to the moon and back

"I hope life on Earth is everything you remember it to be".

 

• Προφανώς θα την ξέρεις ήδη, όμως εγώ χθες κατάφερα να την δω. Είναι από αυτές τις ταινίες που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Toν Sam Rockwell τον θυμάμαι από το Confessions of a dangerous mind, το Hitchhiker's Guide to The Galaxy και το Nixon/Frost. Σε όλες τον λάτρεψα! Στο Μoon εξεπλάγην! 
• Ο Kevin Spacey δανείζει τη φωνή του στο ρομπότ Gerty, o Clint Mansell γράφει τη μουσική (απορίας άξιο βέβαια γιατί το soundtrack στην Amazon έχει 32 ευρώ!!!), ενώ ο Duncan Jones (aka Zowie Bowie), γιος του David Bowie, κατάφερε μέσα σε 33 μέρες να γυρίσει μια καταπληκτική ταινία. Πήρε το πρώτο βραβείο στις Νύχτες Πρεμιέρας, βραβείο για Πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη στα BAFTA, το Douglas Hickox Award στα Βραβεία Ανεξάρτητου Βρετανικού κινηματογράφου και πέντε - έξι ακόμα σε ισάριθμα φεστιβάλ! 
• Αν δεν το έχεις ήδη δει, δες το! 

Φτερνίζονται ωρέ οι μπουρμπουλίθρες;

• Kαταλαβαίνεις ότι μπαίνει η άνοιξη όταν το πρώτο πράγμα που κάνεις το πρωί είναι να φτερνίζεσαι. Τα χαρτομάντηλα αποτελούν εδώ και μερικές ημέρες την καλύτερη παρέα μου. Η αλλεργία μου είναι εδώ. Η ωτίτιδα επιμένει, πλέον we go steady, είναι χρόνια η κατάστασή μου και σύμφωνα με την ιατρική διάγνωση, θα κάνουμε παρέα για πάντα. Gees! Για πάντα; Ναι, ναι, για πάντα! Τι ακουογράμματα έκανα, τι ακτινογραφίες ρινικής κοιλότητας, όλα δείχνουν ότι η ωτίτιδα κι εγώ παντρευτήκαμε κάπου μέσα στον Δεκέμβριο κι εγώ δεν το έχω πάρει ακόμα χαμπάρι. Κι είναι κι αυτό το μονότονο μουρμουριτό στα αυτιά μου, ένα σιγανό ζζζζζζ....., αυτό που ακούς όταν βγαίνεις από συναυλίες. Εγώ φαίνεται πως θα το έχω για πάντα! Οπότε καταλαβαίνεις τώρα, πως για όλες τις υπόλοιπες συναυλίες της ζωής μου εγώ θα πηγαίνω παρέα με τις ωτοασπίδες μου. Και λέω να πάω να ψάξω να βρω κανένα πολύ cool ζευγάρι. Θα είμαι που θα είμαι κουφή, να δείχνω τουλάχιστον cool! 
• Το άλλο το άκουσες; Α, ναι, βέβαια, η καλύτερη διαφήμιση του αιώνα. Άνοιξε λέει το κράτος λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδος για να πηγαίνουμε να βάζουμε χρήματα για να μειωθεί το δημόσιο χρέος. Για να καταλάβω δηλαδή: έκοψαν δώρα Πάσχα και επίδομα αδείας, αύξησαν την φορολογία, φορολογούν ακόμα και τις αποζημιώσεις σε περίπτωση που απολυθείς. Θέλουν να βάζουμε και λεφτά σε τραπεζικό λογαριασμό για να σώσουμε τη χώρα; Μωρέ πάνε καλά; Με τι λεφτά; Εδώ ο λογαριασμός της ΔΕΗ έρχεται και σε πιάνει σύγκρυο που δεν έχεις να τον πληρώσεις. Για να μην μιλήσω για νοίκια, νερά, τηλέφωνα, κλπ κλπ κλπ. Οι τύποι είναι για πολλά ξυνισμένα γιαούρτια, σάπιες ντομάτες και κλούβια αυγά. Αντί ρε πανεξυπνίδη να κόψεις τα μισθά των της ΕΡΤ και των βουλευτών και υπουργών, που μετά από 8 χρόνια διακυβέρνησης παίρνουν και σύνταξη, τα ζητάς από τον κοσμάκη που δεν έχει να φάει; Και ξέρεις ποιο είναι το πιο περίεργο από όλα; Ότι πάει κόσμος και βάζει λεφτά σε αυτόν τον λογαριασμό. Σκατά στα μούτρα μας!

Rihanna is coming to town

• Τα μαθάτε ετσι; Η Rihanna έρχεται την 1η Ιουνίου στο Καραϊσκάκη. 
• Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκινά την Τρίτη 23/3. 
• Οι τιμές τους ξεκινούν απο 50 ευρώ για την Arena B και για τα πρώτα 2.000 εισιτηρια, μετα παει 60 ευρώ. Για την Arena A 80 ευρώ, καθήμενοι Β 70 ευρώ, καθήμενοι Α 100 ευρώ και VIP 250 ευρώ.

ένα τραγούδι να το ερωτευτείς

κατα το ενα (blank blank) να το πιεις στο ποτηρι!

She and Him-Thieves από το ολοκαίνουργιο Volume 2! Εγώ παίρνω το ποδήλατό μου και πάω στα λιβάδια να μαζέψω λουλούδια! Χαχαχαχαχαχα!!! 

Η πολυκατοικία και οι ροζ τσιχλόφουσκες

 Μεγάλες ροζ τσιχλόφουσκες, ζουμερές και γλυκιές, τόσο γλυκιές που το πιθανότερο είναι να σου πέσουν τα δόντια σε χρόνο dt. Αλλά είναι τόσο τέλειες, ρε γαμώτο! xixi

• Είμαι ακόμα στο γραφείο και στην τηλεόραση ακούω τον καιρό. Ανεβαίνει λίγο - λίγο η θερμοκρασία. Άντε, γιατί θέλω να αρχίσω να παίρνω το ποδήλατό μου στη δουλειά. Λεφτά για βενζίνη δεν έχω (έχω δηλαδή, αλλά σιγά μην τα σκάσω σε αυτούς) και έχω καταλάβει πια (και μετά από τόσα χρόνια οδήγησης), ότι περισσότερο σπάνε τα νεύρα μου όταν οδηγώ, παρά με εξυπηρετεί να παίρνω το αυτοκίνητο για να πάω στο γραφείο... 
• Και τώρα που είπα νεύρα, έχεις παρατηρήσει ότι όλοι έχουν νεύρα; Πολλά! Όλοι φωνάζουν, τσιρίζουν, γκρινιάζουν, κορνάρουν, βρίζουν, σιχτιρίζουν. Δεν τους φτάνουν τα χρήματα, τα έξοδα τρέχουν, οι τιμές ανεβαίνου, η βενζίνη δεν φτάνει, τα λεφτά δεν φτάνουν και μέσα σ'ολα δεν τολμάς να καθυστερήσεις μια μέρα την πληρωμή μιας δόσης και οι μαλάκες σε παίρνουν τηλέφωνο να σου τα πρήξουν! Σκατά... 
• Την ώρα που έφευγα σήμερα από το σπίτι για να πάω στη δουλειά άκουγα κραυγές απόγνωσης από όλη την πολυκατοικία. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, μια γυναίκα ούρλιαζε, μια άλλη μιξοέκλαιγε στο τηλέφωνο ότι δεν της φτάνουν τα χρήματα. Μπροστά στο ασανσέρ κι όση ώρα περίμενα να φτάσει στον όροφό μου, κρυφάκουγα... Πάγωσε το αίμα μου... Τί κατάσταση είναι αυτή; Πως θα είναι τα πράγματα από εδώ και πέρα; Τι θα γίνει; Μέσα σε δευτερόλεπτα, μέχρι δηλαδή να ανέβει το ασανσέρ από τον πρώτο στον δεύτερο όροφο, είχα χάσει την όποια καλή διάθεση είχα. 
• Ελπίζω πως με την αλλαγή του καιρού να αλλάξει λίγο η διάθεσή μας. Κι ας χρωστάμε, κι ας μας χρωστάνε... Δεν έχει γούστο η μουντρουχίλα, η μουνταμάρα και το γκρίζο. Προσπαθώ να δω τα πράγματα λίγο πιο χαρούμενα, πιο φωτεινά, μέσα από την μεγάλη μου ροζ τσιχλόφουσκα... Άλλωστε, τι καταφέρνεις με το να βρίζεις και να χαλιέσαι; Τίποτα. Το ξέρω καλά αυτό. Το βιώνω στο πετσί μου κάθε μέρα. Και κάθε μέρα εκνευρίζομαι, και κάθε φορά φρενάρω τον εαυτό μου και σκέφτομαι "όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά". 

άκου αυτό μασώντας τσιχλόφουσκα και κάνοντας επιδεικτικά τεράστιες φούσκες!!! :)





p.s. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑNGIE! <3

Slightly out of tune by ella... desafinado by gilberto

...γιατί κάποια τραγούδια μπορούν να σου φτιάξουν το κέφι... :) 

H ανακοίνωση!!!

την κάνω απλώς copy paste από το mail που μόλις πήρα. 

Άντε βρε, και εις άλλα με υγεία! 

• Με έκπληξη και αγανάκτηση η εταιρεία Ιntershow Productions έλαβε, ένα απλό email στης 14 / 03 / 2010, δηλαδή μόλις μια μέρα πριν τη συναυλία  κι ενώ έχουν προπωληθεί ήδη πάνω από 1200 εισιτήρια, από τον  μάνατζερ της Dionne Warwick , ότι η τραγουδίστρια δεν θα έρθει στην χώρα μας για τη συναυλία της 15/3 /2010!!!,  με πρόφαση ούτε λίγο ούτε πολύ, όπως αναφέρει στο email,  ότι η χώρα μας θα βάλει σε κίνδυνο την ζωή της, λόγω των απεργιών και της δύσκολης κατάστασης που επικρατεί εδώ!!! ( φρασεολογία που ακριβώς χρησιμοποίησε στο  email του management της κυρίας Dionne Warwick). Καμία διαβεβαίωση, μέσω του ελληνικού και ξένου τύπου , μέσω του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος και μέσω της αμερικανικής πρεσβείας στην οποία αποταθήκαμε και από την οποία ενημερώθηκε η καλλιτέχνιδα και οι υπεύθυνοι του συγκροτήματος για την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα, δεν στάθηκε αρκετή για να ανατρέψει τη στρεβλή εικόνα δήθεν κινδύνων στη χώρα μας. Η εταιρία Intershow Productions με λύπη της ανακοινώνει  ότι ακυρώνεται η συναυλία της κυρίας Dionne Warwick στης 15/03/10 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, λόγω ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ της τραγουδίστριας  και- αν και η ίδια δεν φέρει καμία ευθύνη- ζητά τη κατανόηση από το κοινό και τους εμπλεκόμενους φορείς για την όποια ταλαιπωρία και δηλώνει ότι ήδη έχει αναθέσει την υπόθεση σε δικηγορικό γραφείο ώστε να επιβληθούν όλες οι νόμιμες συνέπειες από την απαράδεκτη, αντισυμβατική , προσβλητική για την Ελλάδα και πρωτοφανή για την σφαίρα των δραστηριοτήτων της εταιρίας μας συμπεριφορά του υπεύθυνου manager και της ίδιας της καλλιτέχνιδας. Όσοι έχουν αγοράσει εισιτήριο μπορούν να το επιστρέψουν και να πάρουν τα χρήματά τους πίσω από τα ταμεία του Μεγάρου Μουσικής...
   

H ακύρωση

• Ακυρώθηκε η σημερινή συναυλία της Dionne Warwick, που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα. 
• Σύμφωνα με όσα έχω μάθει μέχρι στιγμής (και περιμένω ακόμα την ανακοίνωση της εταιρείας) είναι ότι ο μάνατζερ της Warwick δήλωσε με ένα απλό mail ότι «η κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας και οι απεργίες θα βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή της Dionne Warwick».
• Πραγματικά, και η δική μου η ζωή κινδυνεύει καθημερινά από την «κατάσταση» που επικρατεί στην Ελλάδα. Είμαστε σοβαροί; Και να πω πως δεν είχε προπώληση; Κυρία μου στην Αθήνα θα ερχόσασταν, όχι στο Κουβέιτ! 

Oh dear!

• Τους θυμάσαι; 
• Απο εκεί ξεκίνησε και η Sophie Solomon! 
• Έρχονται στις 13 Μαϊου στο Κύτταρο για μία συναυλία προφανώς για να παρουσιάσουν το Travelling the Face of the Globe, το τελευταίο τους άλμπουμ.
• Tι ποιοί; Οι Oi Va Voi (που στα εβραϊκά σημαίνει Oh Dear!) :p

Swim until you can't see land

Photo by Jannica Honey via www.myspace.com/frightenedrabbit

• Ξεκίνησαν το 2003 ως solo project του Scott Hutchison και τρία χρόνια μετά, το 2006, με την προσθήκη τoυ Grant Hutchison, αδερφού του πρώτου στα ντραμς και του κιθαρίστα Bill Kennedy, κυκλοφόρησαν στην δική τους Hits the Fan Records το πρώτο τους άλμπουμ, Sing the greys. Στην πορεία προστέθηκε και ο Andy Monaghan (κιθάρα). 
• Στις 15 Απριλίου 2008 βγήκε και το δεύτερο άλμπουμ τους, The Midnight Organ Fight, αυτή τη φορά από την Fat Cat, στην οποία και παραμένουν, ενώ την πρώτη του Μάρτη κυκλοφόρησε η τρίτη τους δουλειά, το The Winter of Mixed Drinks, με τον Gordon Skene (κιθάρα/πλήκτρα) να μπαίνει στο γκρουπ. 
• Μοιάζουν αρκετά με Arcade Fire, στο πιο χαρούμενο, και λιγότερο μελώδικο, με επιρροές από Arab Strap μέχρι Radiohead και The Clean. Δηλαδή κάτι σαν να παίζουν οι Arcade Fire με τα μέλη των The Shins. 
• To περίεργο με αυτούς τους τύπους από την Γλασκώβη, είναι ότι πρώτα έγιναν γνωστοί στην Αμερική και μετά στην Ευρώπη. Μάλλον η συμμετοχή τους στο SXSW, η απόφαση της Universal να αναλαμβάνει τη διανομή του Sing the Greys στις ΗΠΑ και οι διθυραμβικές κριτικές για το The Midnight Organ Fight, βοήθησαν αρκετά ώστε να τους μάθει το δύσκολο αμερικάνικο κοινό.

• To Pitchfork τους έδωσε 6,6 για το The Winter of Mixed Drinks, αλλά ποιός χέζει το μισητό Pitchfork? Εδώ στους Mumford and Sons έδωσε 2,1. 

I'm (still) a working girl

• Γιατί το post; Γιατί δεν μπορώ να βρω τη δύναμη να κάνω το οτιδήποτε. Ούτε να σηκωθώ από την καρέκλα. Ούτε να γράψω κάτι της προκοπής. Γιατί εκνευρίζομαι με τις κριτικές του Pitchfork και του Vice, στο οποίο τελευταίο γράφουν ότι παπαριά τους κατέβει στο κεφάλι και το ονομάζουν κριτική δίσκου, με την κάλυψη ενός nickname. Έλεος! 
• Όχι γιατί διαφωνώ με το αν ένα άλμπουμ είναι καλό ή κακό, αλλά χαλαρώστε λίγο με τις κακίες. Δεν έχτισαν ποτέ καριέρες και δεν πρόκειται να το κάνουν τώρα! Δεν είναι κριτική δίσκου το "προτιμώ χίλιες φορές να δοκιμάσω όλες τις γκουρμέ αηδίες του πλανήτη ή να ακούσω δέκα φορές απανωτά τον δίσκο του Χατζηγιάννη, από το μαρτυρικό μισάωρο που πέρασα ακούγοντας τον τάδε δίσκο". Αν αυτό λέγεται κριτική να χέσω τα πτυχία μου και τα δέκα χρόνια που είμαι σε αυτή τη γαμωδουλειά. Ποζεριλίκια και δηθενιές έχουν πεθάνει προπολλού, ας το πάρουν κάποιοι χαμπάρι επιτέλους! 
• Ο τίτλος του post πάει σε αυτό το video των God Help The Girl από το live τους στην Lansdowne Church, το περασμένο καλοκαίρι στην Γλασκώβη. Δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης, αλλά έπρεπε να βάλω έναν τίτλο...

Πενία συνταγές κατεργάζεται...

• Όπερ, σε έπιασε η οικονομική κρίση; Τα μοναδικά λεφτά που έχεις στο πορτοφόλι σου είναι για να πληρώσεις κάρτα/αυτοκίνητο/ΔΕΗ/ΟΤΕ/ΕΥΔΑΠ/κινητό/βενζίνη; Το ψυγείο σου έχει μόνο γάλα (και αν), κάνα γιαούρτι που κοντεύει να λήξει και λίγο τυρί που από μέρα σε μέρα απειλεί να αλλάξει χρώμα; Το ντουλάπι στην κουζίνα έχει μόνο μακαρόνια; Κι εσύ έχεις γυρίσει από τη δουλειά, δεν έχεις φράγκο για να παραγγείλεις αλλά το στομάχι σου δίνει συναυλία; 
• Το girlinbubbleland σου δίνει τη λύση! Γιατι πρώτα δοκιμάζουμε και μετά προτείνουμε. Αποφεύγουμε έτσι και τα τηλέφωνα στο κέντρο δηλητηριάσεων.
• Ναι λοιπόν! Γράφε: βράζεις τα μακαρόνια (ό,τι μακαρόνια και να 'χεις) με λίγο αλάτι. Μόλις βράσουν τα στραγγίζεις και βάζεις στην κατσαρόλα λίγο λάδι ή ελάχιστο βούτυρο. Βάζεις πάλι μέσα τα μακαρόνια, ρίχνεςις δυο κουταλιές της σούπας γιαούρτι (για ένα άτομο σου λέω τώρα), ανακατέβεις, προσθέτεις λίγο τυρί, ανακατέβεις πάλι, σερβίρεις και προσθέτεις (γκουρμεδιά) πιπέρι. Αν έχεις καμιά γλάστρα στην βεράντα με βασιλικό ή μαϊντανό, ε, βάλε λίγο κι απ' αυτό! Και ξερός μας κάνει!
• Άντε και καλή όρεξη! Εγώ πάντως έχω φουσκώσει!

Viva?

• Πόσες φορές έχεις πάει σε συναυλία κι ενώ περιμένεις να περάσεις τέλεια, να δεις την μπάντα που τόσο γουστάρεις, απογοητεύεσαι σε σημείο που φεύγεις πριν αυτή τελειώσει; 
• Ούτε από σινεμά δεν έχω σηκωθεί να φύγω στη μέση της ταινίας επειδή αυτή δεν μου αρέσει. 
• Χθες όμως απογοητεύτηκα τόσο που δυστυχώς σηκώθηκα κι έφυγα πριν οι Xaxakes φύγουν από τη σκηνή του Fuzz.
• Καταρχήν ο ήχος - ειδικά στην αρχή - ήταν χάλια. Οι μουσικοί ακούγονταν μια χαρά, ο Νάστας όμως σαν να τραγουδάει μέσα από πηγάδι. 
• Το ήξερα ότι δεν θα υπάρχει πρόγραμμα στη συναυλία. 
• Ενθουσιάστηκα που ξεκίνησε με το My way του Sinatra.
• Χάρηκα που τον είδα τον ίδιο τόσο ενθουσιασμένο με τον ΠΟΛΥ κόσμο που είχε μαζευτεί, αλλά κάτι με χάλασε. 
• Μήπως να ήταν αυτή η συνεχής εναλλαγή Xaxakes - διασκευή- Xaxakes - διασκευή - Xaxakes - διασκευή; Μήπως που ο κόσμος ήταν ότι του φανεί του Λωλοστεφανή; Και πάλι δεν ξέρω. 
• Δεν με ξεσήκωσε, δεν με έκανε να χορέψω όπως είχα στο μυαλό μου. Δεν με γύρισε πίσω στα παλιά. Κάτι υπήρχε στην ατμόσφαιρα, κάτι βαρύ, κάτι που δεν κατάφερε να κάνει το κοινό να ξεσηκωθεί. Ούτε κάτω, ούτε πάνω στον εξώστη. Τουλάχιστον μέχρι και την στιγμή που έμεινα εγώ. Δεν ξέρω τι μπορεί να έγινε μετά... 

υ.γ. η χθεσινή συναυλία δεν αλλάζει ούτε στο ελάχιστο την αγάπη μου για τους Xaxakes. Απλώς απογοητεύτικα λίγο... 

Viva Xaxakes!

• Στους Xaxakes έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Από τότε που είχε βγει το Casanova  τo 2000. To Ηey Mister Όμορφε (1996) το ανακάλυψα μετά. Κι ύστερα ήρθε το Valse των Ελαφιών (2009). Και λίγο μετά την κυκλοφορία του μίλησα και με τον ίδιο τον Γιάννη Νάστα για μια συνέντευξη. Κι εκεί κάπου κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν συμπαθέστατο τύπο, που εκτός ότι έχει γράψει μερικά από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια, είναι και πολύ καλός συνομιλητής! Ανοιχτός άνθρωπος, πορωμένος με τη μουσική του και με τα τρία του παιδιά. Αυτό που βλέπεις (ή ακούς στην προκειμένη), αυτό παίρνεις. Δεν δείχνει κάτι άλλο και είναι κάτι άλλο.
• Μιλήσαμε και πάλι πριν από λίγες ημέρες για να μου πει δυο - τρία πράγματα για το σημερινό live στο Fuzz.
• Όπως καταλαβαίνεις όχι απλώς θα πάω, έχω προετοιμαστεί κιόλας! Xaxakes από το πρωί στο CDplayer, χορεύοντας μαζί με την σκούπα την ώρα της φασίνας. Η κορυφή του κονταριού της σκούπας χρησιμοποιείται και σαν μικρόφωνο όποτε χρειαστεί!
• Παρακάτω θα βρεις την συνέντευξη που είχε γίνει το περασμένο καλοκαίρι. Για να καταλάβεις κι εσύ τι εννοώ. 
• Τα λέμε το βράδυ; Μάλλον! 

XAXAKES ARE BACK!

Το γκρουπ που έφερε τα πάνω κάτω στην ελληνική σκηνή της δεκαετίας του ’90, που ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα της μουσικής της περιόδου, επιστρέφει με έναν δίσκο δυναμίτη! Ο Γιάννης Νάστας, η ψυχή των Xaxakes, δηλώνει παρών με το «Valse των ελαφιών» (Archangel) και υπόσχεται να μην ξανακάνει άλλα δέκα χρόνια για να κυκλοφορήσει άλμπουμ... Η αναμονή επιτέλους τελείωσε! 

Πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια από το «Casanova», το τελευταίο άλμπουμ των Xaxakes, και τα θρυλικά πλέον «Casanova» και «Monte Carlo» και τα «Fly», «Έτσι απλά» και «Στα ξαφνικά» από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά (Hey Mister Όμορφε) ακούγονται σήμερα πιο φρέσκα από ποτέ. H ηγετική μορφή της μπάντας, ο Γιάννης Nάστας, πραγματική μορφή (!), δηλώνει πως πλέον είναι εδώ για να μείνει, για να κάνει ωραίες δουλειές και μοναδικές συναυλίες. «Eίμαι πανέτοιμος για συναυλίες. Ακόμα και τώρα βέβαια δεν παίζω τα καλοκαίρια, γιατί δεν γουστάρω να παίζω μέσα στην ντάλα. Θέλω να κρυώσει λίγο ο καιρός, να κάνω το μπάνιο μου, να βάλω ένα καλό ρούχο, να βγω και να το διασκεδάσω. Από Σεπτέμβρη και μετά οι συναυλίες. Άσε που θέλει καιρό ο κόσμος να χωνέψει το άλμπουμ. Να περάσει λίγος καιρός, να γίνει σούσουρο, να το ακούσουν και μετά να περάσουμε στα live και τα σπάσουμε! Το καλύτερο κομμάτι να δώσεις στο κοινό, όταν δεν το ξέρει, δεν θα αντιδράσει».

Το νέο άλμπουμ

Tο «Valse των ελαφιών» έχει ελάχιστες μέρες που έχει βγει στις προθήκες των δισκοπωλείων. Mια αξιοπρόσεκτη δουλειά, δημιουργημένη με πολύ μεράκι. «Eίχε δουλειά αυτό το άλμπουμ, μιλάμε για πολλή δουλειά. Πόσο καιρό; Δεν ξέρω πόσο χρόνο πήρε για να γίνει. Εγώ δεν μετράω τον χρόνο. Δεν είναι ο χρόνος. Πριν από πέντε-έξι χρόνια πήγαινα, έγραφα μια ωραία μελωδία, μου άρεσε τόσο πολύ, μετά μου ερχόταν ένα άλλο κομμάτι, το έγραφα κι αυτό. Πλακωνόμουν 5-6 μέρες, το έστρωνα και με αυτόν τον τρόπο σιγά-σιγά μαζεύτηκαν τα τραγούδια. Αργότερα, σε κάποια φάση που πιέστηκα τόσο πολύ να το κάνω το άλμπουμ, γιατί με πίεσε ο κόσμος, με έβριζαν στον δρόμο, με κοροϊδεύαν πια, ε, “αναγκάστηκα” και πλακώθηκα το τελευταίο εξάμηνο. Αλλά ήδη η δουλειά ήταν προχωρημένη, ήταν σχεδόν τελειωμένη». Δεν μιλάμε για ένα εύκολο άλμπουμ. H αλήθεια είναι πως το τρίτο CD των Xaxakes θέλει πολλές και προσεχτικές ακροάσεις. Nα το ακούσεις, να το ξανακούσεις, να διαβάσεις τους στίχους του κάθε κομματιού, να μπεις μέσα στο τραγούδι, να καταλάβεις τι θέλει να σου πει ο Nάστας. «Έχει τόσες εναλλαγές αυτό το άλμπουμ, σε ενορχηστρώσεις, σε εικόνες, σε συναισθήματα, είναι πολύ πλούσιο, που θέλει χρόνο για να το καταλάβεις. Θέλει πολύ χρόνο. Μπορεί, ας πούμε, να ακούσεις τώρα το “Τι ωραία που είναι στη βροχή” και να μη σου πει τίποτα και να το ξανακούσεις τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο, που θα έχει ψυχράνει ο καιρός, και μπορεί να σε στείλει κανονικά. Το “Valse των ελαφιών” έχει βαριά κομμάτια, που θέλουν χρόνο και πολλές ακροάσεις. Μη μου πεις όμως να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι. Δεν μπορώ. Τα εύκολα κομμάτια είναι πολύ δύσκολα. Είναι δύσκολο να κάνεις hit με τον τρόπο που κάνουν οι Xaxakes. Έχουν νύχια τα τραγούδια μας».

Στις λίγες ημέρες που κυκλοφορεί ο δίσκος, ο Γιάννης έχει ήδη λάβει τα πρώτα – θετικά – μηνύματα από το πιστό κοινό. «Είναι πολύ καλό το feedback. Aν και το CD τώρα αρχίζει κι ανοίγει τα φτερά του. Mιλάω όμως με πολύ και καλό κόσμο και αντιλαμβάνομαι ότι είναι ενθουσιασμένοι με αυτό. Εγώ υπολογίζω στον πολύ δύσκολο άνθρωπο, στο δύσκολο κοινό, που μεταξύ τους θα ψηθούν. Οι άνθρωποι που θα πάρουν το άλμπουμ και θα το ακούσουν».

2001-2009

Δεν είναι και λίγα τα σχεδόν δέκα χρόνια που έλειψαν από το προσκήνιο… «Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να συμβαδίσω με αυτόν τον τρόπο, τον ρυθμό ότι είμαι σε γκρουπ, ότι κάνω κάτι συγκεκριμένο. Σαν άνθρωπος, είμαι πιο ελεύθερος. Αγαπώ περισσότερο τη ζωή. Τη μουσική τη λατρεύω, μια ζωή με αυτήν μεγάλωσα, δεν μπορώ χωρίς αυτή. Αλλά η ζωή είναι αυτή που θέλω να ακολουθήσω πάνω από όλα. Θέλω, ας πούμε, να μην ακούσω μουσική στο αυτοκίνητο για πέντε χρόνια. Δεν θα ακούσω, δεν έχω στερεοφωνικό στο αυτοκίνητο, δεν μου αρέσει για μεγάλες περιόδους να ακούω μουσική. Δεν θέλω. Είμαι λάτρης της μουσικής και μετά με πιάνει το αντίθετο. Είχα βαρεθεί να κάνω συναυλίες – και πολύ καλές και πολύ κακές και πολύ κατεστραμμένες, πολύ ξενύχτι. Δεν το άντεξα σε κάποια φάση. Λέω, θα πεθάνουμε. Η παρέα μου – η μπάντα – είμαστε πιο τρελός ο ένας από τον άλλο, οπότε βουτούσαμε μέσα σε αυτό το πράγμα και δεν είχαμε τελειωμό. Δεν ήταν η δουλειά η κλασική, που πάει ένα γκρουπ και παίζει. Εμείς βγαίναμε και κάναμε πάρτι μέχρι το επόμενο πρωί. Πηγαίναμε και κερνούσαμε τον κόσμο ποτά, κάναμε κατανάλωση στο μπαρ. Για να καταλάβεις, σε μια συναυλία είχα ξοδέψει 150.000 δρχ και σε μια άλλη 200.000 δρχ. Πήγαινα στον μπάρμαν και του έλεγα “φύγε εσύ, δεν γουστάρω να πίνω εγώ και οι άλλοι από κάτω να ξεροσταλιάζουν, επειδή εσείς είχατε βάλει την τιμή στο ποτό στα ύψη, λες και είμαι ο Βοσκόπουλος! Δώσε στον κόσμο λίγο χαρά, μη βάζεις το εισιτήριο τόσο ακριβό και τον αναγκάζεις να πάρει και το ποτό”. Δηλαδή, με την καλή του να βγει ο άλλος, πρέπει να έχει πάνω του 200-300 ευρώ, για να πει “κάνω αυτό που γουστάρω”. Ε, τι θα γίνει μετά; Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα ότι έπρεπε να ξεκουραστώ. Να πάρω λίγη ενέργεια, να γίνω, νομίζω, ακόμα πιο ουσιαστικός σε κάποια πράγματα και να πω, “ξέρεις κάτι; Ξαναγύρισα κι είμαι εδώ πια για να παίζω πάλι μουσική, αλλά να παίξω καλή μουσική”».

Από την πολυεθνική στην ανεξάρτητη δισκογραφική

Aπό το «Casanova» του 2000 στη Sony, στο «Valse των ελαφιών» του 2009 στην Archangel. «Η πολυεθνική μπορεί να σου λύσει άμεσα προβλήματα, του στυλ πλήρωσέ με για αυτή τη δουλειά, δώσε μου χρήματα. Στην Archangel πίστεψαν στο “Valse των ελαφιών”. Aπό την αρχή όταν τους είπα η δουλειά αυτή θα στοιχίσει τόσο, έβαλαν αμέσως λεφτά! Είναι μεγάλη κίνηση αυτό. Οι πολυεθνικές, από την άλλη, έχουν περισσότερες άκρες, γιατί είναι πιο υποχρεωμένα τα ραδιόφωνα σε αυτές – αλλά για ποια ραδιόφωνα μιλάμε αυτή τη στιγμή; Πιστεύω πολύ στα παιδιά στην Archangel. Δουλεύουν άσχετα από το κέρδος. Ξέρουν τι έχει ο δίσκος μέσα. Είναι άλλος ο τρόπος που προσεγγίζει μια ανεξάρτητη δισκογραφική το έργο κάποιου τραγουδοποιού· είναι ο τρόπος που θα μιλήσουν για τη δουλειά του, ο τρόπος που θα πάρουν τηλέφωνο τον δημοσιογράφο για να του μιλήσουν για το άλμπουμ. Δεν είναι πέντε απρόσωπα ραδιόφωνα, που θα τα πληρώσουν κάποια λεφτά, για να παίξουν τα κομμάτια. Δεν είναι απρόσωπο. Στη Sony ήξεραν τρία άτομα μέσα στην εταιρεία τι είχε ο δίσκος μέσα, κι αυτοί με τα χίλια ζόρια. Οι άλλοι στο διπλανό γραφείο δεν σε ήξεραν καν. Όχι δεν ήξεραν τη μουσική σου· δεν σε ήξεραν εσένα προσωπικά. Πολλή ψύχρα. Πήρα απαλλακτικό από τη Sony γιατί γύρισα και τους είπα ότι θέλω να ξεκουραστώ, θα ξανακάνω άλμπουμ μετά από 5-10 χρόνια, και στη συγκεκριμένη εταιρεία είχαμε συμβόλαιο για αρκετά άλμπουμ μετά το “Casanova”. Τους το είπα και πραγματικά το εννοούσα κι έτσι με άφησαν, γιατί με ήξεραν σαν άνθρωπο. Εγώ θέλω να κάνω αυτό που μου αρέσει. Κάνω το “Μonte Carlo” και καπάκι κάνω τον “Βασιληά”, γιατί αυτός είναι ο Νάστας. Δεν θέλω τον χαβαλέ μόνο· θέλω να είμαι και cult. Είναι θέμα των πολλών μου προσωπικοτήτων μέσα στη μουσική. Mου έλεγαν, “γιατί δεν κάνεις πέντε ‘Monte Carlo’” κι έλεγα “γιατί δεν είναι οι Xaxakes αυτό”. Δεν μπορώ τόση λάμψη συνέχεια και το κοινό να είναι μόνο τέτοιο».

Οι Xaxakes

«Είμαι πολύ χαρούμενος τελικά για αυτό που δημιούργησα. Γιατί δεν πάτησα πάνω σε κανέναν Έλληνα τραγουδοποιό – ήταν κάτι τελείως καινούργιο. Το “Fly”, όταν βγήκε, το “Ξαφνικά” με την Κινέζα... Θεωρώ ότι πάντα ήμασταν πολύ μπροστά από την εποχή. Είχα πολλά κομμάτια, πάτησα σε μένα, δεν είχα κανένα άλλο πάτημα, ότι θα τραγουδήσω έτσι γιατί τραγουδάει κι αυτός έτσι. Ήταν τελείως δική μου επιλογή, αλλά ήταν ουσιαστικά επειδή μου άρεσε τόσο πολύ η αμεσότητα που δίνει η ελληνική γλώσσα, κι ας χάνει λίγο στο στυλ του τραγουδιστή, ότι θα μπορούσα να ψήσω το κοινό περισσότερο αν τραγουδούσα ξένο, όπως στα live που τραγουδάω ξενόγλωσσα και είναι σούπερ. Λένε όλοι “τι ωραίοι που είναι οι ξένοι στίχοι, τι ωραία που ακούγονται” και ξαφνικά στα κομμάτια μας μπαίνει το ελληνικό στοιχείο και τα **μάει όλα! Στο “L’ amour”, ας πούμε, που ξεκινάει με γαλλικά, το ακούς και λες τι ωραίο κομμάτι, ξαφνικά ακούς τους στίχους στα ελληνικά και σε στέλνει! Λες, ωχ, τι έγινε τώρα εδώ… Είναι πολύ ωραία και η ελληνική γλώσσα, αν τη γουστάρεις και την αγαπήσεις».

Η επιστροφή...

«Μιλάμε για ουσιαστικό comeback, με όλη την μπάντα που ήταν από το 1995. Οικογενειακή κατάσταση – έτσι γουστάρω, μου αρέσουν οι άλλοι με όλα τους τα κουσούρια. Θα ήμουν αχάριστος να ψάχνω συνεχώς για καινούργιο κόσμο για την μπάντα. Άσε που μπαίνει καινούργιος κόσμος, απλώς ο πυρήνας είναι ο ίδιος, ο παλιός· είναι οι Χaxakes».

Ακούσατε, ακούσατε!!!

• Για όποιον δεν πρόλαβε χθες ή δεν ήθελε ή δεν μπόρεσε ή ό,τι, σήμερα στο Κ44 οι Fiery Furnaces δίνουν άκομα ένα, free entrance, live.
• Read it! www.kormoranos.gr

The Voyage Limpid Sound

• Πολύ καλό το χθεσινό live των Fiery Furnaces, έπαιξαν και μία ώρα και κάτι τα παιδιά, αλλά το θέμα μας όπως καταλαβαίνεις δεν είναι αυτοί, αλλά το support! 
• Kι όμως! Νομίζω, ότι ήταν η πρώτη φορά χθες που έβλεπα το κοινό να δίνει σημασία στο support. Δώδεκα άτομα επί σκηνής, οι ΕΝΝΙΑ (!!!) στα φωνητικά! 
• Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Τhe Voyage Limpid Sound, κι αν έχω καταλάβει σωστά, είναι ο Σέργιος Βούδρης, η βασική φωνή και τα πλήκτρα. Άλλα οκτώ άτομα (που ήταν χθες στο AN) ήταν στα backing vocals, δύο κιθάρες κι ένα μπάσο. Αν μέτρησα σωστά! Είναι και τόσο μικρή η σκηνή του ΑΝ που όλο και κάποιον δεν θα είδα. 
• Σύμφωνα με το myspace τους είναι "η με μορφή τραγουδιών βαλβίδα εκτόνωσης των συμπλεγματογόνων εμπειριών του Σέργιου Βούδρη. Φτιαχτήκανε τον Οκτώβριο του 1980 και για πολλά χρόνια λειτούργησαν μέσω των σπιτικών ηχογραφήσεων. Ως ανοιχτό μουσικό συγκρότημα μπορεί να απαρτίζονται από ένα ως εκατό άτομα, με μέσο όρο τα δεκαπέντε. Προς το παρόν παίζουν ποπ και ροκ στα αγγλικά".
•  Το 2000 κυκλοφόρησε το Electronically Enhanced Dream, σε 950 κόπιες, το οποίο λέει έγινε ανάρπαστο από τους ψυχεδελικούς κύκλους της Ευρώπης και αυτή τη στιγμή θεωρείται συλλεκτικό κομμάτι...
• Κάπου πήρε το αυτί μου τώρα ότι τους άρπαξε λέει η Archangel... Ίδωμεν... 
• Γιατί αν βγει σε CD αυτό που άκουσα χθες, προσωπικά θα κάνω ψυχεδελικό πάρτυ. 
• Όσο για τους Fiery Furnaces, το μόνο που μπορώ να πω, μιας και δεν γνωρίζω πλήρως τη δισκογραφία τους (έχουν και 9 άλμπουμ πανάθεμά τους), είναι ότι κάνουν κάτι μαγικό: εκεί που σε κουράζουν, κάπως, κάπου το γυρνάνε και ξαφνικά εκεί που αισθάνεσαι ότι θες να τα παρατήσεις και να σηκωθείς να φύγεις, καρφώνεσαι και τους απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο από πριν. 

(προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η φωτογραφία από πάνω είναι "κλεμμένη" από το myspace τους).

p.s. Ιδέα μου ήταν ή η Eleanor Friedberger ήταν λίγο παρμένη χθες; Λες να φταίει που το είχαμε κάνει τεκέ το An ή απλώς δεν είχε διάθεση να τραγουδίσει για την πατρίδα της (ρε γαμώτο);;; 

Rock Plaza Central

• To Anthem for the Already Defeated μου έχει κολλήσει. Για ένα περίεργο λόγο είναι το πρώτο κομμάτι που ακούω κάθε πρωί που βγάζω βόλτα στο σκυλί. Κι ακόμα δεν έχει κάνει register στον εγκέφαλό μου ότι είναι των Rock Plaza Central. Κάθε μα κάθε φορά που το ακούω κοιτάω την οθόνη του iPod να δω ποιο τραγούδι είναι. Θα μου πεις, μπορεί να φταίει το γεγονός ότι ούτε καφέ δεν πίνω πριν βγάλω βόλτα τη Νίλα. 
• Σήμερα, πάλι για ανεξήγητους λόγους, το θυμήθηκα, κι αποφάσισα να τους ψάξω κιόλας. 
• Rock Plaza Central: indie rock μπάντα από τον Καναδά. Μετρούν ήδη 14 χρόνια ζωής και έχουν παραπάνω από 100 φίλους στο myspace τους. Για την ακρίβεια 4.164!!! 
• Το 1997 έβγαλαν το πρώτους άλμπουμ, το Quantum Butterass, το 2009 το ...at the moment of our most needing. 
• Έχουν κάνει διασκευή στο Sexyback του Justin Timberlake κάτι που υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να με έκανε να τους μισήσω. Το άκουσα όμως και γέλασα τόσο πολύ, που τους αγάπησα! 
• Ο δε frontman τους, Chris Eaton, έχει γράψει και δύο νουβέλες, τα The Inactivist και The Grammar Architect, βιβλία που έχουν αποτελέσει αντικείμενο μελέτης σε διάφορα πανεπιστήμια της Αμερικής...

καλό μήνα! Μπήκε η άνοιξη! Στο είπα; Ημερολογιακά, σίγουρα! Άρχισαν και τα φτερνίσματα, οπότε, ναι, μάλλον μπήκε!