Reminder to self: την επόμενη φορά να είμαι ετοιμόλογη

(υπάρχει κάποιος λόγος που γράφω αυτό το πόστ, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος...)

• Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, λατρεύω τις μέρες που ξυπνάω κι έξω έχει συννεφιά. Ο ουρανός είναι τόσο γκρι, έτοιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή να σπάσει στα δυο και να πλημμυρίσει το σύμπαν. Είναι λίγο τρομακτικό σαν σκηνικό, αλλά αυτή η γαλήνη πριν την μπόρα με συνεπαίρνει. Και πόσο μάλλον όταν παρά τη συννεφιά και την μουνταμάρα, η μέρα σου ξεκινάει με το Box full of Letters των Wilco. Kαι μετά σκέφτεσαι "σε μερικούς μήνες θα τους δω live. Ναι, ρε γαμώτο!"
• Στο μεταξύ, με κόπο (αλλά μάταια) προσπαθώ να μαζέψω τα μυαλά μου μπας και κάνω καμιά δουλειά. Όχι, κολλημένη σκέφτομαι το ταξίδι την άλλη εβδομάδα. Έστω κι αυτές τις τέσσερις μέρες. Να θυμηθώ μόνο να πάρω ισοθερμικό, γιατί δεν θα την παλέψω, είμαι σίγουρη! 
• Και μέσα σ'όλα, εκεί που γύριζα αργά χθες το βράδυ σπίτι από τη δουλειά έζησα το εξής παράλογο: μετά το γραφείο έπρεπε να περάσω από σπίτι φίλων να τους αφήσω κάτι πράγματα. Οδηγώ τη μαούνα του πατέρα μου, καθότι το δικό μου είναι στο συνεργείο (μου το έσπασαν) για δεν ξέρω κι εγώ πόσες μέρες. Η μαούνα δεν είναι δα και Chevrolet Impala Convertible να μην μπορείς να την κουμαντάρεις μέσα στους δρόμους της Αθήνας, αλλά ένα Golf του 1991. Μπροστά όμως στο δικό μου αυγό, το golf το νιώθω σαν μαούνα. Και δεν έχει και υδραυλικό τιμόνι, άρα δεν μπορώ να το παρκάρω με άνεση. Όπως έλεγα λοιπόν, το σπίτι των φίλων είναι κέντρο - καράκεντρο, πάνω από Αστυνομικό Τμήμα. Καταρχήν να πω ότι τρέφω μια αποστροφή προς τους ένστολους όλων των κατηγοριών: από μπάτσους μέχρι νοσοκόμους και πυροσβέστες. Δεν ξέρω γιατί. Τέλος πάντων. Επειδή δεν έχει (φυσικά) πουθενά να παρκάρω, παίρνω τηλέφωνο τα παιδιά να κατέβουν να παραλάβουν τα πράγματά τους. Έλα όμως που φτάνω λίγα λεπτά νωρίτερα, πριν εκείνοι προλάβουν να κατέβουν και αναγκαστικά σταματάω στη μέση του (στενού) δρόμου με αλάρμ. Πίσω μου ένας ταρίφας. Του κάνω νόημα να περιμένει δύο λεπτά κι εκείνος μου κάνει νόημα τύπου "no worries lady" (περίεργο για ταρίφα...) Στο μεταξύ μπάτσος από το παρακείμενο τμήμα που κάνει περιπολίες (μπας και συλλάβει κανέναν αρουραίο Τρίτη βράδυ με ψοφόκρυο) έχει έρθει δίπλα μου και περιμένει να δει τι θα βγάλω από το πόρτ-μπαγκάζ. Η μαύρη μεγάλη υφασμάτινη τσάντα κάνει την εμφάνισή της και επειδή βλέπω ότι γίνεται ένας ψιλοχαμός από αυτοκίνητα (πού σκατά βρέθηκαν τόσα στην Κολοκοτρώνη τέτοια ώρα) αφήνω την τσάντα μπροστά στην πόρτα των παιδιών και τους παίρνω τηλέφωνο ότι η τσάντα είναι εκεί, κάνω τον γύρο του τετραγώνου κι έρχομαι. Μέσα σ'όλα έχει σκάσει και μπατσικό που μου έχει ανάψει τον φάρο και αρχίζει να βαράει τη σειρήνα. "Σίγα ρε φιλαράκι", φωνάζω με τον μπάτσο να κοιτάει μία εμένα, μία την μεγάλη μαύρη τσάντα. Είμαι σίγουρη, σίγουρη όμως, πως το 20χρονο με το όπλο, το γκλομπ και τη στολή σκεφτόταν από μέσα του πως εγώ είμαι τρομοκράτης, έχω βάλει βόμβα στην τσάντα και τί ωραία θα πάρω και προαγωγή τώρα που την πιάσω... Μου λέει "συντομεύετε παρακαλώ". Τον κοιτάω με ύφος θέλω να σου σύρω τόσα πολλά αυτή τη στιγμή αλλά έχω μπλοκάρει. Για να μην τα πολυλογώ, όταν ξαναπέρασα από το σπίτι των παιδιών, ο φίλος μου μου είπε ότι ο τύπος καθόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας, κοιτώντας την τσάντα. Δεν πήρε τα μάτια του από πάνω της, μέχρι να κατέβει ο Η. να την πάρει. Και εκεί που έκανα τον γύρο του τετραγώνου, σκεφτόμουν πόσο μαλάκας είμαι που μέσα στην κόμπλα μου γιατί τους σιχαίνομαι τους ένστολους όπως είπαμε, δεν γύρισα να του πω "που ήσουν ρε φίλε την περασμένη εβδομάδα, όταν μου έσπασαν το αυτοκίνητό μου. Η αστυνόμευση της κάθε περιοχής περιορίζεται στο τετράγωνο γύρω από το κάθε αστυνομικό τμήμα και όχι στα γύρω στενά και ποιος θα μου πληρώσει τώρα εμένα τη ζημιά; Αλλά, όχι, μουγκάθηκα και δεν είπα τίποτα. Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαι ετοιμόλογη. Να μπορώ να ξεστομίσω αυτά που θέλω να πω και όχι να τα σκέφτομαι μετά από ώρες μέσα στα νεύρα και να λέω "ααααα, αυτό έπρεπε να πω. Γαμώτο!" 
  

Män som hatar kvinnor

• Ή αλλιώς "The girl with the dragon tattoo" ή τέλος πάντων "Το κορίτσι με το τατουάζ". Ο Στιγκ Λάρσον, αν ζούσε σήμερα, θα ήταν ένας πολυεκατομμυριούχος. Με τρία μόνο βιβλία (την τριλογία Millennium στην οποία ανήκει και το Män som hatar kvinnor) θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει ακόμα και τα απαραίτητα για τα δισέγγονά του... Μην σου πω και τα τρισέγγονα... του αδερφού του*! Πέθανε όμως από καρδιακή προσβολή στα 50 του, λίγες ημέρες αφού παρέδωσε στον εκδοτικό του και τα τρία βιβλία... 
• Πριν λίγες ώρες τελείωσα να το διαβάζω. 660 σελίδες. Το πρώτο βιβλίο που βρήκα μετά από πολύ καιρό να το διαβάσω σχεδόν μονορούφι. Ανατροπές από σελίδα σε σελίδα, αναφορές στη σουηδική οικονομία, Σουηδούς επιχειρηματίες και επιχειρήσεις στις οποίες κατά σύμπτωση δουλεύω (σε μία από αυτές εννοείται, σε ένα παρακλάδι μιας από αυτές, αλλά είναι τόσο περίεργο να το βλέπεις γραμμένο σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα), βία, σεξ, κυνηγητό, ανώμαλοι, θάνατοι, σεξ είπα (;) και ανατροπές, πολλές πάρα μα πάρα μα πάρα πολλές ανατροπές (κι αυτό το είπα ε;). Χαρακτήρες σχεδόν πραγματικοί. Οk. Η Λίζμπετ Σαλάντερ δεν είναι και το κορίτσι της διπλανής πόρτας, ποιός άλλωστε μένει δίπλα σε μια χάκερ; Έλα μου ντε! Αλλά ο Μίκαελ Μπλούκμβιστ είναι. Όχι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, αλλά ένας δραστήριος δημοσιογράφος, του εξωτερικού, που θυσιάζει την ελευθερία του για το ρεπορτάζ (έννοια άγνωστη εδώ). Μέχρι να φτάσεις στο τέλος σου έχει βγει η πίστη (με την καλή έννοια). Διαβάζεις το βιβλίο παντού: σε καφέ, στάσεις λεωφορείου, μετρό, στα διαλείμματα της δουλειάς για φαγητό, στα διαλείμματα για τσιγάρο, στην τουαλέτα, λίγο πριν κοιμηθείς και προσπαθείς με πολύ κόπο να κρατήσεις τα βλέφαρά σου ανοιχτά από τη νύστα, αλλά θες να μάθεις τι γίνεται μετά. Ζzzzzz...... Και στο τέλος ανταμοίβεσαι και με το παραπάνω. Το μόνο αρνητικό στην υπόθεση η μέτρια μετάφρασή του. Θα μου πεις "Ξέρεις σουηδικά; Όχι αλλά μπορώ να καταλάβω από τα συμφραζόμενα τί ήθελε να πει ο Λάρσον και δεν κολλάει απόλυτα η μετάφραση".
  
• Άργησα να το πιάσω στα χέρια μου. Ίσως γιατί δεν τα πάω καλά με τις εμπορικές επιτυχίες. Η πρώτη κυκλοφορία έγινε στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2009. Τον Μάιο του ίδιου χρόνου είχε φτάσει την τρίτη ανατύπωση. Τώρα δεν ξέρω πόσα αντίτυπα μπορεί να έχει πουλήσει. Μου το έδωσε ένας πάρα πολύ καλός φίλος λέγοντάς μου "πάρτο τώρα που θα κάθεσαι για Χριστούγεννα να το διαβάσεις". Το είχα δίπλα στο κρεββάτι μου πολλές μέρες μέχρι να αποφασίσω να το πιάσω. Και τελικά έκανα μεγάλη μαλακία που καθυστέρησα τόσο. Έχω εθιστεί. Αναζητώ τον δεύτερο τόμο (Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά) να τον πάρω μαζί μου την άλλη εβδομάδα που θα φύγω ταξίδι. Αν και η παρέα μου δεν θα χαρεί ιδιαίτερα να ξέρει ότι εγώ θα είμαι χωμένη σε ένα βιβλίο όσο εκείνη (μάταια) θα προσπαθεί να με πείσει να πάμε στην Πύλη του Βραδεμβούργου... Ο τρίτος τόμος (Το κορίτσι στη φωλιά της Σφήγγας) ακόμα δεν έχει βγει στα ελληνικά, ετοιμάζεται όμως!
• Αφού το τελείωσα, είδα και την ταινία. Τα συν: δεν το έχει αγγίξει το Χόλιγουντ, οπότε δεν βλέπεις ας πούμε τον Τομ Χανκς ως Μίκαελ Μπλούκμβιστ. Ο Michael Nyqvist είναι αυτός που φανταζόσουν ότι θα μπορούσε να παίζει τον Μπλούκμβιστ. Γενικά όλοι οι ηθοποιοί που επιλέχτηκαν ταιριάζουν απόλυτα σε αυτό που έχεις φανταστεί εσύ διαβάζοντας το βιβλίο. Τα πλην: Αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο δεν μπορείς να καταλάβεις απόλυτα τι γίνεται. Το χάνεις λίγο. Αναγκαστικά το έχουν πετσοκόψει, αλλιώς η ταινία θα ήταν τριλογία από μόνη της. Η Έρικαν Μπέργκερ (αρχισυντάκτρια του Μίκαελ και περιστασιακή γκόμενά του), ενώ στο βιβλίο κατέχει σημαντική θέση στην ταινία ίσα που φαίνεται. Γενικά κάποιοι χαρακτήρες θάβονται. Δεν πειράζει όμως γιατί τελικά η καλύτερη μεταφορά βιβλίου στο σινεμά είναι αυτή που παίζεται στο κεφάλι σου όσο το διαβάζεις! 
• Kαι το κερασάκι στην τούρτα! Quiz: Με ποια ελληνίδα δημοσιογράφο - αρθρογράφο των σουηδικών ΜΜΕ και κάποτε σχολιάστρια - θέλω να πάρω τη θέση της Μπόκοτα ανοίγει η ταινία; Μα με ποιά άλλη από τη δική μας Αλεξάνδρα Πασχαλίδου ως ανταποκρίτρια! Ω, ναι!
  

* In May 2008 it was announced that Larsson's 1977 will, found soon after his death, declared his wish to leave his assets to the Umeå branch of the Communist Workers League (now the Socialist Party). As the will was unwitnessed, it was not valid under Swedish law, with the result that all of Larsson's estate, including future royalties from book sales, went to his father and brother. His long term partner Eva Gabrielsson, who found his will, has no legal right to the inheritance, sparking controversy and exposing what many media considered a flaw in Swedish inheritance legislation. They never married because Swedish Law required married couples to make their addresses publicly available; marrying would have been a security risk. Vanity Fair's recent article exposes the bad treatment of Eva by the author's father and brother (with whom he had little contact in his life). She is quoted as wanting the rights to control his work, so it could be presented in the way he would have wanted. She claims, as his life partner, to know better than his father whom he "disliked" and rarely saw.

I have a thing for bearded bands

• Κι όπως λέει και μια ψυχή "την βρίσκω με τους μουσάτους". Τι να πω ρε παιδί μου, έχω όντως θέμα με κάτι "άπλυτους", μουσάτους τύπους αλά Devendra Banhart. Μου αρέσει ας πούμε ο William Fitzsimmons ή οι Edward Sharp and the Magnetic Zeros. Την βρίσκω με την folk.
  
• Η τελευταία "ανακάλυψη" λέγεται Portugal. The man. Εκ του Όρεγκον ορμόμενη, η μπάντα των John Baldwin Gourley, Jason Wade Sechrist, Ryan Neighbors και Zachary Scott Carothers δημιουργήθηκε το 2004 και έχει στο ενεργητικό της ήδη πέντε άλμπουμ. Μέσα στην άνοιξη του '10 θα κυκλοφορήσουν και το έκτο τους! Να 'ναι καλά τα παιδιά. 
• Indie, με άφθονες δόσεις folk, soul και blues. Το πιο πρόσφατο πόνημά τους λέγεται The Satanic Satanist και κυκλοφόρησε από το δικό τους label Approaching AIRballoons, sublabel της Equal Vision Records. Mέχρι να δημιουργήσουν το δικό τους label ήταν στην Fearless Records.
  
•  To The Satanic Satanist συνοδεύτηκε από το Τhe Majestic Majesty (διακρίνω έλλειψη φανταστίας στους τίτλους ή είναι ιδέα μου;) το οποίο περιέχει όλα τα κομμάτια του The Satanic Satanist σε ακουστική μορφή. Όλα εκτός από το "Let You Down."
• Πάρε μια γεύση εδώ περί τίνος πρόκειται. Εγώ πάντως τους αγάπησα. 
• Δες μετά κι αυτό:

Unconditional, breathtaking, absolute love

• Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2008 η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Ή τουλάχιστον για τα επόμενα 15 με 20 χρόνια. Μπήκε στο σπίτι μου ένα πλάσμα, οκτώ εβδομάδων μόλις, μια μπάλα που χώραγε ίσα - ίσα στην παλάμη μου, χνουδωτό, άσπρο και διαολεμένο και με την πρώτη δαγκωματιά στο χέρι και το πρώτο κατούρημα στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου μου έκλεψε την καρδιά. 
• Δεν είχα ποτέ μου κατοικίδιο. Δεν είχα ποτέ σκεφτεί να αναλάβω την ευθύνη ενός τέτοιο πλάσματος. Πάντα πίστευα ότι ενώ είναι πολύ ωραίο να έχεις σκύλο (για γάτα ούτε συζήτηση), η ευθύνη και οι περιορισμοί είναι τεράστιοι. Πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που δεν έβλεπε το σπίτι του για ώρες... Πότε θα την πηγαίνω βόλτα; Θα θυσιάσω εγώ τον υπερπολύτιμο ύπνο μου για να ξυπνάω να την παώ να κατουρήσει; Και διακοπές; Τί, θα την παίρνω μαζί μου; Κι αν θέλω να βγω και να αργήσω;
  
• Κι ύστερα ήρθε αυτό. Αυτή μάλλον. Κι όλα άλλαξαν. Αυτή που μου διέλυσε κυριολεκτικά το σπίτι (από δαγκωμένες πόρτες, τραπεζάκι καφέ και καρέκλες τραπεζαρίας μέχρι κατεστραμμένα καλώδια υπολογιστή και τηλεόρασης) και την εικόνα που είχα μέχρι τότε για το τί σημαίνει να αγαπάς χωρίς περιορισμούς και εγωισμούς. 
• Γιατί βασικά για μένα δεν είναι ένα κατοικίδιο, ένα διακοσμητικό μέσα στο σπίτι. Είναι μέρος της οικογένειάς μου. Είναι αυτό που προσμένω να δω γυρνώντας από το γραφείο. Αυτό που είτε λείπω 10 ώρες είτε δέκα λεπτά θα κάνει την ίδια χαρά όταν θα ακούσει τα κλειδιά στην πόρτα. Αυτό που όταν με βλέπει πέφτει ανάσκελα και κάνει σαν τρελό από τη χαρά του μέχρι να πέσω κι εγώ στα πατώματα από τη χαρά μου για το χαϊδέψω. Αυτό που εδώ και ένα χρόνο και κάτι μου προσφέρει απλόχερα την αγάπη του ακόμα κι όταν εγώ δεν είμαι σε φάση ούτε καν να μιλήσω. Αυτό που καταλαβαίνει πιο καλά κι από τον καθένα - κι ας μην μιλάει - τι έχω όταν κλαίω ή όταν γελάω. Που έρχεται κοντά μου όταν θέλει χάδια αλλά κι όταν θέλω κι εγώ να αισθανθώ κάποιον κοντά μου. Αυτό που κάθεται μαζί μου και λιώνει μπροστά στην τηλεόραση και κοιμάται πάνω στο χέρι μου. Που ανεβαίνει στο κρεββάτι μου αν και δεν πρέπει και που την αφήνω παρά τα όποια "παράπονα" να κοιμάται δίπλα μου. Που κάνει σαν τρελή για τυρί και που χώνει τη μουσούδα της στο κεσεδάκι του γιαουρτιού για να γλύψει και το τελευταίο ίχνος. Που με κοιτάζει περίεργα γέρνοντας το κεφαλάκι της στο πλάι όταν βάζω δυνατά τη μουσική στο σπίτι και χορεύω μόνη μου, που κάθεται πάνω στο ξύλινο deck στο μπακλόνι και λιάζεται σαν σταφίδα το καλοκαίρι.
  
• Και ναι, την έχω έχω κακομάθει. Αλλά είναι και το μοναδικό πλάσμα που άξιζε να κακομάθω. 
• Λένε πως όταν περάσεις τα 30 ψάχνεις να βρεις κάτι για να φροντίσεις. Αυτό όταν δεν έχεις κάνει παιδί. Δεν πιστεύω ότι αναπληρώνει κάτι τέτοιο το σκυλί. Είναι άλλη φάση. Είναι φίλος, οικογένεια και παιδί μαζί. Είναι ένα παιδί που ποτέ δεν πρόκειται να μεγαλώσει και να ανεξαρτητοποιηθεί. Θα σε χρειάζεται πάντα μέχρι να σε "αφήσει". Κι όταν θα σε αφήσει θα έχει πάρει μαζί του το μεγαλύτερο κομμάτι της καρδιάς σου. Γιατί θα σου έχει δώσει απέραντη, χωρίς όρια και όρους αγάπη. Και το μόνο που θα σου έχει ζητήσει είναι έστω και λίγο να το αγαπάς κι εσύ.