Πέντε λόγοι που πρέπει να ακούσεις το Sex in a post noise era

• Υπάρχουν πολλοί λόγοι που αγαπώ αυτό το κομμάτι.
• Καταρχήν, είναι απλώς καταπληκτικό. Mαγικό.
  
• Δεύτερον, μου θυμίζει λίγο το Feud At Saint East's του Sketchie που μπορώ να ακούω στο repeat μέχρι να ματώσουν τα αυτιά μου. Άρα μπορώ να ακούω και το Sex in a post noise era με την ίδια μανία. Δεν έχουν την ίδια μελωδία. Όχι βέβαια, αλλά είναι αυτή η εναλλαγή από downtempo και ήρεμο σε upbeat και λυσσασμένο. Αυτό το ξέσπασμα προς το τέλος του κομματιού που το απογειώνει και σε στέλνει και σένα.
• Τρίτον, η διττή ιδιότητα του δημιουργού του: κομίστας και μουσικός. Που γράφει μουσική για τα κόμικ του και τα ποστάρει στο blog του (postnoise.com) για free download.
• Τέταρτον, γιατί επιτέλους κάποιοι τον πήραν χαμπάρι (έστω και με καθυστέρηση) και έβαλαν το Sex in a post noise era στη συλλογή του sonik που κυκλοφορεί αυτόν τον μήνα με το περιοδικό.
  
• Πέμπτον και τελευταίο, γιατί τυχαίνει να ξέρω από πρώτο χέρι ότι ο τύπος (Pan Pan) ούτε ψωνάρα είναι, ούτε κανένα τυχάρπαστο κωλοπαιδάκι. Και αυτό για μένα δίνει περισσότερη βαρύτητα στις μουσικές του.

• p.s. αυτό που βλέπεις επάνω είναι του pan pan. Δεν το έκλεψα. Υπάρχει στο mail μου. Μου το είχε στείλει ο ίδιος για μια συνέντευξη που είχαμε κάνει παλιότερα. 
• p.s. 2. Θα τα ξαναπούμε του χρόνου. Μέχρι τότε εύχομαι να έχεις μια τέλεια παραμονή πρωτοχρονιάς και ελπίζω ο νέος χρόνος να σου φέρει τα καλύτερα. Σε φιλώ! xx  ;)
  

Edward Sharpe and the Magnetic Zeros

• Tελικά ένα από χειρότερα πράγματα που μπορεί να πάθει κάποιος είναι να χάσει (έστω και προσωρινά) την ακοή του. Έχω ωτίτιδα. Γαμώτο. Έχω ωτίτιδα κι έχουν βουλώσει τα αυτιά μου. Και τα δύο. Ακούω λες κι έχω καλύψει τα αυτιά μου με ear muffs. Και το χειρότερο - χειρότερο από όλα είναι ότι βρήκα να το πάθω τώρα! Τώρα που ανακάλυψα τους Edward Sharpe & The Mangetic Zeros. Δεν ξέρω πώς. Δεν θυμάμαι ακριβώς που τους βρήκα. Είναι και αυτά τα κωλόχαπα, τα αντιισταμινικά, που εκτός του ότι μου φέρνουν υπνηλία, μου προκαλούν και μερική αμνησία. Ποιά είμαι; :p 
• Τέλως πάντων... Edward Sharpe & The Mangetic Zeros: η μπάντα του Alex Ebert (τραγουδιστή των Ima Robot) και αποτελείται από τους Jade Castrinos, Nico Aglietti, Christian Letts, Stewart Cole, Tay Strathairn, Aaron Older, Josh Collazo, Orpheo McCord και Nora Kirkpatrick. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους Up from Below κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, και μαλακία μου τώρα που το σκέφτομαι που δεν το συμπεριέλαβα στις λίστες μου... Να, για αυτό δεν θέλω να κάνω λίστες! Ο Edward Sharpe είναι ο φανταστικός φίλος του Alex Ebert, ο οποίος (Ebert), αφού χώρισε με την γκόμενά του και μπήκε στους Aνώνυμους Aλκοολικούς, απόφάσισε να δημιουργήσει τη συγκεκριμένη περσόνα. Σύμφωνα με τον Ebert, ο Sharpe ήρθε στη γη για να σώσει την ανθρωπότητα, αλλά τις περισσότερες φορές αντί να σώζει τους ανθρώπους αποσπάται η προσοχή του από τα γκομενάκια που κυκλοφορούν γύρω του, τα οποία και συνεχώς ερωτεύεται! Σωτήρας my ass! Δεν με νοιάζει μεταξύ μας αν ο τύπος θα σώσει την ανθρωπότητα, γιατί και να κάνει κάτι εγώ είμαι σίγουρη πως δεν θα τον ακούσω... 
• Tην τελευταία μία ώρα όμως ακούω (όσο μπορώ) τον δίσκο του. Άκου τον κι εσύ. Αν είσαι φαν της indie, folk, psychedel(α) pop/rock!
• Α, και για πρώτο κομμάτι άκου αυτό... 

sing songs along while riding your bike

• Λίγο πριν έρθει η άνοιξη, εκεί γύρω στον Μάρτιο, που μπορεί ακόμα να χιονίζει στα βόρεια ή και μέσα στην Αθήνα, με πιάνει το κατιτίς μου και αρχίζω και πετάω τα χειμωνιάτικα, βαριά και μονόχρωμα ρούχα από τη ντουλάπα και φοράω χρωματιστά κοντομάνικα κάτω από το παλτό μου. Βγαίνω στον ήλιο και λιάζομαι σαν σταφίδα. Ανοίγω λίγο παραπάνω το παράθυρο του αυτοκινήτου όπως πηγαίνω στη δουλειά και αφήνω τον -ακόμα- ψυχρό αέρα να μπει μέσα... 
• Και μέσα σε όλα αυτά αλλάζει εντελώς και η διάθεσή μου για το τί μουσική θα ακούσω... Κάτι τέτοιο, χωρίς όμως να είναι άνοιξη (ούτε κατά διάνοια) νιώθω τις τελευταίες μέρες. Σταμάτησα προς στιγμή να ακούω π.χ. Interpol και το έριξα στους Vetiver και στην Lisa Mitchell. Άφησα παραπέρα τον Sufjan Stevens και ακούω με μανία Temper Trap. Όσο πιο χαρούμενο, τόσο το καλύτερο. Κι αν έπρεπε να φτιάξω ένα playlist για αυτήν μου την περίεργη κατάσταση (χμμμ...) θα επέλεγα αυτά... 

1. Black Lips - Bad Kids
2. Fiest - Mushaboom
3. Lumiere Brother - Sleeping In Airports
4. Florence and the machine - You've Got The Love
5. Barry Louis Polisar-  All I Want Is You
6. God help the girl - I'm In Love With The City
7. Lisa Mitchell- Neopolitan Dreams
8. Girls - Laura
9. Marsheaux -Summer
10. Richard Hawley - Open Up Your Door
11. The Smiths - Please, Please, Please, Let Me Get What I Want
12. Vetiver - Everyday
13. The Temper Trap - Sweet Disposition
14. Devendra Banhart - Baby
15. Wilco - ELT
    

• Κι ελπίζω να κρατήσει πολύ. Η κατάσταση. Αυτή που ούτε όνομα δεν θέλω να της δώσω, να της βάλω ταμπέλα. Είναι αυτό που είναι και με κάνει να νιώθω χαρούμενη. Κι ας μην είναι άνοιξη. Κι ας φοράω ακόμα μακρυμάνικα, μονόχρωμα ρούχα κάτω από το παλτό μου και τα χέρια μου παγώνουν και η μύτη μου γίνεται κόκκινη από το κρύο. Και μέσα από το σκουφί μου ξεπροβάλλουν τα ακουστικά του iPod που παίζουν στο repeat το παραπάνω playlist...
  

Μούμπλε...

ή κάτι που μοιάζει με new year's resolution list

• Λέω να πατήσω τον όρκο μου και να στολίσω τελικά... Μου φαίνεται στραβό να έχουν στολίσει όλοι κι εγώ να έχω το σπίτι μου όπως είναι όλο το χρόνο. Ένα μπάχαλο, με όλη τη ντουλάπα πάνω σε κρεββάτια, καρέκλες, τραπέζια και σκαμπό. Οπότε θα το παίξω καλή νοικοκυρά, θα μαζέψω τον απόλυτο χαμό και θα στολίσω. Μπορεί να βάλω μόνο λαμπάκια στο μπαλκόνι. Όπως ένας τύπος απέναντι απο τη δουλειά. Σε μία μίζερη πολυκατοικία του 1800, σε ένα διαμέρισμα πάντα κλειστό, με στραβά πατζούρια και πεσμένα ρολά, αλλά τα λαμπάκια, λαμπάκια! Πάει αυτό...
• Σειρά θα πάρει η βελτίωση την συνταγής για cupcakes. Βρήκα άλλη μία χθες και λέω να την εφαρμόσω. Κι ελπίζω να βγουν καλύτερα από την προηγούμενη φορά. Κι αν πετύχουν, θα κάνω ποιοτική στροφή στην καριέρα μου, θα παρατήσω τα πάντα και θα φτιάχνω cupcakes. Παράλληλα, φυσικά θα ασχολούμαι με την κηπουρική και θα καλλιεργώ αλεξανδρινά και λεβάντες!
• Και επιτέλους θα πάρω και ποδήλατο... Μιας και το γυμναστήριο με μισεί θανάσιμα (and vice versa), θα αγοράσω ποδήλατο και θα πάρω σβάρνα τους δρόμους!
• Και θα βάψω και το σπίτι. Ή έστω το δωμάτιο και το γραφείο. Και δεν θα ξαναξοδέψω στο IKEA 200 ευρώ για μαλακίες. Ναι, καλά...
• Λίστες με τα καλύτερα album/κομμάτια/ταινίες δεν θα κάνω. Βαριέμαι. Άσε που είμαι ικανή να τις αλλάξω... Οπότε δεν υπάρχει λόγος. Έστειλα δύο στο περιοδικό για τα καλύτερα άλμπουμ του έτους και της δεκαετίας. Τις έφτιαξα και δεν τις ξαναδιάβασα, γιατί φοβόμουν πως θα τις άλλαζα... Αφού είμαι σίγουρη πως όταν πάρω το περιοδικό στα χέρια μου και διαβάσω τί έχω στείλει θα γελάω και φυσικά θα θέλω να τις αλλάξω!
• Μούμπλε... να δεις που θα αλλάξω κι αυτή τη λίστα στο τέλος...

christmas give me the blues

• Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. Τότε που κατέβαινα μαζί με την αδερφή μου και τα ξαδέρφια μου στην Αθήνα, στο μαγαζί του μπαμπά μου και των θείων μου και λέγαμε τα κάλαντα. Πηγαίναμε και στα διπλανά μαγαζιά. Κάποια από αυτά τώρα έχουν γίνει μπαρ! Για να καταλάβεις, εκεί που είναι τώρα η Αμπάριζα, κάποτε ήταν ένα κατάστημα με λαμπτήρες!
• Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν must. Θυμάμαι ιδιαίτερα ένα, πρέπει να ήμουν γύρω στα 12. Είχαμε μαζευτεί όλο το σοί και δεν είμαστε και μικρό. Απορώ ακόμα πως μας χώρεσε το σπίτι. Εξήγησέ μου εσύ πως χώρεσαν εννέα οικογένειες σε ένα σπίτι 120 τετραγωνικών. Κανονικά έπρεπε να έχουμε νοικιάσει το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας! Αυτά νομίζω πως είναι και τα πιο ωραία Χριστούγεννα που έχω περάσει. Τότε πίστευα ακόμα στον Άγιο Βασίλη κι ας ήξερα ότι δεν υπάρχει. Πίστευα ότι πάντα κάτι καλό συμβαίνει την Παραμονή των Χριστουγέννων. Και πάντα μα πάντα έκανα μια ευχή. Κι ας ξεχνούσα την επόμενη μέρα τι ευχή είχα κάνει κι αν είχε βγει. Άλλωστε μεταξύ μας, τα δώρα με ενδιέφεραν περισσότερο, όπως και κάθε παιδί. Βαθιά μέσα μου ακόμα το πιστεύω, ότι κάτι καλό θα συμβεί την Παραμονή των Χριστουγέννων.
• Αλλά για να λέμε και την αλήθεια τα τελευταία δέκα - δεκαπέντε Χριστούγεννα ήταν λίγο μάπα, για διάφορους λόγους... Άσε που πλέον δεν καταλαβαίνω ότι έρχονται τα Χριστούγεννα. Δεν είναι τραγικό να περιμένεις από τις διαφημίσεις να στο θυμήσουν; Όταν έπιασα δουλειά, το πρώτο δώρο Χριστουγέννων που πήρα, το ξόδεψα όλο σε δώρα. Για άλλους, για όλους! Νομίζω (ελπίζω) η Ο. έχει ακόμα τον τεράστιο σκύλο που της είχα πάρει. Τώρα μάλλον δεν έχω διάθεση να βγω για ψώνια. Όλα μου φαίνονται εντελώς τυπικά. Είναι γιορτές πρέπει να πάρω δώρα. Και δεν είμαι καθόλου καλή σε αυτό. Συνήθως παίρνω μαλακίες που μετά τις μετανοιώνω.
• Φέτος δεν βρίσκω και λόγο να στολίσω δέντρο. Βαριέμαι. Και περισσότερο από όλα βαριέμαι το ξεστόλισμα. Τα δώρα μπορώ να τα βάλω και πάνω στην τραπεζαρία. Έχω κι έναν σκύλο μην το ξεχνάς. Τα στολισμένα με κορδέλες πακέτα κινδυνεύουν ανά πάσα ώρα και στιγμή να βρεθούν κομματιασμένα στα δόντια της μικρής, χνουδωτής χιονόμπαλας! Θυμάμαι και τα πρώτα Χριστούγεννα που έκανα στο δικό μου σπίτι. Ήταν τόση μεγάλη η χαρά μου που στόλισα το δικό μου δέντρο, με τα δικά μου στολίδια, που ξέχασα να μαγειρέψω για το βράδυ που θα έρχονται φίλοι στο σπίτι... Στο πατρικό μου η παράδοση για πολλά χρόνια όριζε το δέντρο να το στολίζω εγώ με τον μπαμπά μου. Τώρα σταμάτησαν και οι δικοί μου να στολίζουν...
• Τα Χριστούγεννα τα τελευταία χρόνια μου φέρνουν μια μικρή δόση κατάθλιψης... ή μήπως απλής θλίψης; Δεν ξέρω.
• Έχουν μείνει ακριβώς 24 μέρες πριν έρθουν, 23 πριν μπουν οι καλικάτζαροι. 22 μέχρι να πάρω άδεια... Και 21 μέχρι να φαγωθεί όλος ο μισθός και όλο το δώρο. Ε, είναι να μην σε πιάνει κατάθλιψη; Κι ας μου εξηγήσει επιτέλους κάποιος γιατί όσο είσαι πιτσιρίκι τα Χριστούγεννα τα λατρεύεις και όσο μεγαλώνεις δείχνεις μια μεγαλύτερη προτίμηση στο Πάσχα;