Μέχρι τελευταίας τελείας...

 Όταν ήμουν μικρή, ήμουν από αυτά τα σπαστικά παιδάκια που όταν η μαμά μου με ρωτούσε τα Χριστούγεννα τι δώρο θέλω, εγώ απαντούσα βιβλία. Η χαρά της μαμάς μου ήταν αυτή, αλλά και η δική μου γιατί με πήγαινε στον Ελευθερουδάκη στο κέντρο (όταν το κατάστημα ήταν ακόμα στη Βουλής, ναι τόσο παλιά) και με άφηνε να λυσσομανάω με τις ώρες μέσα στο βιβλιοπωλείο, μέχρι να γυρίσω στο ταμείο με ένα σκασμό βιβλία. Ίσως η μανία μου αυτή να άρχισε να εκδηλώνεται από τη στιγμή που κάηκε ο Κατράτζος και εγώ ούτε να ακούσω για παιχνιδάδικα και μεγάλα καταστήματα. Άσε που στο Μινιόν είχα χαθεί μια φορά και δεν ήθελα να ξαναμπώ εκεί μέσα. Βάλε ότι φοβόμουν και τον Αγιο Βασίλη... Παιδικά τραύματα. Τέλως πάντων, πίσω στα δικά μας τώρα.

Η πόρωση μετα βιβλία συνεχίζεται ακάθεκτη. Η καλύτερη μου είναι να με παρατάς σε ένα βιβλιοπωλείο (κατά προτίμηση την Πρωτοπορία και την Πολιτεία, αλλά βολεύομαι και με τον Παπασωτηρίου ή κανένα συνοικιακό) αρκεί να έχει χώρο να κάτσω στο πάτωμα να ξεφυλλίσω τα βιβλία που έχω διαλέξει πριν τα πάρω. A, και να μην με ενοχλούν οι πωλητές. Καταλαβαίνω τη θέση σας, υπήρξα κι εγώ πωλήτρια, αλλά σε βιβλιπωλείο δουλεύετε, όχι σε μπουτίκ...

Περνάω φάσεις που ή στο κομοδίνο μου θα έχω καβάτζα 5-6 να διαβάσω ή που δεν θα έχω κανένα... Τώρα περνάω την φάση με τις καβάτζες ή οποίες τελειώνουν οπότε μια βόλτα από την Πολιτεία κρίνεται άκρως απαραίτητη.

Αν έπρεπε να σου προτείνω κάνα-δυο θα σου έλεγα δυό λέξεις: Maurice Attia. Μάνι - μάνι τρία βιβλία. "Μαύρο Αλγέρι", "Κόκκινη Μασσαλία", "Παρίσι Μπλουζ", όλα από τις εκδόσεις Πόλις. Ως ανάποδος άνθρωπος διάβασα πρώτα την "Κόκκινη Μασσαλία" και τώρα το "Μαύρι Αλγέρι", ενώ το "Παρίσι Μπλουζ" περιμένει στο κομοδίνο... Και για να μπαίνουμε στο ψητό. Ο Maurice Attia είναι ένας Γαλλο-αλγερινός συγγραφέας, αλλά και ψυχίατρος και ψυχαναλυτής που ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Και στα τρία του βιβλία (είναι τριλογία) καταπιάνεται με τον πόλεμο στην Αλγερία και συνεχίζει με τον Μάη του 68 και τις κοινωνικο-πολιτικές προεκτάσεις τους. Noir μυθιστορήματα που δεν σε αφήνουν να τα αφήσεις. Πόλεμος, σεξ, πολιτική, αστυνομία και τρομοκρατία όλα μπλέκονται και κάνουν τον αναγνώστη να ζητάει επίμονα κι άλλο... Για να καταλάβεις τι αισθάνεσαι όταν τελειώνεις τα βιβλία του Maurice Attia, είναι σαν να έχεις ξεμείνει από τσιγάρα και να θες ΤΩΡΑ κι άλλο πακέτο. Βλέπεις μπροστά σου τον Πάκο Μαρτίνεθ και κυκλοφορείς σαν υπνωτισμένος. Κι εδώ κάπου πρέπει να παραδεχτώ πως αν και δεν διαβάζω συνήθως μεταφρασμένα έργα γιατί οι μεταφράσεις είναι δύσκολο πράγμα και πολλές φορές δεν αποδίδουν το πρωτότυπο έργο όπως ο συγγραφέας θα ήθελε, η Μαρία Μηλολιδάκη και η Ρίτα Κολαΐτη που έχουν κάνει τις μεταφράσεις στο "Μαύρο Αλγέρι" και την "Κόκκινη Μασσαλία" αντίστοιχα έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά.

Στο κομοδίνο περιμένουν ακόμα να διαβαστούν τα Pride and Prejudice and Zombies του Seth Graham Smith (μια παραλλαγή στο βιβλίο της Jane Austen), το Τhe Cathcher in the Rye του Sallinger (το μισό, το άλλο μισό το έχω ήδη διαβάσει, αλλά το κρατάω για όταν οι καβάτζες τελειώνουν), το You don't love me yet του Jonathan Lethem, το Stories we could tell του Tony Parsons (κι αυτό μισό) και Τα φαντάσματα του Μπέλφαστ του Στιούαρτ Νέβιλ.

Α, και σε περιπτωση που ψάχνεις κάτι ανάλαφρο να διαβάσεις, ψάξε να βρεις το "Φάδερ ημών" του Μάνου Βουράκη. H Δευτέρα Παρουσία όπως δεν την είχες φανταστεί. Χιουμοράκι με τον Ιησού Χριστουγεννιάτικα; Που να το διάβαζες και Πάσχα! Κάνει μια μικρή κοιλιά προς τη μέση, αλλά θα το ξεπετάξεις πριν προλάβεις να πεις κιχ... Και το Without Feathers αν είσαι WoodyAllenικός. Τρελό γέλιο σε μικρές δόσεις. Πρέπει το καλοκαίρι που μας πέρασε να με άκουσε (και να ήθελε να με χαστουκίσει) όλη η παραλία στους Άγιους Σαράντα στο Πήλιο...


υ.γ. αν η ερώτηση μετά από αυτό που διάβασες είναι "πότε προλαβαίνεις" να σου πω ότι διαβάζω παντού, από το λεωφορείο και το μετρό, μέχρι το γραφείο στα διαλείμματα για τσιγάρο και το βράδυ πριν κοιμηθώ. Αν το βιβλίο μου αρέσει μπορώ να διαβάσω ακόμα και την ώρα που περπατάω στο δρόμο για να πάρω το λεωφορείο.