I am a classical girl (deep down inside)

• Το ότι έχω πάθος με τη μουσική, νομίζω πως πλέον είναι γνωστό. Δεν είμαι ελιτίστρια, ακούω ότι σκάσει μπροστά μου. Μπορεί να είναι ακόμα κι ελληνικό, ναι γιατί να μην το πω; Μπορεί να είναι jazz, μπορεί να είναι ακόμα και hip hop. Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Αυτό που καταφέρνει όμως κάθε μα κάθε φορά να με εκπλήσσει είναι η κλασική μουσική.
• Είμαι από αυτούς τους "αρρωστημένους" τύπους, που δεν πάει να έχει ξενυχτήσει την παραμονή της πρωτοχρονιάς, θα σηκωθεί νωρίς (ή δεν θα κοιμηθεί καθόλου) για να προλάβει να δει την Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Παθαίνω κάτι όταν ακούω τις πρώτες νότες του Radetzky Marsch. Eίναι ίσως που η πρώτη μου επαφή με το τί θα πει μουσική ήταν τα κυριακάτικα πρωινά στο σπίτι που ο μπαμπάς δεν εννοούσε να φάμε πρωινό χωρίς να ακούμε κλασική μουσική, τα δέκα χρόνια που έκανα (ή προσπαθούσα τουλάχιστον να μάθω) πιάνο ή εμμονή των γονιών μου (ναι, είχε κολλήσει και η μαμά μου) να παρακολουθούμε ευλαβικά την συναυλία της φιλαρμονικής της Βιέννης.
• Πως προέκυψε τώρα όλο αυτό; Μου ήρθε σήμερα το πρωί ένα mail για την El Sistema,  τον ιδρυτή της, έναν άνθρωπο πραγματικά χαρισματικό, τον Jose Antonio Abreu και ένα από τα φυντάνια που βγήκαν από τα χέρια του, τον Gustavo Dudamel, μόλις 29 χρόνων και ήδη μαέστρος στην Ορχήστρα του Λος Άντζελες! Είδα και αυτό το video που ακολουθεί και άρχισα να το ψάχνω περισσότερο. Είναι ανατριχιαστικό τι δουλειά έχει καταφέρει να κάνει ο Abreu για τα παιδιά της Βενεζουέλας. Που μέσα από την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου, καταφέρνει να τα βγάζει από την φτώχια και να τους δείχνει τον δρόμο πως να γίνουν εμπνευσμένοι μουσικοί. Γιατί όπως λέει και ο ίδιος "η μουσική είναι το μοναδικό μέσο για να βγάλεις τα παιδιά από την παγίδα της πορνείας, των ναρκωτικών, της βίας και των κακών συνηθειών, ό,τι δηλαδή μπορεί να μειώσει τη σημασία της ύπαρξης τους." Ταλέντα από κάθε κοινωνικοοικονομική τάξη και φυλή. ΤΑΛΕΝΤΑ! Δες το και θα με θυμηθείς.
• Και μόλις έχω νεότερα θα σου πω... 
• O μαέστρος εδώ είναι ο Gustavo Dudamel... Tα λόγια περισσεύουν... 
• Μικρά σε διάρκεια (3 λεπτά) αριστουργήματα, αξία ανεκτίμητη. Και πες μου μετά αν δεν ανατριχιάζεις! Σιχτίρι, το έχω ακούσει καμιά 100 φορές μόνο σήμερα και κάθε φορά μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο!