Μέρες τώρα προσπαθώ να κατεβάσω ιδέες για να γράψω ένα άρθρο, για το οποίο φυσικά δεν θα πληρωθώ (παράλογο). Σκέφτομαι από εδώ, σκέφτομαι από εκεί, διαβάζω διάφορα αριστερά και δεξιά, βλέπω τι παίζει, πίνω καφέ, κάνω τσιγάρο, ξανάκανω τσιγάρο, ξύνω το κεφάλι μου μπας και με ευλογίσει το Άγιο Πνεύμα, ξανασκέφτομαι, ξανακάνω τσιγάρο και μου έρχεται η φαεινή να γράψω για κάτι που το ζω καθημερινά εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Τον σκύλο μου. Ναι, ρε φίλε, τον σκύλο μου. Όχι για αυτόν συγκεκριμένα, αλλά για όλα τα τετράποδα.
Τέλος πάντων, μιας και είμαστε μαζί αρκετό καιρό, ξέρω πράγματα, έχω ενημερωθεί, έχω μιλήσει με γιατρούς, δικηγόρους, φιλοζωικές οργανώσεις, τρελούς που νομίζουν πως έχουν φιλοζωικές οργανώσεις, άλλους σκυλάνθρωπους και γατάνθρωπους, έχω δει βίντεο για βασανισμούς ζώων (κι έχω ξεράσει και πατήσει τα κλάματα την ίδια στιγμή), έχω γίνει η τρελή της γειτονιάς που σκούζει για τα κατοικίδια και τα αδέσποτα, τέλος πάντων για να μην μακρυγορούμε έχω γίνει γραφική... (παράλογο;)
Ξεκινάω που λες να γράψω το κομμάτι, γράφω, γράφω, γράφω για τα δικαιώματά τους και τις υποχρεώσεις μας, τα "πρέπει" και τα "μην", κι αφού τελειώνω περιχαρής το άρθρο που πρέπει να παραδώσω σε καμιά ώρα, βλέπω αυτό... (ΠΑΡΑΛΟΓΟΟΟΟΟΟΟ!)
Με τις υγείες κύριε Δήμαρχε. Εγώ πάντως ντρέπομαι και θλίβομαι... Και μου δίνεται κι ένας παραπάνω λόγος να σκεφτώ να μετοικίσω... Με τον σκύλο μου μαζί.
