Έπεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα...

• έπεράσαμε όμορφα και τούτη τη βραδιά.... (παιδικό τραγουδάκι αγνώστου προελεύσεως που θυμάμαι να τραγουδάμε στο μπαλέτο πριν κάτι αιώνες, στο τέλος του μαθήματος.)
• Τέλειωσε η πρώτη μέρα του Synch με απώλειες. Λιγότερος κόσμος σε σχέση με άλλες χρονιές, φτωχότερο πρόγραμμα, και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και η Άκου αυτό, όλοι όσοι βρέθηκαν χθες το βράδυ στην Τεχνόπολη ήταν είτε άντρες με μούσια/μουστάκια/κοκκάλινα γυαλιά είτε τύπισσες που φόρεσαν ό,τι vintage wear βρήκαν στην ντουλάπα της γιαγιάς τους (το vintage wear είναι ένα άλλο θέμα που θα σχολιάσουμε στο άλλο blog, μια άλλη φορά, που δεν θα αισθάνομαι τόσο κομμάτια).
• Να ξεκινήσουμε λοιπόν από το γεγονός, ότι είμαι μια γριά 33άρα που μάλλον το έχει χάσει από τις πολλές συναυλίες που έχει δει στην ζωή της (από τα 15 στο κουρμπέτι) και πλέον δεν μου κάνει τίποτα αίσθηση. Ο Gropper (aka Get Well Soon) ήταν το μοναδικό live που ήθελα να δώ, και ήταν απλώς ok. Καλό, αλλά ok... Μήπως ένας κλειστός χώρος μέσα στο καταχείμωνο θα τους ταίριαζε καλύτερα; Μήπως; Αλλά όπως είπε κι ένας φίλος χθες "θα γίνουν greece's sweethearts και στάνταρ θα πάρουν σύνταξη εδώ". Όπερ μεθερμηνευόμενον, τρέμε Μolko, ο Gropper ετοιμάζεται να σου φάει τον θρόνο! 
• Η Peaches ήταν καλή. Μουρλή, τρελή, που έφερε τα πάνω κάτω και μεταξύ μας ήταν και η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που είδα τον κόσμο να χορεύει και να διασκεδάζει πραγματικά το live. Οπότε τη δουλειά της την έκανε μια χαρά η κοπελιά που ήρθε, πάτησε πάνω στο κοινό της (κυριολεκτικά), πέταξε αμίμητες ατάκες του τύπου "Cause if Jesus walks on water, Peaches walks on you" και "Don't drop me Athens! Cause if you do, it will be the first time ever, and you will feel ashamed not only for your city, but for your country! C'mon! Greece has enough to be ashamed of already!", άλλαζε κορμάκια σε χρόνο τύπου Flash και μας φώτιζε με το λάμπάκι που είχε στο βρακί της!
• Στον Μatt Elliott να πω τη μαύρη μου αλήθεια εγώ κοιμήθηκα. Καταλάβαινα πότε άλλαζε κομμάτι επειδή με ξυπνούσαν τα μανιασμένα χειροκτροτήματα. Μάλλον πρέπει να ήταν καλός γιατί εγώ έχασα επαφή με το αντικείμενο δύο κομμάτια αφού είχε ξεκινήσει όταν τυπάς θεούλης σηκώθηκε την ώρα που ο Εlliott έπαιζε και φώναξε "Matt Elliott, excuse me Matt Elliott, the spotlight there (ο προβολέας που έπεφτε όντως πάνω στα μάτια μας, αλλά κανέναν άλλο δεν ενόχλησε, ούτε εμένα που κοιμόμουν), must close down, we can not hear or see". Και μετά το auditorium γαμήθηκε στα γέλια, ο Matt Elliott είπε κάτι που δεν κατάλαβα - γιατί μέσα σ'όλα είμαι και κουφή - και το live εεεε ο ύπνος μου εννοώ συνεχίστηκε κανονικά.
• Ο Lolek ήταν αρκετά καλός. Ήταν ας πούμε διαφορετικός από άλλες φορές που τον έχω δει και τον έχω δει αρκετές, believe me! :) 
• Και γύρω στις 2.30 τρεις παρά εγώ ένοιωσα να παραδίδω πνέυμα (το power nap μου στον Elliott δεν είχε καταφέρει και πολλά τελικά), πεινούσα και σαν τρελή και βρεθήκαμε να τρώμε σουβλάκια στο Κολωνάκι...
• Ένας άλλος κόσμος πραγματικά... Είχα καιρό να πάω προς τα εκεί. Εμείς στο τραπέζι μας συζητούσαμε για τη Γάζα και τα σκηνικά με τα πλοία, τους θανάτους και τη Χαμάς, την "απεργία" στον Skai και την πιθανότητα να μην έχουμε δουλειά σε λίγο καιρό και τέσσερις τύπισσες απέναντι ακριβώς, με τα λευκά σορτσάκια τους, τα λούρεξ (και very in right now - my ass) φορεματάκια τους, τα Hilfiger wedges τους και το μαλλί κομμωτηρίου ασορτί χρώμα με το χρυσαφί μπλουζάκι τους και το χρυσό τεράστιο ρολόι τους χαχάνιζαν (και δικαίωμά τους) με ό,τι έβλεπαν. Ακόμα και με το πρεζόνι που ήρθε και μας ζήτησει (με περισσή ευγένεια μπορώ να πω) χρήματα, το οποίο κοίταξαν με ύφος "τί θέλει αυτός εδώ και μας χαλάει την εικόνα"... Άλλος κόσμος σου λέω. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά η εντύπωση που μου έμεινε ήταν αυτή και μάλλον δύσκολα θα άλλαξει...
• Τέλος πάντων, πάει κι αυτή η μέρα... Σήμερα προβλέπεται ή Synch πάλι ή Rufus ή τίποτα γιατί βλέπεις πως είναι έξω ο καιρός. Και μεταξύ μας, προτιμώ το τελευταίο, γιατί όπως είπαμε είμαι μια γριά 33άρα, που δεν το αντέχει πλέον το ξενύχτι, δεν αντέχει να βλέπει παντού τις ίδιες φάτσες, δεν αντέχει τις άνευ λόγου εξόδους και προτιμά (so 60 year's old of you) να μένει μέσα με καλή παρέα, φαγητό και meaningful λιώσιμο ακούγοντας τα 78άρια του Αττίκ. Και μέσα σε όλα αυτά θέλω να αναφέρω (για να καταλάβεις πόσο γριά αισθάνομαι) ότι εγώ κουράζομαι και είμαι ακόμα τριαντακάτι και η γιαγιά μου που είναι 95 απλώνει ακόμα μόνη της φύλλο για πίτες! Enough said...