Γιατί το post; Γιατί δεν μπορώ να βρω τη δύναμη να κάνω το οτιδήποτε. Ούτε να σηκωθώ από την καρέκλα. Ούτε να γράψω κάτι της προκοπής. Γιατί εκνευρίζομαι με τις κριτικές του Pitchfork και του Vice, στο οποίο τελευταίο γράφουν ότι παπαριά τους κατέβει στο κεφάλι και το ονομάζουν κριτική δίσκου, με την κάλυψη ενός nickname. Έλεος!
Όχι γιατί διαφωνώ με το αν ένα άλμπουμ είναι καλό ή κακό, αλλά χαλαρώστε λίγο με τις κακίες. Δεν έχτισαν ποτέ καριέρες και δεν πρόκειται να το κάνουν τώρα! Δεν είναι κριτική δίσκου το "προτιμώ χίλιες φορές να δοκιμάσω όλες τις γκουρμέ αηδίες του πλανήτη ή να ακούσω δέκα φορές απανωτά τον δίσκο του Χατζηγιάννη, από το μαρτυρικό μισάωρο που πέρασα ακούγοντας τον τάδε δίσκο". Αν αυτό λέγεται κριτική να χέσω τα πτυχία μου και τα δέκα χρόνια που είμαι σε αυτή τη γαμωδουλειά. Ποζεριλίκια και δηθενιές έχουν πεθάνει προπολλού, ας το πάρουν κάποιοι χαμπάρι επιτέλους!
Ο τίτλος του post πάει σε αυτό το video των God Help The Girl από το live τους στην Lansdowne Church, το περασμένο καλοκαίρι στην Γλασκώβη. Δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης, αλλά έπρεπε να βάλω έναν τίτλο...
2 σχόλια:
Έλα ρε... Οι ποζεριές και τα δηθενιλίκια είναι που μας κάνουν συγγραφείς... Ιδίως αν ακούσεις κάτι και το σιχαθείς με μαεστρία... Γαμάει...
σου γαμάει το νευρικό σύστημα όμως ώρες - ώρες...
Δημοσίευση σχολίου