365 μέρες

106 posts μετά.
Τι άλλαξε μέσα σε έναν χρόνο;
Πολλά. Ο, τι δεν μπορούσα να γράψω στην εφημερίδα βρήκαν στέγη εδώ.
Και έτσι θα συνεχίσει να είναι.
Να τα χιλιάσουμε τα posts βρε!

Κι αν και συνηθίζεται στα γενέθλια να σου κάνουν δώρα, εγώ θα κάνω.
Μια ταινία.
Μια πολύ παλιά ταινιά.
Του 1945 που έτυχε να δω χθες.
Παίζει να είναι και η πιο ρομαντική ταινία που έχω δει ποτέ. Εκεί που τα λόγια περιττεύουν και η πιο απλή κίνηση, ένα άγγιγμα στον ώμο μπορεί να σημάνει το τέλος μιας σχέσης.

Α Βrief Encounter (1945) του David Lean με την Celia Johnson και τον Trevor Howard.
Παίζεται μέχρι σήμερα στην Αθηναία στο Κολωνάκι. Αν προλάβεις πήγαινε. Άλλο πράγμα να τη βλέπεις στο πανί κι άλλο στο σπίτι.

Cancelation

Έμαθα πριν λίγο, από την Ιnner Ear, ότι το αυριανό live των Tango with lions, Leon και My Wet Calvin ακυρώθηκε... :(

Tango with lions part. 12.345.641.546.530

Δεν φταίω εγώ!
Ο λαός μίλησε!!!
Αύριο το βράδυ στο 6 D.O.G.S. (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) live με τους Τango with Lions, My Wet Calvin και Leon.
Ώρα: 10.00
είσοδος δωρέαν.
be there.

http://www.myspace.com/kaschialoveslions

Tango with lions part. 12.345.641.546.529

Βαρέθηκες;
Κακώς, γιατί τώρα αρχίζουν τα ωραία.
Για μένα το Verba Time είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει αυτή τη χρονιά.
Δυνατό, μεστό, χωρίς κενά, χωρίς κοιλιές, χωρίς φανφάρες. 

Απλό.

Γεμάτο
λέξεις
συναισθήματα
εικόνες
μνήμες.

Καπνός από τσιγάρο.

Μελωδίες από κιθάρες, πιάνο και βιολί.


Σκοτεινό.
Χαρούμενο.
Ρομαντικό.
Βίαιο.

Φωνή απαλή.
Γνώριμη.
Την ξέρεις. Από τους My Wet Calvin. Οχι σαν τραγουδίστρια. Σαν μπασίστρια. Και μετά έφυγε (;) Κι ευτυχώς ήρθαν οι Tango with lions. Ευτυχώς.

Όσα κι αν ακόμα θέλω να γράψω, περιέργως δεν βγαίνουν, γιατί πως να περιγράψεις με λέξεις κάτι που σε βουτάει από τον λαιμό και με βία σε τραβάει στον ουρανό για να ξεκολλήσεις από την μιζέρια του καιρού που ζεις; Μόνο μια λέξη αξίζει να πεις: Μπράβο.

Αν επρεπε να διαλέξω ένα κομμάτι θα ήταν... όλα.
Αν με πίεζες να διαλέξω μόνο ένα θα ήταν τα House on Fire, In a Bar, Pilgrim Said, Policeman, On the Floor, Right From the Start, Black, Red and Yellow Rooms, Underskin, Sad Big Blue Eyes, Angel's arms, Prayers.
Aν με χτυπούσες και απαιτούσες μόνο ένα να σου πω, αυτό θα ήταν το House on Fire, το In a Bar, το Pilgrim Said, το Policeman, το On the Floor, το Right From the Start, το Black, το Red and Yellow Rooms, το Underskin, το Sad Big Blue Eyes, το Angel's arms, το Prayers.
Aν μου έβαζες το όπλο στον κρόταφο και ούρλιαζες πως θα μου τινάξεις τα μυαλά στον αέρα έαν δεν διαλέξω μόνο ένα θα σου έλεγα... Verba Time.


Info: Tango With Lions - Verba Time (Inner Ear)
Music and lyrics: Caterina Papachristou.
Τango with lions are: Caterina Papachristou, Stavros Parginos, Yiannis Maniatis, Ntana Papachristou.



p.s. ποτέ μα ποτέ δεν ήμουν καλή στο να γράφω κριτικές δίσκων. Κι ας είναι ουσιαστικά δουλειά μου. Κι ενώ έχουν περάσει από τα χέρια μου και τα αυτιά μου πολλά άλμπουμ φέτος, κανένα δεν με έκανε να "κολλήσω" έτσι. Για αυτό και γράφω για αυτό. Παίζει να το έχω ακούσει πάνω από δέκα φορές από χθες που το πήρα. Στο αυτοκίνητο αργά το βράδυ μετά th Γιορτή της Μουσικής. Το πρωί στο σπίτι με καφέ. Πάλι το μεσημέρι στο αυτοκίνητο. Και τώρα στο γραφείο. Και το βράδυ που θα γυρνάω σπίτι από το γραφείο.


Και το artwork; To cover του Nick Gentry και οι κάρτες που βρεις ανοίγοντας το CD εμπνευσμένες από αυτό από τον db.

Tango with lions part. 12.345.641.546.528

και έπεται και συνέχεια...
Κόλλημα σου λέω με τους Tango with Lions.
Eίδα και το video clip που σκηνοθέτησαν ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος με τον Ανδρέα Μητρέλη και το καταχάρηκα! Γιατί το video clip ταιριάζει ΑΠΟΛΥΤΑ στο κομμάτι, γιατί είναι τόσο ωραία γυρισμένο, γιατί, γιατί, γιατί. Χίλια γιατί μπορώ να βρω να γράψω, αλλά δεν θα τα γράψω τώρα. Θέλω πρώτα να ακούσω όλο το άλμπουμ τους και μετά. Για τώρα σε αφήνω με το Right From The Start.



Tango With Lions - Right From the Start from Andreas Lambropoulos on Vimeo.




"Right From the Start" video clip from Tango With Lions debut album "Verba Time" (Inner Ear 2010)
Directed, shot, edited by Andreas Lampropoulos
Co-directed by Andreas Mitrelis

Food for thought...

Ώρες ώρες με πιάνει οίστρος και έχω τόσα μέσα στο κεφάλι μου και λέω συνέχεια να κάτσω να γράψω τίποτα και μετά με πιάνει υπνηλία και κοιμάμαι και τα ξεχνάω όλα. Μετά βέβαια τα ξαναθυμάμαι, αλλά όλο κάτι έχει προκύψει και που καιρός να ανοίξω υπολογιστή και να κάτσω να γράψω.

Μέσα σε ένα full weekend το μόνο που μου έμεινε είναι η συμπεριφορά ενός γκαρσονιού σε ταβέρνα στη Γλυφάδα, και συγκεκριμένα στην Μπιφτεκούπολη. Έχω την για πολλούς κακή συνήθεια να θέλω να παίρνω το σκυλί μου όπου πάω. Προσέχω βέβαια πολύ να μην ενοχλεί τους γύρω μου, αλλά γουστάρω να την παίρνω μαζί να κάνει κι αυτή τη βόλτα της. Έτσι και το Σάββατο το μεσημέρι κατέβηκα για έναν καφέ, που κατέληξε σε φαγητό. Που να πάμε, που να πάμε που ήμασταν και στην περιοχή, δεν πάμε Μπιφτεκούπολη, που λόγω καλοκαιριού είναι κι ανοιχτά και θα μπορώ να έχω το "τεράστιο" σκυλί μαζί μου; Όχι. Ακόμα και σε ανοιχτό χώρο τα σκυλιά στο συγκεκριμένο μαγαζί απαγορεύονται. Εκνευρίστηκα είναι η αλήθεια, γιατί ο δικός μου κόσμος γυρνάει γύρω από αφεντικά και σκυλιά και ανθρώπους που δεν θέλουν τα σκυλιά τους να μένουν συνέχεια μέσα στο διαμέρισμα. Το θέμα δεν ήταν τόσο η απαγόρευση, παρά το γεγονός ότι στο Βερολίνο ας πούμε τα σκυλιά επιτρέπονται παντού ακόμα και σε εστιατόρια που λειτουργούν σε κλειστούς χώρους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο με κοίταξε και μου μίλησε το γκαρσόνι. Λες και το σκυλί είναι εστία μικροβίων. Αφενώς είναι πιο καθαρό από σένα φίλε μου που ζέχνεις από τον ιδρώτα και με σερβίρεις βουτώντας τα βρωμερά δάκτυλά σου στο φαί μου, αφετέρου, πραγματικά τρόπους δεν σας έχει μάθει κανείς; Όχι από ό,τι φάνηκε.

Για καλό μας κι εννοείται αφού είχαν ξενερώσει όλοι, κι εγώ αισθανόμουν δύο φορές πιο χάλια γιατί εγώ και το σκυλί μου τους στερήσαμε την ευχαρίστηση μιας τεράστιας μερίδας μπιφτεκίων (sic), βρεθήκαμε στο πιο ωραίο ουζάδικο που έχω πάει. Κι ας μην τρώω θαλασσινά λόγω αλλεργιών. Κι ας έφαγα μόνο πατάτες τηγανιτές και σαλάτα και κολοκυθοανθούς γεμιστούς με τυρί και μυρωδικά. Αν κρίνω από τα μμμμμμ.....  των υπολοίπων που λόγω γεμάτου στόματος δεν μπορούσαν να αρθρώσουν λέξη, τότε το φαγητό όντως είναι καλό! Και το ούζο. Για να μην μιλήσω για τις τιμές... Όσο για το σκυλί; Ρωτήσαμε πριν μπούμε (από φόβο μην φάμε κι άλλη πόρτα) και τα παιδιά όχι μόνο δεν είχαν πρόβλημα, αλλά μας φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο και εμάς και τη Νίλα που από τη ζέστη είχε κρεμάσει τη γλώσσα απ' έξω... (Το 25αράκι: Μάρκου Μπότσαρη 8, Γλυφάδα, 210-8944112).

Το καταλαβαίνω αλήθεια ότι το θέμα συμβίωσης με ένα σκυλί στην Ελλάδα είναι ακόμα ταμπού. Το σκυλί μένει στον κήπο, ποτέ στο διαμέρισμα, είναι βρώμικο, θα σε δαγκώσει, θα σε κατουρίσε, θα σε χέσει. ΝΟΤ!
Τώρα το ζω, τώρα το καταλαβαίνω. Οκ, να μην θες να τρως με τον σκύλο του άλλου στην μούρη σου. Να μην θες ένα σκυλί στην παραλία* την ώρα που εσύ κάνεις μπάνιο. Στη Γερμανία άραγε γιατί να το επιτρέπουν; Στην Ιταλία γιατί να μπορείς να πηγαίνεις με το σκύλο σου ακόμα και για ψώνια; Στη Γαλλία το ίδιο.  Στην Ελλάδα γιατί να μην μπορείς να πάρεις τον σκύλο σου να πας για ένα φαγητό ή για έναν καφέ και να πρέπει κάθε μα κάθε φορά να κάνεις τεμενάδες για να σε αφήσουν να μπεις μέσα;

* Σύμφωνα με νόμο τα σκυλιά απαγορεύεται να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, ούτε καν να βρίσκονται μαζί σου στην παραλία κάτω από την ομπρέλα. Οκ, κυρ λιμενικέ μου έλα να με μαζέψεις γιατί πέρυσι το καλοκαίρι (και φέτος όσες φορές έχω πάει) αλωνίσαμε με το σκυλί όλες τις παραλίες της Βορείου Ελλάδος και την Πελοποννήσου. Τον μπίχλα που ζέχνει από ένα χιλιόμετρο μακριά, τον μαλάκα που πετάει τις γόπες του στην άμμο μαζί με το πλαστικό του ποτήρι για την φραπεδιά του, που φτύνει τη ροχάλα του και κατουράει εκεί που παίζει το παιδί σου και την ανεγκέφαλη που αφήνει τα παιδιά της να τσιρίζουν μέσα στο αυτί σου και να πετάνε άμμο και χαλίκια προς πάσα κατεύθυνση ποιος θα τους μαζέψει; Το σκυλί σας μάρανε!

Summer is

• κεράσια αγορασμένα από παραγωγό στον δρόμο
• βουκαμβίλιες
• χυμός πορτοκάλι από την πορτοκαλιά στον κήπο
• η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα
• ηλιοβασίλεμα
• ξάπλες
• πλαστικές σαγιονάρες
• χωριάτικη σαλάτα
• ψάθινα καπέλα
• ήλιος στα μούτρα σου
• μικρές εξορμήσεις σε "εξωτικά" μέρη (ωχ, ο Πύργος του Άιφελ...)

There goes Elvis...

Ακύρωση συναυλίας Elvis Costello & the Sugarcanes
Η Big Star Promotion ανακοινώνει ότι η προγραμματισμένη συναυλία του Elvis Costello & the Sugarcanes, για το Σάββατο 3 Ιουλίου 2010, στο Θέατρο του TerraVibe Park, στην Αθήνα, δεν θα πραγματοποιηθεί.
Η τρέχουσα δυσμενής οικονομική κατάσταση, που έχει πλήξει τα μεσαία εισοδήματα, είχε ως αποτέλεσμα τη χαμηλή προπώληση εισιτηρίων καθιστώντας αδύνατη την πραγματοποίηση της παραπάνω συναυλίας.
Όσοι έχουν ήδη αγοράσει εισιτήριο μπορούν να απευθυνθούν στο Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός στοάς), για την επιστροφή του αντιτίμου, από την Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010.
Οι υπόλοιπες συναυλίες θα πραγματοποιηθούν σύμφωνα με το πρόγραμμα, που έχει ήδη ανακοινωθεί.
Ωράριο Λειτουργίας Ticket House:
Δευτέρα – Τετάρτη: 10:30 – 18:30
Τρίτη – Πέμπτη – Παρασκευή: 10:30 – 21:00
Σάββατο: 10:30 – 16:00


EDIT: sorry για το ξεκάρφωτο ποστ και το copy paste της ανακοίνωσης, αλλά πήζω στη δουλειά και δεν προλαβαίνω ούτε να φτύσω... Το θέμα είναι ότι ακόμα μία συναυλία ακυρώνεται. Αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί... (ειρωνία;)

H παρένθεση ( )

• Για κάποιον περίεργο λόγο, χθες το βράδυ, κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Rufus στον Λυκαβηττό είχα αποφασίσει αυτό το ποστ να έχει τον συγκεκριμένο τίτλο. Προφανώς κάποιον καλό λόγο θα είχα τον οποίο όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ... 
• Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι ότι το συναυλιακό καλοκαίρι δεν ξεκινά αν δεν πας σε μια συναυλία στον Λυκαβηττό κι αν και την έριξε τη βροχούλα του χθες το πρωί, η συναυλία έγινε κανονικότητα, δυστυχώς όμως με πολύ λίγο κόσμο. Δεν πρέπει να ήμασταν περισσότερα από χίλια άτομα, με αποτέλεσμα οι κερκίδες, ειδικά τα πάνω διαζώματα, να ήταν άδεια...  Λίγο πριν εμφανιστεί ο Rufus στην σκηνή το Φεστιβάλ Αθηνών μας ενημέρωσε ότι κατά το πρώτο μέρος της συναυλίας ο Rufus θα ήθελε να μην χειροκροτήσουμε, γιατί θα παρουσιάσει έναν κύκλο τραγουδιών, ενώ και η εμφάνισή του στην σκηνή και η έξοδός του αποτελούν μέρος της παράστασης, οπότε συγκρατηθείτει και μην χειροκροτάτε! Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε αρκετά, σε κάποιους ξέφυγε, κάποιοι γέλαγαν, ενώ κάποιοι άλλοι έκαναν sssss.... σε κάποιους άλλους.
• Για να ξηγιόμαστε... Το πρώτο μέρος στο οποίο παρουσίασε ΟΛΟ τον τελευταίο του δίσκο (All Days Are Nights: Songs for Lulu), εμφανίστηκε στην σκηνή φορώντας μαύρα ρούχα, μαύρα φτερά στην πλάτη και ένα μάυρο πέπλο (;) ή μήπως ήταν μπέρτα (;), κάθισε στο πιάνο του και επί μία ώρα και κάτι ερμήνευσε με πάθος τα κομμάτια του. Κάτι το πένθος για την μητέρα του που πέθανε τον Γενάρη, κάτι τα μαύρα, κάτι τα visuals στο βάθος με τα τεράστια μάτια, ήταν αρκετά για έναν επιφανειακό άνθρωπο όπως η αφεντιά μου να βαρεθεί κάπου μετά τα τρία τέταρτα... 
• Και μετά ήρθε το διάλειμμα να ξαλεγράρω λίγο... 
• Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς περισσότερο του γούστου μου, όπου είπε ακρετά κομμάτια, κανένα αρκετά γνωστό στην αφεντιά μου, παρά μόνο το I am going to a town που είπε στο encore, ενώ έκλεισε με ένα κομμάτι που έγραψε η μητέρα του Kate McGarrigle, που ήταν και αυτή τραγουδοποιός... 

Τα ΥΠΕΡ: 
1) Ήταν πέρα για πέρα επικοινωνιακός κι αυτό εμένα πάντα με συγκινεί σε έναν καλλιτέχνη. Δεν τον αντέχω τον άλλο αγγούρι πάνω στην σκηνή και ο Rufus το έχει το επικοινωνιακό και είναι και εξαιρετικά καλός στο να πετάει σχολιάκια, όπως η ατάκα για το κομμάτι που έχει γράψει για τον Jeff Buckley, ότι τον γνώρισε λέει κάποια στιγμή στην Νέα Υόρκη και κάθισαν να τα πουν ..."and I waited and waited and waited and nothing happened, something that I understand is very common in Greece too!".
2) Μετά το πρώτο μέρος γνωρίσαμε τα παιδιά που κάθονταν μπροστά μας που από την πολύ τους βαρεμάρα γύρισαν και μας ρώτησαν αν μας αρέσει κι έτσι απλά πιάσαμε το ψιλικοκό... Να 'ναι καλά τα παιδιά :)
3) Eπιτέλους άνοιξε ο Λυκαβηττός μετά από δύο χρόνια! Έναν φόβο τον έχεις βέβαια όταν κάθεσαι στις κερκίδες και βλέπεις από κάτω τις σκαλωσιές, αλλά χαλάλι, αφού το συγκεκριμένο θέατρο είναι αφενώς ο καλύτερος καλοκαιρινός συναυλιακός χώρος που έχουμε, αφετέρου ήταν ο καλύτερος χώρος για να φιλοξενήσει μια τέτοια συναυλία!
4) ΠΡΟΣΟΧΗ: σε περίπτωση που μέσα στις επόμενες μέρες ξεσπάσει καμία επιδημία πονόλαιμου και ταβλιαστείτε όλοι εκτός από χίλια άτομα μην απορήσετε. Ο Κorres ήταν εκεί (χορηγός;) και μας έδωσε σε όλους παστίλιες για τον λαιμό, οι οποίες καταναλώθηκαν από όλους σε χρόνο dt. Εξαιρετικές!!! :)))

TA KATA:
1) Μόνο που εγώ η επιφανειακή βαρέθηκα στο πρώτο μέρος. Στο τέλος βέβαια και μιλώντας και με άλλους φίλους που ήταν εκεί, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν η μόνη...
2) Οι εκνευριστικοί μέχρι αηδίας Αμερικανοί τουρίστες που είχαν έρθει να δουν τη συναυλία και σχολίαζαν με τον πιο χυδαίο τρόπο ότι έβλεπαν μπροστά τους. Τέτοιους τουρίστες να τους χέσω...

Οι τουρίστες


Αντί επιλόγου:
Το πιο ωραίο δώρο σε αυτή τη συναυλία ήταν η αφίσα που φιλοτέχνησε και μας χάρισε σε όλους όσους πρόλαβαν ο Τάσος Παπαϊωάννου, ο Οne Man Show, ο άνθρωπος πίσω από την Giganto Books, ο οποίος ένα χρόνο πριν είχε φτιάξει και την αφίσα που μοίραζε μετά τη συναυλία των Silversun Pickups! :))) 

Έπεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα...

• έπεράσαμε όμορφα και τούτη τη βραδιά.... (παιδικό τραγουδάκι αγνώστου προελεύσεως που θυμάμαι να τραγουδάμε στο μπαλέτο πριν κάτι αιώνες, στο τέλος του μαθήματος.)
• Τέλειωσε η πρώτη μέρα του Synch με απώλειες. Λιγότερος κόσμος σε σχέση με άλλες χρονιές, φτωχότερο πρόγραμμα, και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και η Άκου αυτό, όλοι όσοι βρέθηκαν χθες το βράδυ στην Τεχνόπολη ήταν είτε άντρες με μούσια/μουστάκια/κοκκάλινα γυαλιά είτε τύπισσες που φόρεσαν ό,τι vintage wear βρήκαν στην ντουλάπα της γιαγιάς τους (το vintage wear είναι ένα άλλο θέμα που θα σχολιάσουμε στο άλλο blog, μια άλλη φορά, που δεν θα αισθάνομαι τόσο κομμάτια).
• Να ξεκινήσουμε λοιπόν από το γεγονός, ότι είμαι μια γριά 33άρα που μάλλον το έχει χάσει από τις πολλές συναυλίες που έχει δει στην ζωή της (από τα 15 στο κουρμπέτι) και πλέον δεν μου κάνει τίποτα αίσθηση. Ο Gropper (aka Get Well Soon) ήταν το μοναδικό live που ήθελα να δώ, και ήταν απλώς ok. Καλό, αλλά ok... Μήπως ένας κλειστός χώρος μέσα στο καταχείμωνο θα τους ταίριαζε καλύτερα; Μήπως; Αλλά όπως είπε κι ένας φίλος χθες "θα γίνουν greece's sweethearts και στάνταρ θα πάρουν σύνταξη εδώ". Όπερ μεθερμηνευόμενον, τρέμε Μolko, ο Gropper ετοιμάζεται να σου φάει τον θρόνο! 
• Η Peaches ήταν καλή. Μουρλή, τρελή, που έφερε τα πάνω κάτω και μεταξύ μας ήταν και η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που είδα τον κόσμο να χορεύει και να διασκεδάζει πραγματικά το live. Οπότε τη δουλειά της την έκανε μια χαρά η κοπελιά που ήρθε, πάτησε πάνω στο κοινό της (κυριολεκτικά), πέταξε αμίμητες ατάκες του τύπου "Cause if Jesus walks on water, Peaches walks on you" και "Don't drop me Athens! Cause if you do, it will be the first time ever, and you will feel ashamed not only for your city, but for your country! C'mon! Greece has enough to be ashamed of already!", άλλαζε κορμάκια σε χρόνο τύπου Flash και μας φώτιζε με το λάμπάκι που είχε στο βρακί της!
• Στον Μatt Elliott να πω τη μαύρη μου αλήθεια εγώ κοιμήθηκα. Καταλάβαινα πότε άλλαζε κομμάτι επειδή με ξυπνούσαν τα μανιασμένα χειροκτροτήματα. Μάλλον πρέπει να ήταν καλός γιατί εγώ έχασα επαφή με το αντικείμενο δύο κομμάτια αφού είχε ξεκινήσει όταν τυπάς θεούλης σηκώθηκε την ώρα που ο Εlliott έπαιζε και φώναξε "Matt Elliott, excuse me Matt Elliott, the spotlight there (ο προβολέας που έπεφτε όντως πάνω στα μάτια μας, αλλά κανέναν άλλο δεν ενόχλησε, ούτε εμένα που κοιμόμουν), must close down, we can not hear or see". Και μετά το auditorium γαμήθηκε στα γέλια, ο Matt Elliott είπε κάτι που δεν κατάλαβα - γιατί μέσα σ'όλα είμαι και κουφή - και το live εεεε ο ύπνος μου εννοώ συνεχίστηκε κανονικά.
• Ο Lolek ήταν αρκετά καλός. Ήταν ας πούμε διαφορετικός από άλλες φορές που τον έχω δει και τον έχω δει αρκετές, believe me! :) 
• Και γύρω στις 2.30 τρεις παρά εγώ ένοιωσα να παραδίδω πνέυμα (το power nap μου στον Elliott δεν είχε καταφέρει και πολλά τελικά), πεινούσα και σαν τρελή και βρεθήκαμε να τρώμε σουβλάκια στο Κολωνάκι...
• Ένας άλλος κόσμος πραγματικά... Είχα καιρό να πάω προς τα εκεί. Εμείς στο τραπέζι μας συζητούσαμε για τη Γάζα και τα σκηνικά με τα πλοία, τους θανάτους και τη Χαμάς, την "απεργία" στον Skai και την πιθανότητα να μην έχουμε δουλειά σε λίγο καιρό και τέσσερις τύπισσες απέναντι ακριβώς, με τα λευκά σορτσάκια τους, τα λούρεξ (και very in right now - my ass) φορεματάκια τους, τα Hilfiger wedges τους και το μαλλί κομμωτηρίου ασορτί χρώμα με το χρυσαφί μπλουζάκι τους και το χρυσό τεράστιο ρολόι τους χαχάνιζαν (και δικαίωμά τους) με ό,τι έβλεπαν. Ακόμα και με το πρεζόνι που ήρθε και μας ζήτησει (με περισσή ευγένεια μπορώ να πω) χρήματα, το οποίο κοίταξαν με ύφος "τί θέλει αυτός εδώ και μας χαλάει την εικόνα"... Άλλος κόσμος σου λέω. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά η εντύπωση που μου έμεινε ήταν αυτή και μάλλον δύσκολα θα άλλαξει...
• Τέλος πάντων, πάει κι αυτή η μέρα... Σήμερα προβλέπεται ή Synch πάλι ή Rufus ή τίποτα γιατί βλέπεις πως είναι έξω ο καιρός. Και μεταξύ μας, προτιμώ το τελευταίο, γιατί όπως είπαμε είμαι μια γριά 33άρα, που δεν το αντέχει πλέον το ξενύχτι, δεν αντέχει να βλέπει παντού τις ίδιες φάτσες, δεν αντέχει τις άνευ λόγου εξόδους και προτιμά (so 60 year's old of you) να μένει μέσα με καλή παρέα, φαγητό και meaningful λιώσιμο ακούγοντας τα 78άρια του Αττίκ. Και μέσα σε όλα αυτά θέλω να αναφέρω (για να καταλάβεις πόσο γριά αισθάνομαι) ότι εγώ κουράζομαι και είμαι ακόμα τριαντακάτι και η γιαγιά μου που είναι 95 απλώνει ακόμα μόνη της φύλλο για πίτες! Enough said...

Can't wait

Tonight@Synch. :)

Cayetano speaking...

Λίγο πριν εμφανιστεί στο Synch (που ξεκινάει την Παρασκευή), ο Γιώργος Μπρατάνης (aka Cayetano) μιλάει για την επερχόμενη δου­­λειά του, τη δισκογραφική του Sala Sonora, το Synch αλλά και το Reworks.

• Από τη Sala Sonora στην Εtage Noir Recordings. Πώς έγινε αυτή η μετάβαση; Η Sala Sonora ήταν ένα δικό μου δημιούργημα, για να στεγάσω τις ιδέες μου δίχως άγχος και προσπαθώντας να αποφύγω κάθε έκπτωση στη μουσική μου, που ίσως μου ζητούσε κάποια άλλη εται­ρεί­α. Όταν όμως η πρόταση από την Etage Noir ήρ­θε, και μάλιστα με τη βεβαίωση ότι είμαι απόλυτα ελεύθερος να δημιουργήσω, η μετάβαση φαινόταν μονό­δρο­μος. Έτσι κι αλλιώς, πά­ντα είναι καλό να έχεις επιλογές και, όταν αυτές σου παρουσιάζονται, πρέπει να τις εκμεταλλεύε­σαι. Αυτό σημαίνει ότι οι επό­μενες δουλειές μου μπορεί να φιλοξενηθούν και από άλλες εταιρείες. Το θέμα εί­ναι να προχωράμε μπροστά και, εφόσον δεν με δεσμεύει τίποτα, προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα.

• Γιατί έκλεισε η Sala Sonora; Όσο καλύτερα πήγαινε το άλμπουμ «Focused» τόσο με­γαλύτερες ήταν οι απαι­τή­σεις αλλά και οι υποχρε­ώ­σεις... Έφτασα σε σημείο που για έναν χρόνο μεταμορφώ­θη­κα σε λογιστή και δικηγό­ρο, παραμερί­ζοντας τελείως το μουσικό κομμάτι που ή­ταν και το βασικό αντικείμε­νο. Με την πρόταση της Etage Noir κατάλαβα ότι είχα χάσει την ουσία και ότι τελικά το επιχειρηματικό στοιχείο είναι κάτι που λείπει από εμένα. Αποφάσι­σα λοιπόν να την κλείσω.

• Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική; Δεν νομίζω ότι ήταν θέμα απόφασης... Απλώς συνέβη. Από τα 7 μου χρόνια υπήρξα μέλος μιας φιλαρμονικής και στα 10 μου ήξερα πια ότι αυτό που θέλω να κάνω εί­ναι μόνο μουσική. Σίγουρα βοήθησαν όμως και τα ακούσματα από το σπίτι. Έχω την εντύπωση πως γεννήθηκα με το «Dark side of the moon» στ’ αυτιά μου.

• Χαρακτήρισε τη μουσική σου με πέντε λέξεις... Αισιόδοξη, ατμοσφαιρική, προσωπική, βιωματική, υπόγεια. 

• Πέρυσι στο Reworks Festival παρουσιάστηκαν προβλήματα και παράπονα κατά τη διάρκεια της εμφάνισής σας. Τι ακριβώς συνέβη; Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση το ρίσκο είναι ιδιαίτερα υψηλό. Πολλές φορές όσο προσεκτικός και αν είσαι και με την καλύτερη διάθεση -που τα παιδιά του Reworks και στα δύο παίρνουν άριστα- υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που αν στραβώσουν, η κατάσταση ξεφεύγει εύκολα απο τον έλεγχο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα παράπονα υπήρξαν διότι ο παράγοντας που τουλάχιστον εμάς μας εμπόδισε ήταν αρκετά απλός. Μια βροχή! Είμαι όμως της άποψης ότι "ουδέν κακό αμιγές καλού". Θεωρώ πως το επόμενο Reworks, μετά απο τα μαθήματα που πήραν, θα είναι το καλύτερο που έχει γίνει.

• Το Σαββατοκύριακο σε περιμένουμε στην Αθήνα για το Synch. Τι θα ακούσουμε; Θα παρουσιάσω κομμάτια από τους 3 τελευταίους δί­σκους, συμπεριλαμβα­νομέ­νου του δίσκου που κάνα­με με τον Loopa Scava, καθώς και κάποια καινούργια. Η διαφορά με την προηγού­με­νη εμφάνισή μου στο Synch το 2007 θα είναι ότι θα τα πα­ρουσιάσουμε ως Sound­system και όχι με τη 10μελή μπά­ντα όπως τότε. Μαζί με τον Dj Booker θα ρεμιξάρου­με σε πραγματικό χρόνο τα κομμάτα. Live electronics θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος.

• Και δισκογραφικά μετά το «Big fall» τι να περιμένουμε; Είναι ήδη έτοιμο το επόμενο άλμπουμ. Θα έχει τίτλο «The better man» και, αν όλα πάνε καλά, θα κυκλοφορήσει το ερ­χόμενο φθινό­πωρο. Πραγματικά το θεωρώ το πιο ολοκληρωμένο και ώριμο έρ­γο που έχω κάνει μέχρι τώ­ρα. Ελπίζω ότι θα αρέσει και σε εσάς!

Primavera Sound 10

• Τα έκλεισε τα δέκα του χρονάκια το Primavera! Άντε να τα χιλιάσει και να έχει καλύτερο lineup του χρόνου, γιατί το φετινό εμένα τελικά με άφησε ολίγον αδιάφορη. Από εκεί που άλλες χρονιές έβλεπα πάνω-κάτω γύρω στα 30 live μέσα στο τριήμερο, φέτος να είδα 10 και από αυτά να μου άρεσαν τελικά τα 5. Το show το Pet Shop Boys ήταν απλώς καταπληκτικό και παρά το γεγονός ότι ήταν η τέταρτη φορά που τους έβλεπα, πραγματικά με άφησαν με την καλύτερη εντύπωση. Το show ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που παρουσίασαν στην Αθήνα τον περασμένο Νοέμβριο, αλλά είχε αυτό το κάτιτις παραπάνω. 

• Η έκπληξη ήταν το live των Beak> στην ΑΤP (από όπου και η φωτογραφία), οι Wilco έδωσαν ρέστα, οι Pavement γέμισαν την San Miguel, ενώ (ο θεός δηλαδή) οι Pixies συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο κοινό στο Primavera ΕVER!!! 

• Κάποια live (Florence and the Machine, Broken Social Scene) ή δεν κατάφερα να τα δω για διάφορους λόγους ή από τον κόσμο δεν κατάφερα να φτάσω ποτέ στην σκηνή που έπαιζαν (Beach House).  :(