Reminder to self: την επόμενη φορά να είμαι ετοιμόλογη

(υπάρχει κάποιος λόγος που γράφω αυτό το πόστ, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος...)

• Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, λατρεύω τις μέρες που ξυπνάω κι έξω έχει συννεφιά. Ο ουρανός είναι τόσο γκρι, έτοιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή να σπάσει στα δυο και να πλημμυρίσει το σύμπαν. Είναι λίγο τρομακτικό σαν σκηνικό, αλλά αυτή η γαλήνη πριν την μπόρα με συνεπαίρνει. Και πόσο μάλλον όταν παρά τη συννεφιά και την μουνταμάρα, η μέρα σου ξεκινάει με το Box full of Letters των Wilco. Kαι μετά σκέφτεσαι "σε μερικούς μήνες θα τους δω live. Ναι, ρε γαμώτο!"
• Στο μεταξύ, με κόπο (αλλά μάταια) προσπαθώ να μαζέψω τα μυαλά μου μπας και κάνω καμιά δουλειά. Όχι, κολλημένη σκέφτομαι το ταξίδι την άλλη εβδομάδα. Έστω κι αυτές τις τέσσερις μέρες. Να θυμηθώ μόνο να πάρω ισοθερμικό, γιατί δεν θα την παλέψω, είμαι σίγουρη! 
• Και μέσα σ'όλα, εκεί που γύριζα αργά χθες το βράδυ σπίτι από τη δουλειά έζησα το εξής παράλογο: μετά το γραφείο έπρεπε να περάσω από σπίτι φίλων να τους αφήσω κάτι πράγματα. Οδηγώ τη μαούνα του πατέρα μου, καθότι το δικό μου είναι στο συνεργείο (μου το έσπασαν) για δεν ξέρω κι εγώ πόσες μέρες. Η μαούνα δεν είναι δα και Chevrolet Impala Convertible να μην μπορείς να την κουμαντάρεις μέσα στους δρόμους της Αθήνας, αλλά ένα Golf του 1991. Μπροστά όμως στο δικό μου αυγό, το golf το νιώθω σαν μαούνα. Και δεν έχει και υδραυλικό τιμόνι, άρα δεν μπορώ να το παρκάρω με άνεση. Όπως έλεγα λοιπόν, το σπίτι των φίλων είναι κέντρο - καράκεντρο, πάνω από Αστυνομικό Τμήμα. Καταρχήν να πω ότι τρέφω μια αποστροφή προς τους ένστολους όλων των κατηγοριών: από μπάτσους μέχρι νοσοκόμους και πυροσβέστες. Δεν ξέρω γιατί. Τέλος πάντων. Επειδή δεν έχει (φυσικά) πουθενά να παρκάρω, παίρνω τηλέφωνο τα παιδιά να κατέβουν να παραλάβουν τα πράγματά τους. Έλα όμως που φτάνω λίγα λεπτά νωρίτερα, πριν εκείνοι προλάβουν να κατέβουν και αναγκαστικά σταματάω στη μέση του (στενού) δρόμου με αλάρμ. Πίσω μου ένας ταρίφας. Του κάνω νόημα να περιμένει δύο λεπτά κι εκείνος μου κάνει νόημα τύπου "no worries lady" (περίεργο για ταρίφα...) Στο μεταξύ μπάτσος από το παρακείμενο τμήμα που κάνει περιπολίες (μπας και συλλάβει κανέναν αρουραίο Τρίτη βράδυ με ψοφόκρυο) έχει έρθει δίπλα μου και περιμένει να δει τι θα βγάλω από το πόρτ-μπαγκάζ. Η μαύρη μεγάλη υφασμάτινη τσάντα κάνει την εμφάνισή της και επειδή βλέπω ότι γίνεται ένας ψιλοχαμός από αυτοκίνητα (πού σκατά βρέθηκαν τόσα στην Κολοκοτρώνη τέτοια ώρα) αφήνω την τσάντα μπροστά στην πόρτα των παιδιών και τους παίρνω τηλέφωνο ότι η τσάντα είναι εκεί, κάνω τον γύρο του τετραγώνου κι έρχομαι. Μέσα σ'όλα έχει σκάσει και μπατσικό που μου έχει ανάψει τον φάρο και αρχίζει να βαράει τη σειρήνα. "Σίγα ρε φιλαράκι", φωνάζω με τον μπάτσο να κοιτάει μία εμένα, μία την μεγάλη μαύρη τσάντα. Είμαι σίγουρη, σίγουρη όμως, πως το 20χρονο με το όπλο, το γκλομπ και τη στολή σκεφτόταν από μέσα του πως εγώ είμαι τρομοκράτης, έχω βάλει βόμβα στην τσάντα και τί ωραία θα πάρω και προαγωγή τώρα που την πιάσω... Μου λέει "συντομεύετε παρακαλώ". Τον κοιτάω με ύφος θέλω να σου σύρω τόσα πολλά αυτή τη στιγμή αλλά έχω μπλοκάρει. Για να μην τα πολυλογώ, όταν ξαναπέρασα από το σπίτι των παιδιών, ο φίλος μου μου είπε ότι ο τύπος καθόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας, κοιτώντας την τσάντα. Δεν πήρε τα μάτια του από πάνω της, μέχρι να κατέβει ο Η. να την πάρει. Και εκεί που έκανα τον γύρο του τετραγώνου, σκεφτόμουν πόσο μαλάκας είμαι που μέσα στην κόμπλα μου γιατί τους σιχαίνομαι τους ένστολους όπως είπαμε, δεν γύρισα να του πω "που ήσουν ρε φίλε την περασμένη εβδομάδα, όταν μου έσπασαν το αυτοκίνητό μου. Η αστυνόμευση της κάθε περιοχής περιορίζεται στο τετράγωνο γύρω από το κάθε αστυνομικό τμήμα και όχι στα γύρω στενά και ποιος θα μου πληρώσει τώρα εμένα τη ζημιά; Αλλά, όχι, μουγκάθηκα και δεν είπα τίποτα. Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαι ετοιμόλογη. Να μπορώ να ξεστομίσω αυτά που θέλω να πω και όχι να τα σκέφτομαι μετά από ώρες μέσα στα νεύρα και να λέω "ααααα, αυτό έπρεπε να πω. Γαμώτο!"