Κλειστό λόγω διακοπών

... και ελλείψη μουσικών δρωμένων... τα λέμε πάλι στο τέλος Αυγούστου... :) Girl in Bubbleland.

Κλαίω

• Είναι κάτι mail που με κάνουν αφενώς να κλαίω από τα γέλια, αφετέρουν να θέλω sony & de (νέα σύμπραξη της γνωστής μάρκας) να κάνω ποστ. Γιατί πώς μπορείς να το αφήσει να πέσει κάτω και να μην πεις έστω το κάτιτις σου, όταν σκάει στο mailbox σου mail με subject: ΟΙ ZZTOP στην Αθήνα! ε? πώς;

• Πάρτα τώρα: 24 Οκτωβρίου - σε τρεία μηνάκια από σήμερα - οι Billy Gibbons, Dusty Hill και Frank Beard θα βάλουν τα δερμάτινά τους, θα δέσουν τις κόκκινες μπαντάνες τους, θα καβαλήσουν τις μηχανές τους και θα τις παρκάρουν έξω από το γήπεδο του Tae Kwon Do. Μία συναυλία στο πλαίσιο της DOUBLE DOWN TOUR! ΥΕΑΗ!

• Το σκέφτομαι να πάω. Αφού δεν θα καταφέρω να πάρω την τζούρα μου από αμερική, θα πάρω το μπουκάλι με το μπέρμπον από το σπίτι, θα φορέσω το στενό τζιν μου και τις καουμπόικες μπότες μου με το μαύρο μου το tshirt και θα πάω. Έτσι για να λέω στα παιδιά μου ότι είχα την τιμή να τους έχω δει live. Γερασμένους, αλλά live!

θα βγω στην ζητιανιά...

• 7 & 8 Νοεμβρίου πρέπει να πάω στην Νέα Υόρκη.

• Έστω, μία από τις δύο μέρες.

• Θα ποστάρω τον λογαριασμό μου κι ο καθένας ας καταθέσει ό,τι μπορεί.

• Υπάρχει σοβαρός λόγος... δες κάτω...

Mercury Rev Rocked!

• Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Αν πας Faith No More να μου πεις πως ήταν. Οι Mercury Rev γάμησαν πάντως. Όχι γιατί δεν ήσουν εκεί (inside Primavera joke), αλλά γιατί κατάφεραν να ξεσηκώσουν τα 1000 (πολλά λέω;) άτομα που μπήκαν στον κόπο να βρεθούν χθες στο Κηποθέατρο. Τι κι αν στην αρχή ήταν ξενέρωτα κι όλοι κάθονταν στις κερκίδες. Σιγά-σιγά άρχιζες να βλέπεις κόσμο να τις εγκαταλείπει και να κάθεται όσο πιο κοντά στην σκηνή γίνεται. Και καταλήξαμε στο encore να τραγουδάμε όλοι μαζί το Goddess on a Highway στα μούτρα (κυριολεκτικά) του Donahue.

• p.s. και το κλου της βραδιάς! Βγαίνοντας από το Κηποθέατρο γύρω στις 11 (δεν ηταν πιο αργά), σταμάταει μπατσικό μπροστά μας και μας ρωτάει αν είχε κάτι λέει στο θέατρο, γιατί τους πήραν τηλέφωνο για διατάραξη κοινής ησυχίας... Εμ, το Κηποθέατρο είναι στου Παπάγου, τι περίμενες; Πάλι καλά που δεν μας μάζεψαν όλους με την κλούβα...

4+1 λόγοι για να ακούσεις το Julian Plenti is Skyscraper

1. Γιατί ο Julian Plenti είναι ο Paul Banks των Ιnterpol.
2. Γιατί οι Interpol είναι κόλλημα (και περιμένω και το νέο άλμπουμ ένι τάιμ σουν)
3. Γιατί το Julian Plenti is Skyscraper είναι κόλλημα. Αν και σε μία συζήτηση με έναν φίλο είχα πει ότι δεν μου φαίνεται και κάτι το ιδιαίτερο, τελικά έκανα λάθος. Μια πιο προσεχτική ακρόαση κατατάσει το Skyscraper στα καλά άλμπουμ αυτής της χρονιάς. Δεν είναι δισκάρα, είναι όμως αξιόλογη δουλειά.
4. Γιατί θα βρεις από boniver-ικές μπαλάντες (κλεμμένο), αλλά και πιο απμπιτ κομμάτια.

• 4+1. Γιατί και μέσα στο καλοκαίρι την χρειάζεσαι μια δόση από μανιο-καταθλιπτικά αλλά όμορφα κομμάτια, να τα φορτώσεις στο άιποντ και να ξαμολυθείς στις παραλίες, preferably της Σερίφου, αλλά μας κάνουν και του Βορρά.

I am a sucker for Eros

• Είναι περίεργη η σχέση μου με τον συγκεκριμένο. Είναι μπουρτζόβλαχος και ένρινος, αλλά εγώ τον αγάπω! Έχω τρελό έρωτα για τον Eros. Από τα 15 μου. Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια! Από τότε που η Στέλλα, η κοπέλα που μου έκανε ιδιαίτερα στα μαθηματικά (στουρνάρι παιδί μου) μου είχε φέρει στο σπίτι την κασέτα (λέω κασέτα, από αυτές που τώρα είναι σε μουσείο... jesus) με το Tutte Storie. Ποιό μάθημα... Θύμαμαι να έχουμε περάσει τη μία ώρα του μαθήματος ακούγοντας ξανά και ξανά την κασέτα... Α ρε μάνα, ιδίαιτερα στον Eros πλήρωνες την Στέλλα να μου κάνει, όχι τριγωνομετρία! Και μετά ήρθε ο έρωτας, σαν τούβλο! Αυτός, ο εφηβικός, που κάθεσαι ξάγρυπνος μέχρι το άγριο χάραμα ακούγοντας ξανά και ξανά και ξανά τα κομμάτια του και σκέφτεσαι "Να τον γνώριζα από κοντά". Και σε παίρνει ο ύπνος λίγο πριν ξημερώσει με αυτήν την εικόνα στο μυαλό. Ε, μετά μεγάλωσα, αλλά τον Eros δεν τον ξε-αγάπησα. Μέχρι και στην Πάτρα πήγα για να τον δω πριν από τρία χρόνια και έσυρα και μία κακομοίρα συνάδελφο μέχρι εκεί γιατί δεν ήθελα να πάω μόνη μου. Ο καθένας με τις αμαρτίες του παιδί μου, τι να λέμε τώρα... Και πριν από μία εβδομάδα μου ξαναφούντωσε ο έρως. Ok, μπορεί το Ali e Radici, το τελευταίο του άλμπουμ, να μην έχει κομματάρες του τύπου Piu Bella Cosa ή L'ombra del gigante ή ακόμα και το Fuoco Nel Fuoco έχει όμως το Parla con Me κι εμένα αυτό μου φτάνει...

• p.s. 1 συνειδητοποιώ ξαναδιαβάζοντας το post ότι αναφέρομαι στα τραγούδια του Eros Ramazzotti ως "κομματάρες". Τα έχω τα θεματάκια μου τελικά...

• p.s. 2 και είμαι σίγουρη ότι και την επόμενη φορά που θα τον δω live θα χτυπιέμαι, θα χορεύω και θα τραγουδάω λες και είμαι σε συναυλία των Subways...

• p.s. 3 Την επόμενη φορά θα του κάνω και συνέντευξη να μου φύγει... νισάφι πια!

• O Sakis της Ιταλίας! (ζητώ συγγνώμη σε όσους έβρισα κατά το παρελθόν τον Σάκη).

Δύο λόγοι που συμπαθώ την Scarlett Johansson

• Πρώτον έχει κυταρίττιδα και δεν ντρέπεται να την εμφανίσει. Αλήθεια λέω! Αυτή η σκηνή στο Vicky, Christina Barcelona που τρέχει στα λιβάδια με gross plan στην κυταρίττιδα είναι απελευθερωτική για όλες τις γυναίκες που σέβονται τον εαυτό τους και δεν του λένε ψέμματα, ότι και καλά εγώ ακόμα και στα τριάντα φεύγα δεν έχω κυταρίττιδα! Τι λες κυρά μου! Σε ποιον τα πουλάς αυτά; Ενώ η νεαρά (απέχει πολύ από τα 30) Scarlett όχι μόνο δεν το κρύβει ότι έχει, την δείχνει κιόλας! Πάμε παρακάτω, αλλά να θυμάσαι ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος που τη συμπαθώ, γιατί σαν ηθοποιός δεν μου λέει και πολλά...

• Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η κυρία τραγουδάει. Ναι, ναι και πάει τώρα και για το δεύτερο άλμπουμ... Αφού ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ του "Anywhere I Lay My Head" (2008), στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν δύο τραγούδια που έγραψε ο David Bowie και τέσσερα τραγούδια o κύριος Waits, το φθινόπωρο επιστρέφει με το "Break up" στο οποίο συνεργάζεται με τον Pete Yorn (βλ. Strange Condition). Η ίδια έχει δηλώσει για το "Break up": "The idea of two people vocalizing their relationship through duets...I always thought of it as just a small project between friends. It perfectly captured where I was in my life at the time"...

• Αν θες να ακούσεις το relator πάτα εδώ

• εμένα πάντως να πω την μαύρη αλήθεια μου άρεσε αυτό που άκουσα...

I'm the changing man waiting for the bang

• Μία ώρα και 17 λεπτά ακριβώς! Ένα encore και μετά άλλο ένα και μετά άντε σπίτια σας!

• Τι ευτυχία να είσαι παρών σε ένα καταπληκτικό live, μια συναυλία, τη δεύτερη καλύτερη για μένα φέτος το καλοκαίρι!

• Αν και στην αρχή φαινόταν ότι δεν θα μαζευτεί πολύς κόσμος, τα πράγματα άλλαξαν λίγο πριν ο Weller βγει στην σκηνή. Γύρω στις 10 παρά παρατήρησα ότι το Βράχων ήταν σχεδόν γεμάτο, είχες μια άνεση χώρου γύρω σου είναι η αλήθεια, αλλά μεταξύ μας, ήταν απλώς τέλεια γιατί μπορούσες να χορέψεις, χωρίς να σπρώχνεις ή να σε σπρώχνουν! Είχε τον κόσμο που έπρεπε να έχει. Κι όπως είπε και ο φίλος μου ο Ηλίας "ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ακόμα και στα 30 ρίχνουμε τον μέσο όρο ηλικίας εδώ μέσα". Και δεν ήταν και ψέμα! Αλλά ο κόσμος που μαζεύτηκε χθες στο Βράχων δεν πήγε για να τον δουν σε ακόμα μια συναυλία. Δεν είδα τους κλασικούς που βλέπω κάθε φορά, δεν χρειάστηκε κάθε ένα μέτρο να σταματάω για να χαιρετίσω κόσμο και συναδέλφους που είχαν σκάσει "για τον χαβαλέ της υπόθεσης". Nαι, οκ, υπήρξαν και κάποιες εξαιρέσεις, αλλά μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού...

• Ο κόσμος που ήταν εκεί χθες πήγε για να δει και να ακούσει live για πρώτη φορά τον άνθρωπο που αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια αυτού που θέλουμε να ονομάζουμε μουσική ιστορία. Ξεκίνησε το live με κομμάτια από το πρόσφατο "22 Dreams" και συνέχισε με τραγούδια από όλη του την πορεία με τα Wild Woods, Changing man, Push it along Τown called Malice, You do sth to me, Shout to the top και That's entertainment να ξεσηκώνουν το κοινό! Όλοι γύρω μου χόρευαν και τραγουδούσαν, σου φαινόντουσαν όλα τόσο τέλεια, όπως πρέπει να είναι κάθε συναυλία κανονικά... Όχι ημίμετρα και μετριότητες... Όλα ήταν απλώς καταπληκτικά και το γράφει αυτό ένας άνθρωπος που δεν θεωρείται ο μεγαλύτερος φαν του Weller.

• Για μένα έχει μείνει ακόμα μία συναυλία για να κλείσει το μουσικό μου καλοκαίρι. Την ερχόμενη Τετάρτη θα τα πούμε στους Mercury Rev και μετά θα μου επιτρέψετε να πάω να αράξω σε μια παραλία (μπορεί και δύο και τρεις) παρέα με τον σκύλο μου και τους φίλους μου... Ουφ!

10 + 1 "καμμένα" κομμάτια

• Υπάρχουν κομμάτια που έχω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέσει με πρόσωπα και καταστάσεις. Κομμάτια που έχοντας φανταστεί μια κατάσταση τα έχω βάλει για soundtrack, κομμάτια που θα ήθελα να παίξουν σε κάποιες στιγμές της ζωής μου κάποια στιγμή στο μέλλον και που οι καταστάσεις (ή τα άτομα) δεν επιτρέπουν να γίνουν πραγματικότητα (αυτές οι στιγμές), κομμάτια που έχω κυριολεκτικά κάψει και που πλέον δεν μπορώ να ακούσω χωρίς να μου έρχονται τα συγκεκριμένα άτομα (ή καταστάσεις) στο μυαλό. Αν μπορούσα να κάνω αυτό που έκανε η Phoebe με την Rachel στο "Friends", που (προσπάθησαν) να κάψουν το παρελθόν της Rachel μέσα σε ένα σκουπιδοντενεκέ, ίσως και να το έκανα, αλλά πως να κάψεις (κυριολεκτικά) ένα κομμάτι;

• Τα "καμμένα"...

1. Παύλος Παυλίδης - Τώρα αρχίζω και θυμάμαι
2. Interpol - No I in threesome
3. Τάνια Τσανακλίδου & Μιχάλης Δέλτα - Μια αγάπη μικρή
4. Keren Ann - In you back
5. The Go-Betweens - Finding you
6. The Carpenters - Superstar
7. Antony and the Johnsons - Crippled and the starfish
8. Madrugada - Majesty
9. Alanis Morissette - Uninvited
10. Monika - This bloody sth
11. (μπόνους) Bette Midler - Wind beneath your wings

EDIT: η μεγαλύτερη μαλακία είναι να τελειώνεις το post, να ανοίγεις το ραδιόφωνο και να παίζει το "Μια αγάπη μικρή"! Μεγάλη μαλακια...

Υπάρχει Θεός...

Υπάρχει... Γιατί όταν σκέφτεσαι "Αχ, ας με πάρουν τηλέφωνο να μου πουν ότι ακυρώθηκε η συνέντευξη" και 5 λεπτά μετά χτυπάει το τηλέφωνο και σου λένε "Κρίμα, ακυρώθηκαν τα phoners, μάλλον θα τις κάνουμε με mail", τότε το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι ότι ΝΑΙ!!! Υπάρχει Θεός! ελπίζω να μην με πάρουν το απόγευμα να μου πουν ότι τελικά θα γίνουν αύριο ή μεθαύριο. Και να ήταν κανένας που έλιωνα να μιλήσω μαζί του, να πω πάει στο διάλο. Αλλά με τον Ian Gillan; Τι να τον ρωτήσω; Πως του φάνηκε η συνεργασία με τον Ρακιντζή; Έλεος δηλαδή! Και 75 χρονών άνθρωπος γιατί κάνει ακόμα συναυλίες; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Fingers crossed να απαντήσουν απλώς με e-mail στις ερωτήσεις!

Baby you can't drive my car...

Γιατί όταν οδηγώ εγώ μου κατεβαίνουν οι πιο καλές ιδέες. Οδηγώ και ακούω απαραιτήτως μουσική. Είτε από το ipod, είτε από CD ή ραδιόφωνο. Ακούω μουσική και σκέφτομαι. Εκεί μου έρχονται και οι καλύτερες ιδέες για θέματα... Ενίοτε... Συνήθως σκέφτομαι όμως κουλαμάρες. Χθες ας πούμε, που γυρνούσα από κέντρο, άκουγα πάλι ραδιόφωνο. Ό,τι κάτσει, όχι κάτι συγκεκριμένο. Πατάω το scan κι όπου μου τραβήξει το ενδιαφέρον η μελωδία μένω. Σταμάτησα στον Μελωδία. Ένα γνώριμο κομμάτι με έκανε να πατήσω το stop scan και έπεσα πάνω στην Χαρούλα. Κι όπως άκουγα το Μινοράκι και σιγοτραγουδούσα τους στίχους αρχίζω να αναρωτιέμαι πως γράφονται τα τραγούδια. Πώς ρε παιδί μου; Τί; Έχεις θεματάκι και παίρνεις την κιθάρα και βγάζεις μια μελωδία και βάζεις από πάνω τους στίχους. Ή πρώτα τους στίχους και μετά τη μελωδία; Και πως εμπνέεσαι για να γράψεις; Τί αμαρτίες έχεις κάνει, ποιους έχεις πληγώσει, ποιος σε έχει πληγώσει... Την απάντηση μου την έδωσε η ίδια η Χαρούλα... "Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου, σε γνωρίζει ο πόνος κι έρχεται κοντά σου, ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο". Και μέσα στο ημιμεθύσι μου και την κάπνα συνειδητοποίησα ότι τα πιο ωραία τραγούδια έχουν προκύψει από μεγάλο πόνο... Γύρισα σπίτι πρωί και έπεσα στον καναπέ αγκαλιά με το σκυλί και το μεσημέρι που ξύπνησα είχα ακόμα στο μυαλό μου το Μινοράκι... Πιθανώς το ποστ να μην βγάζει νόημα. Ακόμα έχω την γεύση του αλκοόλ στο στόμα μου...

summer is here...

Τζένη Βάνου και τα μυαλά στα κάγκελα!

• Εδώ και πόση ώρα προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να γράψω για τους La Roux, τους The Dodos, τους Macabees ή την Τζένη Βάνου... Σχιζοφρένεια! Τελικά θα γράψω για την Βάνου. Γιατί χθες, την ώρα που γυρνούσα από τη δουλειά (μαύρα μεσάνυχτα πάλι), έπιασα στο ραδιόφωνο μια διασκευή του "Σκλάβα" από τους Stereomatic. Ανοιχτά παράθυρα (γιατί έσκαγε ο τζίτζικας βραδιάτικα), πανσέληνος (έτσι εξηγείται κι η διάθεση) και Τζένη Βάνου στη διαπασών με μια τρελή να τραγουδάει "Η σκλάβα σου ήμουν, η σκλάβα σου είμαι και σκλάβα θα μείνω"! Αυτά είναι. Και μετά αναρωτιέσαι τι να κλάσουν οι La Roux (τέλειο το άλμπουμ τους by the way) μπροστά το μεγαλείο της Τζένης! "Αν είναι η αγάπη αμαρτία", "Αυτός, αυτός", "Θέλω κοντά σου να μείνω", "Ξύπνα αγάπη μου" και τόσα άλλα για τον ανομολόγητο έρωτα, τον έρωτα που έφυγε και δεν γυρνάει, τον έρωτα που έριξε το κέρατο, έφυγε κι εσύ τον θες πάλι πίσω γιατί είσαι μαζώχα, τον έρωτα που ακόμα δεν έχεις γνωρίσει. Τραγούδια βγαλμένα από τη ζωή. Και κάπου εκεί κατάλαβα, ότι κάνενα indie γκρουπάκι, καμία γκόμενα με πυρόξανθο μαλλί και τεραστίων διαστάσεων γυαλιά δεν θα μπορέσει να πιάσει ποτέ των ποτών τον ελληνικό νταλγκά!

• Στα καπάκια έπεσε και μια "Μπατίντα ντε κόκο" από Αρλέτα και το γλέντι άρχισε κάπου εκεί στην περιφερειακή του Υμηττού...

Κοσμοπλημμύρα στο Καραϊσκάκη

• Μα είναι δυνατόν; Πόσες χρονιές έχουν έρθει στην Αθήνα και πόσος κόσμος έχει πάει να τους δει; Ποιους; Τους Scorpions! Χθες λέει πλημμύρισε το Καραϊσκάκη πάλι! Πόσο διψασμένο είναι πια το ελληνικό κοινό για τέτοιες μπάντες και γιατί όλοι οι υπόλοιποι γκρινιάζουμε ότι στο Gagarin και σε συναυλίες όπως των Horror, The Pains of Being Pure at Heart ή ακόμα και ελληνικών συγκροτημάτων μαζεύονται μόλις 100-150 άτομα; Ποιος φταίει τελικά; Εμείς οι 200 -300 που τρέχουμε να δούμε κάθε "πικραμένο" στο Gagarin και το κάθε Gagarin, οι χιλιάδες που πάνε να δούνε κάθε γερασμένο συγκρότημα για να θυμηθούν τα νιάτα τους ή οι εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών που δεν φέρνουν νέα ονόματα παρά μόνο ξεπεσμένες μπάντες γιατί ξέρουν ότι οι δεύτερες θα τους φέρουν τα λεφτά; Τι προτιμάμε τελικά: να βλέπουμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια (και σε αυτά τα ίδια συμπεριλαμβάνονται και οι Placebo και οι Archive που έχουν κάνει την Αθήνα δεύτερο σπίτι τους) ή να ανοίξουμε λίγο τους ορίζοντές μας και να δούμε και κάτι καινούργιο. Κι ας μην είναι τελικά καλό... Τουλάχιστον θα τους έχουμε δει και θα έχουμε σχηματίσει την άποψή μας... Την επόμενη φορά που θα έρθουν απλώς δεν θα πάμε...
• Δεν κατηγορώ όσους χιλιάδες μαζεύτηκαν χθες στο Καραϊσκάκη για να τραγουδίσουν μαζί με τον Βασίλης και τον Klaus το "Holiday"... έχουν άγνοια του τί κυκλοφορεί εκεί έξω και σε ό,τι έχει να κάνει με το ελληνικό και με το ξένο ρεπερτόριο. Αυτό είναι δικό τους πρόβλημα που δεν ανοίγουν τα στραβά τους, να διαβάσουν ένα περιοδικό, να ψαχτούν λίγο στο Internet, να ακούσουν καινούργια πράγματα... Φταίνες και οι διοργανώτριες εταιρίες, φταίνε και οι δισκογραφικές, φταίμε κι εμείς των media (μην χέσω) που προμοτάρουμε σαν να μην υπάρχει αύριο ότι πιο άθλιο υπάρχει.
• Καλοί οι Scorpions αλλά για 80's και τα 90's που μεσουρανούσαν... Άλλαξαν όμως τα πράγματα. Κάθε μέρα βγαίνει κι ένα καινούργιο συγκρότημα... Έλεος δηλαδή. Ανοίξτε λίγο τα μάτια σας και τα αύτιά σας και ακούστε και κάτι άλλο! Κολλημένοι Ελληνάρες που πάτε μπουζούκια και στα καπάκια στο Καραϊσκάκη και μετά Ηρώδειο για να δείτε την Βίσση στο Summer Tour της... Ηθελέστα και παθέστα! Για αυτό και θα ακυρώνονται συναυλίες λόγω χαμηλής προπώλησης...

Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού

Με ρώτησε ένας φίλος το Σάββατο που τον είδα πιο άλμπουμ που έχει βγει μέσα στην χρονιά θυμάμαι, ποιο μου άρεσε περισσότερο, ποιο ακούω πιο συχνά. Δύσκολη ερώτηση (όλα τα παραπάνω ήταν σε μία εννοείται!). Έχω ακούσει ότι έχει βγει ή τουλάχιστον τα περισσότερα και δεν έχω βρει παραπάνω από τρία τέσσερα που να πω "ναι ρε γαμώτο αλμπουμάρα"! Να το βάλω στο στερεοφωνηνικό και να το αφήσω εκεί κάνα μήνα να παίζει συνέχεια".

Μετράμε τώρα:

1) Yeah Yeah Yeahs - It's blitz. Και να φανταστείς ότι τα προηγούμενά τους δεν με είχαν πολυσυγκρινίσει... Με αυτό όμως έπαθα κακό. Ποιο κομμάτι να πρωτοδιαλέξω: Zero, Runaway, Heads will roll, Dull life? Όλα!

2) Xaxakes - Το valse των ελαφιών. Γνωστή φαν του Νάστα. Φυσικά και των δύο προηγούμενων άλμπουμ τους. Κι ας λένε ότι είναι πολύ δήθεν. Ο τύπος είναι όλα τα λεφτά! Και το άλμπουμ... δύσκολο, αλλά to the point of what Xaxakes are! Προσωπικό αγαπημένο; το "L'amour".... και το "Πονάν τα χείλη μου (Γεια)".

3) Bat for Lashes - Two Suns. Την είδα και live στο Primavera... Τι να λέμε τώρα... Θεά! Και το άλμπουμ, θαρρώ καλύτερο από το Fur and Gold.

4) Iggy Pop - Preliminaries. Η μεγαλύτερη έκπληξη! Παρατάει κιθάρες και δυνατό ήχο και φτιάνχει ένα άλμπουμ "μπουκιά και συγχώριο" που έλεγε και ο Μαμαλάκης. Ειδικά το "Le Feuilles Mortes"... δεν έχω λόγια...

5) το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι αλλά δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω και το Swoon. Είναι λατρεμένη μπάντα οι Silversun Pickups και μετά το live τους στο Gagarin τους αγάπησα ακόμα περισσότερο.

Ορίστε λοιπόν Αντρέα, αυτά τα άλμπουμ αγαπώ περισσότερο αυτή τη στιγμή. Αυτά κέντρισαν το ενδιαφέρον μου από την πρώτη κιόλας ακρόαση. :)

coca cola soundwave 09...

• Αν εξαιρέσεις τον χάλια ήχο (πολύ χάλια ήχο για την ακρίβεια) ήταν καλά! Ανεκτά! Έφτασα την ώρα που στην σκηνή ήταν οι Le Page. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το γκρουπάκι μου αρέσει πολύ. Καθαρά pop ήχος, χαρούμενος, γλυκός σαν καραμέλα, σχεδόν παιδικός! Δεν νομίζω βέβαια ότι τους πάνε οι μεγάλοι συναυλιακοί χώροι, θα ήθελα να τους έβλεπα χειμώνα σε κάποιο μικρό χώρο! Οι Primal Scream βγήκαν με μια κάποια καθυστέρηση. Όχι ότι με ενόχλησε αυτό. Αυτό που με εξόργησε όμως πραγματικά ήταν ο απαίσιος ήχος. Πραγματικά σε κάποια φάση νόμιζα ότι ή έχει λιώσει ο εγκέφαλός μου και τρέχει από τα αυτιά μου ή ότι απλώς ματώσαν τα αυτιά μου. Χάλια, χάλια, χάλια. Οι Flakes ποτέ δεν μου είπαν κάτι, ούτε το άλμπουμ τους, ούτε και το χθεσινό τους live. Οι Bloc Party από την άλλη ήταν απωθημένο από το φετινό Primavera. Δεν τους είχα δει, μάλλον γιατί έπαιζα αργά. Χθες ήταν καλοί, ίσως και κάτι παραπάνω από καλοί. Σίγουρα επαγγελματίες. Δεν έπαιξαν όμως το Two More Years. :( Φυσικά και δεν κάθισα στο dj set του Mahoney. Εργάσιμη μέρα η επόμενη, γαρ! Άντε και του χρόνου με καλύτερο ήχο! Α, και μια ακόμα παρατήρηση: ΠΕΝΤΕ ΕΥΡΩ Η ΜΠΥΡΑ;;;;;;;;;;;; Πάμε καλά;

• p.s. νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό γκρινιάζω πολύ για τα live, αλλά θεωρώ ότι δεν έχω δει και κάτι που να αξίζει τελευταία (είπαμε εξαιρούνται οι Silversun Pickus και οι God is an Astronaut). Είχα αρχίσει να αισθάνομαι σαν τον Waldorf (ή τον Statler δεν έχει σημασία) που κάθεται πίσω πίσω στις συναυλίες ή στον εξώστη του Gagarin για γκρινιάζει. Ένας φίλος με διαβεβαίωσε ότι μάλλον φταίει το γεγονός ότι ειδικά τους τελευταίους μήνες δεν έχουμε χάσει σχεδόν καμία συναυλία... μάλλον ήρθε ο καιρός για ένα διάλειμμα. Διακοπές ρε παιδί μου, χωρίς συναυλίες. Άντε ακόμα μία, Mercury Rev στις 22 Ιουλίου. Και μετά υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην πάω σε live για κανα δίμηνο... ναι, καλά!

Alela Diane - Ocean

• Ακουσα το κομμάτι αυτό χθες το βράδυ στην εκπομπή του Ξενοφώντα Ραράκου στον Μελωδία και μου κόπηκαν τα γόνατα.

• Folk μελωδίες και βραχνή γυναικεία φωνή...

• Με το που μπήκα σπίτι, άνοιξα υπολογιστή και να τι ανακάλυψα για την νεαρά!

• H Alela Diane, Αμερικανίδα 26χρονη folk τραουδίστρια, έχει ήδη δύο στούντιο άλμπουμ στο ενεργητικό της (The Pirate's Gospel - 2006 και To be Still - 2009) και ένα που το ηχογράφησε στο στούντιο του πατέρα της, έκανε μόνη της το packaging και το κυκλοφόρησε μόνη της (Forest Parade-2003). Το πιο πρόσφατο, "Τo be still", κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο από την Rough Trade. Εχει ανοίξει συναυλίες των The Decemberists και Iron and Wine (αυτόν θα τον δω ποτέ άραγε live???)

• θες να μάθεις περισσότερα; www.aleladiane.com και www.myspace.com/alelamusic

• δες εδώ: www.youtube.com/watch?v=pH1Krmt5yeQ