Πες το με μουσική...

Πρωτοχρονιά χωρίς την Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης δεν γίνεται. Κι όσο κι αν γουστάρω όλους αυτούς τους μουσάτους με τα μπάντζο τους και τις ακουστικές τους κιθάρες, δεν μπορώ να πω όχι στην τηλεοπτική μετάδοση της συναυλίας της Βιέννης το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς. Περιμένω πως και πως να ακούσω το Radetzky March με το πρωινό μου... Είναι παιδικό βίωμα ρε φίλε και το γουστάρω. Γιατί αν από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, θυμάσαι να ξυπνάς την πρωτοχρονιά με αυτή τη μουσική, δεν το ξεχνάς ποτέ και δεν θες ποτέ να σταματήσεις να το κάνεις.
Καλή χρονιά σε όλους darlings!!! Εύχομαι τα καλύτερα!

(αν θες να δεις γιατί μιλάω κι είσαι ξύπνιος/α στις 12 το μεσημέρι, βάλε ΕΤ1 το Σάββατο και θα καταλάβεις)

Καλά Χριστούγεννα ρε!

  BnC_Steady Aim_ Ft_ Elephant Phinix by bnc-1

Δες το... {wikileaks}

via
Τα σουηδικά μου δεν είναι τόσο καλά, αλλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι την συγκεκριμένη εκπομπή που προβλήθηκε ή μεταδόθηκε από το STV.SE έχει κατέβει από το site...

Enjoy.

Επειδή το ζητήσατε...

κι εμείς δεν απογοητεύουμε ποτέ το κοινό μας... (μπλα, μπλα, μπλα...)

Οι Tango With Lions θα ανοίξουν την συναυλία του Mark Lanegan και της Isobel Campbell, που θα πραγματοποηθεί αυτή την Κυριακή 12.12 στο Gagarin 205. 

Τιμή εισιτηρίου
25 Ευρώ/Προπώληση
30 Ευρώ/Ταμείο

 via

Μέχρι τελευταίας τελείας...

 Όταν ήμουν μικρή, ήμουν από αυτά τα σπαστικά παιδάκια που όταν η μαμά μου με ρωτούσε τα Χριστούγεννα τι δώρο θέλω, εγώ απαντούσα βιβλία. Η χαρά της μαμάς μου ήταν αυτή, αλλά και η δική μου γιατί με πήγαινε στον Ελευθερουδάκη στο κέντρο (όταν το κατάστημα ήταν ακόμα στη Βουλής, ναι τόσο παλιά) και με άφηνε να λυσσομανάω με τις ώρες μέσα στο βιβλιοπωλείο, μέχρι να γυρίσω στο ταμείο με ένα σκασμό βιβλία. Ίσως η μανία μου αυτή να άρχισε να εκδηλώνεται από τη στιγμή που κάηκε ο Κατράτζος και εγώ ούτε να ακούσω για παιχνιδάδικα και μεγάλα καταστήματα. Άσε που στο Μινιόν είχα χαθεί μια φορά και δεν ήθελα να ξαναμπώ εκεί μέσα. Βάλε ότι φοβόμουν και τον Αγιο Βασίλη... Παιδικά τραύματα. Τέλως πάντων, πίσω στα δικά μας τώρα.

Η πόρωση μετα βιβλία συνεχίζεται ακάθεκτη. Η καλύτερη μου είναι να με παρατάς σε ένα βιβλιοπωλείο (κατά προτίμηση την Πρωτοπορία και την Πολιτεία, αλλά βολεύομαι και με τον Παπασωτηρίου ή κανένα συνοικιακό) αρκεί να έχει χώρο να κάτσω στο πάτωμα να ξεφυλλίσω τα βιβλία που έχω διαλέξει πριν τα πάρω. A, και να μην με ενοχλούν οι πωλητές. Καταλαβαίνω τη θέση σας, υπήρξα κι εγώ πωλήτρια, αλλά σε βιβλιπωλείο δουλεύετε, όχι σε μπουτίκ...

Περνάω φάσεις που ή στο κομοδίνο μου θα έχω καβάτζα 5-6 να διαβάσω ή που δεν θα έχω κανένα... Τώρα περνάω την φάση με τις καβάτζες ή οποίες τελειώνουν οπότε μια βόλτα από την Πολιτεία κρίνεται άκρως απαραίτητη.

Αν έπρεπε να σου προτείνω κάνα-δυο θα σου έλεγα δυό λέξεις: Maurice Attia. Μάνι - μάνι τρία βιβλία. "Μαύρο Αλγέρι", "Κόκκινη Μασσαλία", "Παρίσι Μπλουζ", όλα από τις εκδόσεις Πόλις. Ως ανάποδος άνθρωπος διάβασα πρώτα την "Κόκκινη Μασσαλία" και τώρα το "Μαύρι Αλγέρι", ενώ το "Παρίσι Μπλουζ" περιμένει στο κομοδίνο... Και για να μπαίνουμε στο ψητό. Ο Maurice Attia είναι ένας Γαλλο-αλγερινός συγγραφέας, αλλά και ψυχίατρος και ψυχαναλυτής που ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Και στα τρία του βιβλία (είναι τριλογία) καταπιάνεται με τον πόλεμο στην Αλγερία και συνεχίζει με τον Μάη του 68 και τις κοινωνικο-πολιτικές προεκτάσεις τους. Noir μυθιστορήματα που δεν σε αφήνουν να τα αφήσεις. Πόλεμος, σεξ, πολιτική, αστυνομία και τρομοκρατία όλα μπλέκονται και κάνουν τον αναγνώστη να ζητάει επίμονα κι άλλο... Για να καταλάβεις τι αισθάνεσαι όταν τελειώνεις τα βιβλία του Maurice Attia, είναι σαν να έχεις ξεμείνει από τσιγάρα και να θες ΤΩΡΑ κι άλλο πακέτο. Βλέπεις μπροστά σου τον Πάκο Μαρτίνεθ και κυκλοφορείς σαν υπνωτισμένος. Κι εδώ κάπου πρέπει να παραδεχτώ πως αν και δεν διαβάζω συνήθως μεταφρασμένα έργα γιατί οι μεταφράσεις είναι δύσκολο πράγμα και πολλές φορές δεν αποδίδουν το πρωτότυπο έργο όπως ο συγγραφέας θα ήθελε, η Μαρία Μηλολιδάκη και η Ρίτα Κολαΐτη που έχουν κάνει τις μεταφράσεις στο "Μαύρο Αλγέρι" και την "Κόκκινη Μασσαλία" αντίστοιχα έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά.

Στο κομοδίνο περιμένουν ακόμα να διαβαστούν τα Pride and Prejudice and Zombies του Seth Graham Smith (μια παραλλαγή στο βιβλίο της Jane Austen), το Τhe Cathcher in the Rye του Sallinger (το μισό, το άλλο μισό το έχω ήδη διαβάσει, αλλά το κρατάω για όταν οι καβάτζες τελειώνουν), το You don't love me yet του Jonathan Lethem, το Stories we could tell του Tony Parsons (κι αυτό μισό) και Τα φαντάσματα του Μπέλφαστ του Στιούαρτ Νέβιλ.

Α, και σε περιπτωση που ψάχνεις κάτι ανάλαφρο να διαβάσεις, ψάξε να βρεις το "Φάδερ ημών" του Μάνου Βουράκη. H Δευτέρα Παρουσία όπως δεν την είχες φανταστεί. Χιουμοράκι με τον Ιησού Χριστουγεννιάτικα; Που να το διάβαζες και Πάσχα! Κάνει μια μικρή κοιλιά προς τη μέση, αλλά θα το ξεπετάξεις πριν προλάβεις να πεις κιχ... Και το Without Feathers αν είσαι WoodyAllenικός. Τρελό γέλιο σε μικρές δόσεις. Πρέπει το καλοκαίρι που μας πέρασε να με άκουσε (και να ήθελε να με χαστουκίσει) όλη η παραλία στους Άγιους Σαράντα στο Πήλιο...


υ.γ. αν η ερώτηση μετά από αυτό που διάβασες είναι "πότε προλαβαίνεις" να σου πω ότι διαβάζω παντού, από το λεωφορείο και το μετρό, μέχρι το γραφείο στα διαλείμματα για τσιγάρο και το βράδυ πριν κοιμηθώ. Αν το βιβλίο μου αρέσει μπορώ να διαβάσω ακόμα και την ώρα που περπατάω στο δρόμο για να πάρω το λεωφορείο.

1.000 λέξεις

Η ντεκορασιόν στο γραφείο...
κανονικά κουνιέται αυτό το πράγμα, αλλά πάλι καλά εκεί που είναι δεν έχει πρίζα.
από την άλλη τον φαντάζομαι το βράδυ, μέσα στο σκοτάδι που λείπουμε όλοι να κουνιέται μόνος του χωρίς παροχή ρεύματος... creepy σου λέω...
Άλλη χριστουγεννιάτικη ντεκορασιόν που σιχαίνομαι είναι ο Άγιος Βασίλης που σκαρφαλώνει και καλά στα μπαλκόνια. Και φυσικά τα κόκκινα και πράσινα λαμπάκια περασμένα σε λάστιχο ποτίσματος...  chic...

Μια ακόμα εβδομάδα που εξελίσσεται σκατοειδώς (γλωσσοπλάστης, κι έτσι) και περιμένω με αγωνία να τελειωσει, να έρθει πάλι το σκ, να ξαναέρθει η Δευτέρα και ξανάμανα το επόμενο σκ, και μετά Χριστούγεννα και μετά Πρωτοχρονιά και άδεια στον ορίζοντα δεν φαίνεται μάνα μου... έτσι ακούγεται. Κι έπρεπε να σκάσουν Σάββατο οι γιορτές; Χάθηκαν οι καθημερινές;

αυτά.
σε φιλώ.

Ακόμα μία συνηθισμένη εβδομάδα

Ξημερώνει Δευτέρα, έχεις αργήσει να γυρίσεις σπίτι την Κυριακή το βράδυ από το γραφείο, ένεκα των εκλογών, έχεις κι ένα παραπάνω "εξιτέ" λόγω νίκης Καμίνη/Μπουτάρη, λες δεν μπορεί, καλά θα πάει η εβδομάδα μου.

Ξεπερνάς κάθε νύστα/δυσκολία-να-σηκωθείς-από-το-κρεββάτι, σέρνεσαι μέχρι το μπάνιο μπας και το κρύο νερό σε ξυπνήσει για τα καλά, μετά σέρνεσαι μέχρι το γραφείο να κάνεις δουλειά γρήγορα μήπως και καταφέρεις να φύγεις και νωρίς (τζίφος) και γυρνάς σπίτι ένα με το χώμα, κι αναρωτιέσαι πως σκατά κατάφερες στα 33 σου, χωρίς πολλές-πολλές υποχρεώσεις να αισθάνεσαι γύρω στα 63, χωρίς διάθεση για τίποτε άλλο από το να αποχαυνωθείς μπροστά στην τηλεόραση. Σε χρόνο dt έχει γίνει έναν με τον καναπέ, τον οποίο μοιράζεσαι με τον φίλο σου (που είναι σε ανάλογη κατάσταση χώματος) και το σκυλί, που επειδή έχει και μερικές ώρες να σε δει, σου κάνει χαρές και σου γλύφει τη μούρη και θέλει παιχνίδια. Πλάκα μου κάνεις έτσι;

Το ξεπερνάς.

Τρίτη.
Βάρδια στο γραφείο. Λες, δεν μπορεί, δεν έχει και Champions League ούτε κανένα άλλο βάρβαρο για τα ευαίσθητα νεύρα σου ποδοσφαρικό ή εν γένει αθλητικό γεγονός, θα γυρίσεις νωρίς σπίτι (πριν τις 12 εννοώ). ΟΧΙ. Εχει Βουλή και συζήτηση για Βατοπέδι και ψηφοφορία. Ένα θα σου πω: η τελευταία φορά που θυμάμαι να έχω γυρίσει σπίτι από τη δουλειά στις 5 το πρωί είναι όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Δηλαδή χμμ... ΤΟ 2001. Η εικόνα της εξαθλιωμένης από τη νύστα και την κούραση γυναίκας (ναι, στα 33 δεν μπορώ να πω ότι είναι και κοριτσάκι πια) που κουβαλάει σακούλες σούπερ - μάρκετ (γιατί δεν έχει άλλη ώρα να πάει να ψωνίσει τα άκρως απαραίτητα και το κάνει σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά) είναι γελοία και για κλάματα μαζί. Πέφτεις χώμα στο κρεββάτι και από την υπερένταση δεν μπορείς (ΦΥΣΙΚΑ) να κοιμηθείς και στο μυαλό σου στριφογυρνάει η ιδέα ότι σε τρεις ώρες πρέπει να ξυπνήσεις. Σκατά.

Τετάρτη.
Ένα με το χώμα, still. Λες και έχει πιεί όλα τα αποθέματα Κυρ-Γιάννη. Πας στη δουλειά γιατί κανείς δεν σου είπε να μην πας επειδή την προηγούμενη έμεινες μέχρι το άγριο χάραμα στο γραφείο, προσπαθείς με πάρα πολύ κόπο να αρθρώσεις έστω και μία λέξη και δεν τα καταφέρνεις. Στο καπάκι σου σκάει συζήτηση με τον από πίσω σου (όχι τον κώλο σου, αλλά κοντά είσαι, αν τον γνωρίσεις τον τύπο θα καταλάβεις τι εννοώ) για τους Μουσουλμάνους που έκαναν την προσευχή τους οι άνθρωποι στην πλ. Αττικής και τους Ελληναράδες που είχαν βάλει στη διαπασών μουσική και τους πετούσαν αυγά. Η συζήτηση για να μην μακρηγορούμε κατέληξε στο να σκέφτομαι ότι ο τύπος είναι ο επόμενος Μιχαλολιάκος, αλλά είναι πολύ μικρός σε ηλικία για να το καταλάβει. Η επόμενη ιδέα που πέρασε από το κουρασμένο μου μυαλό ήταν να του φορέσω την καρέκλα καπέλο. Μετά ακολούθησε σεκάνς ματωμένων πλάνων, φουλ σπλάτερ, κι εγώ νομίζω πως κρατούσα σιδεροπρίονο...

Πέμπτη.
Ωραία μέρα η Πέμπτη. Την αγαπάω την Πέμπτη. Είναι πριν την Παρασκευή αλλά δεν είναι Παρασκευή και αυτό σημαίνει ότι το Σαββατοκύριακο δεν έχει έρθει ακόμη, αλλά είναι κοντά και επίσης ότι δεν έχει τελειώσει πριν το πάρω καν χαμπάρι... Αχ, ωραία η Πέμπτη... Στη δουλειά είμαι βέβαια, με διάφορα μικροπροβλήματα του τύπου "έχω να κλείσω 7 σελίδες ύλη και έχω χρησιμοποιήσει ότι υλικό έχω μαζέψει μέχρι και το επόμενο ΠΑΣΧΑ", αλλά δεν πειράζει, είναι Πέμπτη και τι κι αν το σκατομηχάνημα κολλάει και το Roxen τα έχει παίξει και γενικώς ένα μπάχαλο είμαστε εκεί μέσα, work-wise. Είναι Πέμπτη, το είπα;

Παρασκευή.
Χαρμόσυνα νέα στους απανταχού εναπομείναντες εργαζόμενους αυτής της χώρας. Σε λίγες ώρες θα κάθεσαι στο σπιτάκι σου, θα κοιμάσαι όσο θες και δεν θα σκέφτεσαι ούτε δουλειές, ούτε μειωμένους μισθούς, ούτε τίποτα. ΒLANK. Εγώ δε, θα το γιορτάσω παραπάνω, γιατί πρώτη φορά μετα από ΔΕΚΑ χρόνια δεν θα δουλέψω Κυριακή. Ποτέ ξανά. Ναι, οκ, λιγότερα λεφτά, αλλά σκέψου, θα έχω κανονικά Σαββατοκύριακα από εδώ και πέρα. Θα μπορώ να βγω για έναν νορμάλ καφέ την Κυριακή και δεν θα έχω το άγχος να πάω στο γραφείο το μεσημέρι. Χιπ-χιπ-χουρέι! Όσο για τα λεφτά που θα χάσω, θα βρω τρόπο να τα αναπληρώσω. Εδώ που φτάσαμε οι μισοί μου φίλοι να μην έχουν δουλειά ή να δουλεύουν σαν τα σκυλιά και να βλέπουν κάθε μήνα τον μισθό τους να πέφτει δραματικά, θα νοιαστώ αν ο μισθός μου έφτασε στα ίδια επίπεδα που ήταν όταν ήμουν 25 χρονών; Ίσα - ίσα που θα πρέπει να τους ευχαριστώ που με έκαναν να ξανανιώσω νιούδι. (ειρωνία, helloooooo???).



Σε άλλα νεά τώρα. 

• Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου πήγε στην Inner Ear.
• To Φεβρουάριο κλείσαμε πάλι για Βερολίνο. Όπως λέει και η Ο. "το έχεις βάλει στοίχημα να μην δεις ποτέ το Βερολίνο χωρίς χιόνιας, ε;". Ελπίζω μόνο αυτή τη φορά να μην με ξαναπάρει ο ύπνος και χάσουμε πάλι την Transmediale.
• Βγήκαν και τα πρώτα επιβεβαιωμένα ονόματα για Primavera. Pulp, National, Belle and Sebastian, Flaming Lips. Έκλεισε κι αυτό (ε, Τάκη;) 
• Χθες κάθισα μέχρι τις δύο το βράδυ και παρακολούθησα στην ΕΤ1 μια από τις πιο ωραίες ταινίες που έχω δεί έβερ. Λέγεται "Lemon Tree" και είναι του Iσραηλινού σκηνοθέτη Εραν Ρικλίς. Η δε Hiam Abbass, η πρωταγωνίστρια, είναι ίδια η Λέχου στα 50 της!!! Κατά τα άλλα την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Μ' αυτά και μ' αυτά, έφτασε πάλι η ώρα να πας γραφείο... 
Αυτά από μένα. Εσείς, κάνα νέο;

Θα ήθελα...

...να έμενα στο κέντρο, εκεί μένουν οι περισσότεροι φίλοι μου. Θα ήθελα να μένω στο Σύνταγμα. Αλλωστε, εκεί έχω περάσει πολλές ώρες από τη ζωή μου. Όχι τώρα, που είναι in, λόγω της Πλατείας Καρύτση και της Πραξιτέλους των στοών της Λέκκα, αλλά στη Λέκκα είναι το μαγαζί του μπαμπά μου. Μεγάλωσα λοιπόν μαζί με την αδερφή μου στο στενάκι της Περικλέους εκεί που όλοι τώρα το ξέρετε γιατί άνοιξε το περίπτερο με τα αστεράκια στο πεζοδρόμιο. Εγώ ήξερα τον Νίκο που το είχε κάτι αιώνες πριν, και δίπλα είναι το καθαριστήριο του κ. Βασίλη και παραδίπλα ο κορνιζάς που έχει κάνει όλες τις κορνίζες στο σπίτι των γονιών μου... Εκεί λοιπόν θα ήθελα να μένω.

Με προϋποθέσεις όμως...

Θα ήθελα η Αθήνα να ήταν καθαρή, όχι όπως τώρα, μέσα στην βρώμα. Όποτε κατεβάζω το σκυλί μου στο κέντρο, από άσπρη που είναι γυρνάει μαύρη...
Θα ήθελα η Αθήνα να είχε έναν δήμαρχο που ενδιαφέρεται για την πόλη του.
Θα ήθελα να μπορώ να βγω βράδυ, αργά, μια βόλτα, μια καθημερινή, όχι σαββατοκύριακα που έχει κόσμο και να αισθάνομαι ασφαλής...

Ξέρω από πρώτο χέρι ότι ο κόσμος που ζει στο κέντρο την αγαπάει την Αθήνα του. Ξέρω επίσης ότι πολλοί είναι αγανακτισμένοι με το τί συμβαίνει εκεί. Ξέρω ακόμα περισσότερους που μαζί με άλλους πολλούς τα Σαββατοκύριακα κατεβαίνουν με λουλούδια και σακούλες και γάντια και μια διάθεση ΝΑ! και καθαρίζουν παρατημένα από τον δήμο οικόπεδα και τα φυτεύουν, γιατί ξέρουν ότι αν δεν ενδιαφερθούν αυτοί, δυστυχώς κανείς άλλος δεν θα ενδιαφερθεί...

Πριν λίγο έλαβα ένα αγανακτισμένο mail από μια φίλη που μένει στο κέντρο. Που έχει μεγαλώσει στο κέντρο, δεν είναι new kid on the block. Αγανακτισμένη από την αδιαφορία των δημάρχων, δημοτικών Αρχών, δημοτικών υπαλλήλων, μου έστειλε τις παρακάτω φωτογραφίες, που είναι τραβηγμένες στην στάση του Μετρό Φιξ, στο περίπτερο του νυν και ελπίζω ποτέ ξανά δημάρχου της Αθήνας, Νικήτα Κακλαμάνη. Το περίπτερό του είναι ο καθρεύτης της μακράς θητείας του στον δήμο. Δείχνει ακριβώς τι έχει κάνει: ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σκουπιδαριό!!! Εύγε κύριε Κακλαμάνη....


Η φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από τη φίλη μου που μετά από ένα μίνι και άκαρπο διάλογο με τους υπαλλήλους του δήμου που άφησαν μπροστά στο περίπτερο του Κακλαμάνη καινούργιες ντάνες με φυλλάδια προεκλογικού περιεχομένου, χωρίς να ενδιαφερθούν να μαζέψουν όσα είχαν πετάξει κάτω. Στην "απειλή" της ότι θα γύριζε πίσω με φωτογραφική μηχανή, της απάντησαν "ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΘΕΣ". Και φυσικά γύρισε με τη μηχανή της και καλά έκανε! Αυτοί είχαν φύγει, ο κακός χαμός όμως είχε μείνει...

Δυστυχώς, δεν ψηφίζω στην Α' Αθηνών, θα ήθελα όμως...

Πάρε τα ρεσώ σου κι έλα στην πλατεία Κοτζιά

Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ ή το ΙΚΕΑ ή και το Jumbο (πήξαμε στη διαφήμιση), αγόρασε ρεσώ, πολλά ρεσώ, όσα περισσότερα μπορείς, φθηνά είναι, πάρε από το μπράτσο φίλο/φίλη/γκόμενο/γκόμενα/μαμά/μπαμπά/αδέρφια όποιον βρεθεί στο διάβα σου κι έλα στην Πλατεία Κοτζιά το Σάββατο στις 8.30 το βράδυ. Είναι για καλό σκοπό, κουτό! Μια μέρα πριν τις εκλογές, μαζευόμαστε να γεμίσουμε με φως την πλατεία απέναντι από το Δημαρχείο των Αθηνών... Διευκρίνιση από τους διοργανωτές: η εκδήλωση δεν έχει καμία πολιτική χροιά, το μήνυμα αφορά όποιον κι αν βγει δήμαρχος, να νοιαστεί την περιοχή! Κάνε forward την είδηση όπου μπορείς και θες. Βlog it, tweet it, SPREAD THE WORD PEOPLE!!!

Μπες εδώ τώρα και διάβασε!
Tα λέμε εκεί.

My drunken haze part 2

Έκλεισε. Οι My Drunken Haze παίζουν live την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου στο Closer. See you there!

My drunken haze

 {φωτογραφία κλεμμένη από το blog του Σπύρου}

Τι ξέρω για αυτούς: Ο Σπύρος και η Σοφία. Η Σοφία και ο Σπύρος. Ο Σπύρος είναι blogger. Μέσα από το blog του psychedelic sounds for the soul ανακάλυψα ότι κάνει εκπομπή κάθε Δευτέρα βράδυ από τις 12 ως τη 1 στον Poplie. Πριν από μερικούς μήνες, τον Ιούνιο συγκεκριμένα, ανέβασε ένα κομμάτι του Σπανού. Σοκ! "Σαν με κοιτάς", πρώτη εκτέλεση Γιάννης Φέρτης και Αφροδίτη Μάνου. Φίλε, το κομμάτι αυτό είναι από τα αγαπημένα μου. Και όποιος πούστης το πείραζε είχε να κάνει μαζί μου. Αλλά εδώ... Τι να πεις... Η Σοφία, δεν την ξέρω την κοπέλα, ούτε τον Σπύρο άλλωστε, αλλά η φωνή της είναι μαγεία... και ταιριάζει απόλυτα στο τραγούδι.

Και μετά, χθες το βράδυ για την ακρίβεια, μου έρχεται ένα mail από τον Σπύρο που μου λέει πως ανέβηκε το πρώτο δικό τους κομμάτι στο blog του... Paper planes, demo version και instrumental. Περιμένω πόλλα ακόμα από αυτούς τους δύο. Το τραγούδι αυτό είναι αυτό που θα επιλέξεις να ακούσεις φεύγοντας από τη γαμω-Αθήνα, με ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου, χειμώνα με καλοριφέρ στο φουλ, στο δρόμο για Πάτρα, με φόντο τη γέφυρα του Ρίου, με τον ήλιο να φαίνεται αχνά την ώρα που δύει μέσα από τα σύννεφα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Στο Soundcloud τους θα βρεις ακόμα δύο κομμάτια τους, εκτός από το "Paper Planes" και το "Σαν με κοιτάς". Το "Τοnight" και το "Magic Times"!
Μπες τώρα κι άκουσέ τα. Respect στα παιδιά...

Και στις 12/11 έμαθα πως παίζουν live στο Closer. 

Ωχ μάνα μου

Σκατά τα πράγματα στη δουλειά.
Σκατά διάθεση
Το άγχος μου μου προκαλεί αναπνευστικά προβλήματα, μόνο όταν είναι να πάω γραφείο. Στο σπίτι είμαι καλά.
Σκατά και η διάθεση των υπολοίπων.
Πέθανε κι η Καίτη Χωματά και χέσε μέσα Πολυχρόνη.
Καλημέρα σας.

Αθηναίοι εν δράσει

Εκτός από συνεντεύξεις δεν έχω ποστάρει ποτέ κάτι άλλο που να έχω γράψει στη Metro, αλλά αυτό ήθελα να το δείτε... Ναι, καμαρώνω, ρε γαμώτο, γιατί γαμήθηκα στη δουλειά και ήθελα να βγει κάτι καλό...
Τα σχόλια δικά σας!!!

http://www.readmetro.com/show/en/Athens/20101022/2/28/

This is Pan Pan calling

Η συνέντευξη του Pan Pan δημοσιεύτηκε σήμερα στη Metro. 

Εδώ θα βρεις το director's cut... 

Το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο τελικά είναι να παίρνεις συνεντεύξεις από ανθρώπους που γνωρίζεις, γιατί δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός, όσο κι αν το θες. Αξίωμα. 

Είναι όμως κάποιοι, όπως ο Pan Pan, που αξίζουν την προσπάθειά σου, όσο μικρή ή μεγάλη είναι, να φανείς αποστασιοποιημένος... Στην εφημερίδα το κράτησα. Νομίζω πως φάνηκε σαν να μην τον ξέρω. Εδώ όμως -που είναι "σπίτι" μου και δεν λογαριάζω κανέναν -θα σου πω στα μούτρα σου ότι ο δίσκος γαμεί. Και να σου πω και κάτι άλλο; Και να μην βγει ποτέ σαν φυσικό προϊόν, εμένα δεν με νοιάζει. Μου αρκεί που τον έχω και σε mp3. Μου αρκεί επίσης να τον ακούσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος και να καταλάβει τι εννοώ. 

p.s. personal favs: Never gonna happen, Sex in a postnoise era.

Πάει η αντικειμενικότητά μου... 

Voila λοιπόν η συνέντευξη και μπες και εδώ να ακούσεις...

Eίναι αρχιτέκτονας, δημιουργός κόμικς αλλά και μουσικός. O Pan Pan (Παναγιώτης Πανταζής), στα 28 του χρόνια, μετράει αρκετά comic books, δεκάδες μουσικά κομμάτια με τα οποία “έντυσε” τις δημουργίες του, κανένα αρχιτεκτονικό σχέδιο (!) και πλέον ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, που δεν θα βρεις σε φυσική μορφή αλλά μόνο στο bandcamp.com, ένα site που προωθεί νέους μουσικούς και τους βοηθάει, χωρίς την παρουσία δισκογραφικής εταιρείας, να κάνουν γνωστή τη δουλειά τους στο κοινό παγκοσμίως, να την προωθήσουν και ίσως και να την πουλήσουν… Η metro μίλησε με τον φαντάρο τώρα Pan Pan λίγες μέρες μετά το “ανέβασμα” του “Someday, I won’t mind”, ένα μείγμα bedroom electronica και shoegaze, όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει… 

Πως προέκυψε η ενασχόλησή σου με τη μουσική;

Ακουγα χιπχοπ στο λυκειο, κι οταν ακους χιπχοπ για καποιο λογο νιωθεις υποχρεωμενος να φτιαξεις και το δικο σου συνηθως. Ετσι κι εγω δοκιμασα σαμπλαροντας λουπες που χοροπηδουσανε αρυθμα με ενα κασετοφωνακι και τους δισκους του πατερα μου. Μετα βγηκα απ τη σπηλια και πηρα ενα σαμπλερ, μετα σιγα σιγα αρχισα να δοκιμαζω και δικες μου συνθεσεις, να ακουω και αλλες μουσικες μεχρι να φτασω στην ενδιαμεση σταση αυτου που ειμαι τωρα, συνεχιζοντας στο δρομο αυτου που θα εχω γινει ως το τελος. wow.

Έχεις σπουδάσει αρχιτεκτονική, αλλά δεν έχεις ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτή. Αντίθετα βασική ενασχόλησή σου (αν ισχύουν αυτά που ήξερα τότε) είναι τα comics και η μουσική. Πόσο θα συνεχίσεις να το κάνεις αυτό;
Οσο με παιρνει. Η κατασταση ειναι περιεργη κι εγω μπηκα φανταρος, την ιδια ωρα που εβλεπα τους φιλους μου απ τη σχολη να χανουν ενας ενας τις δουλειες τους. Βγαινοντας εχω να αντιμετωπισω μια κατασταση διαφορετικη απο αυτην που ειχα παγιωσει με κοπο και μπορουσα να ζω αξιοπρεπως. Ορεξη υπαρχει παντως.

Κατά καιρούς και μέσα από postnoise.com ανέβαζες ιστορίες ολόκληρες σε μορφή comic τις οποίες συνόδευες με μουσική... Πως πήρες απόφαση να μπεις στην διαδικασία της δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ;

 Εφτιαχνα μουσικουλες για χρονια και καποια στιγμη ενιωσα οτι αν παρω καποιες απο αυτες και τις βαλω στη σειρα λενε μια ιστορια για τα οσα αγαπαω και για οτι θελω να πω, να βγει απο μεσα μου και να δω τι υπαρχει μετα. Τα 9 tracks του αλμπουμ ειναι οτι κοσκινισα απο τα τελευταια 5 χρονια που φτιαχνω μουσικη, χωρις να ειναι ενα ατυπο best of, απλα αυτα που σε αυτη τη σειρα λεγανε μια ιστορια που εβγαζε νοημα στο κεφαλι μου.

Γιατί το ανέβασες στο bandcamp κι όχι με τον κλασικό τρόπο να βγάλεις δηλαδή το άλμπουμ σαν φυσικό προϊόν σε κάποια δισκογραφική;
Λογω στρατου ημουν μακρυα απο τη βαση μου, χωρις να μπορω να ψαξω οπως θα ηθελα τη διαδικασια μιας φυσικης κυκλοφοριας. Το bandcamp μου φανηκε μια πολυ ενδιαφερουσα πλατφορμα για τη διακινηση του υλικου και μιας και δεν ειχα να χασω τιποτα ειπα να δοκιμασω.

Έχεις feedback για όλο αυτό που κάνεις;
Ναι. Δεν ειναι πολυς ο κοσμος, αλλα μου φαινεται παθιασμενος κι αυτο με κολακευει.

Τώρα που το someday, maybe i won't mind βρίσκεται στο bandcamp τι σκέφτεσαι να κάνεις στο μέλλον; Άλλο άλμπουμ, άλλο κόμικ άλμπουμ , κανένα αρχιτεκτινικό σχέδιο ίσως;
Να βρω ενα τροπο να το κυκλοφορησω και σε φυσικη μορφη χωρις να χρεωκοπησει κανεις. Απο κει και περα τα παντα. Δουλευω καινουριο κομικς αλμπουμ, δουλευω καινουριες μουσικες, δοκιμαζω τροπους παρουσιασης του υλικου σε live μαζι με φιλους μουσικους και μαζευω σκορπιες ιδεες να τις φτιαξω ενα βιβλιο με οτι ειναι η αρχιτεκτονικη στο κεφαλι μου. Αλλα αυτο που ειναι η πρωτη μου προτεραιοτητα ειναι να αγορασω ενα μαλακτικο για να βαζω στο μουσι που θα αφησω μολις απολυθω.

Tην επόμενη φορά που θα δεις φουσκωμένο τον λογαρισμό της ΔΕΗ...

... θα ξέρεις γιατί...

http://stopthatsound.blogspot.com/2010/10/70000.html

via stopthatsound.blogspot.com

αλλά μην γκρινιάξεις, είναι για να ανέβει λίγο το πνευματικό σου επίπεδο (και να κατέβει λίγο ο τραπεζικός σου λογαριασμός... Η Τέχνη θέλει θυσίες φίλε μου...

Arg...

ή κάπως έτσι. Κραυγή απελπισίας και μετά μου λες εσύ κάνε υπομονή...
Κάνω. Κάνω και τίποτε άλλο. Α, ναι, κάνω και εντύπωση... not

Στα δικά μας τώρα
Τα καλά της εβδομάδας όπως μας ήρθαν από seagasing, stop that sound, lagasta και mixtape

α) Ο Roky Erickson στο Gagarin 205 στις 4 Δεκεμβρίου... Δες εδώ. Respect.
β) Την ίδια μέρα, 1ο Plissken Festival με Τhese New Puritans, Chew Lips, Danger, Handsome Furs, The Cinematics, FM Belfast, Robots in Disguise, Futurecop!, Mondkopg, The Lytics, Poka και Acid Baby Jesus... more TBA... Στο κτίριο 56 του Ελληνικού Κόσμου
γ) 21 Οκτωβρίου: Τhe Radio Dept. στο Gagarin 205 μαζί με Ηis majesrty the king of spain, trap και travel mind syndrome.

Ανακοινώνω λοιπόν από τώρα σε συγκεκριμένο κοινό που για έναν περίεργο λόγο διαβάζει τούτο εδώ το blog, ότι αιτούμαι άδειας. Και στις 21/10 και στις 4/12. Κι ας είναι Σάββατο. Ποτέ δεν ξέρω τι μου γίνεται με εσάς...

respect

Kαρακλεμμένο του κερατά, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην το αρπάξω!
Μerci Monsieur Stop that Sound

{via}

Oh, I love you Ben... and Nick...

Αχ, σήμερα κυκλοφόρησε, τώρα το ακούω...
Αχ λέω.
Δύο αγάπες μαζεμένες στο πακέτο του ενός.
Nick Hornby
και
Ben Folds
μαζί στο Lonely Avenue...
αλήθεια, βγάζω καρδούλες από τα μάτια σαν το Pepe Le Pew...


p.s. yes, hope is a bastard, hope is a liar, a cheat and a tease, Hope comes near you? Kick it's backside got no place in days like these

Αν δεν νοιαστείς εσύ, ποιος;

 www.atenistas.gr

Αtenistas δανεισμένο από το Athensville.
Μου φαίνεται θα πάρω κι εγώ τους δρόμους με τα φτυαράκια, τις λεβάντες και τα ροζ πλαστικά μου γάντια!
Go Atenistas, GO!!!


http://athensville.blogspot.com/2010/09/o_25.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Athensville+%28athensville%29

Bios 8 (να είναι οι ώρες του)

 {από tweet του Gaslamp Killer}

Από χθες ήθελα να βρίσω, να γράψω ένα κομμάτι τίγκα στα "γαλλικά", αλλά αποφάσισα πως εν βρασμώ δεν γίνεται χαϊρι. Λέω, άσε πήγαινε και τη δεύτερη μέρα και μετά απόφασίζεις τι και πως θα τα γράψεις.

Τα περισσότερα τα έχουν πει ήδη κι άλλοι: χάλια ατμόσφαιρα την Παρασκευή, που να ήθελες να αναπνεύσεις έπρεπε να έχεις μαζί σου ή μάσκα οξυγόνου ή βεντάλια στην χειρότερη, για να βγεις δε, ας μην το συζητάμε: μπάρμπα στην Κορώνη με τρελό κονέ στον Θεό και μπόλικο τσαμπουκά αλλά συγκρατημένα νεύρα. Αυτή ήταν η συνταγή για να μπορέσεις να βγεις αλώβητος από το μπουντρούμι του Bios που θέλει να λέγεται και πολυχώρος... my ass... Τέτοιο ντου στην μοναδική πόρτα, που λειτουργούσε ως έσοδος και έξοδος ΜΑΖΙ, τόσα (δικαιολογημένα) νεύρα από το κοινό, τέτοιος πανικός και σπρωξίματα και τέτοια η απουσία επαγγελματισμού από την πλευρά των διοργανωτών, που σε έκαναν πραγματικά να θες να τους κατεβάσεις τη μούρη και μετά να ζητήσεις και τα λεφτά σου πίσω. Φύγαμε λίγο μετά τους Μoderat, που ακόμα και εμένα (που δεν έχω εντρυφίσει σε αυτά τα μουσικά μονοπάτια) άρεσαν.

Σάββατο ξεκινήσαμε με βαριά καρδιά από το σπίτι για το τί σκατά θα συναντούσαμε πάλι. Είχε πέσει πολύ κράξιμο από το πρωί σε facebook, twitter και φόρα για τα της προηγούμενης βραδιάς. Και έφτανες εκεί κι έβλεπες μια άλλη εικόνα. Που είμαστε ρε παιδιά; Στην Αγγλία; Μια ουρά που ξεκινούσε από την πόρτα του Bios και έφτανε μέχρι το Βαρούλκο. Μια ουρά που "περπατούσε" με γοργούς ρυθμούς. Δύο τύποι στην πόρτα έφταναν για να κάνουν τη δουλειά που θα έπρεπε να έχει γίνει από την πρώτη κιόλας μέρα. Ήσυχα πράγματα, πολιτισμένα. Έδειχνες το εισιτήριό σου, ούτε σφραγίδες στο μπράτσο λες και είμαστε ζώα που πάνε στην σφαγή (είχε παίξει το σκηνικό αυτό την πρώτη μέρα), ούτε φωνές, ούτε πανικός, τίποτα! Μέσα, λιγότερος κόσμος από την Παρασκευή, στην αρχή ανέπνεες κανονικά, ο Gaslamp Killer έκοβε βόλτες στον χώρο πριν βγει με τον Gonjasufi στην σκηνή, οκ κατάσταση γενικώς. Περίμενα κι εγώ να δω για ποιον λόγο έχει γίνει όλος αυτός ο πανικός για τους δυο άπλυτους μαλλιάδες, για τί πράγμα παραλληρούσε τόσο καιρό η κοινότητα της Καρύτση και περίμενε να δει με... αγωνία... Έπιασα την γωνιά μου, δεν υπήρχε περίπτωση να χωθώ μέσα στον πανικό για δεύτερη μέρα. Και οκ, καλοί ήταν, ένα πανηγυράκι, πολύς κόσμος που μάλλον πήγε για να πάει και να πει πως πήγε, και πολύ vintage βρε αδερφέ! Τι σκατά, κανείς δεν φοράει πια κανονικά ρούχα; You know, κάνα τζινάκι, κάνα μακό μπλουζάκι, κάνα allstaraκι. Όλοι με τα ρούχα της γιαγιάς μας πρέπει να κυκλοφορούμε; Τέλος πάντων, φαντάζομαι πως οι ενδυματολογικές επιλογές του κοινού δεν αφορούν και κανέναν, εμένα μου έκαναν απλώς εντύπωση και είπα να το γράψω κι αυτό...

Όπως και να 'χει, είχα από την αρχή κακή άποψη για το Bios, την οποία δεν νομίζω να μπορέσει να μου την αλλάξει ποτέ. Ήταν χάλια από τότε που άνοιξε, είναι ακόμα χάλια. Και ναι, έτσι πως είναι τα πράγματα, μπορεί να είναι ένας από τους ελάχιστους χώρους που χρησιμοποιείται για συναυλίες πλέον, αλλά ρε φίλε φρόντισέ τον και λίγο. Και στο κάτω-κάτω δεν ζητάμε και τίποτα: μια έξοδο κινδύνου για παν ενδεχόμενο και decent εξαερισμό!

Άντε βρε και εις άλλα με υγεία και καλά να είμαστε που έφυγαν όλοι από εκεί μέσα αρτιμελείς. Τα-τα!

Ερώτηση

πλ. Κουμουνδούρου, βράδυ Παρασκευής.

Θα είναι μεγάλη η νύχτα...

Δουλεύεις μέχρι αργά;
Έχεις πήξει στους καφέδες και αποτέλεσμα δεν βλέπεις;
Μία είναι η λύση: σοκολάτα, φίλε μου...
Φάε σοκολάτα και θα δεις...

The burger project

Στο πλαίσιο του "έχω καλή διάθεση και ναι είμαι στο γραφείο" τραγουδάω και χορεύω στην καρέκλα μου με αυτό...
τους λατρεύω
αλήθεια
και θέλω να τους δω live
θέλω να είναι η μπάντα που θα παίξει live στον γάμο μου
ντυμένοι όμως ακριβώς έτσι όπως είναι στο video clip
η μάνα μου θα λιποθυμήσει...

Keep Shelly in Athens

  {photo κλεμμένη από το myspace τους}

Παίζει να είμαι από τους τελευταίους που το μαθαίνει, ε;
Μάλλον.
Τέλος πάντων.
Λίγα κατάφερα να βρω για αυτούς: Αθηναίοι, σύμφωνα με το myspace τους, με τέσσερα κομμάτια στο playlist τους, το Fokionos Negri Street και το Cremona Memories γαμούν (sorry για τα γαλλικά).
Περιέργως εδώ δεν μιλάει κανείς για αυτούς, εκτός από τον lkrory21. Στα εξωτερικά όμως τους έχουν κάνει θεούς. Ε... και δικαίως μεταξύ μας...

Βρες τους εδώ, εδώ και εδώ...
και διάβασε τι έχουν γράψει για αυτούς εδώ, εδώ και εδώ.
και εις άλλα με υγεία.
τα λέμε.
xx

Πάει, πέρασε κι αυτό...

Τέλος Ιουλίου
Τρεις προορισμοί κι ένας σφήνα (δίπλα ήταν, να μην πάμε;;;)
Ένα χωριό που θέλω να μείνω όταν γεράσω (με την προοπτική ότι θα είναι το ίδιο με τώρα, call me Ζαγορά)
Mια κωμόπολη που πρέπει να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί άμεσα (Ουρανούπολη Χαλκιδικής)
Ένα νησάκι με παραλίες χειρότερες κι από της Λούτσας (Αμμουλιανή)
Ενα μέρος που δεν πρέπει να αλλάξει ποτέ (Κυπαρισσία)
Μια παραλία που σου κάνει το χατίρι να έχει τέλεια νερά μόνο τη μέρα που φεύγεις για Αθήνα (Καρτελάς, Κυπαρισσία)
Μια παραλία που πρέπει επειγόντως να εκκενωθεί από όλα τα τροχόσπιτα και τις σκηνές (Αρμενιστής)
Ένας κρυμμένος παράδεισος (Πυργαδίκια Σιθωνίας)
Τριστινίκα
Πολλά χιλιόμετρα
Πολλά διόδια
Μια στάση Θεσσαλονίκη που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό
Λιγη βενζίνη κι αυτή νοθευμένη
Πρόβλημα στη μηχανή του αυτοκινήτου
Τσίπουρα στον Θεολόγο (Μακρινίτσα)
Πολύ φαί
Πολύ ούζο
Κανά δύο τσακωμοί για να ανάψουν τα αίματα
Πολλές μπύρες
Ξανά-μανά πολύ φαί
Γαλακτομπούρεκο στον Κρίνο στην Πύλο
Μουσακάς, σουτζουκάκια και κρεμμυδοκεφτέδες στην Κληματαριά στην Μεθώνη
Γουρνοπούλα (αλήθεια λέω, έτσι την λένε) στην Κυπαρισσία
Μπύρες στο Κάστρο
Scrabble στην παραλία
Κανά δυό κιλά παραπάνω για να έχεις να ασχολείσαι με δίαιτες μέσα στον χειμώνα
Μια ωτίτιδα έτσι για σπάσιμο
Δέκατα και λαιμός
Κουνάβια που βολτάρουν
Σκυλιά που παίζουν στην παραλία
Γατιά που γουργουρίζουν
Μια χελώνα που ακούει στο όνομα Hello-na
Τέσσερα βιβλία μέσα σε ένα μήνα (Κόκκινη Μασσαλία του Μaurice Attia, Juliet, Naked - Nick Hornby, Without Feathers - Woody Allen και Stories we could tell - Tony Parsons)
Τέλος Αυγούστου
Επιστροφή στο γραφείο
Ξενέρωμα...

Έλα να φεύγουμε σιγά-σιγά...

Το συναυλιακό καλοκαίρι άρχισε με το Primavera και τελείωσε με τον Rufus και το Synch. Αυτό. Υπολογίζω πως πρέπει το φετινό να είναι το πιο φτωχό μουσικά καλοκαίρι. Για μένα πάντα. Γιατί γενικά πράγματα γίνονται, αλλά όχι φίλε μου, εγώ ούτε στους Αέροσμιθ πήγα, ούτε στον Μπίλι, ούτε τη Μαλακάσα επισκέφτηκα. Καμία όρεξη δεν είχα. Μόνο να δω τους Faith No More ήθελα, που πέρυσι τους είχα χάσει (διακοπές στη Σαμοθράκη - συναυλία στην Αθήνα σημειώσατε 1), αλλά δεν μου αλλάζουν τη ριμάδα την βάρδια, οπότε θα μείνω με τη γλύκα. Να μου πείτε τι έγινε, ε; Κι εγώ θα σας απαντήσω κατά Σεπτέμβρη μεριά, γιατί το κλείνω το μαγαζάκι για κάνα μήνα. No money, no honey, no concerts, no posts. Απλά πράγματα. Άντε λοιπόν, να περάσετε καλά και να μαυρίσετε, να κάνετε πολλά πολλά μπάνια, να φάτε τον κώλο σας (μεταφορικά), να πιείτε τα άντερά σας (επίσης) και τα λέμε με τις δροσές του φθινοπώρου.

xx

What to do on a lazy Sunday night...

 ... watch "Frequently Asked Questions About Time Travel"... 

Hell YEAH!!!!!!!!!!!

Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο; Εκατό χιλιάδες εκατομμύρια φορές καλύτερο από το Hitchhiker's Guide to the Galaxy (ναι είμαι βλάσφημη, το ξέρω και το διασκεδάζω απίστευτα).
Bonus: ο Chris O'Dowd, o πρωταγωνιστής, είναι ο Roy του IT Crowd aka "Are you from the past?"
Καλύτερη ατάκα στην ταινία: "Little bit weird, but ummm... turns out everybody in the future, is American".

365 μέρες

106 posts μετά.
Τι άλλαξε μέσα σε έναν χρόνο;
Πολλά. Ο, τι δεν μπορούσα να γράψω στην εφημερίδα βρήκαν στέγη εδώ.
Και έτσι θα συνεχίσει να είναι.
Να τα χιλιάσουμε τα posts βρε!

Κι αν και συνηθίζεται στα γενέθλια να σου κάνουν δώρα, εγώ θα κάνω.
Μια ταινία.
Μια πολύ παλιά ταινιά.
Του 1945 που έτυχε να δω χθες.
Παίζει να είναι και η πιο ρομαντική ταινία που έχω δει ποτέ. Εκεί που τα λόγια περιττεύουν και η πιο απλή κίνηση, ένα άγγιγμα στον ώμο μπορεί να σημάνει το τέλος μιας σχέσης.

Α Βrief Encounter (1945) του David Lean με την Celia Johnson και τον Trevor Howard.
Παίζεται μέχρι σήμερα στην Αθηναία στο Κολωνάκι. Αν προλάβεις πήγαινε. Άλλο πράγμα να τη βλέπεις στο πανί κι άλλο στο σπίτι.

Cancelation

Έμαθα πριν λίγο, από την Ιnner Ear, ότι το αυριανό live των Tango with lions, Leon και My Wet Calvin ακυρώθηκε... :(

Tango with lions part. 12.345.641.546.530

Δεν φταίω εγώ!
Ο λαός μίλησε!!!
Αύριο το βράδυ στο 6 D.O.G.S. (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) live με τους Τango with Lions, My Wet Calvin και Leon.
Ώρα: 10.00
είσοδος δωρέαν.
be there.

http://www.myspace.com/kaschialoveslions

Tango with lions part. 12.345.641.546.529

Βαρέθηκες;
Κακώς, γιατί τώρα αρχίζουν τα ωραία.
Για μένα το Verba Time είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει αυτή τη χρονιά.
Δυνατό, μεστό, χωρίς κενά, χωρίς κοιλιές, χωρίς φανφάρες. 

Απλό.

Γεμάτο
λέξεις
συναισθήματα
εικόνες
μνήμες.

Καπνός από τσιγάρο.

Μελωδίες από κιθάρες, πιάνο και βιολί.


Σκοτεινό.
Χαρούμενο.
Ρομαντικό.
Βίαιο.

Φωνή απαλή.
Γνώριμη.
Την ξέρεις. Από τους My Wet Calvin. Οχι σαν τραγουδίστρια. Σαν μπασίστρια. Και μετά έφυγε (;) Κι ευτυχώς ήρθαν οι Tango with lions. Ευτυχώς.

Όσα κι αν ακόμα θέλω να γράψω, περιέργως δεν βγαίνουν, γιατί πως να περιγράψεις με λέξεις κάτι που σε βουτάει από τον λαιμό και με βία σε τραβάει στον ουρανό για να ξεκολλήσεις από την μιζέρια του καιρού που ζεις; Μόνο μια λέξη αξίζει να πεις: Μπράβο.

Αν επρεπε να διαλέξω ένα κομμάτι θα ήταν... όλα.
Αν με πίεζες να διαλέξω μόνο ένα θα ήταν τα House on Fire, In a Bar, Pilgrim Said, Policeman, On the Floor, Right From the Start, Black, Red and Yellow Rooms, Underskin, Sad Big Blue Eyes, Angel's arms, Prayers.
Aν με χτυπούσες και απαιτούσες μόνο ένα να σου πω, αυτό θα ήταν το House on Fire, το In a Bar, το Pilgrim Said, το Policeman, το On the Floor, το Right From the Start, το Black, το Red and Yellow Rooms, το Underskin, το Sad Big Blue Eyes, το Angel's arms, το Prayers.
Aν μου έβαζες το όπλο στον κρόταφο και ούρλιαζες πως θα μου τινάξεις τα μυαλά στον αέρα έαν δεν διαλέξω μόνο ένα θα σου έλεγα... Verba Time.


Info: Tango With Lions - Verba Time (Inner Ear)
Music and lyrics: Caterina Papachristou.
Τango with lions are: Caterina Papachristou, Stavros Parginos, Yiannis Maniatis, Ntana Papachristou.



p.s. ποτέ μα ποτέ δεν ήμουν καλή στο να γράφω κριτικές δίσκων. Κι ας είναι ουσιαστικά δουλειά μου. Κι ενώ έχουν περάσει από τα χέρια μου και τα αυτιά μου πολλά άλμπουμ φέτος, κανένα δεν με έκανε να "κολλήσω" έτσι. Για αυτό και γράφω για αυτό. Παίζει να το έχω ακούσει πάνω από δέκα φορές από χθες που το πήρα. Στο αυτοκίνητο αργά το βράδυ μετά th Γιορτή της Μουσικής. Το πρωί στο σπίτι με καφέ. Πάλι το μεσημέρι στο αυτοκίνητο. Και τώρα στο γραφείο. Και το βράδυ που θα γυρνάω σπίτι από το γραφείο.


Και το artwork; To cover του Nick Gentry και οι κάρτες που βρεις ανοίγοντας το CD εμπνευσμένες από αυτό από τον db.

Tango with lions part. 12.345.641.546.528

και έπεται και συνέχεια...
Κόλλημα σου λέω με τους Tango with Lions.
Eίδα και το video clip που σκηνοθέτησαν ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος με τον Ανδρέα Μητρέλη και το καταχάρηκα! Γιατί το video clip ταιριάζει ΑΠΟΛΥΤΑ στο κομμάτι, γιατί είναι τόσο ωραία γυρισμένο, γιατί, γιατί, γιατί. Χίλια γιατί μπορώ να βρω να γράψω, αλλά δεν θα τα γράψω τώρα. Θέλω πρώτα να ακούσω όλο το άλμπουμ τους και μετά. Για τώρα σε αφήνω με το Right From The Start.



Tango With Lions - Right From the Start from Andreas Lambropoulos on Vimeo.




"Right From the Start" video clip from Tango With Lions debut album "Verba Time" (Inner Ear 2010)
Directed, shot, edited by Andreas Lampropoulos
Co-directed by Andreas Mitrelis

Food for thought...

Ώρες ώρες με πιάνει οίστρος και έχω τόσα μέσα στο κεφάλι μου και λέω συνέχεια να κάτσω να γράψω τίποτα και μετά με πιάνει υπνηλία και κοιμάμαι και τα ξεχνάω όλα. Μετά βέβαια τα ξαναθυμάμαι, αλλά όλο κάτι έχει προκύψει και που καιρός να ανοίξω υπολογιστή και να κάτσω να γράψω.

Μέσα σε ένα full weekend το μόνο που μου έμεινε είναι η συμπεριφορά ενός γκαρσονιού σε ταβέρνα στη Γλυφάδα, και συγκεκριμένα στην Μπιφτεκούπολη. Έχω την για πολλούς κακή συνήθεια να θέλω να παίρνω το σκυλί μου όπου πάω. Προσέχω βέβαια πολύ να μην ενοχλεί τους γύρω μου, αλλά γουστάρω να την παίρνω μαζί να κάνει κι αυτή τη βόλτα της. Έτσι και το Σάββατο το μεσημέρι κατέβηκα για έναν καφέ, που κατέληξε σε φαγητό. Που να πάμε, που να πάμε που ήμασταν και στην περιοχή, δεν πάμε Μπιφτεκούπολη, που λόγω καλοκαιριού είναι κι ανοιχτά και θα μπορώ να έχω το "τεράστιο" σκυλί μαζί μου; Όχι. Ακόμα και σε ανοιχτό χώρο τα σκυλιά στο συγκεκριμένο μαγαζί απαγορεύονται. Εκνευρίστηκα είναι η αλήθεια, γιατί ο δικός μου κόσμος γυρνάει γύρω από αφεντικά και σκυλιά και ανθρώπους που δεν θέλουν τα σκυλιά τους να μένουν συνέχεια μέσα στο διαμέρισμα. Το θέμα δεν ήταν τόσο η απαγόρευση, παρά το γεγονός ότι στο Βερολίνο ας πούμε τα σκυλιά επιτρέπονται παντού ακόμα και σε εστιατόρια που λειτουργούν σε κλειστούς χώρους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο με κοίταξε και μου μίλησε το γκαρσόνι. Λες και το σκυλί είναι εστία μικροβίων. Αφενώς είναι πιο καθαρό από σένα φίλε μου που ζέχνεις από τον ιδρώτα και με σερβίρεις βουτώντας τα βρωμερά δάκτυλά σου στο φαί μου, αφετέρου, πραγματικά τρόπους δεν σας έχει μάθει κανείς; Όχι από ό,τι φάνηκε.

Για καλό μας κι εννοείται αφού είχαν ξενερώσει όλοι, κι εγώ αισθανόμουν δύο φορές πιο χάλια γιατί εγώ και το σκυλί μου τους στερήσαμε την ευχαρίστηση μιας τεράστιας μερίδας μπιφτεκίων (sic), βρεθήκαμε στο πιο ωραίο ουζάδικο που έχω πάει. Κι ας μην τρώω θαλασσινά λόγω αλλεργιών. Κι ας έφαγα μόνο πατάτες τηγανιτές και σαλάτα και κολοκυθοανθούς γεμιστούς με τυρί και μυρωδικά. Αν κρίνω από τα μμμμμμ.....  των υπολοίπων που λόγω γεμάτου στόματος δεν μπορούσαν να αρθρώσουν λέξη, τότε το φαγητό όντως είναι καλό! Και το ούζο. Για να μην μιλήσω για τις τιμές... Όσο για το σκυλί; Ρωτήσαμε πριν μπούμε (από φόβο μην φάμε κι άλλη πόρτα) και τα παιδιά όχι μόνο δεν είχαν πρόβλημα, αλλά μας φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο και εμάς και τη Νίλα που από τη ζέστη είχε κρεμάσει τη γλώσσα απ' έξω... (Το 25αράκι: Μάρκου Μπότσαρη 8, Γλυφάδα, 210-8944112).

Το καταλαβαίνω αλήθεια ότι το θέμα συμβίωσης με ένα σκυλί στην Ελλάδα είναι ακόμα ταμπού. Το σκυλί μένει στον κήπο, ποτέ στο διαμέρισμα, είναι βρώμικο, θα σε δαγκώσει, θα σε κατουρίσε, θα σε χέσει. ΝΟΤ!
Τώρα το ζω, τώρα το καταλαβαίνω. Οκ, να μην θες να τρως με τον σκύλο του άλλου στην μούρη σου. Να μην θες ένα σκυλί στην παραλία* την ώρα που εσύ κάνεις μπάνιο. Στη Γερμανία άραγε γιατί να το επιτρέπουν; Στην Ιταλία γιατί να μπορείς να πηγαίνεις με το σκύλο σου ακόμα και για ψώνια; Στη Γαλλία το ίδιο.  Στην Ελλάδα γιατί να μην μπορείς να πάρεις τον σκύλο σου να πας για ένα φαγητό ή για έναν καφέ και να πρέπει κάθε μα κάθε φορά να κάνεις τεμενάδες για να σε αφήσουν να μπεις μέσα;

* Σύμφωνα με νόμο τα σκυλιά απαγορεύεται να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, ούτε καν να βρίσκονται μαζί σου στην παραλία κάτω από την ομπρέλα. Οκ, κυρ λιμενικέ μου έλα να με μαζέψεις γιατί πέρυσι το καλοκαίρι (και φέτος όσες φορές έχω πάει) αλωνίσαμε με το σκυλί όλες τις παραλίες της Βορείου Ελλάδος και την Πελοποννήσου. Τον μπίχλα που ζέχνει από ένα χιλιόμετρο μακριά, τον μαλάκα που πετάει τις γόπες του στην άμμο μαζί με το πλαστικό του ποτήρι για την φραπεδιά του, που φτύνει τη ροχάλα του και κατουράει εκεί που παίζει το παιδί σου και την ανεγκέφαλη που αφήνει τα παιδιά της να τσιρίζουν μέσα στο αυτί σου και να πετάνε άμμο και χαλίκια προς πάσα κατεύθυνση ποιος θα τους μαζέψει; Το σκυλί σας μάρανε!

Summer is

• κεράσια αγορασμένα από παραγωγό στον δρόμο
• βουκαμβίλιες
• χυμός πορτοκάλι από την πορτοκαλιά στον κήπο
• η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα
• ηλιοβασίλεμα
• ξάπλες
• πλαστικές σαγιονάρες
• χωριάτικη σαλάτα
• ψάθινα καπέλα
• ήλιος στα μούτρα σου
• μικρές εξορμήσεις σε "εξωτικά" μέρη (ωχ, ο Πύργος του Άιφελ...)