Ξημερώνει Δευτέρα, έχεις αργήσει να γυρίσεις σπίτι την Κυριακή το βράδυ από το γραφείο, ένεκα των εκλογών, έχεις κι ένα παραπάνω "εξιτέ" λόγω νίκης Καμίνη/Μπουτάρη, λες δεν μπορεί, καλά θα πάει η εβδομάδα μου.
Ξεπερνάς κάθε νύστα/δυσκολία-να-σηκωθείς-από-το-κρεββάτι, σέρνεσαι μέχρι το μπάνιο μπας και το κρύο νερό σε ξυπνήσει για τα καλά, μετά σέρνεσαι μέχρι το γραφείο να κάνεις δουλειά γρήγορα μήπως και καταφέρεις να φύγεις και νωρίς (τζίφος) και γυρνάς σπίτι ένα με το χώμα, κι αναρωτιέσαι πως σκατά κατάφερες στα 33 σου, χωρίς πολλές-πολλές υποχρεώσεις να αισθάνεσαι γύρω στα 63, χωρίς διάθεση για τίποτε άλλο από το να αποχαυνωθείς μπροστά στην τηλεόραση. Σε χρόνο dt έχει γίνει έναν με τον καναπέ, τον οποίο μοιράζεσαι με τον φίλο σου (που είναι σε ανάλογη κατάσταση χώματος) και το σκυλί, που επειδή έχει και μερικές ώρες να σε δει, σου κάνει χαρές και σου γλύφει τη μούρη και θέλει παιχνίδια. Πλάκα μου κάνεις έτσι;
Το ξεπερνάς.
Τρίτη.
Βάρδια στο γραφείο. Λες, δεν μπορεί, δεν έχει και Champions League ούτε κανένα άλλο βάρβαρο για τα ευαίσθητα νεύρα σου ποδοσφαρικό ή εν γένει αθλητικό γεγονός, θα γυρίσεις νωρίς σπίτι (πριν τις 12 εννοώ). ΟΧΙ. Εχει Βουλή και συζήτηση για Βατοπέδι και ψηφοφορία. Ένα θα σου πω: η τελευταία φορά που θυμάμαι να έχω γυρίσει σπίτι από τη δουλειά στις 5 το πρωί είναι όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Δηλαδή χμμ... ΤΟ 2001. Η εικόνα της εξαθλιωμένης από τη νύστα και την κούραση γυναίκας (ναι, στα 33 δεν μπορώ να πω ότι είναι και κοριτσάκι πια) που κουβαλάει σακούλες σούπερ - μάρκετ (γιατί δεν έχει άλλη ώρα να πάει να ψωνίσει τα άκρως απαραίτητα και το κάνει σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά) είναι γελοία και για κλάματα μαζί. Πέφτεις χώμα στο κρεββάτι και από την υπερένταση δεν μπορείς (ΦΥΣΙΚΑ) να κοιμηθείς και στο μυαλό σου στριφογυρνάει η ιδέα ότι σε τρεις ώρες πρέπει να ξυπνήσεις. Σκατά.
Τετάρτη.
Ένα με το χώμα, still. Λες και έχει πιεί όλα τα αποθέματα Κυρ-Γιάννη. Πας στη δουλειά γιατί κανείς δεν σου είπε να μην πας επειδή την προηγούμενη έμεινες μέχρι το άγριο χάραμα στο γραφείο, προσπαθείς με πάρα πολύ κόπο να αρθρώσεις έστω και μία λέξη και δεν τα καταφέρνεις. Στο καπάκι σου σκάει συζήτηση με τον από πίσω σου (όχι τον κώλο σου, αλλά κοντά είσαι, αν τον γνωρίσεις τον τύπο θα καταλάβεις τι εννοώ) για τους Μουσουλμάνους που έκαναν την προσευχή τους οι άνθρωποι στην πλ. Αττικής και τους Ελληναράδες που είχαν βάλει στη διαπασών μουσική και τους πετούσαν αυγά. Η συζήτηση για να μην μακρηγορούμε κατέληξε στο να σκέφτομαι ότι ο τύπος είναι ο επόμενος Μιχαλολιάκος, αλλά είναι πολύ μικρός σε ηλικία για να το καταλάβει. Η επόμενη ιδέα που πέρασε από το κουρασμένο μου μυαλό ήταν να του φορέσω την καρέκλα καπέλο. Μετά ακολούθησε σεκάνς ματωμένων πλάνων, φουλ σπλάτερ, κι εγώ νομίζω πως κρατούσα σιδεροπρίονο...
Πέμπτη.
Ωραία μέρα η Πέμπτη. Την αγαπάω την Πέμπτη. Είναι πριν την Παρασκευή αλλά δεν είναι Παρασκευή και αυτό σημαίνει ότι το Σαββατοκύριακο δεν έχει έρθει ακόμη, αλλά είναι κοντά και επίσης ότι δεν έχει τελειώσει πριν το πάρω καν χαμπάρι... Αχ, ωραία η Πέμπτη... Στη δουλειά είμαι βέβαια, με διάφορα μικροπροβλήματα του τύπου "έχω να κλείσω 7 σελίδες ύλη και έχω χρησιμοποιήσει ότι υλικό έχω μαζέψει μέχρι και το επόμενο ΠΑΣΧΑ", αλλά δεν πειράζει, είναι Πέμπτη και τι κι αν το σκατομηχάνημα κολλάει και το Roxen τα έχει παίξει και γενικώς ένα μπάχαλο είμαστε εκεί μέσα, work-wise. Είναι Πέμπτη, το είπα;
Παρασκευή.
Χαρμόσυνα νέα στους απανταχού εναπομείναντες εργαζόμενους αυτής της χώρας. Σε λίγες ώρες θα κάθεσαι στο σπιτάκι σου, θα κοιμάσαι όσο θες και δεν θα σκέφτεσαι ούτε δουλειές, ούτε μειωμένους μισθούς, ούτε τίποτα. ΒLANK. Εγώ δε, θα το γιορτάσω παραπάνω, γιατί πρώτη φορά μετα από ΔΕΚΑ χρόνια δεν θα δουλέψω Κυριακή. Ποτέ ξανά. Ναι, οκ, λιγότερα λεφτά, αλλά σκέψου, θα έχω κανονικά Σαββατοκύριακα από εδώ και πέρα. Θα μπορώ να βγω για έναν νορμάλ καφέ την Κυριακή και δεν θα έχω το άγχος να πάω στο γραφείο το μεσημέρι. Χιπ-χιπ-χουρέι! Όσο για τα λεφτά που θα χάσω, θα βρω τρόπο να τα αναπληρώσω. Εδώ που φτάσαμε οι μισοί μου φίλοι να μην έχουν δουλειά ή να δουλεύουν σαν τα σκυλιά και να βλέπουν κάθε μήνα τον μισθό τους να πέφτει δραματικά, θα νοιαστώ αν ο μισθός μου έφτασε στα ίδια επίπεδα που ήταν όταν ήμουν 25 χρονών; Ίσα - ίσα που θα πρέπει να τους ευχαριστώ που με έκαναν να ξανανιώσω νιούδι. (ειρωνία, helloooooo???).
Σε άλλα νεά τώρα.
- Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου πήγε στην Inner Ear.
- To Φεβρουάριο κλείσαμε πάλι για Βερολίνο. Όπως λέει και η Ο. "το έχεις βάλει στοίχημα να μην δεις ποτέ το Βερολίνο χωρίς χιόνιας, ε;". Ελπίζω μόνο αυτή τη φορά να μην με ξαναπάρει ο ύπνος και χάσουμε πάλι την Transmediale.
- Βγήκαν και τα πρώτα επιβεβαιωμένα ονόματα για Primavera. Pulp, National, Belle and Sebastian, Flaming Lips. Έκλεισε κι αυτό (ε, Τάκη;)
- Χθες κάθισα μέχρι τις δύο το βράδυ και παρακολούθησα στην ΕΤ1 μια από τις πιο ωραίες ταινίες που έχω δεί έβερ. Λέγεται "Lemon Tree" και είναι του Iσραηλινού σκηνοθέτη Εραν Ρικλίς. Η δε Hiam Abbass, η πρωταγωνίστρια, είναι ίδια η Λέχου στα 50 της!!! Κατά τα άλλα την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Αυτά από μένα. Εσείς, κάνα νέο;
