Είδα την κόρη σου χθες στην πορεία...

"Ποιά κόρη μου; Αυτή που σπούδαζα τόσα χρόνια και πλήρωνα τόσα που αν τα μάζευα όλα μαζί θα έπαιρνα ακριβό αυτοκίνητο; Αυτή που τόσα χρόνια δεν κουνιόταν από τον καναπέ της; Ναι, αυτή. Που σε λιγοστές πορείες είχε κατέβει πριν;" Ναι, αυτή. Για να σου δώσω να καταλάβεις τι κόσμος είχε κατέβει χθες στην πορεία. Όλοι. ΟΛΟΙ! Φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι των 700 (πλέον 500) ευρώ ή και των 1.500 ευρώ, πιο μεγάλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, μεγάλοι άνθρωποι. Και ξέρεις τι μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση; Μια ηλικιωμένη κυρία, γύρω στα 70, που κατέβηκε στην Ομόνοια μαζί με τον σύζυτό της, που γύρισε και μας έπιασε και μας είπε "Εμάς τους γέρους μας ωθούν να πεθάνουμε στην ψάθα. Εσείς πρέπει να δείτε τι θα κάνετε και να παλέψετε για να ζήσετε αξιοπρεπώς". ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ!!! Τα χημικά, τα δακρυγόνα και οι τέσσερις θάνατοι προσωπικά δεν θα με φοβήσουν για να μην ξανακατέβω σε άλλες πορείες. Ελπίζω να μην φοβήσουν και άλλους. Η αλήθεια είναι ότι όταν βλέπεις τον τύπο με το καλλυμένο πρόσωπο, τα γάντια και το καδρόνι στο χέρι να περνά από δίπλα σου και να σπάει με όλο του το μίσος βιτρίνες καταστημάτων, φοβάσαι για τη ζωή σου. Φοβάσαι για τη ζωή σου κι όταν δεν μπορείς από τα χημικά να πάρεις ανάσα και τα μάτια σου τσούζουν και δεν μπορείς να δεις μπροστά σου. Φοβάσαι όμως περισσότερο όταν δεν ξέρεις τι θα έχεις να αντιμετωπίσεις μέσα στους επόμενους μήνες: ανεργία, να σε παίρνουν οι τράπεζες και να σου ζητάνε τα χρωστούμενα, να φοβάσαι μην σου πάρουν σπίτι ή αυτοκίνητο, να μην μπορείς όχι να ζήσεις αξιοπρεπώς, να ζήσεις απλώς; Δεν θα μπω καν στη διαδικασία συζήτησης περί προβοκάτσιας, πολιτικών παρατάξεων, αναρχικών, κουκουλοφόρων και μπάτσων. Ο καθένας έχει την άποψή του και την υποστηρίζει. Το μόνο που ελπίζω είναι να μην φοβηθούμε να παλέψουμε για μια αξιοπρεπή ζωή.