Unconditional, breathtaking, absolute love

• Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2008 η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Ή τουλάχιστον για τα επόμενα 15 με 20 χρόνια. Μπήκε στο σπίτι μου ένα πλάσμα, οκτώ εβδομάδων μόλις, μια μπάλα που χώραγε ίσα - ίσα στην παλάμη μου, χνουδωτό, άσπρο και διαολεμένο και με την πρώτη δαγκωματιά στο χέρι και το πρώτο κατούρημα στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου μου έκλεψε την καρδιά. 
• Δεν είχα ποτέ μου κατοικίδιο. Δεν είχα ποτέ σκεφτεί να αναλάβω την ευθύνη ενός τέτοιο πλάσματος. Πάντα πίστευα ότι ενώ είναι πολύ ωραίο να έχεις σκύλο (για γάτα ούτε συζήτηση), η ευθύνη και οι περιορισμοί είναι τεράστιοι. Πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που δεν έβλεπε το σπίτι του για ώρες... Πότε θα την πηγαίνω βόλτα; Θα θυσιάσω εγώ τον υπερπολύτιμο ύπνο μου για να ξυπνάω να την παώ να κατουρήσει; Και διακοπές; Τί, θα την παίρνω μαζί μου; Κι αν θέλω να βγω και να αργήσω;
  
• Κι ύστερα ήρθε αυτό. Αυτή μάλλον. Κι όλα άλλαξαν. Αυτή που μου διέλυσε κυριολεκτικά το σπίτι (από δαγκωμένες πόρτες, τραπεζάκι καφέ και καρέκλες τραπεζαρίας μέχρι κατεστραμμένα καλώδια υπολογιστή και τηλεόρασης) και την εικόνα που είχα μέχρι τότε για το τί σημαίνει να αγαπάς χωρίς περιορισμούς και εγωισμούς. 
• Γιατί βασικά για μένα δεν είναι ένα κατοικίδιο, ένα διακοσμητικό μέσα στο σπίτι. Είναι μέρος της οικογένειάς μου. Είναι αυτό που προσμένω να δω γυρνώντας από το γραφείο. Αυτό που είτε λείπω 10 ώρες είτε δέκα λεπτά θα κάνει την ίδια χαρά όταν θα ακούσει τα κλειδιά στην πόρτα. Αυτό που όταν με βλέπει πέφτει ανάσκελα και κάνει σαν τρελό από τη χαρά του μέχρι να πέσω κι εγώ στα πατώματα από τη χαρά μου για το χαϊδέψω. Αυτό που εδώ και ένα χρόνο και κάτι μου προσφέρει απλόχερα την αγάπη του ακόμα κι όταν εγώ δεν είμαι σε φάση ούτε καν να μιλήσω. Αυτό που καταλαβαίνει πιο καλά κι από τον καθένα - κι ας μην μιλάει - τι έχω όταν κλαίω ή όταν γελάω. Που έρχεται κοντά μου όταν θέλει χάδια αλλά κι όταν θέλω κι εγώ να αισθανθώ κάποιον κοντά μου. Αυτό που κάθεται μαζί μου και λιώνει μπροστά στην τηλεόραση και κοιμάται πάνω στο χέρι μου. Που ανεβαίνει στο κρεββάτι μου αν και δεν πρέπει και που την αφήνω παρά τα όποια "παράπονα" να κοιμάται δίπλα μου. Που κάνει σαν τρελή για τυρί και που χώνει τη μουσούδα της στο κεσεδάκι του γιαουρτιού για να γλύψει και το τελευταίο ίχνος. Που με κοιτάζει περίεργα γέρνοντας το κεφαλάκι της στο πλάι όταν βάζω δυνατά τη μουσική στο σπίτι και χορεύω μόνη μου, που κάθεται πάνω στο ξύλινο deck στο μπακλόνι και λιάζεται σαν σταφίδα το καλοκαίρι.
  
• Και ναι, την έχω έχω κακομάθει. Αλλά είναι και το μοναδικό πλάσμα που άξιζε να κακομάθω. 
• Λένε πως όταν περάσεις τα 30 ψάχνεις να βρεις κάτι για να φροντίσεις. Αυτό όταν δεν έχεις κάνει παιδί. Δεν πιστεύω ότι αναπληρώνει κάτι τέτοιο το σκυλί. Είναι άλλη φάση. Είναι φίλος, οικογένεια και παιδί μαζί. Είναι ένα παιδί που ποτέ δεν πρόκειται να μεγαλώσει και να ανεξαρτητοποιηθεί. Θα σε χρειάζεται πάντα μέχρι να σε "αφήσει". Κι όταν θα σε αφήσει θα έχει πάρει μαζί του το μεγαλύτερο κομμάτι της καρδιάς σου. Γιατί θα σου έχει δώσει απέραντη, χωρίς όρια και όρους αγάπη. Και το μόνο που θα σου έχει ζητήσει είναι έστω και λίγο να το αγαπάς κι εσύ.