H παρένθεση ( )

• Για κάποιον περίεργο λόγο, χθες το βράδυ, κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Rufus στον Λυκαβηττό είχα αποφασίσει αυτό το ποστ να έχει τον συγκεκριμένο τίτλο. Προφανώς κάποιον καλό λόγο θα είχα τον οποίο όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ... 
• Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι ότι το συναυλιακό καλοκαίρι δεν ξεκινά αν δεν πας σε μια συναυλία στον Λυκαβηττό κι αν και την έριξε τη βροχούλα του χθες το πρωί, η συναυλία έγινε κανονικότητα, δυστυχώς όμως με πολύ λίγο κόσμο. Δεν πρέπει να ήμασταν περισσότερα από χίλια άτομα, με αποτέλεσμα οι κερκίδες, ειδικά τα πάνω διαζώματα, να ήταν άδεια...  Λίγο πριν εμφανιστεί ο Rufus στην σκηνή το Φεστιβάλ Αθηνών μας ενημέρωσε ότι κατά το πρώτο μέρος της συναυλίας ο Rufus θα ήθελε να μην χειροκροτήσουμε, γιατί θα παρουσιάσει έναν κύκλο τραγουδιών, ενώ και η εμφάνισή του στην σκηνή και η έξοδός του αποτελούν μέρος της παράστασης, οπότε συγκρατηθείτει και μην χειροκροτάτε! Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε αρκετά, σε κάποιους ξέφυγε, κάποιοι γέλαγαν, ενώ κάποιοι άλλοι έκαναν sssss.... σε κάποιους άλλους.
• Για να ξηγιόμαστε... Το πρώτο μέρος στο οποίο παρουσίασε ΟΛΟ τον τελευταίο του δίσκο (All Days Are Nights: Songs for Lulu), εμφανίστηκε στην σκηνή φορώντας μαύρα ρούχα, μαύρα φτερά στην πλάτη και ένα μάυρο πέπλο (;) ή μήπως ήταν μπέρτα (;), κάθισε στο πιάνο του και επί μία ώρα και κάτι ερμήνευσε με πάθος τα κομμάτια του. Κάτι το πένθος για την μητέρα του που πέθανε τον Γενάρη, κάτι τα μαύρα, κάτι τα visuals στο βάθος με τα τεράστια μάτια, ήταν αρκετά για έναν επιφανειακό άνθρωπο όπως η αφεντιά μου να βαρεθεί κάπου μετά τα τρία τέταρτα... 
• Και μετά ήρθε το διάλειμμα να ξαλεγράρω λίγο... 
• Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς περισσότερο του γούστου μου, όπου είπε ακρετά κομμάτια, κανένα αρκετά γνωστό στην αφεντιά μου, παρά μόνο το I am going to a town που είπε στο encore, ενώ έκλεισε με ένα κομμάτι που έγραψε η μητέρα του Kate McGarrigle, που ήταν και αυτή τραγουδοποιός... 

Τα ΥΠΕΡ: 
1) Ήταν πέρα για πέρα επικοινωνιακός κι αυτό εμένα πάντα με συγκινεί σε έναν καλλιτέχνη. Δεν τον αντέχω τον άλλο αγγούρι πάνω στην σκηνή και ο Rufus το έχει το επικοινωνιακό και είναι και εξαιρετικά καλός στο να πετάει σχολιάκια, όπως η ατάκα για το κομμάτι που έχει γράψει για τον Jeff Buckley, ότι τον γνώρισε λέει κάποια στιγμή στην Νέα Υόρκη και κάθισαν να τα πουν ..."and I waited and waited and waited and nothing happened, something that I understand is very common in Greece too!".
2) Μετά το πρώτο μέρος γνωρίσαμε τα παιδιά που κάθονταν μπροστά μας που από την πολύ τους βαρεμάρα γύρισαν και μας ρώτησαν αν μας αρέσει κι έτσι απλά πιάσαμε το ψιλικοκό... Να 'ναι καλά τα παιδιά :)
3) Eπιτέλους άνοιξε ο Λυκαβηττός μετά από δύο χρόνια! Έναν φόβο τον έχεις βέβαια όταν κάθεσαι στις κερκίδες και βλέπεις από κάτω τις σκαλωσιές, αλλά χαλάλι, αφού το συγκεκριμένο θέατρο είναι αφενώς ο καλύτερος καλοκαιρινός συναυλιακός χώρος που έχουμε, αφετέρου ήταν ο καλύτερος χώρος για να φιλοξενήσει μια τέτοια συναυλία!
4) ΠΡΟΣΟΧΗ: σε περίπτωση που μέσα στις επόμενες μέρες ξεσπάσει καμία επιδημία πονόλαιμου και ταβλιαστείτε όλοι εκτός από χίλια άτομα μην απορήσετε. Ο Κorres ήταν εκεί (χορηγός;) και μας έδωσε σε όλους παστίλιες για τον λαιμό, οι οποίες καταναλώθηκαν από όλους σε χρόνο dt. Εξαιρετικές!!! :)))

TA KATA:
1) Μόνο που εγώ η επιφανειακή βαρέθηκα στο πρώτο μέρος. Στο τέλος βέβαια και μιλώντας και με άλλους φίλους που ήταν εκεί, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν η μόνη...
2) Οι εκνευριστικοί μέχρι αηδίας Αμερικανοί τουρίστες που είχαν έρθει να δουν τη συναυλία και σχολίαζαν με τον πιο χυδαίο τρόπο ότι έβλεπαν μπροστά τους. Τέτοιους τουρίστες να τους χέσω...

Οι τουρίστες


Αντί επιλόγου:
Το πιο ωραίο δώρο σε αυτή τη συναυλία ήταν η αφίσα που φιλοτέχνησε και μας χάρισε σε όλους όσους πρόλαβαν ο Τάσος Παπαϊωάννου, ο Οne Man Show, ο άνθρωπος πίσω από την Giganto Books, ο οποίος ένα χρόνο πριν είχε φτιάξει και την αφίσα που μοίραζε μετά τη συναυλία των Silversun Pickups! :)))