Baby you can't drive my car...

Γιατί όταν οδηγώ εγώ μου κατεβαίνουν οι πιο καλές ιδέες. Οδηγώ και ακούω απαραιτήτως μουσική. Είτε από το ipod, είτε από CD ή ραδιόφωνο. Ακούω μουσική και σκέφτομαι. Εκεί μου έρχονται και οι καλύτερες ιδέες για θέματα... Ενίοτε... Συνήθως σκέφτομαι όμως κουλαμάρες. Χθες ας πούμε, που γυρνούσα από κέντρο, άκουγα πάλι ραδιόφωνο. Ό,τι κάτσει, όχι κάτι συγκεκριμένο. Πατάω το scan κι όπου μου τραβήξει το ενδιαφέρον η μελωδία μένω. Σταμάτησα στον Μελωδία. Ένα γνώριμο κομμάτι με έκανε να πατήσω το stop scan και έπεσα πάνω στην Χαρούλα. Κι όπως άκουγα το Μινοράκι και σιγοτραγουδούσα τους στίχους αρχίζω να αναρωτιέμαι πως γράφονται τα τραγούδια. Πώς ρε παιδί μου; Τί; Έχεις θεματάκι και παίρνεις την κιθάρα και βγάζεις μια μελωδία και βάζεις από πάνω τους στίχους. Ή πρώτα τους στίχους και μετά τη μελωδία; Και πως εμπνέεσαι για να γράψεις; Τί αμαρτίες έχεις κάνει, ποιους έχεις πληγώσει, ποιος σε έχει πληγώσει... Την απάντηση μου την έδωσε η ίδια η Χαρούλα... "Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου, σε γνωρίζει ο πόνος κι έρχεται κοντά σου, ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο". Και μέσα στο ημιμεθύσι μου και την κάπνα συνειδητοποίησα ότι τα πιο ωραία τραγούδια έχουν προκύψει από μεγάλο πόνο... Γύρισα σπίτι πρωί και έπεσα στον καναπέ αγκαλιά με το σκυλί και το μεσημέρι που ξύπνησα είχα ακόμα στο μυαλό μου το Μινοράκι... Πιθανώς το ποστ να μην βγάζει νόημα. Ακόμα έχω την γεύση του αλκοόλ στο στόμα μου...