End on an era...

• Τί κακό κι αυτό να μου κρύβουν πράγματα. Να μην μου λένε πράγματα που γίνονται, ε, και μεταξύ μας, με αφορούν έστω και λίγο. Τα μαθαίνω όλα από σπόντα. Ή γιατί ρωτάω πολύ επίμονα. Κι αυτό από λάθος. Και τι κακό κι αυτό να τα ανακαλύπτω όλα με το που έχω ανοίξει το μάτι. Δεν το έχω ρε άνθρωπε εκείνη τη στιγμή. Είμαι πολύ emotional ακόμα για να αντιδράσω φυσιολογικά. Κλαίω. Μισόλογα και μισές πληροφορίες, αλλά το μήνυμα το πήρα. Το δικό μου μικρό σπίτι στο λιβάδι βαδίζει προς πώλησην! Γιατί ρε παιδιά; Τόσα καλοκαίρια; Τόσες εικόνες; Και ότι το συζητούσα με μια φίλη για αυτό το σπίτι, σε αυτό το χωριό. Που είναι τόσο μακριά από δω. Που έχω να πάω από τα 19 μου. Που ποτέ δεν είχα πάει χειμώνα γιατί το χιόνι καλύπτει το μικρό πράσινο σπίτι. Και κάνει και τόσο κρύο, που ούτε τζάκι, ούτε σόμπα μπορεί να σε ζεστάνει. Που οι μόνοι κάτοικοί του τον χειμώνα είναι ο φύλακας του χωριού και ο σκύλος του. Που το καλοκαίρι πήγαιναν εκεί όλα τα Τρίκαλα. Και που κάθε δεκαπενταύγουστο επειδή γιόρταζε η εκκλησία του στηνόντουσαν τρεις μπάντες με νταούλια και κλαρίνα στην πλατεία γύρω απο τα μεγάλα πλατάνια και σήκωναν το χωριό (και τα διπλανά) στο πόδι μέχρι τα ξημερώματα. Που παραμονή της Παναγίας, για ένα περίεργο λόγο, σχεδόν κάθε χρόνο, όλο και κάποιος συγχωριανός τα τίναζε τα πέταλα, και την επόμενη μέρα μετά την λειτουργία είχαμε την κηδεία. Και που πάντα μα πάντα ο ουρανός εκείνη την ημέρα ήταν γκρι και μουντός και... στεναχωρημένος. Ο Κάκιας με το λευκό άλογό του, το τηλεφωνικό κέντρο στην πλατεία που στηνόντουσαν ουρές για να μιλήσουν και αν σε έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο, σε καλούσαν στο κέντρο από μια ντουντούκα... Η πηγή δίπλα από τον πλάτανο στην πλατεία έβγαζε πάντα ένα θολό νερό. Από την πίεση. Και μικρά παίρναμε τα μπιμπερό και βάζαμε μέσα το νερό και γελούσαμε και το πίναμε και λέγαμε πως ήταν γάλα. Και μετά καθάριζε και γινόντα διάφανο και δεν μας άρεσε, το χύναμε και το ξαναγεμίζαμε από την αρχή. Που τρώγαμε κορόμηλα από το δέντρο στην αυλή του παλιού σπιτιού, του μισογκρεμισμένου, το σπίτι που μεγάλωσε η γιαγιά μου. Που δεν είχε ούτε πατώματα πια, ούτε ταβάνι. Μόνο μια ξεχαρβαλωμένη παιδική κούνια... Που η αρχή του χωριού έχει το πιο γελοίο όνομα ever... Γκόμανος... Μα έλεος. Αλλά πηγαίναμε εκεί όταν μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να γκομενίζουμε (obviously...) Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν εκεί. Κράτησε 14 ολόκληρες ώρες... Στα δεκατέσσερά μου... Η πρώτη χυλόπιτα, η πρώτη σχέση της αδερφής μου... Τα ξαδέρφια μου, οι θείοι και οι θείες, που τους έλεγες έτσι γιατί σόι ήταν, μακρινό, αλλά σόι. Που και να μην ήταν πάλι έτσι τους έλεγες. Την γιαγιά μου την φώναζαν θεία πολλά παιδιά που δεν ήξερα καν αν ειναι ξαδέρφια μου... Και που κάθε τέλος Αυγούστου που κατέβαινα πάλι Αθήνα η μάνα μου μου έλεγε "σταμάτα να μιλάς έτσι... σου κόλλησε το βλάχικο"!!!
• Κι όλο έλεγα να ανέβω. Από τα 19 αυτό λέω. Και τώρα στα 32 το χάνω... Και δεν το θέλω. Είναι τόσο δύσκολος ο αποχωρισμός. Ακόμα και από αυτό το άψυχο, μικρό λυόμενο. Με την πράσινη στέγη που ξεχώριζε από όοοοοοολα τα σπίτια πριν ακόμα μπεις στο χωριό... Στο διάολο... Πάλι κλαίω...