Being 32...

• Αν ζούσαμε σε μια άλλη εποχή, ίσως στα 32 να είχα τρία παιδιά, σπίτι με κήπο και άσπρο φράχτη, δύο μεγαλόσωμα σκυλιά και έναν σύζυγο τύπου Mad Men. Επειδή όμως δεν ζούμε, έχω απλώς ένα μικρόσωμο σκύλο, που ακούει και στο nickname "Μπιφτέκι", ένα σπίτι φτιαγμένο όπως θέλω εγώ, μια μεγάλη δισκοθήκη, αμέτρητα αποκόμματα από εισιτήρια συναυλιών και πολλούς φίλους που είναι στην ίδια φάση με μένα. Όπερ: νομίζω πως μας νοιάζει περισσότερο η μουσική και η κοινωνική μας ζωή παρά η οικογενειακή μας κατάσταση.
• Και τί εννοώ. Εγώ τουλάχιστον ζω σαν 18χρονη (edit: με όσες μαλακιες μπορεί να κάνει ένα 18χρονο) με εισόδημα 32χρονης. Με νοιάζει περισσότερο σε ποια συναυλία θα πάω το Σαββατοκύριακο, πότε θα δω τους φίλους μου και ποιες είναι οι νέες κυκλοφορίες του μήνα, από το πότε θα γίνω μάνα ή ποιος μόδιστρος (sic) θα μου ράψει το νυφικό. Βάλτα στη ζυγαριά αυτά τα δύο και θα δεις ότι το πρώτο είναι πιο "βαρύ". Ίσως γιατί κανένας από τους φίλους μου δεν έχει παντρευτεί και κάνει παιδιά. Και πάνω-κάτω είμαστε όλοι στην ίδια ηλίκια. Νομίζω πως την φρίκη του γάμου την έφαγα νωρίς, στα 26-27. Μετά μου πέρασε. Σαν παιδική αρρώστια, χωρίς ευτυχώς να αφήσει κανένα κουσούρι.
• Όσο για τις σχέσεις, τις βλέπω πλέον περισσότερο σαν κάτι που θα έρθει, παρά κάτι τύπου "σώνει και ντε". Και αυτό είναι πιο απελευθερωτικό από ό,τι το sky diving. Στο μυαλό μου κυριαρχεί περισσότερο η ιδέα του πότε θα φύγω για Πάτρα για να δω τον A. ή για Θεσσαλονίκη για να δω τη Δ. ή να πάω να μείνω τρεις-τέσσερις μέρες στο σπίτι της G., από το "τι έπαθαν οι άντρες εκεί έξω". Φαντάζομαι ότι πάθαμε κι εμείς οι γυναίκες. Φρικάραμε από τα "πρέπει". Μπορεί και να μην βγάζει κανένα νόημα αυτό το ποστ, απλώς καθόμουν και τα σκεφτόμουν όλα αυτά βλέποντας την profile pic ενός πολύ καλού μου φίλου στο fb, που είναι στην ηλικία μου και κάνει skate. Και νομίζω πως για αυτό τον αγαπώ περισσότερο. Που είναι στην ηλικία μου και δεν έχει σταματήσει να κάνει αυτά που έκανε και πιο παλιά. Γιατί κι εγώ δεν θέλω να σταματήσω να κάνω αυτά που έκανα και πιο παλιά. Κι ας φαίνεται σε κάποιους παρωχημένο. Μου αρέσει που είμαστε έτσι κι ελπίζω να μείνουμε έτσι για πολλά χρόνια.