Ντροπή

• Νομίζω πως σήμερα άκουσα την χειρότερη ατάκα της ζωής μου. Κάνοντας βόλτα το σκύλο μου στην περιοχή, βρήκα μέσα σε μία κούτα μικρή επτά νεογέννητα γατιά, μια σταλιά. Τα πήρα να τα πάω στον κτηνίατρο και στον δρόμο, λίγα μόλις μέτρα από εκεί που τα βρήκα, πέτυχα να βγαίνει από το σπίτι της μια κυρία, όχι πολύ μεγάλης ηλικίας και τη ρώτησα αν ξέρει να υπάρχει καμιά μαμά γάτα εδώ... Θα μου πεις, τι ρωτάς κι εσύ ρε κοπελιά; Ναι, αλλά το σπίτι της ήταν ακριβώς δίπλα από το σημείο που βρήκα τα μωρά. Περιποιημένα στο κουτάκι τους, με ένα πανί να μην κρυώνουν, αλλά στο δρόμο! Με το που της είπα τι έχει γίνει, κοίταξε με αηδία σχεδόν τα μωρά, μια μπάλα χνουδωτή όλα μαζί, να νιαούριζουν, και με ύφος πολλών καρδιναλίων γυρνάνει και μου λέει "Πάρτα κορίτσι μου από 'δω, γιατί δεν μπορώ να τα βλέπω, με πιάνει η ψυχή μου". 
• Ήθελα να ξέρα, αν τα έβλεπες πατημένα μποστά από το σπίτι σου, τι θα έκανες κυρία μου; 
• Γιατί δεν μπορούμε επιτέλους να επωμισθούμε την ευθύνη των ζώων μας, που γεννούν, γιατί εμείς δεν τα στειρώνουμε, και να αναλάβουμε αν όχι το μεγάλωμά τους, να τα δώσουμε κάπου, που θα είναι ασφαλή; Τα γατιά τα βρήκε τελικά η μαμά τους. Είναι πολύ μωρά για να της τα πάρω και πολύ άγρια η γάτα για να τα πλησιάσω πια. Ελπίζω να είναι καλά...