Oh, Dears...

Μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω για μουσική πολύ καιρό. Θες γιατί δεν έβρισκα κάτι άξιο λόγου... Ποιός ξέρει. Είναι κι αυτή η άρνηση, που επειδή η δουλειά μου συνδέεται με τη μουσική, τα παίρνει όλα σβάρνα κι είναι λες κι έχω μπει σε safe mode και δεν έχω όρεξη να γράψω κάτι. Έλα όμως που φίλος με πληροφόρησε για το καινούργιο album των The Dears κι από την Τρίτη δεν ακούω τίποτε άλλο, παρά το Degeneration Street και στα καπάκια όλη τους τη δισκογραφία...

Από το Οmega Dog μέχρι το Degeneration Street, και τα δεκατέσσερα κομμάτια είναι απλώς επικά. Και μπορεί να είμαι υπερβολική αλλά τι να κάνω μάνα μου, μια αγάπη έχω κι εγώ (υπερβολές)... Αν δεν τους έχεις ακούσει ποτέ ξεκίνα να κατεβάζεις και μετά να αγοράζεις. Είναι από τα album (όλα τους) που δεν θα πεις "φτου πέταξα τα λεφτά μου". Ειδικά στο Degenaration Street υπάρχει επανεμφάνιση των Patrick Krief, Rob Benvie and Roberto Arquila, που στο Μissiles του 2008 δεν συμμετείχαν. Αγαπώ το 5 Chords και το Τiny Man. Βασικά όλα τα αγαπώ, είναι κόλλημα αυτό το album...

Στα ελληνικά τώρα, από τα album που περίμενα καιρό να ακούσω ήταν το καινούργιο του Φοίβου Δεληβοριά. Κι ήταν μια έκπληξη. Γιατί αυτός ο άνθρωπος- πέρα από το γεγονός ότι φαίνεται συμπαθέστατος (και για μένα και τα κολλήματά μου μετράει πολύ αυτό) - κατάφερε στον "Αόρατο Άνθρωπο" που κυκλοφορεί από την Ιnner Ear (Εξώστης) να ξεφύγει λίγο από τα κλασικά του και να το πάει το πράγμα λίγο πιο πέρα. H συνεργασία με την Αρλέτα στο "Ωροσκόπειο", η καταπληκτική φωνή της Ρένα Μόρφη, το "Αποκηρυγμένο" (το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε από το album), οι στίχοι του Φοίβου, οι μελωδίες από το theremin, συνθέτουν ένα καταπληκτικό CD, σίγουρα, μία από τις καλύτερες δουλειές του μέχρι τώρα.

Από την ίδια εταιρεία και το label της "Eξώστης" περιμένω και το καινούργιο album του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το "Ο Ελάχιστος Εαυτός μου", που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στον Φεβρουάριο.

Στο άσυλο, αδέρφια μου, στο άσυλο*

Παρακολουθώντας τόσες μέρες το θέμα των μεταναστών και την κατάληψη της νομικής, ακούγοντας διάφορα σχόλια αριστερά και δεξιά, διαβάζοντας διάφορα κείμενα, αναλύσεις και απόψεις από εδώ κι από εκεί, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είμαστε μεγάλα καθίκια. Τώρα το κατάλαβες θα μου πεις; Όχι ρε παιδί μου, απλώς, ξέρεις, για ακόμα μία φορά απογοητεύεσαι.

Σου έχω πει για τον ενοχλητικό που κάθεται πίσω μου στο γραφείο. Με αυτόν λοιπόν τσακωνόμαστε για διαφορα θέματα, θες γιατί ανοίγει το παράθυρο χειμωνιάτικα και με πλευριτώνει, θες γιατί καλή ταινία για αυτόν σημαίνει πως παίζει η Megan Fox (δεν λέω, καλό γκομενάκι, αλλά όταν η συζήτηση γυρνάει γύρω από τον Κυνόδοντα και τα Όσκαρ η Megan είναι λίγο άσχετη στην όλη υπόθεση), θες γιατί ίνδαλμά του είναι η Λαμπίρη, θες γιατί γενικώς είναι ενοχλητικός, ε, δεν θέλει και πολύ.

Την προηγούμενη φορά είχαμε τσακωθεί για τους μετανάστες που προσευχόντουσαν στην Πλατεία Αττικής. Χθες κόντεψα να τον πιάσω από το τσουλούφι (και να του το ξεριζώσω) όταν άρχισαν τα "ρεπορταζ" στην τηλεόραση για την κατάληψη της νομικής. Δεν χρειάζεται να σου πω ακριβώς τι ειπώθηκε, αρκεί ότι εγώ έγινα έξαλλη. Με αυτόν και τις φασιστικές και ρατσιστικές του αντιλήψεις, και με μένα που εκεί που πρέπει δένεται η γλώσσα κόμπος και δεν βγαίνει λέξη. Λες και το κάνει επίτηδες ο εγκέφαλος και βραχικυκλώνει την ώρα που πρέπει να πετάξει έναν διάολο και να τον πάρει και να τον σηκώσει. Το πρόβλημά μου ότι δεν ξέρω να μιλάω εκεί που πρέπει κι όπως πρέπει το ξέρω. Αγχώνομαι, φουντώνω, τα παίρνω και στο τέλος βγαίνει ένα "ουγκ". Κάπως έτσι έγινε και χθές.

Δεν έχω πρόβλημα με την κατάληψη, δεν με προσβάλλει, και σιγά τα μαθήματα που κάνουν στο κτίριο, αφού σε μια υπό ανακαίνηση αίθουσα βρίσκονται, άσε που η νομική και γενικά τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε κατάσταση κατάληψης κάνα εξάμηνο τον χρόνο. Δεν ενοχλούν κανέναν οι άνθρωποι, και στο κάτω - κάτω τα δικαιώματά τους υπερασπίζονται. Είναι καλά όταν τους θες για να σου βάφουν-καθαρίσουν-μαστορέψουν το σπίτι σου, μαζέψουν τη σοδειά σου, αλλά όχι για να γίνουν νόμιμοι, από τη στιγμή που είναι μόνιμοι ε;

Το καλοκάιρι στην Κυπαρισσία, που πάμε διακοπές, στο δρόμο προς Πύλο υπάρχουν πάνω στον επαρχιακό δρόμο διάφορα εγκαταλελλειμένα σπίτια, μισοτελειωμένα, χωρίς παράθυρα και πόρτες, με σεντόνια να κρύβουν το εσωτερικό της οικοδομής, που προφανώς ο προύχοντας ξέμεινε από λεφτά και δεν είχε να τελειώσει τη βιλίτσα. Εκεί μένουν δεκάδες μετανάστες, προφανέστατα παράνομοι, που περιμένουν να έρθει η ώρα για το ράπισμα της ελιάς. Γιατί ποιος θα το κάνει; Αυτός που τις έχει; Θα αστειεύσαι.

Έχω όμως πρόβλημα με την χούντας της ενημέρωσης (το αστείο φυσικά είναι ότι ανηκω κι εγώ στο δυναμικό εφημερίδας), έχω πρόβλημα με το πόσο ρατσιστές γινόμαστε και δεν σκεφτόμαστε ότι κι εμείς κάποτε εγκαταλείψαμε την Ελλάδα για να γίνουμε μετανάστες. Και η πιπίλα "ναι αλλά οι Έλληνες ενσωματώθηκαν στην κουλτούρα και την νοοτροπία και την καθημερινή ζωή της χώρας που πήγαν" είναι η πιο μεγάλη πίπα που έχω ακούσει. Ενσωματώθηκαν, για αυτό κάνουν ακόμα παρελάσεις στις μεγάλες εθνικές επετείους στη Νέα Υόρκη ή όπου αλλού;

Ο ενοχλητικός με τη συλλογή από Gant μπλούζες έδωσε το ρεσιτάλ του χθες το βράδυ. Εγώ πάλι πήρα τα νεύρα μου και τη δεμένη κόμπο γλώσσα μου και γύρισα στο σπίτι. Και δεν διανοήθηκα να ανοίξω την τηλεόραση. Δεν είχα διάθεση να δω τα "σίριαλ" που θα παίζονταν σε βάρος τους (των μεταναστών) για χάρη της τηλεθέασης. Έχω πάψει καιρό τώρα να είμαι το αποχαυνωμένο ζώον που κάθεται μπροστά από το κουτί και επαναπαύεται σε ό,τι του λέει το άλλο ζώον με το Van Cleef και την τσιτωμένη μούρη. Άνοιξα το ραδιόφωνο, μπήκα στο tweeter και στο thepressproject.gr. Και κοιμήθηκα γνωρίζοντας ότι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει αργά το βράδυ, την ώρα που όλοι θα κοιμούνται και ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος έξω από τη νομική θα έχει "σπάσει". Και κάπως έτσι έγινε...

Σήμερα το πρωί βρήκα αυτό στο mail μου. Αξίζει να το διαβάσεις νομίζω.

* γιατί για το άσυλο είμαστε όλοι. 

Mumbling

Το πιο περίεργο και spooky πράγμα στον πλανήτη είναι να παραμιλάς στον ύπνο σου. Από όσο μπορώ να γνωρίζω δεν το έκανα ποτέ. Γενικά με τον ύπνο έχω σχέση έρωτα. Μπορώ να κοιμηθώ παντού κι όλες τις ώρες, δεν έχω θέματα. Κι επίσης κοιμάμαι σαν βόδι, δεν με ξυπνάει τίποτα, ούτε κανόνια να βαράνε δίπλα στο κεφάλι μου. Όσο για τα όνειρα, μέχρι πριν λίγο καιρό τα θυμόμουν όλα. Όσο για το αν παραμιλούσα ή όχι, κάτι έχει ακουστεί ότι έβγαζα ήχους, κάτι του τύπου μουγκριτό, αλλά με μια δόση "προσπαθώ να μιλήσω και μου βγαίνει ένα mumbling αντί για λέξεις".

Αυτήν την εβδομάδα περάσαμε στο επόμενο στάδιο, όπου μιλάω -λέει- κανονικά, κι αν μου απαντήσεις κιόλας τα παίρνω στο κρανίο. Στον ύπνο μου πάντα. Οι δύο μνημειώδεις ατάκες που ξεστόμισα ενώ κοιμόμουν ήταν οι ακόλουθες "Τι είναι αυτό που μου έδωσες να μυρίσω;" (σκατά; δεν θυμάμαι τι έβλεπα στον ύπνο μου) και "κρεμμύδια με σοκολάτα"...

Σύμφωνα με τον μοναδικό αυτήκοο μάρτυρα, ο οποίος μπήκε κιόλας στη διαδιακασία να μου απαντήσει (είμαι εγώ, αλλά είσαι κι εσύ...) νευρίασα λέει με την απάντηση (που δεν θυμάμαι καν πια είναι), ενώ βεβαίως - βεβαίως το πρωί δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα.

Το πιο κουλό -λέει- στην όλη υπόθεση είναι ότι ο τόνος της φωνής μου και η καθαρότητα της ομιλίας μου είναι τρομακτικά. Το φαντάζομαι. Χρόνια τώρα κορόιδευα την κολλητή μου που στον ύπνο της έχει πετάξει επικές ατάκες, πόσο μάλλον που χεζόμουν πάνω μου κάθε φορά που την άκουγα να μιλάει όσο κοιμόταν. Τώρα θα κοροιδεύουν κι εμένα.

Κατά μία έννοια, νομίζω ότι έχω φτάσει στα όρια της ψυχασθένειας. Το σίγουρο είναι ότι διακατέχομαι από το σύνδρομο της άρνησης. Δεν θέλω. Δεν θέλω ρε παιδί μου. Το φαινόμενο περιορίζεται στο γεγονός ότι δεν θέλω να πάω στη δουλειά, όπως πριν αιώνες δεν ήθελα να πάω στο σχολείο. Kάτι είναι κι αυτό. Γιατί αν εξαπλωθεί και σε άλλες κατηγορίες της καθημέρινότητάς μου (π.χ. δεν θέλω να κάνω μπάνιο, δεν θέλω να φάω, δεν θέλω να μιλάω κλπ κλπ κλπ) θα έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα, που φαντάζομαι πως θα λύνεται μόνο με εγκλεισμό.

ο Μάρκος, το νέο μέλος της οικογένειας...

Σε υπόλοιπα νέα της εβδομάδας, το μόνο καλό είναι ότι η οικογένεια απέκτησε νέο μέλος, τετράποδο και πάλι (παράπονο της μάνας μου γιατί δεν κάνουμε παιδιά η αδερφή μου κι εγώ και παίρνουμε σκυλιά και οι δύο. Η απάντηση "κάνουμε προπόνηση πριν κάνουμε παιδιά" μάλλον την έπεισε). Απόλυτος αλήτης, μικρού μεγέθους, εννιά μηνών μούργος κι αδέσποτος μέχρι προχθές, βρήκε σπίτι και γιός και μάνα χαίρονται την νέα τους ζωή. Νομίζω ο γιός περισσότερο...

Τώρα που σκέφτομαι τι άλλο καλό νέο είχε αυτή η εβδομάδα (και δεν είχε τίποτε άλλο) είναι ότι είναι Παρασκευή ρε φίλε! ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.

Πάμε πάλι από την αρχή

Για έναν περίεργο λόγο κάθε αρχή του νέου έτους με πιάνει κατάθλιψη αντί για να χαίρομαι με την νέα αρχή. Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω αυτό και δεν είναι μόνο φέτος που έτυχε, πάντα νιώθω κάπως με το που τελειώνουν οι γιορτές. Κι όχι δεν είναι γιατί είχα άδεια και γυρνάω στο γραφείο (δεν είχα), ούτε γιατί ξεστολίζουμε το δέντρο (είναι ακόμα στολισμένο), ούτε γιατί έφαγα πολύ και τώρα πρέπει να βρω τρόπο να βάλω φελλό στο στόμα μου για να σταματήσω... Είναι μια απροσδιόριστη κατάθλιψη, που εμφανίζεται άνευ λόγου και αιτίας και περνάει μετά από μια - δυο μέρες, σαν το κρυολόγημα, ένα πράγμα.

Και πέρασε.

Και πάμε πάλι από την αρχή. Τώρα πρέπει να βρω τρόπο να μαζέψω τα μυαλά μου, να συγκεντρωθώ και να βάλω ένα πρόγραμμα, που θα χαλάσω την ίδια μέρα που θα το φτιάξω.

Μέχρι να βγάλω αυτό το περιβοήτο πρόγραμμα κάθομαι και βλέπω ταινίες. Δύο για ποδαρικό είχαμε φέτος. Το αδιανόητα βαρετό και άνευ σημασίας Somewhere της Sophia Coppola, που απορώ κιόλας γιατί πήρε τον Χρυσό Λέοντα στις Κάννες (μετά θυμήθηκα ότι ο πρώην γκόμενός της ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής) και το εξαιρετικό A Single Man, του Tom Ford (μόδιστρος) με τον Colin Firth, σε ένα ρόλο που του πάει γάντι. Κι έρχομαι τώρα κι αναρωτιέμαι: τι καλύτερο είχε το Somewhere από το A single man και το δεύτερο έμεινε παραπονεμένο στα περσινά Όσκαρ; Υπάρχει βέβαια μια άποψη που μάλλον μόνο εγώ πρεσβεύω, σύμφωνα με την οποία ταινία που βραβεύεται κι ειδικά στα Όσκαρ είναι για τα σκουπίδια.

Ο μόνος λόγος που κάθισα μέχρι το τέλος και είδα το Somewhere ήταν για τον Stephen Dorff που μου θύμισε τα νιάτα μου όταν καθόμουν και παρακολουθήσα με ευλάβια και προσήλωση τις τρασίλες στις οποίες πρωταγωνιστούσε.

Αντε με τις υγείες μας, καλή χρονιά να έχουμε.