Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μετράνε τις μέρες και τις ώρες, αλλά τυχαίνει (αλήθεια) κάθε φορά που λέω να γράψω κάτι εδώ, να έχει περάσει ακόμα ένας μήνας από την απόλυση.
Η χαρτούρα μόλις τελείωσε σε ταμεία, ιατροφαρμακευτικούς οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες και έχω πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα στο ράψιμο. Μην το γελάς, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο αποτοξίνωσης... Ράβω σαν να μην υπάρχει αύριο. Το σπίτι μας είναι γεμάτο χνούδια από υφάσματα, ρετάλια και κλωστές. Το σκυλί τρέχει και από το μουσούδι της κρέμονται κλωστές κι εγώ τρέχω από πίσω να τις μαζέψω.
Συχνά (όχι τόσο όσο θα ήθελα) το σπίτι μυρίζει φαγητό σπιτίσιο και τα τηγάνια τα πρωινά του Σαββάτου παίρνουν φωτιά, καθώς φιλοξενούν πάνω τους χυλούς από pancakes.
Στους δύο μήνες που έχουν περάσει, δεν έχω σκεφτεί ούτε μία στιγμή πως θα ήταν να ξαναγύριζα πίσω. Ναι, το έχω ξαναπεί πως αγχώνομαι με τα χρήματα, αλλά είναι κάτι που έρχεται και φεύγει... Έρχεται όταν σκάνε λογαριασμοί και φεύγουν όταν τους πληρώνω (όσο μπορώ ακόμα)...
Στα καλά της υπόθεσης είναι πως επανέκτησα τη δημιουργηκότητά μου η οποία μάλλον τόσο καιρό κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Τώρα βγαίνει στην επιφάνεια και κάνει καθημερινό πάρτυ. Η αισιοδοξία μου παρά τη μαυρίλα επιμένει να μου κάνει παρέα και η καλή διάθεση καλά κρατεί ακόμα.
Παράλληλα, μπορώ καθημερινά να διαβάζω και να "γνωρίζω" καινούργιους ανθρώπους μέσα από ενδιαφέροντα blog που και εκείνοι επιμένουν να ζουν τα "αμερικάνικα" όνειρά τους μέσα στην κακομοιριά αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας. Αυτό να δεις πόσο το χαίρομαι! Πάντα πίστευα, κι ελπίζω ποτέ να μην σταματήσω, πως όταν πιάνεις πάτο, το επόμενο βήμα είναι μια γερή κλωτσιά στον πυθμένα για να αρχίσεις να ξανανεβαίνεις στην επιφάνεια. Κι όσο κι αν ακόμα υπάρχουν βαρίδια δεμένα στα πόδια μας που μας βουλιάζουν μέρα με την ημλερα, όλοι με κάποιον τρόπο, θα βρούμε την άκρη, να ελευθερωθούμε από τα "δεσμά" και να φτάσουμε αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια...
Η χαρτούρα μόλις τελείωσε σε ταμεία, ιατροφαρμακευτικούς οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες και έχω πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα στο ράψιμο. Μην το γελάς, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο αποτοξίνωσης... Ράβω σαν να μην υπάρχει αύριο. Το σπίτι μας είναι γεμάτο χνούδια από υφάσματα, ρετάλια και κλωστές. Το σκυλί τρέχει και από το μουσούδι της κρέμονται κλωστές κι εγώ τρέχω από πίσω να τις μαζέψω.
Συχνά (όχι τόσο όσο θα ήθελα) το σπίτι μυρίζει φαγητό σπιτίσιο και τα τηγάνια τα πρωινά του Σαββάτου παίρνουν φωτιά, καθώς φιλοξενούν πάνω τους χυλούς από pancakes.
Στους δύο μήνες που έχουν περάσει, δεν έχω σκεφτεί ούτε μία στιγμή πως θα ήταν να ξαναγύριζα πίσω. Ναι, το έχω ξαναπεί πως αγχώνομαι με τα χρήματα, αλλά είναι κάτι που έρχεται και φεύγει... Έρχεται όταν σκάνε λογαριασμοί και φεύγουν όταν τους πληρώνω (όσο μπορώ ακόμα)...
Στα καλά της υπόθεσης είναι πως επανέκτησα τη δημιουργηκότητά μου η οποία μάλλον τόσο καιρό κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Τώρα βγαίνει στην επιφάνεια και κάνει καθημερινό πάρτυ. Η αισιοδοξία μου παρά τη μαυρίλα επιμένει να μου κάνει παρέα και η καλή διάθεση καλά κρατεί ακόμα.
Παράλληλα, μπορώ καθημερινά να διαβάζω και να "γνωρίζω" καινούργιους ανθρώπους μέσα από ενδιαφέροντα blog που και εκείνοι επιμένουν να ζουν τα "αμερικάνικα" όνειρά τους μέσα στην κακομοιριά αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας. Αυτό να δεις πόσο το χαίρομαι! Πάντα πίστευα, κι ελπίζω ποτέ να μην σταματήσω, πως όταν πιάνεις πάτο, το επόμενο βήμα είναι μια γερή κλωτσιά στον πυθμένα για να αρχίσεις να ξανανεβαίνεις στην επιφάνεια. Κι όσο κι αν ακόμα υπάρχουν βαρίδια δεμένα στα πόδια μας που μας βουλιάζουν μέρα με την ημλερα, όλοι με κάποιον τρόπο, θα βρούμε την άκρη, να ελευθερωθούμε από τα "δεσμά" και να φτάσουμε αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια...
(αφιερωμένο σε δύο ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα και μόνο διαδικτυακά που ζουν τον βούρκο της καθημερινότητας, αλλά φροντίζουν να καλοπερνούν με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους και τα εκατομμύρια καλά που η κοινή τους ζωή τους προσφέρει και μας κάνουν κι εμάς να αισθανόμαστε πως δεν είμαστε τα μοναδικά ούφο αυτής της χώρας που διατηρούν ακόμα κάποια ψήγματα αισιοδοξίας)
6 σχόλια:
Ζωή μου, χαίρομαι που σε ακούω τόσο αισιόδοξη! Μόνο πρόσεχε μην πάρεις 10 κιλά ρε φιλενάδα με τα πρωινά του Σαββάτου. Μάλλον εσύ τώρα μαγειρεύεις περισσότερο από μένα που τον τελευταίο καιρό είχα ξεχάσει που είναι τα τηγάνια μου. Ευτυχώς τώρα με την μετακόμιση τα ξεσκόνισα! Σε φιλώ! Ανυπομονώ να σε δω αύριο να λάμπεις!!
Zoe...η ανάρτηση σου μου έκανε καλό.Κι αυτό γιατί είμαι σε μια κατάσταση μυστήρια τον τελευταίο καιρό...ν'ακολουθήσω τα όνειρα ή να με καταπιεί ο φόβος της κρίσης....Σαν τα λόγια σου να δίνουν απαντήσεις στα ερωτήματα μου και στις αγωνίες μου!! Τι καλά που υπάρχει αυτός ο άλλος κόσμος των Bloggers και μπήκαν στη ζωή μου άνθρωποι άγνωστοι που δεν τους ξέρω μα τους νιώθω...Η ανάρτηση σου μου έμαθε πολλά, μου έδωσε δύναμη και με συγκίνησε πολύ η αφιέρωση στο τέλος!! Να είσαι καλά...κουράγιο κουράγιο,όλο το κουράγιο του κόσμου σου εύχομαι και πολύ δημιουργικότητα...αλλά αυτή την έχεις ήδη!! Δεν είναι φοβερό το πόσο δημιουργική είσαι μακριά από τα πρέπει της καθημερινότητας; Γι'αυτό θέλουν να κάνουν τα παιδιά μας ραγιάδες...(sorry για το 'πολιτικο' σχόλιο μα δεν άντεξα) Να'σαι καλά φιλιά στο χνουδωτό σκύλο...
Μου φαίνεται τόσο δύσκολο να ακούω για την ανεργία φαντάσου να έρθει κιόλας...! Όμως διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον όσα γράφεις και μου φαίνεται πως αυτή η ανεργία είναι κάτι καλό τελικά. Σε κάνει ενεργό, σε οδηγεί σε άλλα μονοπάτια που πριν δεν είχες το χρόνο να διαβείς... Με τόσα που έχω στο μυαλό μου και θα ήθελα να δημιουργήσω μου φαίνεται ότι η ανεργία θα μου πήγαινε γάντι... αν εξαιρέσεις τα παλιο ευρώ, αν βρω... θα είμαι πολύ ευτυχής. Σε ζάλισα, γράφω ανορθόδοξα, ζητώ συγνώμη και εύχομαι αυτή η ανεργία να είναι τόσο δημιουργική μέχρι το τέλος της! Φιλιά ikaxela
@ Ikaxela: Αν με ζάλισες;;; Καθόλου!!! Μην την φοβάσαι την ανεργία. Ακούγεται παράλογο το ξέρω γιατί το ζω αλλά πραγματικά σε ωθεί να βρεις άλλους τρόπους για να ζήσεις. Γίνεσαι όντως πιο δημιουργικός γιατί δεν βυθίζεσαι μέρα με τη μέρα στον βάλτο της δουλειάς. Μπορεί μετά από έντεκα ολόκληρα και συνεχόμενα χρόνια να έχασα την καθημερινότητά μου, τώρα όμως δημιουργώ τη δική μου ρουτίνα που να σου πω την αλήθεια είναι απείρως πιο δημιουργική και δεν έχω το αίσθημα πως βαριέμαι να σηκωθώ από το κρεββάτι για να πάω στο γραφείο!!! Και αυτό για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αν είναι να έρθει η ριμάδα η μέρα που θα χάσεις τη δουλειά σου (που πραγματικά δεν στο εύχομαι γιατί έτσι πως είναι τα πράγματα σήμερα...) θα δεις που θα μπορέσεις να την βρεις την άκρη. Κανείς μας δεν θα πάει χαμένος, πίστεψέ με, απλώς θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα θέλω μας και τις απαιτήσεις μας...
@ KaPa: Χαίρομαι πάρα πολύ που ό,τι διαβάζεις εδώ σου κάνει καλό! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο! :D Είμαστε εδώ κι ας μην γνωριζόμαστε για να εμπνέει ο ένας το άλλο και πίστεψέ με πως κι εσείς με έχετε βοηθήσει πολύ να σκάσω χαμόγελα μέρες που είμαι χάλια! Να είστε όλοι σας καλά Κατερίνα και Πανταζή!
Μόλις ανακάλυψα το blog σου και φυσικά έπεσα πάνω σε αυτό το post. Έχω ήδη απολυθεί μια φορά στην αρχή της κρίσης (2008) και για τον 1,5 μήνα που έμεινα εκτός, βίωσα ακριβώς αυτά που περιγάφεις. Άυτή τη στιγμή περιμένω (μάλλον) και τη 2η απόλυση εν μέσω κρίσης και πραγματικά πλέον δεν με φοβίζει γιατί όπως λες κι εσύ μπορεί να ελαφραίνει η τσέπη σου, αλλά ελαφραίνει κι η ψυχολογία σου γιατί γλυτώνεις από πολλά και πολλούς.
kisses
Εύχομαι να είσαι πάντα δυνατή και να αντιμετωπίζεις τις δύσκολες καταστάσεις με αισιοδοξία!Λένε πώς ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιό δυνατούς και πιστεψέ με είναι αλήθεια!Μακάρι να είναι η τελευταία δοκιμασία που περνάς!!!
Δημοσίευση σχολίου