Fail Forever

Ή αλλιώς When Saints Go Machine. Είναι Δανοί, τέσσερις, αλλά εγώ έκοβα το χέρι μου ότι στα φωνητικά ήταν ο Antony Hegarty. Δεν είναι τελικά. Κι ας τους να λένε ότι μοιάζουν με τους Empire of the sun που μοιάζουν με τους MGMT. Καμία σχέση. Εν αναμονή του πρώτου τους LP Konkylie, κάνε κλικ στο λινκ από κάτω και άκου τρία κομμάτια τους.

Άκου περισσότερα εδώ

Κυριακή

Μέχρι πριν λίγο καιρό σιχαινόμουν τις Κυριακές. Κι αυτό γιατί το δικο μου Σαββατοκύριακο άρχιζε την Παρασκευή και τελειώνε το Σάββατο. Κάποτε δούλευα τις Κυριακές και με το που άνοιγα τα μάτια μου το πρωί βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που έφτανε. Κάποτε θεωρούσα πως η Κυριακή είναι η πιο άχρηστη μέρα, γιατί μετά ξεκινούσε η εβδομάδα κι άντε πάλι από την αρχή. Άχρηστη μέρα. Τελευταία έχω αλλάξει γνώμη. Κι αυτό γιατί πλέον δεν δουλεύω τις Κυριακές. Κι όσο ανοίγει ο καιρός μαθαίνω να την αγαπώ. Γιατί μπορώ να κάνω πράγματα που δεν μπορώ να κάνω μέσα στην εβδομάδα. Να βγω έξω ας πούμε να πιω έναν καφέ στον ήλιο. Να πάρω κι εφημερίδες μαζί να διαβάσω, να χαζέψω λίγο χωρίς να σκέφτομαι ότι την επόμενη είναι Δευτέρα και ξεκινάει πάλι η μιζέρια. Προσπαθώ γενικώς να εκμεταλλευτώ όλες τις ελεύθερες ώρες μου. Ακόμα και τις καθημερινές μεταξύ δουλειάς και επιστροφής στο σπίτι. Δέκα χρόνια μετά την πρώτη ημέρα που προσελήφθησα, προσπαθώ να μην σκέφτομαι τη δουλειά, την αντιμετωπίζω σαν κάτι που πρέπει να κάνω και δεν με αφορά. Με το που τελειώσω, θέλω απλώς να γυρίσω σπίτι, να κάτσω να φάω και να μιλήσω με τον άνθρωπο που με ανέχεται καιρό τώρα. Που εκείνος έχει γυρίσει ώρα πριν στο σπίτι. Έστω κι αυτή η μία ώρα πριν κοιμηθούμε είναι πολύ πιο πολύτιμη από τις 8 ώρες στο γραφείο. Κι όταν φτάνει η Παρασκευή είναι όλα διαφορετικά. Κι όσο σου λέω ανοίγει ο καιρός, θα είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα. Γιατί μια βόλτα στα Πετράλωνα την Κυριακή το μεσημέρι και ένα απρογραμμάτιστο φαγητό έξω με φίλους σου γεμίζει τις μπαταρίες για να μπορέσεις να περάσεις την γαμημένη εβδομάδα σου. Και δεν είναι γκρίνια όλο αυτό. Είναι διαπίστωση. Αργά το κατάλαβα, αλλά το κατάλαβα. Περνούν οι ώρες και τσουπ σε ένα μήνα μπαίνω στα 34 (ήθελα τόσο να γράψω 24, σε αυτό το πλήκτρο πήγε το χέρι ασυναίσθητα, άλλωστε) και διαπιστώνω ότι το πιο σημαντικό πράγμα δεν είναι ούτε η δουλειά, ούτε η επαγγελματική ανέλιξη, ούτε τίποτα. Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να εκμεταλλεύεσαι μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο τις ελεύθερες ώρες σου κι ας έχεις γίνει ένας weekender που κάποτε σιχαινόσουν.

Δεν πειράζει.
Το πιο σημαντικό είναι οι μικρές λεπτομέριες.
Ένας καφές.
Μια βόλτα.
Μια αγκαλιά.
Ένα φιλί.
Το ξεβιδωμένο κούνημα της ουράς του σκύλου σου.
Το γέλιο.
Σχέδια για ταξίδια και διακοπές, που είναι κι ανέξοδα.
Κι άλλες βόλτες.
Ποδήλατα.
Ποτά με φίλους το Σάββατο το βράδυ.
Κι άλλα σχέδια.
Κι άλλες διακοπές.

Και δεν πειράζει που ήρθε η Δευτέρα, θα φύγει κι αυτή και θα έρθει πάλι η Παρασκευή και θα έχεις όλο το χρόνο να κάνεις πάλι σχέδια.

Καλή εβδομάδα ;)

Wasted Youth

όλες οι φωτογραφίες εδώ είναι κλεμμένες από τη σελίδα της ταινίας στο facebook.

Ή πως να περάσεις το πρωινό της Παρασκευής πριν πας γραφείο. Στο Ιντεάλ στην Πανεπιστημίου ήταν μαζεμένοι από νωρίς κριτικοί κινηματογράφου για τις (καθιερωμένες) πρωινές δημοσιογραφικές προβολές. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου και για να πάω σινεμά πρέπει να με σύρεις και να μου υποσχεθείς και τον ουρανό με τ' άστρα. Δεν ξέρω γιατί. Πάντως βρέθηκα σε "σκοτεινή αίθουσα" μετά από πολύ καιρό κι αυτό για δουλειά. Μια συνέντευξη με τον έναν εκ των δύο σκηνοθετών του "Wasted Youth", της ελληνικής ταινίας των Jan Vogel και Αργύρη Παπαδημητρόπουλου που άνοιξε το φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ.

Απορία Νο.1: γιατί κανείς δεν το πήρε χαμπάρι στην Ελλάδα (και με το κανείς εννοώ το ευρύ κοινό) πιο νωρίς και
Απορία Νο.2: γιατί κανείς (οκ, βαρύ, έστω λίγοι) δεν ανέφερε - έγραψε κάτι για την ταινία πριν αυτή βρεθεί στο Ρότερνταμ ή έστω μετά;

Κι εγώ το πήρα χαμπάρι εντελώς κατά τύχη λίγες ημέρες πριν παίξει εκεί (στο Ρότερνταμ) και έγραψα το κατιτίς μου κυρίως γιατί θεώρησα πως και μάπα να είναι η ταινία, της αξίζει μια αναφορά. Τόσα χιλιόμετρα έκανε αν μη τι άλλο.

Και πήγα και την είδα. Και έχω από το μεσημέρι έναν κόμπο στο στομάχι που δεν περιγράφεται. Κι αν κάπου στη μέση βαρέθηκα (θεωρώ ότι το τραβάνε λίγο και κάνει "κοιλιά"), το τέλος με ισοπέδωσε.

Ενας γνωστός μου (κριτικός κινηματογράφου και μπαμπάς - έχει σημασία αυτό) στο τέλος της ταινίας βγήκε από το σινεμά βρίζοντας. Στην ερώτηση "Πως σου φάνηκε" μου απάντησε "Αρχίδια μου φάνηκε. Είναι τόσο διδακτική, σου κουνάει το δάκτυλο και σου λέει Μείνε σπίτι σου αν δεν θες να πάθεις τίποτα".

Δεν έχει άδικο μεταξύ μας... θα σου πω στη συνέχεια γιατί.

 

Η υπόθεση: πιστιρικάς σκεϊτάς, ετών 16, με φίλους σκεϊτάδες αλωνίζουν την πόλη, ένα καλοκαίρι με καύσωνα.  Στην ίδια πόλη, την Αθήνα που ζεματάει, πατέρας-μπάτσος προσπαθεί να τα φέρει βόλτα για αυτόν και την οικογένειά του. Κάπου προς το τέλος αυτές οι δύο ιστορίες που καθόλη τη διάρκεια της ταινίας ούτε καν που "συναντιούνται", ενώνονται βίαια. Γροθιά στο στομάχι. Σφίξιμο. Και μετά εμετός. Η ιστορία είναι - σύμφωνα με τους τίτλους τέλους - εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, αλλά παραμένει μια ταινία μυθοπλασίας. Το δικό σου το μυαλό πάει κατευθείαν σε κάποια γεγονότα που έζησες πριν δύο χρόνια, έναν Δεκέμβρη.

Την ερχόμενη Πέμπτη βγαίνει στα σινεμά. Λίγο πριν βγει, θα έχω τη συνέντευξη του Jan Vogel, ενός εκ των δύο σκηνοθετών και σεναριογράφων και θα στην ποστάρω εδώ. Μέχρι τότε, θα προσπαθώ να αναλύσω γιατί αυτή η ταινία με "ενόχλησε" τόσο πολύ, γιατί μέσα σε δύο ώρες αποφάσισα πως δεν θέλω να κάνω παιδιά και πως αν κάνω θα τα κλείσω σε γυάλα και γιατί ο γνωστός μου - πατέρας/κριτικός κινηματογράφου τα πήρε τόσο πολύ στο κρανίο.

Μέχρι τότε, πάρε το trailer. Και να προσέχεις παιδί μου...

Get on your bicycle and ride away

 H φωτογραφία τους μου ήρθε στο mail mου. Είναι του Theo Vrana (δες εδώ)

Καινούργιο Ζebra Tracks.
Η μάλλον καινούργια.
Δύο.
Το Bicycles και το Ιsabelle Creeps.
Λατρεύω το Bicycles.
Μπες εδώ κι εδώ για να τα ακούσεις. Μπες εδώ για να μάθες κι άλλα. Τώρα.

Kαι το artwork τα σπάει όπως πάντα. 

(...)

 {via some e-cards}

το είχα βρει σε μια lifo πριν καιρό και το έχω κόψει και κολλήσει στον υπολογιστή μου γραφείο, μαζί με ένα άλλο που λέει "I get sexually excited by telling people my salary" - μετά τη μισθολογική μου μείωση. 

Πέντε ημέρες, τρία πακέτα χαρτομάντηλα, 10 λίτρα νερό, πολλά κιλά πορτοκάλια, 39 και κάτι- κατά μέσο όρο - θερμοκρασία σώματος τις τρεις πρώτες ημέρες, μια χούφτα παραισθήσεις, τρεις εφιάλτες με θέμα τη δουλειά, επτά μακώ μπλουζάκια ύπνου, αμέτρητα λίτρα ιδρώτα, μια γαμάτη κοτόσουπα (που κάποιος την λέει απλό ζωμό κότας, ενώ ήταν σούπα σου λέω), μια παρατεταμένη ζαλάδα, ένας πονοκέφαλος χωρίς τέλος, μία ντοματόσουπα, πολλά δέκατα, κουβάδες βήχα, πέντε ντεπόν κανονικά, δύο μάξιμουμ, ένα σωτήριο πονστάν (πόσα ευχαριστώ να πει κανείς;;;), μπόλικη αντιβίωση, πολλές ανάποδες αγκαλιές γιατί σέρνονται και μικρόβια, πολύ τρασίλα στην τηλόραση, ένα σκυλί που δεν έφυγε από δίπλα μου και μια λιγούρα για γαλακτομπούρεκο.

Ή

Πως περνάω τις μέρες μου άρρωστη και γριπωμένη. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως τις προηγούμενες μέρες δεν είχα κουράγιο όχι να γράψω, ούτε καν να σκεφτώ. Η πιο συνηθισμένη διαδρομή ήταν και παραμένει το "κρεββάτι-καναπές-κρεββάτι" και θα μείνει έτσι από ό,τι φαίνεται για κάποιες ημέρες ακόμα.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είχα ΤΗΝ γρίπη ή γρίπη. Σε μερικούς που είπα ότι είμαι άρρωστη μέρες με ρώτησαν αν έχω H1N1 και αν με έχουν βάλει σε καραντίνα. Είμαι σίγουρη πως με φαντάζονται κλεισμένη σε τέντα κάπου στην έρημο της Νεβάδα, όπου η ΝΑΣΑ με εξετάζει μπας κι ανακαλύψει στο αίμα μου εξωγήινους.

Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι δεν τα πάω καλά με τους γιατρούς, κάτι που νομίζω πως έχω ξαναναφέρει, αλλά τόσες μέρες πυρετό είχα, σχώρα με κι εσύ, είναι λες κι ο εγκέφαλος έχει κάνει ολικο φορμάτ. Ντιλίτ. Τι καλά που θα ήταν όμως, ε; Ναι, γιατρός. Μμμ... δεν με πάνε, δεν τους πάω, τέλος. Επίσης, κάντε μου την χάρη σας παρακαλώ πολύ και μην μου τσαμπουνάτε ως καταπληκτικά-σούπερ-ντούπερ-γουάου τα φάρμακα που σας σπρώχνουν οι φαρμακοβιομηχανίες. Εγώ αυτό το σιρόπι ξηρών φύλλων κίσσου, που βρωμοκοπάει πέντε μίλια μακριά δεν το πίνω μάνα μου. Χάρη σου κάνω που καταπίνω δυο - δυο τα χαπάκια της αντιβίωσης. Μέχρι εκεί. Μετά θα κάνω τα δικά μου τα γιατροσόφια (βλ. τζακ κόλα)

(η γκρίνια δεν σταμάει)

Τη μοναδική ημέρα που τόλμησα να βγω από το σπίτι για να πάω στον γιατρό, πέτυχα στο ταμείο που υπάγομαι τρελό παππού, σε έξαλη κατάσταση, να φωνάζει πως δεν μπορεί να περιμένει στην ΟΥΡΑ (! ! !) να του γράψει ο γιατρός τα φάρμακα και ότι εκείνος δεν θα πάρει τη σειρά ΚΑΝΕΝΟΣ στην ουρά (του μιλούσε τόσο γλυκά η προϊσταμένη να πάει στον αρχίατρο, τίίίίίποτα αυτός), και τσουυυυυπ ο σκατόγερος, μου τρώει τη σειρά... Στο έχω φυλαγμένο μπάρμπα, γιατί καλή-καλή, αλλά μην μου πατήσεις τον κάλο μόνο. Kαι για τα πρακτικά, η ουρά ήταν ΤΡΙΑ (! ! !) άτομα.

(η γκρίνια συνεχίζεται...)

Με ένα τηλεφώνημα από το γραφείο, άρρωστος άνθρωπος γίνεσαι τούρμπο και μετά πέφτεις σε λήθαργο για να ξεχάσεις αυτό που άκουσες. Ούτε ένα μολυσμένο και γριπωμένο σαλάκι μου δεν αξίζει. Ουρτ!

Μ' αυτά και μ' αυτά έχω να καπνίσω από την περασμένη Τετάρτη, έχω χάσει δύο κιλά, κι έχω δεί τόση τρασίλα στην τηλεόραση που δεν το πιστεύω...

Αυτά που λες!

Σε φιλώ από μακριά
άντε και περαστικά μας