... never in your whole life?
- Δεν έχω ξαναδεί ποιο ανούσιο ντοκιμαντέρ που να πραγματεύεται τη μουσική. Δεν έχω ξανααισθανθεί πιο μαλάκας μέσα σε κινηματογραφική αίθουσα. Δεν έχω νιώσει ποτέ πως θέλω να φύγω τώρα από προβολή (κι αν το έχω νιώσει το έχω κάνει), αλλά κάτι με σταμάτησε και κάθισα και είδα όλο το ντοκιμαντέρ της Νικόλ Αλεξανδροπούλου. Μάλλον η περιέργειά μου ή η επαγγελματική μου διαστροφή να δω αν κάτι θα αλλάξει στο τέλος. Αν θα γίνει πιο ενδιαφέρον. Δεν έγινε ποτέ.
- Φλύαρο, χωρίς καμία ουσία, χωρίς να σου δίνει πληροφορίες, με άσχετους (πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων) συνεντευξιάζοντες (sic). Μια ταινιά που αξίζει να δεις μόνο αν πάσχεις από insomnia και θες σώνει και ντε να κοιμηθείς μπας και ηρεμήσεις.
- Ο Έλληνας John Peel (δουλευόμαστε;) κάποτε είχε πολλά να δώσει στους ακροατές του. Όταν τα ξένα περιοδικά δεν έφταναν εδώ, όταν το Ιντερνετ ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας, όταν όμως το ραδιόφωνο μεσουρανούσε. Μεταξύ μας, δεν υπήρξα ποτέ φανατική του ακροάτρια. Ίσως γιατί πάντα πίστευα, όντας παιδί που μεγάλωσα με το Ίντερνετ, ότι ό,τι μου αρέσει μπορώ να το ψάξω και να το βρω εκεί έξω για να το ακούσω και μετά να το αγοράσω. Ή να πάω στο περίπτερο της γειτονιάς μου και να πάρω το Mojo και το Uncut και το NME και το Ποπ και Ροκ. Δεν κρίνω όμως τον Πετρίδη εδώ. Κρίνω αυτό που είδα χθες το βράδυ.
- Προσπάθησα να κρατήσω τα βλέφαρά μου ανοιχτά για 76 ολόκληρα λεπτά. Σε κάποια δεν τα κατάφερα. Στη "συνέντευξη" του Πέτρου Κωστόπουλου ήθελα απλώς να ξεράσω τη σοκολάτα που είχα φάει. Αll star παπούτσι πρώτη μούρη στο πλάνο, λόγια και δηλώσεις περί jazz και ραδιοφώνου και στα καπάκια πούρο και playlists. Πέτρος Ευθυμίου: ο ροκ βουλευτής. Μαρία Μαρκουλή και Μάρκος Φράγκος οι μόνοι που έστεκαν. Από την άλλη, τι δουλειά είχε να μιλήσει ο art director της Lifo και η κάτι διευθύντρια του Soul; Ως τί ακριβώς είπαν ό,τι είπαν - που δεν έβγαζε και κανένα νόημα γιατί ήταν αερολογίες;
- Και η απορία μου είναι η εξής: γιατί να κάνεις μία ταινία για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις καν; Κι άντε πες ότι την κάνεις. Μια πιο εις βάθος έρευνα ίσως να απέφερε περισσότερα, να κατόρθωνε να βάλει τον θεατή να σκεφτεί ότι ο άνθρωπος που έχει μπροστά του, που έχει φάει τα χρόνια του πίσω από μικρόφωνα, μέσα σε δισκοπωλεία, πίσω από γραφεία δισκογραφικών έχει να σου πει δύο - τρία πράγματα. Ουσιώδη πράγματα. Κι όχι αν ο Πετρίδης είναι rock.
- Κι αυτή η εμμονή με τα πλάνα από τα επεισόδια του Δεκεμβρίου τι ήταν; Και να σου μπάτσοι, και δώστου μπάτσοι, και μπάτσοι στο Σύνταγμα να βαράνε διαδηλωτές και ξαναμανά μπάτσοι στο κέντρο της Αθήνας... Ποια η σχέση τους με τον Γιάννη Πετρίδη;
- Θα μου πεις, "δεν ήξερες, δεν ρώταγες;" Ήξερα κι είχα ρωτήσει για το τι πήγαινα να δω. Αλλά ζώντας και δουλεύοντας μέσα σε όλο αυτό το πράγμα που λέγεται μουσική "βιομηχανία" στην Ελλάδα, ήθελα να μπορώ να έχω τα στοιχεία για να σχηματίσω τη δική μου γνώμη, κι όχι να αναμασήσω τα λόγια και τις απόψεις άλλων.
- Το μόνο που έχω να πω είναι ένα: κρίμα.
ps Σε ορισμένες σκηνές πραγματικά γελάς με την ψυχή σου. Μάλλον για να μην βάλεις τα κλάμματα.
ps1 Το μοναδικό κομμάτι που άξιζε στην ταινία ήταν το "οδοιπορικό" στην Αμερική.
