Are you being lazy? Yes, I am!

Το Σαββατοκύριακο 28 και 29 Απριλίου ξεκινά στην Πλάκα ένα νέο event για δημιουργούς. Η ομάδα Lazy (Constantin Vaz, Andromaca Pap, Matalou at Home και Dr. Orange), δημιούργησαν στην πιο όμορφη περιοχή της Αθήνας, στην γωνία Ερεχθέως 6 και Κυρρήστου 17, έναν χώρο αποκλειστικά για δημιουργούς χειροποίητων. Στόχος της ομάδας είναι το Lazy Market (που θα λειτουργεί στον χώρο που κάποτε υπήρχε το Lazy Dayz), η δημιουργία μιας αγοράς, με χειροποίητα προϊόντα από καλλιτέχνες, παραγωγούς και δημιουργούς, που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, με επίκεντρο την ποιότητα, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Ο χώρος αυτός θα δίνει τη δυνατότητα στους συμμετέχοντες να εκθέσουν τη δουλειά τους και σε όλους εσάς την ευκαιρία να τη γνωρίσετε από κοντά και να αποκτήσετε τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια της. 

Αυτό το Σαββατοκύριακο το Lazy Market ξεκινά μέ ενα διήμερο πάρτυ, πολλούς καλεσμένους, εκπλήξεις και φυσικά πολλά ωραία πράγματα να δείτε και να αγοράσετε! 

Το Stripes 'n' Buttons θα είναι εκεί στο πρώτο του official bazaar μαζί με το Which Cat? από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 9 το βράδυ και τις δύο μέρες!

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε τη σελίδα του Lazy Market στο facebook. 

Σας περιμένουμε όλους! :)  

Catastroika (το δελτίο τύπου)

Στις 26 Απριλίου 2012 στις 20:00 (ξανα)κλείνουμε την τηλεόραση, για μια εναλλακτική ματιά στην ενημέρωση. Οι δημιουργοί του Debtocracy, του ντοκιμαντέρ που είδαν εκατομμύρια θεατές στο Ίντερνετ και μεταδόθηκε σε τηλεοπτικά δίκτυα από την Ιαπωνία μέχρι τη Λατινική Αμερική, παρουσιάζουν τη νέα τους παραγωγή, με τίτλο CATASTROIKA, στην ιστοσελίδα www.catastroika.com

Η CATASTROIKA αναζητά τις συνέπειες της επικείμενης εκποίησης του ελληνικού δημόσιου πλούτου. Εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης από την Καλιφόρνια, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, τη Μόσχα και τη Ρώμη, επιχειρούν να προβλέψουν τι θα συμβεί από την εφαρμογή αυτού του μοντέλου σε μια χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης.

Ο Σλαβόι Ζίζεκ, η Ναόμι Κλάιν, ο Λούις Σεπούλβεδα, ο Κεν Λόουτς και ο Γκρεγκ Πάλαστ μιλούν για την πολιτική του μνημονίου, την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και την επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας στην Ευρώπη μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Ακαδημαϊκοί όπως ο Ντάνι Ρόντρικ, ο Άλεξ Καλίνικος, ο Μπεν Φάιν, ο Κώστας Δουζίνας, ο Ντιν Μπέικερ, ο Γιώργος Κατρούγκαλος και ο Σπύρος Μαρκέτος περιγράφουν άγνωστες πτυχές των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 

Όπως και στο Debtocracy, βασικός παραγωγός της CATASTROIKA είναι οι θεατές που συνεισφέρουν οικονομικά αλλά και με ιδέες στη δημιουργία της. Το ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο δωρεάν, χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης. Αρχεία υψηλής ανάλυσης θα διατίθενται για δωρεάν προβολές σε τηλεοπτικούς σταθμούς, κινηματογράφους αλλά και εκδηλώσεις.

Το σενάριο και τη σκηνοθεσία της CATASTROIKA υπογράφουν οι δημοσιογράφοι Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, ενώ την επιστημονική επιμέλεια έχει ο Λεωνίδας Βατικιώτης. Τη μουσική επένδυση του ντοκιμαντέρ προσφέρει το συγκρότημα Active Member και ο Ερμής Γεωργιάδης, ενώ το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου. Την παραγωγή ανέλαβε η εταιρεία Infowar Productions και ο Θάνος Τσάντας.
  
Διάβασε τη συνέντευξη του Αρη Χατζηστεφάνου για το Debtocracy εδώ

Από την Ολλανδία με αγάπη

Η ιστορία ξεκινάει τρία χρόνια πριν, όταν βρέθηκα για δουλειά στο Παρίσι, για δύο εβδομάδες... Σίγουρα δύο από τις καλύτερες εβδομάδες της επαγγελματικής μου ζωής... Στο διάστημα που ήμουν εκεί συγκατοικούσα με μια γραφίστρια, που δουλεύει στην αντίστοιχη με εμένα έκδοση της Ολλανδίας, πιο μικρή από μένα, σαφώς πιο μαζεμένη από μένα (όντας βορειοευρωπαία), με απίστευτη όρεξη να εξερευνήσει όλο το Παρίσι στις 3 ώρες που είχαμε ελέυθερες κάθε μέρα... Μου έβγαλε το λάδι...

Από τότε, κρατήσαμε επαφή μέσω mail και blog, όπου η μία παινεύει την άλλη για τα κατορθώματά της. Η Eefje που λες, είναι ένας εξαιρετικά καλλιτεχνικός άνθρωπος. Δεν έχει αφήσει craft για craft τα τελευταία δύο χρόνια. Ξεκίνησε με σχέδιο και πέρασε χωρίς φόβο και πάθος στην ραπτική και το βελονάκι (εγώ ακόμα το προσπαθώ το τελευταίο).

 

To An abundance of Katherines του John Green στην αγγλική και ολλανδική εκδοσή του και ο σελιδοδείκτης που δημιούργησε η Eefje... 

Το τελευταίο της εγχείρημα το βρήκα εξαιρετικό! Ονομάζεται "I found a bookmark" και ιδέα είναι απλή. Είσαι μέλος μιας δανειστικής βιβλιοθήκης (προφανώς το εξωτερικό που ιδέα είναι απίστευτα διαδεδομένη), παίρνεις ένα βιβλίο σπίτι σου να διαβάσεις. Όταν το τελειώσεις, παίρνεις μια λευκή κάρτα ή ένα κομμάτι λευκό χαρτόνι σε διαστάσεις σελιδοδείκτη, και σκετσάρεις, ζωγραφίζεις κλπ κάτι, κάτι που σου ενέπνευσε το βιβλίο που διάβασες. Πριν παραδόσεις το βιβλίο πίσω στην βιβλιοθήκη, παραχώνεις τον σελιδοδείκτη σου στις σελίδες του βιβλίου, αφού το φωτογραφίσεις ή σκανάρεις και το ανεβάζεις στο site I found a bookmark. 

Άραγε οι βιβιλιοθηκάριοι θα αφήσουν μέσα τους σελιδοδείκτες για να τους δει ο επόμενος που θα δανειστεί το βιβλίο; Οι άνθρωποι που θα τον βρουν θα θέλουν να τον κρατήσουν, θα τον πετάξουν ή θα τον αφήσουν μέσα για τον επόμενο αναγνώστη; Θα τους εξάψει την περιέργια να μπουν στο site και να δουν τι ακριβώς γίνεται ή το project θα ξεχαστεί πριν ακόμα ξεκινήσει; Θα καταφέρει το I found a bookmark να γίνει ένα παγκόσμιο project ή θα πατώσει;

Μπορεί στην Ελλάδα οι δανειστικές βιβλιοθήκες να μην είναι διαδεδομένες, αν και σε πολλές από αυτές γίνεται καταπλητική δουλειά από ορισμένους από τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί, όμως είναι ευκαιρία, τώρα και με την κρίση, αν δεν μπορούμε να αγοράσουμε ένα βιβλίο να το δανειστούμε από την βιβλιοθήκη του δήμου μας... Ίσως η ιδέα της Eefje, να καταφέρει να αναβιώσει την έννοια και τη σημασία του δανεισμού ενός βιβλίου...

 

Άλλα νέα;

Καιρό έχω να γράψω. Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει τόσο πολύ και δεν μπορώ να πιστέψω πως έφτασαν τόσο γρήγορα και τα Χριστούγεννα. Από το πολύ ράψιμο ξέχασα αυτό εδώ το blog, όχι πως δεν το παρακολουθώ, απλώς δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ μαζί του...

Στα νέα της μέρας, ένα σκυλάκι αδέσποτο βρήκε σπίτι, αφού φιλοξενήθηκε για λίγο στο δικό μας σπίτι. Ενα μωρό, ούτε ενός έτους, μαύρο κοκεράκι, μας πήρε από πίσω στην βόλτα μας με τη Νίλα και ούτε λίγο, ούτε πολύ, και κυρίως επειδή εγώ είναι να μην πετύχω αδέσποτο στο δρόμο, βρήκε καινούργια οικογένεια. Αφού η παλιά του το παράτησε ή της έφυγε... Όμως ούτε στοιχεία είχε πάνω του, ούτε τίποτα. Έτσι η καινούργια του μαμά, η κτηνίατρος της δική μας σκυλίτσας, το πήρε με χαρά και το πρόσθεσε στη δική της οικογένεια. Τέλος καλό θέλω να πιστεύω...

Ο κούκλος ξαπλάρει στο χαλί της κουζίνας...

Σε ακόμα περισσότερα νέα της μέρας, ή για την ακρίβεια της χθεσινής βραδιάς, γίναμε μάρτυρες απίστευτου γιουχαρίσματος ενός ακόμα πολιτικού προσώπου. Εκεί που είχαμε πάει να δούμε στο Ίδρυμα Ευγενίδου την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ του Πιέρ Υβ Κουστώ (γιού του Ζακ Υβ Κουστώ) για την διάσωση της Μεσογείου (ναι, όταν είσαι άνεργη βρίσκεις χρόνο ακόμα και για τη διάσωση της θαλάσσιας χελώνας που λέει ο λόγος), ανεβαίνει στο πόντιουμ να μιλήσει η Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Δικαίου, Επιστήμης και Τεχνολογίας, Διονυσία-Θεοδώρα Αυγερινοπούλου, άρχισε να πέφτει το απίστευτο κράξιμο από τον κόσμο που βρέθηκε για να παρακολουθήσει την προβολή. Η κυρία είναι μέλος της Ομάδας Δράσης «Ωκεανοί» που έχει δημιουργήσει ο γιός του Κουστώ και με το που άνοιξε το μικρόφωνο άρχισε και ο πανικός. Αν με ρωτήσεις δεν ήταν αδικαιολόγητος. Η συμπεριφορά της απέναντι στον κόσμο ήταν απαράδεκτη κι όταν κάποιος της φώναξε πως "εδώ ο κόσμος πεινάει", εκείνη με ένα μιδίασμα απάντησε, "να περάσετε έξω και να σταματήσετε να φωνάζετε"... 

Ελπίζω η κυρία να μην θεωρεί πως το χειροκρότημα που ακολούθησε και συνόδεψε ολόκληρη την ομιλία της πως ήταν για να την επευφημίσουν, αλλά να κατάλαβε πως ήταν ο τρόπος του κοινού να την διακόψουν...

Για όποιον ενδιαφέρεται πάντως, το ντοκιμαντέρ τιτλοφορείται "Τα μυστικά της Μεσογείου" και δημιουργήθηκε από τον Πιέρ-Υβ Κουστώ σε συνεργασία με τον υδροβιολόγο Enric Sala για το κανάλι National Geopraphic, εκατό χρόνια από τη γέννηση του θρυλικού θαλάσσιου εξερευνητή Ζακ-Υβ Κουστώ.

Και εις άλλα με υγεία και Καλά μας Χριστούγεννα...

δύο μήνες μετά

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μετράνε τις μέρες και τις ώρες, αλλά τυχαίνει (αλήθεια) κάθε φορά που λέω να γράψω κάτι εδώ, να έχει περάσει ακόμα ένας μήνας από την απόλυση.

Η χαρτούρα μόλις τελείωσε σε ταμεία, ιατροφαρμακευτικούς οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες και έχω πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα στο ράψιμο. Μην το γελάς, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο αποτοξίνωσης... Ράβω σαν να μην υπάρχει αύριο. Το σπίτι μας είναι γεμάτο χνούδια από υφάσματα, ρετάλια και κλωστές. Το σκυλί τρέχει και από το μουσούδι της κρέμονται κλωστές κι εγώ τρέχω από πίσω να τις μαζέψω.

Συχνά (όχι τόσο όσο θα ήθελα) το σπίτι μυρίζει φαγητό σπιτίσιο και τα τηγάνια τα πρωινά του Σαββάτου παίρνουν φωτιά, καθώς φιλοξενούν πάνω τους χυλούς από pancakes.

Στους δύο μήνες που έχουν περάσει, δεν έχω σκεφτεί ούτε μία στιγμή πως θα ήταν να ξαναγύριζα πίσω. Ναι, το έχω ξαναπεί πως αγχώνομαι με τα χρήματα, αλλά είναι κάτι που έρχεται και φεύγει... Έρχεται όταν σκάνε λογαριασμοί και φεύγουν όταν τους πληρώνω (όσο μπορώ ακόμα)...

Στα καλά της υπόθεσης είναι πως επανέκτησα τη δημιουργηκότητά μου η οποία μάλλον τόσο καιρό κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Τώρα βγαίνει στην επιφάνεια και κάνει καθημερινό πάρτυ. Η αισιοδοξία μου παρά τη μαυρίλα επιμένει να μου κάνει παρέα και η καλή διάθεση καλά κρατεί ακόμα.

Παράλληλα, μπορώ καθημερινά να διαβάζω και να "γνωρίζω" καινούργιους ανθρώπους μέσα από ενδιαφέροντα blog που και εκείνοι επιμένουν να ζουν τα "αμερικάνικα" όνειρά τους μέσα στην κακομοιριά αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας. Αυτό να δεις πόσο το χαίρομαι! Πάντα πίστευα, κι ελπίζω ποτέ να μην σταματήσω, πως όταν πιάνεις πάτο, το επόμενο βήμα είναι μια γερή κλωτσιά στον πυθμένα για να αρχίσεις να ξανανεβαίνεις στην επιφάνεια. Κι όσο κι αν ακόμα υπάρχουν βαρίδια δεμένα στα πόδια μας που μας βουλιάζουν μέρα με την ημλερα, όλοι με κάποιον τρόπο, θα βρούμε την άκρη, να ελευθερωθούμε από τα "δεσμά" και να φτάσουμε αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια...

(αφιερωμένο σε δύο ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα και μόνο διαδικτυακά που ζουν τον βούρκο της καθημερινότητας, αλλά φροντίζουν να καλοπερνούν με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους και τα εκατομμύρια καλά που η κοινή τους ζωή τους προσφέρει και μας κάνουν κι εμάς να αισθανόμαστε πως δεν είμαστε τα μοναδικά ούφο αυτής της χώρας που διατηρούν ακόμα κάποια ψήγματα αισιοδοξίας)

Ένα μήνα μετά...

και η ζωή συνεχίζεται... Μέσα σε αυτόν τον μήνα κατάφερα με τεράστια επιτυχία να κανονίσω τα της ανεργίας μου και το κυριότερο, να επανακτήσω την ηρεμία μου και να γίνω κανονικός άνθρωπος και πάλι. Ένας κανονικός άνθρωπος που σε λίγους μήνες δεν θα έχει λεφτά, αλλά δεν γαμιέται; Και να είχα, θα έπρεπε να τα δώσω...

Αν το σκεφτείς λίγο χιουμοριστικά το θέμα, γιατί πολύ μαυρίλα έχει πέσει, η ανεργία σε επαναφέρει σε μια κατάσταση που είχες από καιρό ξεχάσει πως είναι... Απολαμβάνεις περισσότερο το σπίτι σου, βρίσκεις πιο διασκεδαστικούς τρόπους να ξεφύγεις από την καθημερινότητά σου, πας στην λαϊκή γιατί μπορείς (!), χαζεύεις τις μουστάρδες στο σουπερμάρκετ με τις ώρες γιατί δεν έχεις και τίποτε άλλο να κάνεις και το κυριότερο, είσαι σε κατάσταση ζεν.

Στο μεταξύ, έχεις αποφασίσει πως θα κάνεις προσπαθήσεις να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα, που ξέρεις ότι δεν θα σου αποδώσει στην αρχή τουλάχιστον πολλά, αλλά άμα δεν το προσπαθήσεις δεν θα μάθεις ποτέ! Παράλληλα βρίσκεις τρόπους να φάς με τρόπο την αποζημίωση, πριν στην φάει η εφορία και κανονίζεις ταξίδια για του χρόνου, γιατί μπορείς ρε, και ούτε άδειες έχεις να ζητήσεις ούτε τίποτα από κανέναν!

Μου δίνω ένα δίμηνο ακόμα μέχρι να αρχίσω να φρικάρω που ο μισθός δεν μπαίνει κάθε μήνα πλέον και που τα έτοιμα έχουν αρχίσει να πιάνουν πάτο, αλλά στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ένα πράγμα: η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας μακριά από κάθε μαλάκα και κάθε γραφείο που με έκανε να αποκτήσω υπερμετροπία στα 25, ψυχοσωματικά στα 30 και ψυχολογικά στα 34. Ουστ!

Πως να ξεκινήσεις τον μήνα σου...

...
καλό μήνα...
αν έτυχε να περάσεις χθες από την Κηφισίας στην άνοδο κατά τις 3 το μεσημέρι και σιχτίριζες που είχε κίνηση εκεί στο Ψυχικό, φταίω, το παραδέχομαι... Αλλά τι να σε κάνω μάνα μου που έμεινε το ριμάδι από μπαταρία...
Θερμά ευχαριστώ στον μοναδικό φορτηγατζή που βγήκε από το φορτηγό του να με βοηθήσει να το πάω στη δεξιά λωρίδα, χίλιες κατάρες και μούτζες στον τύπο με το μηχανάκι που φώναξε "βενζίνη θέλει" (γελοίε) και άλλα τόσα ευχαριστώ στον αστυνόμο που έσκασε επειδή προφανέστατα είχα προξενήσει κυκλοφοριακό χάος και με βοήθησε να το πάω μέχρι τον παράδρομο, χωρίς παρακαλώ πολύ να μου κόψει κλήση επειδή παρακωλούσα την κυκλοφορία...
Πριν από το συγκεκριμένο συμβάν είχαμε ακόμα τέσσερις απολύσεις και μια αβεβαιότητα να πλανιέται πηχτή σαν την βλακεία που μας δέρνει...
Τι καλά...
καλό μήνα...