δυνατότητα να ακούσεις και να κατεβάσεις (legally that is) τις διασκευές, τα acoustic versions, που κάποιοι καλλιτέχνες ή συγκροτήματα κάνουν στα ίδια τους τα κομμάτια στα στούντιο του Daytrotter. Έχεις ακούσει Junior Boys unplugged; Χάνεις! Εγώ τώρα ακούω τον Joey Barro, x-The Antiques, νυν The Traditionist, που κυκλοφόρησε μέσα στο 09 το Season to Season. Μπες και κατέβασέ τα τρία κομμάτια που έχει ηχογραφήσει ειδικά για το Daytrotter και θα με θυμηθείς. Είναι το καλύτερο soundtrack για κάτι τέτοιες μέρες, με βροχή, που δεν θες να αφήσεις με τίποτα τον καναπέ σου, δεν θες να βγεις άλλο έξω για ποτά, θες να περάσεις όλη την ημέρα κοιτάζοντας το ταβάνι, με μια μεγάλη κούπα αχνιστό καφέ και τσιγάρα... Να λιώσεις... Και να σκέφτεσαι...

• check this out:

• http://www.myspace.com/thetraditionist

• http://www.daytrotter.com/dt/the-traditionist-conclusions-are-just-hallucinations-concert/20030737-3738168.html

Τί μου δίδαξαν οι φετινές διακοπές

• Μετά από σχεδόν 3.000 χιλιόμετρα με αφετηρία και προορισμό την Αθήνα και ενδιάμεσους σταθμούς τη Σιθωνία, την Θάσο, την Σαμοθράκη και την Κυπαρισσία έμαθα ότι:

1. Η Σιθωνία είναι ένα απέραντο camping και ένα απέραντο beach bar. Αν δεν είσαι σε φάση διακοπών τύπου "ντίστα-ντίστα από το πρωί στην παραλία μέχρι το βράδυ" απέφυγέ το!
2. Η Θάσος ΔΕΝ έχει μέλισσες. Δηλάδή δεν έχει πολλές μέλισσες όπως λένε. Ό,τι και να σου πουν οι άλλοι μην τους πιστέψεις. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι άν τολμήσεις να πας για φαγητό πριν την δύση του ηλίου την έχεις πατήσει, γιατί όσες έχουν απομείνει (μέλισσες) την πέφτουν στην μπριζόλα σου. Εκεί είναι που καλείς τον σερβιτόρο να σου φέρει καφέ ελληνικό να τον κάψεις για να τις διώξεις.
3. Ο χρόνος που χρειάζεται για να γυρίσεις όλο το νησί είναι σαράντα λεπτά. Μην τυχόν και δεν πας στα ορεινά χωριά θα χάσεις: ελληνικός καφές στα παραδοσιακά καφενεία και πορτοκαλάδα με ανθρακικό κάτω από τα τεράστια πλατάνια.
4. Μαριές είναι ένα από ορεινά χωριά με την πιο μικρή πλατεία που έχω δεί. Κάτσε σε ένα από τα καφενεία και πάρε ελληνικό καφέ μονό και γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού!
5. Η Σαμοθράκη είναι έρωτας. Κεραυνοβόλος. Αν αισθανθείς διαφορετικά με το που πατήσεις το πόδι σου στο νησί καλύτερα να πάρεις κατευθείαν το πλοίο του γυρισμού.
6. Παραλίες που να αξίζουν δεν έχει, έχει όμως βάθρες και καταρράκτες. Άρον τον ορειβατικό σου εξοπλισμό, πάρε ένα τηλέφωνο στο terra natura και κλείσε το ραντεβού σου να κάνεις canyoning σε ένα από τα 11 φαράγγια του νησιού. Στο λέω εγώ που γενικά είμαι όλιγον χέστρα και έχω και υψοφοβία. Κατεβήκαμε δύο καταρράκτες 9 και 11 μέτρων αντίστοιχα! Να θυμάσαι πως αν και Αύγουστος τα νερά στις βάθρες πλησιάζουν τους 0 βαθμούς. Μπούζι λέμε!
7. Όταν έφυγα από εκεί απλώς ήξερα ότι δεν θα βρω άλλο μέρος σαν και αυτό. Ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά το νησί και... ;)
8. Δεν είναι σοφή κίνηση να ξεκινάς να πάρεις τον δρόμο του γυρισμού από Σαμοθράκη Αθήνα μονοκοπανιά... Είναι πολλές οι 15 ώρες (με στάσεις και εναλλαγές στους οδηγούς).
9. Μην φοβάσαι να πάρεις τον σκύλο σου μαζί στις διακοπές. Εμείς περάσαμε χάρμα! Τώρα την κοιτάω έτσι όπως είναι ξάπλα πάνω στο μάρμαρο στο σαλόνι και αναρρωτιέμαι αν έχει πάθει κατάθλιψη... Μάλλον ναι.
10. Όταν έχεις πάει Σαμοθράκη, η Πελοπόννησος δεν σου λέει τίποτα.
11. Φτάνεις Κυπαρισσία και καταλαβαίνεις με τη μία ότι θα σου έρθει τούμπα το πρόγραμμα που είχες τόσες μέρες στον Βορρά. Από το 9 το πρωί την έχεις κάνει από το δωμάτιο για εξερευνήσεις και μπάνιο κάνεις στροφή και βρίσκεσαι στο μπαλκόνι αγκαλιά με το σκυλί να λύνεις σταυρόλεξα περιμένοντας τους άλλους να ξυπνήσουν. Κι όταν εσύ έχεις αρχίσει να γλαρώνεις πριν ακόμα το ρολόι δείξει δώδεκα το βράδυ, οι άλλοι κάνουν μπάνιο και ετοιμάζονται να εξορμήσουν στα μπαρ/κλαμπ της περιοχής. Not!
12. Η Ελαία είναι και γαμώ της παραλίες.
13. Το Σανί είναι ωραίο όταν δεν έχει πολύ κόσμο και όταν χαλάει το ηχείο που μεταδίδει ντίστα - ντίστα.
14. Η Πύλος είναι όλα τα λεφτά. Νομίζω πως είχα ξαναπάει όταν ήμουν μικρή...
15. Τα καβγαδάκια ενίοτε κάνουν και καλό...
16. Η ταβέρνα "Ελιά" στην Γιάλοβα έχει και γαμώ τα φαγητά και όμορφη θέα! Το δε χαλούμι στα κάρβουνα ήταν λουκούμι!
17. Που πήγε όμως το ναυάγιο που ήταν εκεί;
18. Το Sunset στο λιμάνι της Κυπαρρισίας είναι επίσης ωραίο όταν δεν έχει πολύ κόσμο.
19. Μην ακούς τους μαλάκες που σε κοιτάνε περίεργα επειδή παίρνεις μαζί σου όπου πας τον σκύλο σου. Είναι απλώς μαλάκες και δεν αξίζουν ούτε να γυρίσεις να τους βρίσεις.
20. Θέλω να φύγω τώρα και να ξαναπάω στη Σαμοθράκη... Αν και μεταξύ μας μια Ικαρία ή μια Θεσσαλονίκη δεν θα με χαλούσε καθόλου... Αν και κάτι μου λέει πως την συμπρωτεύουσα θα την δω σύντομα. Reworks 09!

Κλειστό λόγω διακοπών

... και ελλείψη μουσικών δρωμένων... τα λέμε πάλι στο τέλος Αυγούστου... :) Girl in Bubbleland.

Κλαίω

• Είναι κάτι mail που με κάνουν αφενώς να κλαίω από τα γέλια, αφετέρουν να θέλω sony & de (νέα σύμπραξη της γνωστής μάρκας) να κάνω ποστ. Γιατί πώς μπορείς να το αφήσει να πέσει κάτω και να μην πεις έστω το κάτιτις σου, όταν σκάει στο mailbox σου mail με subject: ΟΙ ZZTOP στην Αθήνα! ε? πώς;

• Πάρτα τώρα: 24 Οκτωβρίου - σε τρεία μηνάκια από σήμερα - οι Billy Gibbons, Dusty Hill και Frank Beard θα βάλουν τα δερμάτινά τους, θα δέσουν τις κόκκινες μπαντάνες τους, θα καβαλήσουν τις μηχανές τους και θα τις παρκάρουν έξω από το γήπεδο του Tae Kwon Do. Μία συναυλία στο πλαίσιο της DOUBLE DOWN TOUR! ΥΕΑΗ!

• Το σκέφτομαι να πάω. Αφού δεν θα καταφέρω να πάρω την τζούρα μου από αμερική, θα πάρω το μπουκάλι με το μπέρμπον από το σπίτι, θα φορέσω το στενό τζιν μου και τις καουμπόικες μπότες μου με το μαύρο μου το tshirt και θα πάω. Έτσι για να λέω στα παιδιά μου ότι είχα την τιμή να τους έχω δει live. Γερασμένους, αλλά live!

θα βγω στην ζητιανιά...

• 7 & 8 Νοεμβρίου πρέπει να πάω στην Νέα Υόρκη.

• Έστω, μία από τις δύο μέρες.

• Θα ποστάρω τον λογαριασμό μου κι ο καθένας ας καταθέσει ό,τι μπορεί.

• Υπάρχει σοβαρός λόγος... δες κάτω...

Mercury Rev Rocked!

• Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Αν πας Faith No More να μου πεις πως ήταν. Οι Mercury Rev γάμησαν πάντως. Όχι γιατί δεν ήσουν εκεί (inside Primavera joke), αλλά γιατί κατάφεραν να ξεσηκώσουν τα 1000 (πολλά λέω;) άτομα που μπήκαν στον κόπο να βρεθούν χθες στο Κηποθέατρο. Τι κι αν στην αρχή ήταν ξενέρωτα κι όλοι κάθονταν στις κερκίδες. Σιγά-σιγά άρχιζες να βλέπεις κόσμο να τις εγκαταλείπει και να κάθεται όσο πιο κοντά στην σκηνή γίνεται. Και καταλήξαμε στο encore να τραγουδάμε όλοι μαζί το Goddess on a Highway στα μούτρα (κυριολεκτικά) του Donahue.

• p.s. και το κλου της βραδιάς! Βγαίνοντας από το Κηποθέατρο γύρω στις 11 (δεν ηταν πιο αργά), σταμάταει μπατσικό μπροστά μας και μας ρωτάει αν είχε κάτι λέει στο θέατρο, γιατί τους πήραν τηλέφωνο για διατάραξη κοινής ησυχίας... Εμ, το Κηποθέατρο είναι στου Παπάγου, τι περίμενες; Πάλι καλά που δεν μας μάζεψαν όλους με την κλούβα...

4+1 λόγοι για να ακούσεις το Julian Plenti is Skyscraper

1. Γιατί ο Julian Plenti είναι ο Paul Banks των Ιnterpol.
2. Γιατί οι Interpol είναι κόλλημα (και περιμένω και το νέο άλμπουμ ένι τάιμ σουν)
3. Γιατί το Julian Plenti is Skyscraper είναι κόλλημα. Αν και σε μία συζήτηση με έναν φίλο είχα πει ότι δεν μου φαίνεται και κάτι το ιδιαίτερο, τελικά έκανα λάθος. Μια πιο προσεχτική ακρόαση κατατάσει το Skyscraper στα καλά άλμπουμ αυτής της χρονιάς. Δεν είναι δισκάρα, είναι όμως αξιόλογη δουλειά.
4. Γιατί θα βρεις από boniver-ικές μπαλάντες (κλεμμένο), αλλά και πιο απμπιτ κομμάτια.

• 4+1. Γιατί και μέσα στο καλοκαίρι την χρειάζεσαι μια δόση από μανιο-καταθλιπτικά αλλά όμορφα κομμάτια, να τα φορτώσεις στο άιποντ και να ξαμολυθείς στις παραλίες, preferably της Σερίφου, αλλά μας κάνουν και του Βορρά.

I am a sucker for Eros

• Είναι περίεργη η σχέση μου με τον συγκεκριμένο. Είναι μπουρτζόβλαχος και ένρινος, αλλά εγώ τον αγάπω! Έχω τρελό έρωτα για τον Eros. Από τα 15 μου. Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια! Από τότε που η Στέλλα, η κοπέλα που μου έκανε ιδιαίτερα στα μαθηματικά (στουρνάρι παιδί μου) μου είχε φέρει στο σπίτι την κασέτα (λέω κασέτα, από αυτές που τώρα είναι σε μουσείο... jesus) με το Tutte Storie. Ποιό μάθημα... Θύμαμαι να έχουμε περάσει τη μία ώρα του μαθήματος ακούγοντας ξανά και ξανά την κασέτα... Α ρε μάνα, ιδίαιτερα στον Eros πλήρωνες την Στέλλα να μου κάνει, όχι τριγωνομετρία! Και μετά ήρθε ο έρωτας, σαν τούβλο! Αυτός, ο εφηβικός, που κάθεσαι ξάγρυπνος μέχρι το άγριο χάραμα ακούγοντας ξανά και ξανά και ξανά τα κομμάτια του και σκέφτεσαι "Να τον γνώριζα από κοντά". Και σε παίρνει ο ύπνος λίγο πριν ξημερώσει με αυτήν την εικόνα στο μυαλό. Ε, μετά μεγάλωσα, αλλά τον Eros δεν τον ξε-αγάπησα. Μέχρι και στην Πάτρα πήγα για να τον δω πριν από τρία χρόνια και έσυρα και μία κακομοίρα συνάδελφο μέχρι εκεί γιατί δεν ήθελα να πάω μόνη μου. Ο καθένας με τις αμαρτίες του παιδί μου, τι να λέμε τώρα... Και πριν από μία εβδομάδα μου ξαναφούντωσε ο έρως. Ok, μπορεί το Ali e Radici, το τελευταίο του άλμπουμ, να μην έχει κομματάρες του τύπου Piu Bella Cosa ή L'ombra del gigante ή ακόμα και το Fuoco Nel Fuoco έχει όμως το Parla con Me κι εμένα αυτό μου φτάνει...

• p.s. 1 συνειδητοποιώ ξαναδιαβάζοντας το post ότι αναφέρομαι στα τραγούδια του Eros Ramazzotti ως "κομματάρες". Τα έχω τα θεματάκια μου τελικά...

• p.s. 2 και είμαι σίγουρη ότι και την επόμενη φορά που θα τον δω live θα χτυπιέμαι, θα χορεύω και θα τραγουδάω λες και είμαι σε συναυλία των Subways...

• p.s. 3 Την επόμενη φορά θα του κάνω και συνέντευξη να μου φύγει... νισάφι πια!

• O Sakis της Ιταλίας! (ζητώ συγγνώμη σε όσους έβρισα κατά το παρελθόν τον Σάκη).

Δύο λόγοι που συμπαθώ την Scarlett Johansson

• Πρώτον έχει κυταρίττιδα και δεν ντρέπεται να την εμφανίσει. Αλήθεια λέω! Αυτή η σκηνή στο Vicky, Christina Barcelona που τρέχει στα λιβάδια με gross plan στην κυταρίττιδα είναι απελευθερωτική για όλες τις γυναίκες που σέβονται τον εαυτό τους και δεν του λένε ψέμματα, ότι και καλά εγώ ακόμα και στα τριάντα φεύγα δεν έχω κυταρίττιδα! Τι λες κυρά μου! Σε ποιον τα πουλάς αυτά; Ενώ η νεαρά (απέχει πολύ από τα 30) Scarlett όχι μόνο δεν το κρύβει ότι έχει, την δείχνει κιόλας! Πάμε παρακάτω, αλλά να θυμάσαι ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος που τη συμπαθώ, γιατί σαν ηθοποιός δεν μου λέει και πολλά...

• Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η κυρία τραγουδάει. Ναι, ναι και πάει τώρα και για το δεύτερο άλμπουμ... Αφού ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ του "Anywhere I Lay My Head" (2008), στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν δύο τραγούδια που έγραψε ο David Bowie και τέσσερα τραγούδια o κύριος Waits, το φθινόπωρο επιστρέφει με το "Break up" στο οποίο συνεργάζεται με τον Pete Yorn (βλ. Strange Condition). Η ίδια έχει δηλώσει για το "Break up": "The idea of two people vocalizing their relationship through duets...I always thought of it as just a small project between friends. It perfectly captured where I was in my life at the time"...

• Αν θες να ακούσεις το relator πάτα εδώ

• εμένα πάντως να πω την μαύρη αλήθεια μου άρεσε αυτό που άκουσα...

I'm the changing man waiting for the bang

• Μία ώρα και 17 λεπτά ακριβώς! Ένα encore και μετά άλλο ένα και μετά άντε σπίτια σας!

• Τι ευτυχία να είσαι παρών σε ένα καταπληκτικό live, μια συναυλία, τη δεύτερη καλύτερη για μένα φέτος το καλοκαίρι!

• Αν και στην αρχή φαινόταν ότι δεν θα μαζευτεί πολύς κόσμος, τα πράγματα άλλαξαν λίγο πριν ο Weller βγει στην σκηνή. Γύρω στις 10 παρά παρατήρησα ότι το Βράχων ήταν σχεδόν γεμάτο, είχες μια άνεση χώρου γύρω σου είναι η αλήθεια, αλλά μεταξύ μας, ήταν απλώς τέλεια γιατί μπορούσες να χορέψεις, χωρίς να σπρώχνεις ή να σε σπρώχνουν! Είχε τον κόσμο που έπρεπε να έχει. Κι όπως είπε και ο φίλος μου ο Ηλίας "ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ακόμα και στα 30 ρίχνουμε τον μέσο όρο ηλικίας εδώ μέσα". Και δεν ήταν και ψέμα! Αλλά ο κόσμος που μαζεύτηκε χθες στο Βράχων δεν πήγε για να τον δουν σε ακόμα μια συναυλία. Δεν είδα τους κλασικούς που βλέπω κάθε φορά, δεν χρειάστηκε κάθε ένα μέτρο να σταματάω για να χαιρετίσω κόσμο και συναδέλφους που είχαν σκάσει "για τον χαβαλέ της υπόθεσης". Nαι, οκ, υπήρξαν και κάποιες εξαιρέσεις, αλλά μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού...

• Ο κόσμος που ήταν εκεί χθες πήγε για να δει και να ακούσει live για πρώτη φορά τον άνθρωπο που αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια αυτού που θέλουμε να ονομάζουμε μουσική ιστορία. Ξεκίνησε το live με κομμάτια από το πρόσφατο "22 Dreams" και συνέχισε με τραγούδια από όλη του την πορεία με τα Wild Woods, Changing man, Push it along Τown called Malice, You do sth to me, Shout to the top και That's entertainment να ξεσηκώνουν το κοινό! Όλοι γύρω μου χόρευαν και τραγουδούσαν, σου φαινόντουσαν όλα τόσο τέλεια, όπως πρέπει να είναι κάθε συναυλία κανονικά... Όχι ημίμετρα και μετριότητες... Όλα ήταν απλώς καταπληκτικά και το γράφει αυτό ένας άνθρωπος που δεν θεωρείται ο μεγαλύτερος φαν του Weller.

• Για μένα έχει μείνει ακόμα μία συναυλία για να κλείσει το μουσικό μου καλοκαίρι. Την ερχόμενη Τετάρτη θα τα πούμε στους Mercury Rev και μετά θα μου επιτρέψετε να πάω να αράξω σε μια παραλία (μπορεί και δύο και τρεις) παρέα με τον σκύλο μου και τους φίλους μου... Ουφ!

10 + 1 "καμμένα" κομμάτια

• Υπάρχουν κομμάτια που έχω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέσει με πρόσωπα και καταστάσεις. Κομμάτια που έχοντας φανταστεί μια κατάσταση τα έχω βάλει για soundtrack, κομμάτια που θα ήθελα να παίξουν σε κάποιες στιγμές της ζωής μου κάποια στιγμή στο μέλλον και που οι καταστάσεις (ή τα άτομα) δεν επιτρέπουν να γίνουν πραγματικότητα (αυτές οι στιγμές), κομμάτια που έχω κυριολεκτικά κάψει και που πλέον δεν μπορώ να ακούσω χωρίς να μου έρχονται τα συγκεκριμένα άτομα (ή καταστάσεις) στο μυαλό. Αν μπορούσα να κάνω αυτό που έκανε η Phoebe με την Rachel στο "Friends", που (προσπάθησαν) να κάψουν το παρελθόν της Rachel μέσα σε ένα σκουπιδοντενεκέ, ίσως και να το έκανα, αλλά πως να κάψεις (κυριολεκτικά) ένα κομμάτι;

• Τα "καμμένα"...

1. Παύλος Παυλίδης - Τώρα αρχίζω και θυμάμαι
2. Interpol - No I in threesome
3. Τάνια Τσανακλίδου & Μιχάλης Δέλτα - Μια αγάπη μικρή
4. Keren Ann - In you back
5. The Go-Betweens - Finding you
6. The Carpenters - Superstar
7. Antony and the Johnsons - Crippled and the starfish
8. Madrugada - Majesty
9. Alanis Morissette - Uninvited
10. Monika - This bloody sth
11. (μπόνους) Bette Midler - Wind beneath your wings

EDIT: η μεγαλύτερη μαλακία είναι να τελειώνεις το post, να ανοίγεις το ραδιόφωνο και να παίζει το "Μια αγάπη μικρή"! Μεγάλη μαλακια...

Υπάρχει Θεός...

Υπάρχει... Γιατί όταν σκέφτεσαι "Αχ, ας με πάρουν τηλέφωνο να μου πουν ότι ακυρώθηκε η συνέντευξη" και 5 λεπτά μετά χτυπάει το τηλέφωνο και σου λένε "Κρίμα, ακυρώθηκαν τα phoners, μάλλον θα τις κάνουμε με mail", τότε το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι ότι ΝΑΙ!!! Υπάρχει Θεός! ελπίζω να μην με πάρουν το απόγευμα να μου πουν ότι τελικά θα γίνουν αύριο ή μεθαύριο. Και να ήταν κανένας που έλιωνα να μιλήσω μαζί του, να πω πάει στο διάλο. Αλλά με τον Ian Gillan; Τι να τον ρωτήσω; Πως του φάνηκε η συνεργασία με τον Ρακιντζή; Έλεος δηλαδή! Και 75 χρονών άνθρωπος γιατί κάνει ακόμα συναυλίες; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Fingers crossed να απαντήσουν απλώς με e-mail στις ερωτήσεις!

Baby you can't drive my car...

Γιατί όταν οδηγώ εγώ μου κατεβαίνουν οι πιο καλές ιδέες. Οδηγώ και ακούω απαραιτήτως μουσική. Είτε από το ipod, είτε από CD ή ραδιόφωνο. Ακούω μουσική και σκέφτομαι. Εκεί μου έρχονται και οι καλύτερες ιδέες για θέματα... Ενίοτε... Συνήθως σκέφτομαι όμως κουλαμάρες. Χθες ας πούμε, που γυρνούσα από κέντρο, άκουγα πάλι ραδιόφωνο. Ό,τι κάτσει, όχι κάτι συγκεκριμένο. Πατάω το scan κι όπου μου τραβήξει το ενδιαφέρον η μελωδία μένω. Σταμάτησα στον Μελωδία. Ένα γνώριμο κομμάτι με έκανε να πατήσω το stop scan και έπεσα πάνω στην Χαρούλα. Κι όπως άκουγα το Μινοράκι και σιγοτραγουδούσα τους στίχους αρχίζω να αναρωτιέμαι πως γράφονται τα τραγούδια. Πώς ρε παιδί μου; Τί; Έχεις θεματάκι και παίρνεις την κιθάρα και βγάζεις μια μελωδία και βάζεις από πάνω τους στίχους. Ή πρώτα τους στίχους και μετά τη μελωδία; Και πως εμπνέεσαι για να γράψεις; Τί αμαρτίες έχεις κάνει, ποιους έχεις πληγώσει, ποιος σε έχει πληγώσει... Την απάντηση μου την έδωσε η ίδια η Χαρούλα... "Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου, σε γνωρίζει ο πόνος κι έρχεται κοντά σου, ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο". Και μέσα στο ημιμεθύσι μου και την κάπνα συνειδητοποίησα ότι τα πιο ωραία τραγούδια έχουν προκύψει από μεγάλο πόνο... Γύρισα σπίτι πρωί και έπεσα στον καναπέ αγκαλιά με το σκυλί και το μεσημέρι που ξύπνησα είχα ακόμα στο μυαλό μου το Μινοράκι... Πιθανώς το ποστ να μην βγάζει νόημα. Ακόμα έχω την γεύση του αλκοόλ στο στόμα μου...

summer is here...

Τζένη Βάνου και τα μυαλά στα κάγκελα!

• Εδώ και πόση ώρα προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να γράψω για τους La Roux, τους The Dodos, τους Macabees ή την Τζένη Βάνου... Σχιζοφρένεια! Τελικά θα γράψω για την Βάνου. Γιατί χθες, την ώρα που γυρνούσα από τη δουλειά (μαύρα μεσάνυχτα πάλι), έπιασα στο ραδιόφωνο μια διασκευή του "Σκλάβα" από τους Stereomatic. Ανοιχτά παράθυρα (γιατί έσκαγε ο τζίτζικας βραδιάτικα), πανσέληνος (έτσι εξηγείται κι η διάθεση) και Τζένη Βάνου στη διαπασών με μια τρελή να τραγουδάει "Η σκλάβα σου ήμουν, η σκλάβα σου είμαι και σκλάβα θα μείνω"! Αυτά είναι. Και μετά αναρωτιέσαι τι να κλάσουν οι La Roux (τέλειο το άλμπουμ τους by the way) μπροστά το μεγαλείο της Τζένης! "Αν είναι η αγάπη αμαρτία", "Αυτός, αυτός", "Θέλω κοντά σου να μείνω", "Ξύπνα αγάπη μου" και τόσα άλλα για τον ανομολόγητο έρωτα, τον έρωτα που έφυγε και δεν γυρνάει, τον έρωτα που έριξε το κέρατο, έφυγε κι εσύ τον θες πάλι πίσω γιατί είσαι μαζώχα, τον έρωτα που ακόμα δεν έχεις γνωρίσει. Τραγούδια βγαλμένα από τη ζωή. Και κάπου εκεί κατάλαβα, ότι κάνενα indie γκρουπάκι, καμία γκόμενα με πυρόξανθο μαλλί και τεραστίων διαστάσεων γυαλιά δεν θα μπορέσει να πιάσει ποτέ των ποτών τον ελληνικό νταλγκά!

• Στα καπάκια έπεσε και μια "Μπατίντα ντε κόκο" από Αρλέτα και το γλέντι άρχισε κάπου εκεί στην περιφερειακή του Υμηττού...

Κοσμοπλημμύρα στο Καραϊσκάκη

• Μα είναι δυνατόν; Πόσες χρονιές έχουν έρθει στην Αθήνα και πόσος κόσμος έχει πάει να τους δει; Ποιους; Τους Scorpions! Χθες λέει πλημμύρισε το Καραϊσκάκη πάλι! Πόσο διψασμένο είναι πια το ελληνικό κοινό για τέτοιες μπάντες και γιατί όλοι οι υπόλοιποι γκρινιάζουμε ότι στο Gagarin και σε συναυλίες όπως των Horror, The Pains of Being Pure at Heart ή ακόμα και ελληνικών συγκροτημάτων μαζεύονται μόλις 100-150 άτομα; Ποιος φταίει τελικά; Εμείς οι 200 -300 που τρέχουμε να δούμε κάθε "πικραμένο" στο Gagarin και το κάθε Gagarin, οι χιλιάδες που πάνε να δούνε κάθε γερασμένο συγκρότημα για να θυμηθούν τα νιάτα τους ή οι εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών που δεν φέρνουν νέα ονόματα παρά μόνο ξεπεσμένες μπάντες γιατί ξέρουν ότι οι δεύτερες θα τους φέρουν τα λεφτά; Τι προτιμάμε τελικά: να βλέπουμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια (και σε αυτά τα ίδια συμπεριλαμβάνονται και οι Placebo και οι Archive που έχουν κάνει την Αθήνα δεύτερο σπίτι τους) ή να ανοίξουμε λίγο τους ορίζοντές μας και να δούμε και κάτι καινούργιο. Κι ας μην είναι τελικά καλό... Τουλάχιστον θα τους έχουμε δει και θα έχουμε σχηματίσει την άποψή μας... Την επόμενη φορά που θα έρθουν απλώς δεν θα πάμε...
• Δεν κατηγορώ όσους χιλιάδες μαζεύτηκαν χθες στο Καραϊσκάκη για να τραγουδίσουν μαζί με τον Βασίλης και τον Klaus το "Holiday"... έχουν άγνοια του τί κυκλοφορεί εκεί έξω και σε ό,τι έχει να κάνει με το ελληνικό και με το ξένο ρεπερτόριο. Αυτό είναι δικό τους πρόβλημα που δεν ανοίγουν τα στραβά τους, να διαβάσουν ένα περιοδικό, να ψαχτούν λίγο στο Internet, να ακούσουν καινούργια πράγματα... Φταίνες και οι διοργανώτριες εταιρίες, φταίνε και οι δισκογραφικές, φταίμε κι εμείς των media (μην χέσω) που προμοτάρουμε σαν να μην υπάρχει αύριο ότι πιο άθλιο υπάρχει.
• Καλοί οι Scorpions αλλά για 80's και τα 90's που μεσουρανούσαν... Άλλαξαν όμως τα πράγματα. Κάθε μέρα βγαίνει κι ένα καινούργιο συγκρότημα... Έλεος δηλαδή. Ανοίξτε λίγο τα μάτια σας και τα αύτιά σας και ακούστε και κάτι άλλο! Κολλημένοι Ελληνάρες που πάτε μπουζούκια και στα καπάκια στο Καραϊσκάκη και μετά Ηρώδειο για να δείτε την Βίσση στο Summer Tour της... Ηθελέστα και παθέστα! Για αυτό και θα ακυρώνονται συναυλίες λόγω χαμηλής προπώλησης...

Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού

Με ρώτησε ένας φίλος το Σάββατο που τον είδα πιο άλμπουμ που έχει βγει μέσα στην χρονιά θυμάμαι, ποιο μου άρεσε περισσότερο, ποιο ακούω πιο συχνά. Δύσκολη ερώτηση (όλα τα παραπάνω ήταν σε μία εννοείται!). Έχω ακούσει ότι έχει βγει ή τουλάχιστον τα περισσότερα και δεν έχω βρει παραπάνω από τρία τέσσερα που να πω "ναι ρε γαμώτο αλμπουμάρα"! Να το βάλω στο στερεοφωνηνικό και να το αφήσω εκεί κάνα μήνα να παίζει συνέχεια".

Μετράμε τώρα:

1) Yeah Yeah Yeahs - It's blitz. Και να φανταστείς ότι τα προηγούμενά τους δεν με είχαν πολυσυγκρινίσει... Με αυτό όμως έπαθα κακό. Ποιο κομμάτι να πρωτοδιαλέξω: Zero, Runaway, Heads will roll, Dull life? Όλα!

2) Xaxakes - Το valse των ελαφιών. Γνωστή φαν του Νάστα. Φυσικά και των δύο προηγούμενων άλμπουμ τους. Κι ας λένε ότι είναι πολύ δήθεν. Ο τύπος είναι όλα τα λεφτά! Και το άλμπουμ... δύσκολο, αλλά to the point of what Xaxakes are! Προσωπικό αγαπημένο; το "L'amour".... και το "Πονάν τα χείλη μου (Γεια)".

3) Bat for Lashes - Two Suns. Την είδα και live στο Primavera... Τι να λέμε τώρα... Θεά! Και το άλμπουμ, θαρρώ καλύτερο από το Fur and Gold.

4) Iggy Pop - Preliminaries. Η μεγαλύτερη έκπληξη! Παρατάει κιθάρες και δυνατό ήχο και φτιάνχει ένα άλμπουμ "μπουκιά και συγχώριο" που έλεγε και ο Μαμαλάκης. Ειδικά το "Le Feuilles Mortes"... δεν έχω λόγια...

5) το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι αλλά δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω και το Swoon. Είναι λατρεμένη μπάντα οι Silversun Pickups και μετά το live τους στο Gagarin τους αγάπησα ακόμα περισσότερο.

Ορίστε λοιπόν Αντρέα, αυτά τα άλμπουμ αγαπώ περισσότερο αυτή τη στιγμή. Αυτά κέντρισαν το ενδιαφέρον μου από την πρώτη κιόλας ακρόαση. :)

coca cola soundwave 09...

• Αν εξαιρέσεις τον χάλια ήχο (πολύ χάλια ήχο για την ακρίβεια) ήταν καλά! Ανεκτά! Έφτασα την ώρα που στην σκηνή ήταν οι Le Page. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το γκρουπάκι μου αρέσει πολύ. Καθαρά pop ήχος, χαρούμενος, γλυκός σαν καραμέλα, σχεδόν παιδικός! Δεν νομίζω βέβαια ότι τους πάνε οι μεγάλοι συναυλιακοί χώροι, θα ήθελα να τους έβλεπα χειμώνα σε κάποιο μικρό χώρο! Οι Primal Scream βγήκαν με μια κάποια καθυστέρηση. Όχι ότι με ενόχλησε αυτό. Αυτό που με εξόργησε όμως πραγματικά ήταν ο απαίσιος ήχος. Πραγματικά σε κάποια φάση νόμιζα ότι ή έχει λιώσει ο εγκέφαλός μου και τρέχει από τα αυτιά μου ή ότι απλώς ματώσαν τα αυτιά μου. Χάλια, χάλια, χάλια. Οι Flakes ποτέ δεν μου είπαν κάτι, ούτε το άλμπουμ τους, ούτε και το χθεσινό τους live. Οι Bloc Party από την άλλη ήταν απωθημένο από το φετινό Primavera. Δεν τους είχα δει, μάλλον γιατί έπαιζα αργά. Χθες ήταν καλοί, ίσως και κάτι παραπάνω από καλοί. Σίγουρα επαγγελματίες. Δεν έπαιξαν όμως το Two More Years. :( Φυσικά και δεν κάθισα στο dj set του Mahoney. Εργάσιμη μέρα η επόμενη, γαρ! Άντε και του χρόνου με καλύτερο ήχο! Α, και μια ακόμα παρατήρηση: ΠΕΝΤΕ ΕΥΡΩ Η ΜΠΥΡΑ;;;;;;;;;;;; Πάμε καλά;

• p.s. νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό γκρινιάζω πολύ για τα live, αλλά θεωρώ ότι δεν έχω δει και κάτι που να αξίζει τελευταία (είπαμε εξαιρούνται οι Silversun Pickus και οι God is an Astronaut). Είχα αρχίσει να αισθάνομαι σαν τον Waldorf (ή τον Statler δεν έχει σημασία) που κάθεται πίσω πίσω στις συναυλίες ή στον εξώστη του Gagarin για γκρινιάζει. Ένας φίλος με διαβεβαίωσε ότι μάλλον φταίει το γεγονός ότι ειδικά τους τελευταίους μήνες δεν έχουμε χάσει σχεδόν καμία συναυλία... μάλλον ήρθε ο καιρός για ένα διάλειμμα. Διακοπές ρε παιδί μου, χωρίς συναυλίες. Άντε ακόμα μία, Mercury Rev στις 22 Ιουλίου. Και μετά υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην πάω σε live για κανα δίμηνο... ναι, καλά!

Alela Diane - Ocean

• Ακουσα το κομμάτι αυτό χθες το βράδυ στην εκπομπή του Ξενοφώντα Ραράκου στον Μελωδία και μου κόπηκαν τα γόνατα.

• Folk μελωδίες και βραχνή γυναικεία φωνή...

• Με το που μπήκα σπίτι, άνοιξα υπολογιστή και να τι ανακάλυψα για την νεαρά!

• H Alela Diane, Αμερικανίδα 26χρονη folk τραουδίστρια, έχει ήδη δύο στούντιο άλμπουμ στο ενεργητικό της (The Pirate's Gospel - 2006 και To be Still - 2009) και ένα που το ηχογράφησε στο στούντιο του πατέρα της, έκανε μόνη της το packaging και το κυκλοφόρησε μόνη της (Forest Parade-2003). Το πιο πρόσφατο, "Τo be still", κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο από την Rough Trade. Εχει ανοίξει συναυλίες των The Decemberists και Iron and Wine (αυτόν θα τον δω ποτέ άραγε live???)

• θες να μάθεις περισσότερα; www.aleladiane.com και www.myspace.com/alelamusic

• δες εδώ: www.youtube.com/watch?v=pH1Krmt5yeQ

Silversun pickups

• Kι αν έχω πάει σε συναυλίες, κι αν έχω δει μπάντες, αυτό όμως του φετινού καλοκαιριού είναι απ' τ' άλλα! Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που μπορώ να πω πως κουράστηκα από τα μέτρια live (κι αυτό συμπεριλαμβάνει κι αρκετά του εξωτερικού). Με εξαίρεση ένα και μοναδικό μέσα στον χαμό! Οι Pickups, straight from LA, έδωσαν την περασμένη Τετάρτη στο Gagarin - κατά την ταπεινή μου γνώμη - ΤΟ καλύτερο live. Τι κι αν έπαιξαν για λίγους, τι κι αν το σετ ήταν μικρό σε χρονική διάρκεια, οι τύποι τα έσπασαν, γάμησαν! Προσωπικά με έπιασαν από το πρώτο κομμάτι κιόλας, το Growing old is getting old, που έχει γίνει πλέον ο "ύμνος" μου.

• Όσο για το αυριανό live της Coca Cola, να πω την αλήθεια δεν περιμένω και πολλά. Αντε ίσως τους Bloc Party που τους έχασα πριν κανα μήνα στην Βαρκελώνη - γιατί κοιμόμουν... Ναι, οκ, και τους Primal Scream γιατί αν θυμάμαι καλά, τους είχα χάσει και αυτούς το 2004.

• Τον Antony (and the Johnsons) είναι τελικά γραφτό να μην τον δω ποτέ στην Ελλάδα. Πάλι τον έχασα χθες και πάλι λόγω δουλειάς :(