Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μετράνε τις μέρες και τις ώρες, αλλά τυχαίνει (αλήθεια) κάθε φορά που λέω να γράψω κάτι εδώ, να έχει περάσει ακόμα ένας μήνας από την απόλυση.
Η χαρτούρα μόλις τελείωσε σε ταμεία, ιατροφαρμακευτικούς οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες και έχω πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα στο ράψιμο. Μην το γελάς, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο αποτοξίνωσης... Ράβω σαν να μην υπάρχει αύριο. Το σπίτι μας είναι γεμάτο χνούδια από υφάσματα, ρετάλια και κλωστές. Το σκυλί τρέχει και από το μουσούδι της κρέμονται κλωστές κι εγώ τρέχω από πίσω να τις μαζέψω.
Συχνά (όχι τόσο όσο θα ήθελα) το σπίτι μυρίζει φαγητό σπιτίσιο και τα τηγάνια τα πρωινά του Σαββάτου παίρνουν φωτιά, καθώς φιλοξενούν πάνω τους χυλούς από pancakes.
Στους δύο μήνες που έχουν περάσει, δεν έχω σκεφτεί ούτε μία στιγμή πως θα ήταν να ξαναγύριζα πίσω. Ναι, το έχω ξαναπεί πως αγχώνομαι με τα χρήματα, αλλά είναι κάτι που έρχεται και φεύγει... Έρχεται όταν σκάνε λογαριασμοί και φεύγουν όταν τους πληρώνω (όσο μπορώ ακόμα)...
Στα καλά της υπόθεσης είναι πως επανέκτησα τη δημιουργηκότητά μου η οποία μάλλον τόσο καιρό κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Τώρα βγαίνει στην επιφάνεια και κάνει καθημερινό πάρτυ. Η αισιοδοξία μου παρά τη μαυρίλα επιμένει να μου κάνει παρέα και η καλή διάθεση καλά κρατεί ακόμα.
Παράλληλα, μπορώ καθημερινά να διαβάζω και να "γνωρίζω" καινούργιους ανθρώπους μέσα από ενδιαφέροντα blog που και εκείνοι επιμένουν να ζουν τα "αμερικάνικα" όνειρά τους μέσα στην κακομοιριά αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας. Αυτό να δεις πόσο το χαίρομαι! Πάντα πίστευα, κι ελπίζω ποτέ να μην σταματήσω, πως όταν πιάνεις πάτο, το επόμενο βήμα είναι μια γερή κλωτσιά στον πυθμένα για να αρχίσεις να ξανανεβαίνεις στην επιφάνεια. Κι όσο κι αν ακόμα υπάρχουν βαρίδια δεμένα στα πόδια μας που μας βουλιάζουν μέρα με την ημλερα, όλοι με κάποιον τρόπο, θα βρούμε την άκρη, να ελευθερωθούμε από τα "δεσμά" και να φτάσουμε αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια...
Η χαρτούρα μόλις τελείωσε σε ταμεία, ιατροφαρμακευτικούς οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες και έχω πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα στο ράψιμο. Μην το γελάς, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο αποτοξίνωσης... Ράβω σαν να μην υπάρχει αύριο. Το σπίτι μας είναι γεμάτο χνούδια από υφάσματα, ρετάλια και κλωστές. Το σκυλί τρέχει και από το μουσούδι της κρέμονται κλωστές κι εγώ τρέχω από πίσω να τις μαζέψω.
Συχνά (όχι τόσο όσο θα ήθελα) το σπίτι μυρίζει φαγητό σπιτίσιο και τα τηγάνια τα πρωινά του Σαββάτου παίρνουν φωτιά, καθώς φιλοξενούν πάνω τους χυλούς από pancakes.
Στους δύο μήνες που έχουν περάσει, δεν έχω σκεφτεί ούτε μία στιγμή πως θα ήταν να ξαναγύριζα πίσω. Ναι, το έχω ξαναπεί πως αγχώνομαι με τα χρήματα, αλλά είναι κάτι που έρχεται και φεύγει... Έρχεται όταν σκάνε λογαριασμοί και φεύγουν όταν τους πληρώνω (όσο μπορώ ακόμα)...
Στα καλά της υπόθεσης είναι πως επανέκτησα τη δημιουργηκότητά μου η οποία μάλλον τόσο καιρό κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Τώρα βγαίνει στην επιφάνεια και κάνει καθημερινό πάρτυ. Η αισιοδοξία μου παρά τη μαυρίλα επιμένει να μου κάνει παρέα και η καλή διάθεση καλά κρατεί ακόμα.
Παράλληλα, μπορώ καθημερινά να διαβάζω και να "γνωρίζω" καινούργιους ανθρώπους μέσα από ενδιαφέροντα blog που και εκείνοι επιμένουν να ζουν τα "αμερικάνικα" όνειρά τους μέσα στην κακομοιριά αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας. Αυτό να δεις πόσο το χαίρομαι! Πάντα πίστευα, κι ελπίζω ποτέ να μην σταματήσω, πως όταν πιάνεις πάτο, το επόμενο βήμα είναι μια γερή κλωτσιά στον πυθμένα για να αρχίσεις να ξανανεβαίνεις στην επιφάνεια. Κι όσο κι αν ακόμα υπάρχουν βαρίδια δεμένα στα πόδια μας που μας βουλιάζουν μέρα με την ημλερα, όλοι με κάποιον τρόπο, θα βρούμε την άκρη, να ελευθερωθούμε από τα "δεσμά" και να φτάσουμε αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια...
(αφιερωμένο σε δύο ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα και μόνο διαδικτυακά που ζουν τον βούρκο της καθημερινότητας, αλλά φροντίζουν να καλοπερνούν με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους και τα εκατομμύρια καλά που η κοινή τους ζωή τους προσφέρει και μας κάνουν κι εμάς να αισθανόμαστε πως δεν είμαστε τα μοναδικά ούφο αυτής της χώρας που διατηρούν ακόμα κάποια ψήγματα αισιοδοξίας)
