B is for Berlin

• Αυτή η πόλη, όσο όμορφη κι αν είναι, όσο φιλική προς τον χρήστη, αποπνέει μια απίστευτη αίσθηση μελαγχολίας. Είναι τα τεράστια apartment blocks, τα παλιά κτίρια, οι σιδηροδρομικές γραμμές και οι παλιοί σταθμοί του μετρό που σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο μικρός. Και η ιστορία που αναβλίζει από κάθε πέτρα της που σε κάνει να γυρνάς τόσο πίσω. Όχι τόσο πίσω. 20 χρόνια και κάτι. Όταν έπεσε το τείχος εγώ ήμουν 12 χρόνων. Θυμάμαι να παίζει στις ειδήσεις το θέμα, θυμάμαι τον πατέρα μου που (επειδή σπούδασε κι έζησε στην Γερμανία) να μου λέει ιστορίες, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν κατάφερα να συνδέσω τις εικόνες της διήγησης με τα πραγματικά γεγονότα. 
• Το Βερολίνο έκανε και κάτι άλλο σε μένα. Η μάλλον δεν έκανε: register. Δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα, μερικές ώρες μετά την άφιξή μου στην Αθήνα να αφομοιώσω τις εικόνες. Πληθώρα πληροφοριών σε συνδυασμό με το απίστευτο κρύο και το χιόνι κόλλησαν το σύστημα και ο σκληρός μου δεν ανταποκρίνεται στις εντολές.
• Θυμάμαι τo Prenzlauer Berg. Εκεί έμεινα. Την Kastanienallee, το Reichstag και το Tiergarten, που τέτοια εποχή ήταν χιονισμένο, απ' άκρη σ' άκρη. Ο Spree παγωμένος, οι δρόμοι τσουλίθρες, χιόνι παντού. To Morgenrot, το vegan cafe, όχι vegetarian! VEGAN! To Donath, το πιο απίστευτο ιταλικό που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου. Eκεί πήρε άλλο νόημα η ammatriciana. H δε πανακότα ήταν παράδεισος. To Drama (gay) cafe, ένα από τα λίγα καφέ που μπορείς να καπνίζεις μέσα. Ένα υπέροχα φούξια καφέ με χρυσές λεπτομέρειες στους τοίχους και τέλειο καπουτσίνο. Ο φούρνος με το τεράστιο πρωινό για δύο με καφέ για 9,90 ευρώ στην Knaackstrasse. Τα currywurst στη μέση του δρόμου και έξω από τους σταθμούς του μετρό, η υπαίρθια αγορά (μέσα στο χιόνι) στην Knaackstrasse, η γλίστρα στην πύλη του Βραδεμβούργου. Το Checkpoint Charlie (είμαι τουρίστας, το ξέρω). Και σκυλιά! Πολλά σκυλιά. Παντού. Σε καφέ, σε εστιατόρια, σε μπυραρίες. Στους δρόμους, με λουριά, χωρίς λουριά. Ο παράδεισος του ιδιοκτήτη σκύλου και του σκύλου φυσικά! Η δικιά μου θα έκανε πάρτι εκεί. Αν δεν πάγωνε, βέβαια!
• Αλλά αυτό που θυμάμαι περισσότερο γιατί το έβλεπα συνέχεια ήταν τα πόδια μου. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα χωρίς να κοιτάω κάτω. Πού είχε χιόνι να πατήσω, πως να αποφύγω τον πάγο, που είχε νερά να μην βουτήξω τις μπότες μέσα, και τι ήταν αυτό το μαύρο πράγμα που έριχναν στα πεζοδρόμια για να μπορείς να πατήσεις με ασφάλεια και να μην σωριαστείς; 
• Η απορία του τετραημέρου είναι η εξής: πόσοι Βερολινέζοι έσπασαν πόδι ή χέρι (ή και τα δύο) στην προσπάθειά τους να κινηθούν στα πεζοδρόμια; Εγώ πάντως είδα κάμποσους να τρώνε σάρδες στην Αlexanderplatz.
• Την επόμενη φορά θα πάω άνοιξη προς καλοκαίρι, να μπορώ να κάνω και ποδήλατο. Και να μην ντύνομαι σαν κρεμμύδι για να βγω έξω.