Πονάν τα πόδια μου (Γειά!)

• Πότε καταλαβαίνεις ότι έχει περάσει καλά σε συναυλία; Εγώ όταν πονάν τα πόδια μου. Το οποίο σημαίνει ότι χόρεψα. Πολύ. Τόσο πολύ που την επόμενη μέρα αισθάνομαι κουτσή. Μπατάρω λίγο σήμερα. Από το πρωί που ξύπνησα. Κι έχω και έναν τρελό πονοκέφαλο. Και λίγο τα αυτιά μου βουίζουν. Μήπως να το κόψω το άθλημα; Ή μήπως να αρχίσουν οι διοργανωτές να πέρνουν περισσότερο στα σοβαρά.
• Το Μetropolitan Expo, ο νέος εκθεσιακός χώρος του αεροδρομίου, πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο σαν εκθεσιακός χώρος. Είναι τεράστιος, με άνετο πάρκινγκ . Αυτό, γιατί κατά τα άλλα δεν έχει κάτι ιδιαίτερο. Α, όχι έχει! Έχει αυτήν την θεόκουλη σκεπή από ελενίτ (ή κάτι) που κάνει τον ήχο να χτυπάει πάνω του και τον διαχέει στον χώρο διαστρευλωμενο... Ή μήπως ο ήχος χθες στους Pet Shop Boys ήταν εντελώς για τα μπάζα; Ήταν. Έπρεπε να μπει το ρεφρέν για να καταλαβεισ ποιο κομμάτι παίζει. Και δεν ήταν ότι ήμασταν σχετικά πίσω, και μπροστά που προσπάθησα να πάω χάλια ήταν. Αλλά ποιος νοιάζεται; Είχα να τους δω από κάτι Electron Nights πριν από πολλά χρόνια. σίγουρα έξι. Μπορεί και επτά. Και είχα τρελή λαχτάρα να τους δώ. Και επειδή δεν το είχα κανονίσει κιόλας (μεγάλη ιστορία) και έκατσε τελευταία στιγμή να πάμε το διασκέδασα ακόμη περισσότερο. Κι ας είχε χάλια ήχο! Κι ας ήταν οι μπύρες πιο νερωμένες και από νερό. Και κάτι είχαν μέσα να μου το θυμηθείς, γιατί μετά τη δεύτερη άρχισα να αισθάνομαι περίεργα... Εξού κι ο πονοκέφαλος σήμερα...
• Αλλά αυτό που μου έχει μείνει τώρα είναι το πόσο καλά πέρασα. Θες οι Pet Shop Boys, θες οι φίλοι μου, θες η σκατά διάθεση που ξαφνικά εξαφανίστηκε, θες ο χορός που έριξα, θες η περίεργη μπύρα; Ξαφνικά όλα σήμερα φαίνονται καλύτερα! Καλημέρα σου!

Melody

• My one and only thrill τιτλοφορείται το δεύτερο άλμπουμ της Melody Gardot, μιας Αμερικανίδας τραγουδοποιού, που παρά την τραγική της ιστορία (ατύχημα με το ποδήλατό της της στέρισε για κάποια μεγάλη περίοδο της ζωής της την επικοινωνία - κυριολεκτικά - με τον έξω κόσμο. Κάτι σαν φυτό, που λέει και η ίδια) κατάφερε να ξεφύγει και να θεραπευτεί γράφοντας μουσική. Πριν το ατύχημα η Gardot έπαιζε στο πιάνο Duke Ellington οπότε ο δρόμος που διάλεξε για τη μουσική που θα γράψει φυσικά ήταν jazz/blues.
• Το CD της το έλαβα χθες. Μετά από αμέτρητα mail του τύπου "άκουσέ το", εκατοντάδες αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών σαν attachments στα mail για την πορεία της και δισεκατομμύρια reminders, μπήκα χθες στο αυτοκίνητο φεύγοντας από τη δουλεία (με τα νεύρα στο ταβάνι) και έβαλα το My one and only thrill να παίζει... Και ξαφνικά η διαδρομή Αμπελόκηποι - Βριλήσσια μου φάνηκε ένα τίποτα. Παραθυρα κλειστά, volume στο full και αυτή η μουσική... Λίγα CD με έχουν εκπλήξει ευχάριστα μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Αυτό είναι ένα. Είναι γνωστό και από προηγούμενο post ότι έχω ένα θεματάκι με την jazz και τα blues. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα γνωρίζω όσο θα έπρεπε, αλλά είμαι διατεθημένη να μάθω. Στο συγκεκριμένο θέμα είμαι σαν τα μωρά, που απορροφούν την γνώση σαν σφουγγάρια... Feed me λέμε! :D
• Από τα πλέον αγαπημένα μου κομμάτια σε αυτό το άλμπουμ (της Gardot) είναι αυτό...

• Bonus info: Και να φανταστείς ότι η τύπισσα εκτός του ότι έμεινε φυτό για λίγο, έχει φωτοευαισθησία (για αυτό και φοράει συνέχεια γυαλιά ηλίου) και πρόβλημα στην ακοή (tinnitus)...

End on an era...

• Τί κακό κι αυτό να μου κρύβουν πράγματα. Να μην μου λένε πράγματα που γίνονται, ε, και μεταξύ μας, με αφορούν έστω και λίγο. Τα μαθαίνω όλα από σπόντα. Ή γιατί ρωτάω πολύ επίμονα. Κι αυτό από λάθος. Και τι κακό κι αυτό να τα ανακαλύπτω όλα με το που έχω ανοίξει το μάτι. Δεν το έχω ρε άνθρωπε εκείνη τη στιγμή. Είμαι πολύ emotional ακόμα για να αντιδράσω φυσιολογικά. Κλαίω. Μισόλογα και μισές πληροφορίες, αλλά το μήνυμα το πήρα. Το δικό μου μικρό σπίτι στο λιβάδι βαδίζει προς πώλησην! Γιατί ρε παιδιά; Τόσα καλοκαίρια; Τόσες εικόνες; Και ότι το συζητούσα με μια φίλη για αυτό το σπίτι, σε αυτό το χωριό. Που είναι τόσο μακριά από δω. Που έχω να πάω από τα 19 μου. Που ποτέ δεν είχα πάει χειμώνα γιατί το χιόνι καλύπτει το μικρό πράσινο σπίτι. Και κάνει και τόσο κρύο, που ούτε τζάκι, ούτε σόμπα μπορεί να σε ζεστάνει. Που οι μόνοι κάτοικοί του τον χειμώνα είναι ο φύλακας του χωριού και ο σκύλος του. Που το καλοκαίρι πήγαιναν εκεί όλα τα Τρίκαλα. Και που κάθε δεκαπενταύγουστο επειδή γιόρταζε η εκκλησία του στηνόντουσαν τρεις μπάντες με νταούλια και κλαρίνα στην πλατεία γύρω απο τα μεγάλα πλατάνια και σήκωναν το χωριό (και τα διπλανά) στο πόδι μέχρι τα ξημερώματα. Που παραμονή της Παναγίας, για ένα περίεργο λόγο, σχεδόν κάθε χρόνο, όλο και κάποιος συγχωριανός τα τίναζε τα πέταλα, και την επόμενη μέρα μετά την λειτουργία είχαμε την κηδεία. Και που πάντα μα πάντα ο ουρανός εκείνη την ημέρα ήταν γκρι και μουντός και... στεναχωρημένος. Ο Κάκιας με το λευκό άλογό του, το τηλεφωνικό κέντρο στην πλατεία που στηνόντουσαν ουρές για να μιλήσουν και αν σε έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο, σε καλούσαν στο κέντρο από μια ντουντούκα... Η πηγή δίπλα από τον πλάτανο στην πλατεία έβγαζε πάντα ένα θολό νερό. Από την πίεση. Και μικρά παίρναμε τα μπιμπερό και βάζαμε μέσα το νερό και γελούσαμε και το πίναμε και λέγαμε πως ήταν γάλα. Και μετά καθάριζε και γινόντα διάφανο και δεν μας άρεσε, το χύναμε και το ξαναγεμίζαμε από την αρχή. Που τρώγαμε κορόμηλα από το δέντρο στην αυλή του παλιού σπιτιού, του μισογκρεμισμένου, το σπίτι που μεγάλωσε η γιαγιά μου. Που δεν είχε ούτε πατώματα πια, ούτε ταβάνι. Μόνο μια ξεχαρβαλωμένη παιδική κούνια... Που η αρχή του χωριού έχει το πιο γελοίο όνομα ever... Γκόμανος... Μα έλεος. Αλλά πηγαίναμε εκεί όταν μεγαλώσαμε και αρχίσαμε να γκομενίζουμε (obviously...) Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν εκεί. Κράτησε 14 ολόκληρες ώρες... Στα δεκατέσσερά μου... Η πρώτη χυλόπιτα, η πρώτη σχέση της αδερφής μου... Τα ξαδέρφια μου, οι θείοι και οι θείες, που τους έλεγες έτσι γιατί σόι ήταν, μακρινό, αλλά σόι. Που και να μην ήταν πάλι έτσι τους έλεγες. Την γιαγιά μου την φώναζαν θεία πολλά παιδιά που δεν ήξερα καν αν ειναι ξαδέρφια μου... Και που κάθε τέλος Αυγούστου που κατέβαινα πάλι Αθήνα η μάνα μου μου έλεγε "σταμάτα να μιλάς έτσι... σου κόλλησε το βλάχικο"!!!
• Κι όλο έλεγα να ανέβω. Από τα 19 αυτό λέω. Και τώρα στα 32 το χάνω... Και δεν το θέλω. Είναι τόσο δύσκολος ο αποχωρισμός. Ακόμα και από αυτό το άψυχο, μικρό λυόμενο. Με την πράσινη στέγη που ξεχώριζε από όοοοοοολα τα σπίτια πριν ακόμα μπεις στο χωριό... Στο διάολο... Πάλι κλαίω...

Yann, ο πειρατής

• Ήθελα να το γράψω τις προάλλες, αλλά μάλλον το ξέχασα. Δεν θα έπρεπε όμως, γιατί ήταν μια εικόνα που μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Μπορεί να υπέπεσε στα κουτάκια του μυαλού μου, μιας και οι πληροφορίες που μάζεψα μέσα σε ένα σαββατοκύριακο ήταν υπερβολικά πολλές. Τις προάλλες λοιπόν, βρεθήκαμε να τρώμε στο ίδιο τραπέζι με τον Yann Tiersen και τους μουσικούς/τεχνικούς του λίγο πριν το live στην Πάτρα. Εκείνος καθισμένος στην άκρη του τραπεζιού, κάπνιζε αρημανίως. Δίπλα του δύο συμπαθέστατοι Άγγλοι. Πιο δίπλα ένας περίεργος τύπος, κι αυτός από Αγγλία... Απέναντί μου ένας γοητευτικός Γάλλος, ο μπασίστας, να μιλάει ακατάπαυστα στα γαλλικά για τον μπακαλιάρο σκορδαλιά που μόλις είχε παραγγείλει. Ένας ακόμα τεχνικός, ένας ηχολήπτης, μια Γαλλίδα, εγώ, η Χριστιάννα, ο Αντρέας και δίπλα στον Αντρέα ο Μatt Elliott. Κι όπως μας παρατηρούσα, όλους μαζί, να δίνουμε ρέστα με τα φιλέτα και τους μπακαλιάρους και τα μαύρα ρίζια με μελάνι σουπιάς, όπως παρατηρούσα τον Yann Tiersen και τον περιέργο Άγγλο που καθόταν απέναντί μου, κόντεψα να σκάσω σε τρανταχτά γέλια... Για μια στιγμή ο Tiersen, έτσι όπως έσκαβε με το πιρούνι τη σαλάτα του και κρατούσε ανάμεσα στον δείκτη και τον παράμεσο του δεξιού χεριού το σχεδόν καμμένο φίλτρο του τσιγάρου του, μου φάνηκε πως έμοιαζε πολύ με πειρατή... Με όλα αυτά τα δακτυλίδια και τα χαϊμαλιά στα χέρια και το ύφος "είμαι κουρασμένος-αλλά τόσο μποέμ-πότε θα τελείωσει κι αυτό το live" νόμιζα πραγματικά ότι είχα απέναντι τον jack sparrow... Και ίσως την εικόνα αυτή ενέτεινε και ο τυπάς απέναντί μου... Λιγδιάρης, μελαχρινός, με τα μαλλιά μέσα στην μουρή, να τρώει την μπριζόλα του και μετά να ανάκαθεται στην καρέκλα του, με ύφος νικητή και να κάνει αυτόν τον ανατριχιαστικό θόρυβο των δοντιών με τα ούλα, όταν η γλώσσα προσπαθεί να απομακρύνει ένα κομμάτι κρέατος... Και λίγη μπύρα για να το καταπιεί... Γιάκ...Πως το είχα ξεχάσει όλο αύτο;

Ζεις;

... ηθικά διδάγματα ενός σαββατοκύριακου εκτός Αθηνών... ή κάτι!

• Έχεις παρατηρήσει ότι όσο δουλεύεις, δεν ζεις; Περιμένεις με τόσο ενθουσιασμό ένα σαββατοκύριακο που με το που έρχεται εξαφανίζεται. Κι έρχεται πάλι η Δευτέρα και λές "ρε πούστη, πάλι; Κι εγώ; Τι πρόλαβα να κάνω μέσα σε δύο μέρες; Να δω φίλους, να μείνω λίγο σπίτι, να βγω; Να πάω βόλτα;" Τίποτα από όλα αυτά. Ή έμενεις σπίτι και έλιωσες, γιατί ήσουν κομμάτια από τη δουλειά όλη την εβδομάδα και ήθελες να ηρεμήσεις ή βγήκες κι έγινες λιώμα γιατί ήσουν κομμάτια από τη δουλειά όλη την εβδομάδα και ήθελες να ξεδώσεις. Nice. Και μετά; Τίποτα. Πάλι Δευτέρα και πάλι όλα από την αρχή. Να σκέφτεσαι τι θα κάνεις το άλλο σαββατοκύριακο, που μόλις έρθει πάλι θα εξαφανιστεί...
• Τρεις μέρες έφυγα από την ριμάδα την Αθήνα και να τι μου έμεινε... α) το ξέρεις ότι υπάρχει μια ώρα της ημέρας που γίνεται κάτι μαγικό που λέγεται ηλιοβασίλεμα; Ναι, ε; Ε, εγώ το είχα ξεχάσει και όταν το αντίκρυσα από τον αριστερό καθρεύτη του αυτοκινήτου όπως έφευγα από το Ναύτ-οικο για το σπίτι (στο Ρίο) κόντεψα να πάθω σοκ! Πάλι καλά που στην παραλιακή δεν είχε τόση κίνηση εκείνη την ώρα γιατί στάνταρ θα το είχα στουκάρει το καημένο το αυτοκίνητό μου. Αν το σκεφτείς, πότε να προλάβεις να το δεις, όταν φεύγεις από το σπίτι μέρα και γυρνάς βράδυ από τη δουλειά; β) Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχες τον χρόνο να πας για brunch με φίλους; Εγώ ποτέ. Κυριακή πρωί. Με εφημερίδες και καφέδες και αυγά ποσέ και τέλεια γλυκά ψωμάκια και μυρωδιές από ζεστό κέικ σοκολάτας και τσιγάρα στην τρατορία DON CAMILLO E PEPPONE (Π.Π. Γερμανού 48) στην Πάτρα. Αν σε βγάλει ο δρόμος σου προς τα κει να πας. Και να φας μέχρι να σκάσεις. Έχει 9 ευρώ το άτομο για ό,τι φας ξέχωρα οι καφέδες! γ) Όσο δουλεύεις, δουλεύεις, δουλεύεις και λες ότι έχεις χρόνο να κάνεις αυτά που θες, νομίζω πως απλώς λες ψέμματα στον εαυτό σου. Αν δεν έρθουν διακοπές εγώ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και να κάνω όλα αυτά που θέλω. Εσύ; Μέσα σε τρεις μέρες βρήκα τρεις ταινίες που θέλω να δω, τρία άλμπουμ που θέλω να αγοράσω και κόντεψα να τελειώσω και το βιβλίο μου που το έχω αρχίσει εδώ κι ένα μήνα και κάθε φορά που πάω να διαβάσω καμιά σελίδα - πριν κοιμηθώ- τελικά κοιμάμαι με το βιβλίο στη μάπα χωρίς να έχω καταφέρει να διαβάσω ούτε μισή σελίδα... δ) Και τίποτα να μην κάνεις όσο είσαι μακριά από την Αθήνα, νομίζεις γυρνώντας πίσω ότι έχεις κάνει τα πάντα... Ανεξήγητο! ε) Επίσης, όταν φεύγεις και όσο είσαι μακριά, έχεις παρατηρήσει ότι έχεις το βλέμμα της αγελάδας; Αυτό, που θέλει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να ρουφήξει όλες τις εικόνες που απλώνονται μπροστά του! Μμμμαγευτικό!
• Τώρα τι να πω; Ότι περιμένω το επόμενο σαββατοκύριακο; Ε, ναι, το περιμένω. Και πάνω - κάτω ξέρω και τι θα κάνω. Θα βαριέμαι υπερβολικά να βγω και να συρθώ μέχρι το κέντρο, οπότε θα μείνω μέσα να βλέπω τις ταινίες που βρήκα και να ακούω τα άλμπουμ που ανακάλυψα... Μπορεί, αν το θυμηθώ κιόλας, να βγω στο μπαλκόνι να χαζέψω τον ήλιο όπως θα πέφτει στη θάλασσα...

Βίτσια

• Μην ρωτάτε πως, αλλά κατάφερα να πάρω στα χέρια μου το πρώτο τεύχος του ελληνικού vice πριν αυτό κυκλοφορήσει. Τι κι αν υπήρξε πρόβλημα στο τυπογραφείο ή whatever... (άλλωστε κυκλοφορούν τόσες φήμες). Σήμερα το πρωί μου το έφερε ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους πάνω σε αυτή τη γη (που καμιά φορά λατρεύω να βρίζω, γιατί το σηκώνει ο οργανισμός της). Σε ευχαριστώ πάντως και σε αγαπώ. Κι εγώ με τη σειρά μου θα το δώσω σε ένα άλλο αγαπημένο μου πρόσωπο, στην Πάτρα, να το έχει! Θα το τοποθετήσω ευλαβικά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, μην σου πω ότι θα του βάλω και ζώνη, θα οδηγήσω 200 κάτι χιλιόμετρα και θα του το δώσω με την ίδια χαρά που το πήρα εγώ το πρωί.
• Πες με ζαβή, πες με κουλή, αλλά μόνο έτσι μπορώ να του φερθώ. Και να σου πω και κάτι άλλο; Εμένα με αρέσει πολύ. Το περιοδικό. Είναι το πρώτο περιοδικό που βρήκα και διάβασα (προσεχτικά) παραπάνω από δύο θέματα. Πολύ καλό το Life in Jungle για το Καλαί και το "στρατόπεδο συγκέντρωσης των λαθρομεταναστών". Creepy το κείμενο (και οι φωτογραφίες) για την γκόμενα που φτιάχνει κοστούμια για γάτες (ευτυχώς που έχω σκύλο!). Εντελώς κουλαμάρα (με την καλή έννοια) το "Το σεξ βρωμάει" για αυτή την αηδία το άρωμα με τις φερομόνες. Το διασκέδασα ρε παιδί μου, πως το λένε. Μέχρι να το δώσω θα του αλλάξω τα φώτα στο διάβασμα. Θα βάλω την Χριστιάννα να μου το διαβάζει την ώρα που θα οδηγώ. Κι αύριο το πρωί, θα το κλέψω πάλι λίγο από τον Αντρέα να το διαβάσω με τον καφέ μου... Είναι περιοδικό για αρχείο (και με αρχίδια, αν μου επιτρέπετε)...
• Μόνη διαφωνία ο παπάρας που έγραψε ότι την κριτική για το άλμπουμ των Zebra Tracks και του έβαλε 6. Αλλά γούστα είναι αυτά... Άλλοι γουστάρουν την Beth Ditto, στο 6αρι των Zebra Tracks θα κολλήσουμε;

• Σας φιλώ και σας εύχομαι ένα καλό σ/κ αγκαλιά με το δικό σας βίτσιο!

• τα-τα
• υ.γ. εκτός από το πιο αγαπημένο μου άνθρωπο πάνω στη γη (αυτή που μου έδωσε το vice), θέλω να ευχαριστήσω και τον άνθρωπο που της το έδωσε να μου το δώσει. Δεν σας ξέρω. Αλλά σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Κάνατε τουλάχιστον δύο ανθρώπους ευτυχισμένους!

Κότες!

Eπειδή βγαίνει η βλαχάρα από μέσα μου...

Και οι μέρες περνούν...

• ...ακούγοντας στο repeat Mumford and Sons και στα καπάκια Mary's Flower Superhead και στα καπάκια Zebra Tracks και πάλι πίσω στους Mumford and Sons. Θέλω τόσο να τους δω στα δεκάχρονα του Primavera ή όπου ρε παιδί μου. Να τους δω όμως! Για τους Mumford μιλάω. Αλλά και το live των Zebra Tracks ήταν καταπληκτικό χθες. Ήταν -όπως μου είπαν- το live με τα περισσότερα λάθη (που κανείς πέρα από αυτούς δεν πήραν χαμπάρι) και το live που ευχαριστήθηκαν περισσότερο. Κι εγώ! Και το CD τους (A family photo from... Zebra Tracks) με μια πρώτη ακρόαση ακούγεται πολύ καλό. Το artwork τα σπάει! Τώρα περιμένω μέσα στον Νοέμβριο - το πρώτο δεκαπενθήμερο έμαθα - την κυκλοφορία του Sway των MSF. Όταν κυκλοφορήσει, αγόρασέ το! Μην το κατεβάσεις. Αμαρτία είναι. Και βάλτο να παίξει δυνατά, γιατί μόνο έτσι ακούγεται σωστά. Και άκου και το the boy you can't destroy εκτός από το tokyo. Και των Zebra, μην το κατεβάσεις. Μην κατεβάζεις ελληνικές μπάντες. Ναι, είναι ακριβά τα CD, κι εγώ δεν έχω τόσα λεφτά για να τα σκάω σε CD, αλλά ορισμένες μπάντες αξίζουν...

Weep for yourself, my man, You'll never be what is in your heart Weep little lion man, You're not as brave as you were at the start Rate yourself and rape yourself, Take all the courage you have left Wasted on fixing all the problems that you made in your own head But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really fucked it up this time Didn't I, my dear? Tremble for yourself, my man You know that you have seen this all before Tremble little lion man, You'll never settle any of your score Your grace is wasted in your face, Your boldness stands alone among the wreck Learn from your mother or else spend your days biting your own neck But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really fucked it up this time Didn't I, my dear? Mumford and Sons-Little lion man ...άντε και καλό μας μήνα...