Momford and Sons και άλλες ιστορίες...

• Γελάω λίγο κρυφά μέσα μου όταν βλέπω και διαβάζω τον πανικό που έχει πάθει η indie κοινότητα της Αθήνας, και όχι μόνο, με τους Momford and Sons, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί όταν ένα χρόνο πριν εγώ χτυπιόμουν ότι είναι καταπληκτικοί, όλοι μου έλεγαν "έλα μωρέ αυτούς δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους". Ψάχνοντας για να γράψω ένα κείμενο σε μουσικό περιοδικό, πέτυχα το profile τους στο myspace. Δεν ξέρω αν η πιο σωστή λέξη για να περιγράψω το πως αισθάνθηκα ακούγοντας τη μουσική τους είναι το ρήμα "καθηλώθηκα", αλλά μάλλον είναι πολύ κοντά. Δεν είχα ακούσει το White Blank Page, με το οποίο έχω πορωθεί τώρα. Θυμάμαι όμως πως τους έστειλα και mail αν ενδιαφέρονταν να κάνουμε μια μίνι-συνέντευξη. Ο Momford είχε πει ok, μάλλον κόλλησαν οι Sons (managers/δισκογραφικές/κλπκλπκλπ). Δεν πειράζει. Ελπίζω να τους κάνει τώρα η Μαντάμ Κουλίδου, που ξέρω πόσο τους γουστάρει κι ήταν ίσως και η μοναδική που τότε δεν με είχε κράξει!
• Το ίδιο προβλέπεται να γίνει άμεσα και με τους The Black Marquee (οι οποίοι μετά χαράς είχαν απαντήσει στις ερωτήσεις μου, τουλάχιστον). Με αφορμή τους Momford and Sons έψαξα να δω αυτοί τι κάνουν τώρα και διάβασα πως συνεργάζονται με τους UNKLE. Είπες κάτι; Να δω τώρα την Καρύτση να χτυπιέται σε κανα-δυο μήνες! Μετά το Sonik τους έκανε θέμα η Manchester Evening News και το Dazed & Confused! Όχι για να μην λέτε ότι το Sonik δεν έχει φρέσκα ονόματα!
• Τα φιλιά μου (και το αίμα μου πίσω, παρακαλώ!!!)