- Αν ζούσαμε σε μια άλλη εποχή, ίσως στα 32 να είχα τρία παιδιά, σπίτι με κήπο και άσπρο φράχτη, δύο μεγαλόσωμα σκυλιά και έναν σύζυγο τύπου Mad Men. Επειδή όμως δεν ζούμε, έχω απλώς ένα μικρόσωμο σκύλο, που ακούει και στο nickname "Μπιφτέκι", ένα σπίτι φτιαγμένο όπως θέλω εγώ, μια μεγάλη δισκοθήκη, αμέτρητα αποκόμματα από εισιτήρια συναυλιών και πολλούς φίλους που είναι στην ίδια φάση με μένα. Όπερ: νομίζω πως μας νοιάζει περισσότερο η μουσική και η κοινωνική μας ζωή παρά η οικογενειακή μας κατάσταση.
- Και τί εννοώ. Εγώ τουλάχιστον ζω σαν 18χρονη (edit: με όσες μαλακιες μπορεί να κάνει ένα 18χρονο) με εισόδημα 32χρονης. Με νοιάζει περισσότερο σε ποια συναυλία θα πάω το Σαββατοκύριακο, πότε θα δω τους φίλους μου και ποιες είναι οι νέες κυκλοφορίες του μήνα, από το πότε θα γίνω μάνα ή ποιος μόδιστρος (sic) θα μου ράψει το νυφικό. Βάλτα στη ζυγαριά αυτά τα δύο και θα δεις ότι το πρώτο είναι πιο "βαρύ". Ίσως γιατί κανένας από τους φίλους μου δεν έχει παντρευτεί και κάνει παιδιά. Και πάνω-κάτω είμαστε όλοι στην ίδια ηλίκια. Νομίζω πως την φρίκη του γάμου την έφαγα νωρίς, στα 26-27. Μετά μου πέρασε. Σαν παιδική αρρώστια, χωρίς ευτυχώς να αφήσει κανένα κουσούρι.
- Όσο για τις σχέσεις, τις βλέπω πλέον περισσότερο σαν κάτι που θα έρθει, παρά κάτι τύπου "σώνει και ντε". Και αυτό είναι πιο απελευθερωτικό από ό,τι το sky diving. Στο μυαλό μου κυριαρχεί περισσότερο η ιδέα του πότε θα φύγω για Πάτρα για να δω τον A. ή για Θεσσαλονίκη για να δω τη Δ. ή να πάω να μείνω τρεις-τέσσερις μέρες στο σπίτι της G., από το "τι έπαθαν οι άντρες εκεί έξω". Φαντάζομαι ότι πάθαμε κι εμείς οι γυναίκες. Φρικάραμε από τα "πρέπει". Μπορεί και να μην βγάζει κανένα νόημα αυτό το ποστ, απλώς καθόμουν και τα σκεφτόμουν όλα αυτά βλέποντας την profile pic ενός πολύ καλού μου φίλου στο fb, που είναι στην ηλικία μου και κάνει skate. Και νομίζω πως για αυτό τον αγαπώ περισσότερο. Που είναι στην ηλικία μου και δεν έχει σταματήσει να κάνει αυτά που έκανε και πιο παλιά. Γιατί κι εγώ δεν θέλω να σταματήσω να κάνω αυτά που έκανα και πιο παλιά. Κι ας φαίνεται σε κάποιους παρωχημένο. Μου αρέσει που είμαστε έτσι κι ελπίζω να μείνουμε έτσι για πολλά χρόνια.
- Το Reworks τελείωσε και άφησε πίσω του ένα χαμό από πατημένα πλαστικά ποτήρια μπύρας και λάσπης. Τι βροχή ήταν αυτή τρεις μέρες! Άκουσες όμως να ακυρώνεται τίποτα; Όχι. Όλα έγιναν κανονικά. Με μικρές (ενοχλητικές η αλήθεια) καθυστερήσεις και μερικές ακυρώσεις, που δεν είχαν όμως καμία σχέση με τον σκατόκαιρο στην πόλη. Την έχουν δει μάλλον λίγο Άγγλοι οι Θεσσαλονικείς και δεν τους ενοχλεί αν μισή ώρα πριν την έναρξη του φεστιβάλ βρέχει. Σταματάει η βροχή, βάζουν γαλότσες, παίρνουν τις σκούπες τους και καθαρίζουν την Βίλκα για να ξεκινήσει το soundcheck και να αρχίσει το φεστιβάλ! Μπράβο τους!
- Τι μου άρεσε στο Reworks: α) ο χώρος. Η Βίλκα είναι κάτι σαν την Τεχνόπολη της Αθήνας για όποιον δεν το ξέρει που κάποτε φιλοξενούσε μπουζουκομάγαζα. Πολύ όμορφος χώρος και μαζεμένος. β) Είδα μερικές από τις πιο ωραίες συναυλίες που έχω δει - όπως π.χ. των Stereo MCs - και αυτό όχι γιατί οι MCs τα έσπασαν κανονικά πάνω στην σκηνή, αλλά επειδή το κοινό συμμετείχε και χόρευε σαν ηλεκτρισμένο. Συμμετέχει σε αυτό που βλέπει και αν το γουστάρει κιόλας το χειροκροτεί και με το παραπάνω. γ) Οκ το εισιτήριο ήταν λίγο τσουχτερό για τις δύο μέρες (έβγαινε ένα μπουγιουρντί της τάξης των 60 ευρώ) αλλά αν είσαι φαν των djιδων άξιζε τα λεφτά του. Είχε και δύο προβολές που ποτέ δεν κατάφερα τελικά να δω, γιατί λόγω βροχής πήγε όλο το πρόγραμμα πίσω και μεταξύ μας προτίμησα να δω Cayetano στο Atrium παρά να κλειστώ στο gallery για τις προβολές. Άντε και του χρόνου παιδιά!
- Τι μου άρεσε στη Θεσσαλονίκη: που πιάνεις συζήτηση με όποιον βρεθεί δίπλα σου. Φαντάσου ότι γνώρισα τόσο κόσμο τρεις μέρες που ήμουν πάνω, παρά το γεγονός ότι συνήθως έχω την φάτσα του ανθρωποδιώκτη όταν είμαι κάπου μόνη μου. Η Δώρα είναι γαμώ τα παιδιά και έκανε και την προσωπική μου ξεναγό την Κυριακή που είχα άπειρες ώρες κωλοβαρέματος μέχρι το βράδυ που έφευγε το αεροπλάνο για Αθήνα. Την Εύα την είχα ψιλοπαρεξηγήσει στην αρχή, αλλά φάνηκε πολύ ντόμπρο παιδί τελικά, ενώ με τον Γιάννη βγήκαμε και γνωστοί!!! Το λιμάνι της πόλης το λατρεύω και τα στενά της Συγγρού και της Βαλαωρίτου. Τον "Θερμαϊκό" που δύο μέρες τίμησα και με το παραπάνω (τέλειο καφέ) έμαθα ότι θα τον κλείσουν. Ο "Έλβις" που ήθελα να πάω έχει ήδη κλείσει...
- Μετράω ήδη μέρες για να ξανανέβω. Κι αυτή τη φορά θα έχω και πολύ περισσότερα πράγματα να κάνω και να δω και δεν θα είμαι και μόνη μου...
- EDIT: εκ των υστέρων και μιλώντας με κάποιους που έζησαν από μέσα την όλη φάση του Reworks, έμαθα ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο φάνηκαν σε μας που ήμασταν στην απ'έξω. Η βροχή όντως οδήγησε σε καθυστερήσεις εις βάρος περισσότερο των ελληνικών ονομάτων, τα οποία ούτε soundcheck δεν κατάφεραν να κάνουν, ενώ υπήρχαν θέματα και με πληρωμές, που ποτέ δεν δόθηκαν χάριν της νοοτροπίας που επικρατεί παντού στην Ελλάδα του τύπου "σου δίνω το ελεύθερο να παίξεις και να σε γνωρίσει ο κόσμος, δεν φαντάζομαι να θες να πληρωθείς κιόλας". Αν ισχύει όντως κάτι τέτοιο, τότε είμαστε εντελώς για τα μπάζα...
- Έχω ένα θεματάκι τελικά όταν φεύγω για κάπου μόνη μου. Ένω το γουστάρω πάρα πολύ, ειδικά τη φάση του ταξιδιού (με όποιο μέσο), τελικά φτάνοντας στον προορισμό μου πάντα κάτι με χαλάει. Μάλλον ότι ενώ μου αρέσει η ιδέα του να βρεθώ μακριά απο όλους, να κάνω βόλτες και να πηγαίνω για καφέ μόνη μου, θεωρώ εντελώς decadence να πηγαίνω για φαγητό μόνη μου. Άλλο ο καφές. Όταν βλέπω ανθρώπους που τρώνε μόνοι τους μελαγχολώ... Για να καταλάβεις, για να μην μπω στην διαδιακασία και μελαγχολήσω με τον ίδιο μου τον εαυτό που τρώει μόνος του, έκανα ντου στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και πήρα κρακιεράκια και σοκολάτες. Δεν ξέρω πόσο θα με κρατήσουν, αλλά είναι φαϊ. Και δεν τον τρώω μόνη μου. Δηλαδή το τρώω, αλλά δεν με βλέπει κανείς που είμαι μόνη μου.
- Τη Θεσσαλονίκη νομίζω πως την αγαπώ. Μου κάνει σαν πόλη. Με κάνει να αισθάνομαι καλά. Όπως και η Σαμοθράκη, αλλά στη Σαμοθράκη δεν θα πήγαινα να ζήσω. Στην Θεσσαλονίκη θα έμενα άνετα. Αν ακούσει κανείς τίποτα για καμιά δουλειά εδώ ας το πει. Θα πουλήσω και το αυτοκίνητο και θα πάρω μια Vespa. Έχεις δει τι γίνεται εδώ από κίνηση; Της πόρνης! Vespa και πάλι Vespa. Kι ας βρέχει συνέχεια. Κι ας έχει και υγρασία που κάνει το μαλλί μου φριζέ αλά 80΄s. Είναι όμορφη πόλη, μαζεμένη, με ωραία μαγαζάκια. Κι έχει και φεστιβάλ. Αμέ! Το Reworks που ξεκινάει σήμερα και τελειώνει αύριο. Κι έχει και εκθέσεις και έχει και Μπιενάλε και έχει και προβολές! Αμέ, αμέ!
- Για το Reworks θα σου τα πω όλα αύριο, μπορεί και την Κυριακή. Τώρα πρέπει να φύγω από αυτό το κατά τα άλλα συμπαθές δωμάτιο και να κοινωνικοποιηθώ λίγο. Μου έχουν τάξει και σούπερ περιποίηση. Άντε να δω! Σμουτς.
- Και καλά, γιατί είναι ήδη μέσα (σχεδόν) Σεπτέμβρη κι εγώ αδυνατώ να μαζέψω τα μυαλά μου. Δεν μπορώ να κάνω ούτε έναν υποτυπώδη προγραμματισμό του τί κείμενα έχω να γράψω και πότε πρέπει να παραδώσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάθομαι στον καναπέ και να κοιτάω αυτήν την ευλογημένη βροχή που πέφτει από χθες το απόγευμα, να κοιτάω σαν χάνος την οθόνη του υπολογιστή και τις 5 λέξεις που έχω κατορθώσει (με πολύ κόπο) να γράψω και να ακούω τα acoustic sessions των Rural Alberta Advantage και The Traditionist που έχω κατεβάσει από το Daytrotter.com.
- Κάτι είναι κι αυτό, αν υπολογίσεις ότι μέσα στην ραθυμία μου (καλοκαιρινό κουσούρι που επιμένει να μένει μαζί μου από τις αρχές Αυγούστου) μπαίνω στη διαδικασία να δω τι παίζει γενικώς... Το Daytrotter το βρήκα σε κάποια άσχετη φάση κι από τότε έγινε σταθερό bookmark. Δεν έχει να σου δώσει κάτι καινούργιο, δεν υποστηρίζει ότι σου παρέχει άμεσα κάτι που δεν ήξερες ότι υπήρχε. Δεν φωνάζει πως "πρώτοι εμείς παρουσιάζουμε τα ολοκαίνουργια κομμάτια του τάδε ή του δείνα". Σου δίνει όμως τη δυνατότητα να ακούσεις και να κατεβάσεις (legally that is) τις διασκευές, τα acoustic versions, που κάποιοι καλλιτέχνες ή συγκροτήματα κάνουν στα ίδια τους τα κομμάτια στα στούντιο του Daytrotter. Έχεις ακούσει Junior Boys unplugged; Χάνεις! Εγώ τώρα ακούω τον Joey Barro, x-The Antiques, νυν The Traditionist, που κυκλοφόρησε μέσα στο 09 το Season to Season. Μπες και κατέβασέ τα τρία κομμάτια που έχει ηχογραφήσει ειδικά για το Daytrotter και θα με θυμηθείς. Είναι το καλύτερο soundtrack για κάτι τέτοιες μέρες, με βροχή, που δεν θες να αφήσεις με τίποτα τον καναπέ σου, δεν θες να βγεις άλλο έξω για ποτά, θες να περάσεις όλη την ημέρα κοιτάζοντας το ταβάνι, με μια μεγάλη κούπα αχνιστό καφέ και τσιγάρα... Να λιώσεις... Και να σκέφτεσαι...
- http://www.myspace.com/thetraditionist
- http://www.daytrotter.com/dt/the-traditionist-conclusions-are-just-hallucinations-concert/20030737-3738168.html
