26.2.10

Σαββατοκύριακο έρχεται...



  • Ολόκληρο Σαββατοκύριακο! Δύο ολόκληρες μέρες καθισιό! Θα μου πεις, γιατί το λες έτσι, πρώτη φορά έρχεται; Δεν είναι δα και τριήμερο! Όχι, άλλα άμα τα τελευταία δέκα χρόνια δουλεύεις τις Κυριακές (ναι, οκ, κάθεσαι και Παρασκευές) σου φαίνεται! Κάτι σου κάνει! Είναι δύο ολόκληρες μέρες που ΔΕΝ χρειάζεται να ασχοληθείς με τη δουλειά ΚΑΘΟΛΟΥ! 
  • Πάμε λοιπόν: 
  • Μην ξεχάσεις να πάρεις εισιτήριο για Fiery Furnaces για την Τρίτη. Μόνο 17 euros! :)
  • Αν μείνεις σπίτι τσέκαρε τους She and Him. Δηλαδή την Zooey Deschanel και τον Μ. Ward. Έχουν ήδη ένα άλμπουμ, το Vol.1 και μέσα στον Μάρτιο κυκλοφορούν και το δεύτερο! Το Vol.2, δηλαδή! 
  • Αν βγεις έξω πρωί πήγαινε μια βόλτα από το Μουσείο Ηρακλειδών στο Θησείο. Μέχρι τις 25 Απριλίου φιλοξενεί τα γλυπτά του Degas. Πηγαινε έστω να χαζέψεις το μουσείο. Είναι απλώς καταπληκτικό κι έχει κι ένα τέλειο αίθριο να κάτσεις λίγο.
  • Την Κυριακή μην ξεχάσεις να πάρεις την Καθημερινή, μπας και θυμηθείς λίγο τα νιάτα σου, όταν οι γονείς σου σε τραβούσαν σε κάθε παιδική παράσταση που παιζόταν στην Αθήνα. Τι βίωμα κι αυτό! Η Καθημερινή λοιπόν έχει το CD με τη μουσική του Μορμόλη. Άμα βγάλουν και τον Μιχάλη τον Σφυρίχτρα θα κάνω (παιδικό) πάρτυ! :)
 

  • Άκου το καινούργιο άλμπουμ των Radio Dept. Clinging to a Scheme. Δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, αλλά ξέρεις εσύ που θα το βρεις! Κι όπως θα ψάχνεις τα torrents, βρες και τη συλλογή που είχε βγάλει πέρυσι η Labradore με κομμάτια από τα συγκροτήματα του roaster της. 
  • Και μιας και είμαστε στην Labradore, φαντάζομαι άκουσες ότι βγαίνει (βγήκε;) καινούργιο άλμπουμ των Sambassadeur! Εuropean ο τίτλος του. Αν κρίνω από το Migrations, νομίζω πως βρήκα ακόμα ένα άλμπουμ να κολλήσω! 
  •  Αύριο βράδυ ξέρεις τι παίζει: ΙΑΜΧ στο Gagarin και Ιan Brown στο Fuzz.
  • Μμμ... τι άλλο... 
  • Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω. Άντε καλό σκ και κάπου θα τα πούμε! xx

23.2.10

Goodbye sweet dreams

Τρίτο ποστ σε μία μέρα! Ρέντα έχω σήμερα!


  • Τί γίνεται όταν oι Τεξανοί Οkkervil River ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον επίσης Τεξανό Roky Erickson; Θαύμα, αν κρίνω από αυτό.
  • Δεκατέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο του άλμπουμ ο Erickson, frontman των 13th Floor Elevators, επανέρχεται στο προσκήνιο με το άλμπουμ True Love Cast Out All Evil, με τον Will Sheff των Okkervil να παίρνει ρόλο παραγωγού. Το παραπάνω τραγούδι είναι από το άλμπουμ αυτό.
  • Το CD πρόκειται να κυκλοφορήσει στην Αμερική στις 20 Απριλίου και στην Αγγλία στις 7 Ιουνίου. 
  • Το tracklist είναι αυτό: 01 Devotional Number One, 02 Ain't Blues Too Sad, 03 Goodbye Sweet Dreams, 04 Be and Bring Me Home, 05 Bring Back The Past, 06 Please Judge, 07 John Lawman, 08 True Love Cast Out All Evil, 09 Forever, 10 Think of as One, 11 Birds'd Crash, 12 God Is Everywhere.
  • Αργεί ο Ιούνιος, ε; 
  • Υπάρχει κι αυτό αν θες να το ψάξεις: You're Gonna Miss Me: A Film About Roky Erickson. Η ιστορία ενός μουσικού που μεσουράνησε στα 60's και το 1968 διαγνώστηκε ότι πάσχει από σχιζοφρένεια και έλαβε θεραπεία με ηλεκτροσόκ στην ψυχιατρική κλινική του Xιούστον.

Οδός Billy Bragg

  • To είχα απορία σήμερα την ώρα που οδηγούσα προς τη δουλειά (είχε και κίνηση), αν για να πάρει ένας δρόμος το όνομά σου, πρέπει πρώτα να πεθάνεις. 
  • Στην Αγγλία, έχουν δώσει το όνομά του Billy Bragg σε έναν δρόμο στο Dagenham και ο άνθρωπος είναι ακόμα ζωνταντός. 
  • Πάρε κι αυτό. Έτσι, για να ντύσω μουσικά την απορία μου. 

Konstantin Gropper speaking...


Πριν από λίγες ημέρες έκανα αυτή τη συνέντευξη με τον Konstantin Gropper των Get Well Soon με αφορμή το Vexations, το δεύτερό τους άλμπουμ. Σήμερα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα που δουλεύω, αλλά φυσικά πετσοκομμένη. Εδώ μπορείς να την διαβάσεις ολόκληρη. Είναι η έκπληξη που σου έλεγα χθες το βράδυ. 

  • At what age did you start playing music? I read that your father was a music teacher. Was that why you got involved with it? Music was definitely the main thing at home. When I was five a started to learn an instrument. I picked the cello. I founded my first band when I was 13. That’s when I started to write songs. 
  • Before Get Well Soon you were in another band, Your Garden. Why did you leave? I just left the area where I grew up. I had to move from the countryside to study. But the band never officially split up. We just didn’t play together for ages. And everyone from that band is doing something else now, only one member is still playing in Get Well Soon. But we always make make plans to get together again. 
  • What are your musical influences? Are there artists that you look up to? I grew up with classical music. That is still a very big influence to me. When I started to write songs I guess it was the Grunge-Era with Sonic Youth, Smashing Pumpkins and Nirvana. I discovered the “quieter tones” with Leonard Cohen and Tom Waits. Folkloric music from all over the world is always a big inspiration. But I couldn’t name a favorite Band or artist. 
  • What differences to do you, as a composer, find between “Rest Now Weary Head! You Will Get Well Soon” and “Vexations”? The main difference to me was the time in which they were done. For “Rest Now…” I collected songs for years and for “Vexations” it was one concentrated period of work. About 4 months. So to me Vexations is a more closed and round work, it is more of an actual album. Also for the first time I recorded in a real studio. After I finished my home-recordings I went to an old classical studio to record strings, drums and brass. So this time everything is real on the album. And it was played in real, beautiful and big rooms. That makes it sound more vivid and human to me. 
  • Even though you are German you sing in English. Were you at any time tempted to sing in your mother tongue? Do you think that by using the German language you would have narrowed down your audience? I tried to sing in german. It never worked for me. I think the language might be to hard for my melodies. I started to write in English because I was mostly influenced by American bands, so it became my routine. We’re touring now the whole of Europe, which might not be possible if I sang in German, but that was never the reason why it did it. 
  • Your lyrics are more like poems with music filled with cynicism and pretty philosophical… What inspires you to write them? I am mostly inspired by art. Literature mostly, but also films and visual art. This time I used a lot of quotes on the album. I had my topics and did some research on them at works of other authors. So it’s kind of more a collage of quotes than actual original lyrics. I really liked this idea, because I don’t see myself as a person in the centre of it. The centre is the artwork. That it can get a bit philosophical at times, is just because I’m interested in these kind of topics. 
  • Listening to both of your albums I can easily understand that none of your songs are radio-friendly. Despite that, both Vexations and Rest now… are a success, with your first album gaining rare reviews from both critics and the audience. How do you explain that? I guess I can’t explain that. I just realized that my music seems to be accepted by a very diverse audience. People from 16 to 60 years of age come to my concerts and the most different media wrote about the music. I don’t know the reason, but of course I’m very happy about it. Maybe there is an emotional level in the music that’s not limited to some kind of scene. But, again, I don’t know. 
  • How do you feel about people downloading your work, considering the fact that we are going through a very difficult economic period? Would you ever consider releasing an album only in a download format? I really like actual records. I like to buy them and all my releases are always available on CD and Vinyl. I hope it will continue like that. Also my audience still seems to buy. I can’t complain at the moment. 
  • Do you have any plans in visiting Athens any time soon? I definitely hope so. I think there are plans being made. Nothing definite, but I’m pretty sure it will happen in 2010. 
  • I know it’s a bit early to ask, since Vexations was just released, but do you have any plans for a third album? At the moment I’m on tour and that is my main concern. Since the release of the first album, I was constantly working, so I guess I will take some time off after the touring with Vexations. So: no, no actual plans for album Nr.3 yet.

Έχω τον πειρασμό στο σπίτι μου!

  • Στο διάολο!!!!!!!!!!!!
  • Σήμερα, από όλες τις μέρες, ΣΗΜΕΡΑ, που αποφάσισα να κόψω τις γουρουνιές και να κάνω μια ισορροπημένη διατροφή μπας και χάσω κάνα κιλό, ΣΗΜΕΡΑ λέω, γυρνάω σπίτι από τη δουλειά και τι ανακαλύπτω;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
  • ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ η μάνα μου αποφάσισε να φτιάξει μωσαϊκό (ξέρεις, αυτό με τα πολλά πτι μπερ, τα πολλά αυγά και τη σοκολάτα που ξεχυλίζει από παντού) και να μου αφήσει ένα κομμάτι ΝΑ στο ψυγείο. 
  • ΣΗΜΕΡΑ που είπα θα φάω μόνο ένα μήλο για βράδυ, ο διάολος κατσικώθηκε στο ψυγείο μου και με κοιτάει με λαγνεία...
  • Φάε με, φάε με, φάε με....
  • Σιχτίρι!
  • Δεν το πετάω για να δω πόσο θα αντέξω...
  • Το πιθανότερο είναι με κερδίσει, αλλά ο χρόνος θα δείξει.
  • Λες να ξυπνήσω το βράδυ και να το ταράξω;;;
  • Πήγαινε οπίσω μου μωσαϊκό!!!!!!!!!!!!
  • Και μέσα σ'όλα έμαθα ότι οι Ιnterpol θα παίξουν λέει support στους U2 στις 3 Σεπτεμβρίου στο Ολυμπιακό Στάδιο. Καλά πλάκα μας κάνετε;;;
  • Τώρα που το σκέφτομαι, λες να το έμαθε η μάνα μου νωρίτερα από μένα και να έφτιαξε το μωσαϊκό για να με καλμάρει;;; Jesus!!!

P.S. Για αύριο σου έχω μια έκπληξη! Ω, ναι! Can't wait! 



EDIT: Αφού έφαγα από την στεναχώρια μου τρεις κουταλιές της σούπας μωσαϊκό για να συνέλθω από τα νεά, καλός φίλος στον οποίο προσέτρεξα να πω τον πόνο μου με πληροφόρησε πως είναι μούφα η είδηση για το support των τρισκατάρατων (για τους U2 λέω). Διάβασέ το εδώ! Τι καλά! Στην Αθήνα δεν έχει αστεράκι!!!

22.2.10

It's never gonna happen

  • Σου έχω πει κι άλλες φορές για κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό και δεν λένε να ξεκολλήσουν με τίποτα!
  • Από αυτά που δεν μπορείς με τίποτα να περιγράψεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια και αφήσεις τις εικόνες που γεννά η φαντασία σου να πλημμυρίσουν κυριολεκτικά το κεφάλι σου, σε τέτοιο σημείο που στο τέλος να νομίζεις ότι είναι έτοιμο να εκραγεί και να πεταχτούν από μέσα του χιλιάδες χρώματα (!!!)
  • Από αυτά που φορτώνεις στο iPod και ακούς όλη μέρα, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια... 
  • Από αυτά που κάνουν το καλοκαίρι να έρχεται πιο γρήγορα.
  • Από αυτά που κάνουν τη μίζερη ζωή σου πιο όμορφη.
  • Από αυτά που χαίρεσαι που δημιουργούνται από Έλληνες μουσικούς.
  • Από αυτά που ανυπομονείς να βγουν σε CD για να απολαύσεις και το artwork τους. 
  • Είναι αυτό! (το πρώτο κομμάτι στην playlist).
  • Είναι το καλύτερο κομμάτι για να ξεκινήσεις την εβδομάδα σου!

21.2.10

...

Γιατί είναι Κυριακή και γιατί βαριέμαι στο γραφείο...


 



Γιατί κανένας δεν χορεύει πια σε συναυλίες. Όχι αυτή του Richard Hawley. Αλλά στο dj set των Κode 9 και Jocker... 







via www.someecards.com

19.2.10

Hλεκτρική λιτανία (wtf???)

  • Πόσο μα πόσο γαμάτα τέλειο είναι αυτό το άλμπουμ; 
  • Πόσο μα πόσο μαλάκας είμαι που δεν το είχα ακούσει πιο νωρίς; Να (μούτζα στη μούρη) ΒΛΑΜΜΕΝΗ!!!
  • Καταρχήν σύρε και ΑΓΟΡΑΣΕ το άλμπουμ τους. Τιτλοφορείται "How to be a child and win the war" και κυκλοφορεί από την Inner Ear
  • Πριν το αγοράσεις μπες στο myspace τους (http://www.myspace.com/electriclitany) και άκου τα κομμάτια τους να πορωθείς περισσότερο.
  • Tρία τυπάκια είναι (ο Αλέξανδρος Μιάρης, ο Duane Petrovic και ο Richard Simic). 
  • Δες και το site τους (http://www.electriclitany.com).
  • Tι; Δεν σε έπεισα ακόμα; Δες αυτό.
  • Τώρα ΤΣΑΚΙΣΟΥ και πήγαινε να το αγοράσεις. Δεν θα χάσεις!

Σε φιλώ καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!

18.2.10

Ντροπή

  • Νομίζω πως σήμερα άκουσα την χειρότερη ατάκα της ζωής μου. Κάνοντας βόλτα το σκύλο μου στην περιοχή, βρήκα μέσα σε μία κούτα μικρή επτά νεογέννητα γατιά, μια σταλιά. Τα πήρα να τα πάω στον κτηνίατρο και στον δρόμο, λίγα μόλις μέτρα από εκεί που τα βρήκα, πέτυχα να βγαίνει από το σπίτι της μια κυρία, όχι πολύ μεγάλης ηλικίας και τη ρώτησα αν ξέρει να υπάρχει καμιά μαμά γάτα εδώ... Θα μου πεις, τι ρωτάς κι εσύ ρε κοπελιά; Ναι, αλλά το σπίτι της ήταν ακριβώς δίπλα από το σημείο που βρήκα τα μωρά. Περιποιημένα στο κουτάκι τους, με ένα πανί να μην κρυώνουν, αλλά στο δρόμο! Με το που της είπα τι έχει γίνει, κοίταξε με αηδία σχεδόν τα μωρά, μια μπάλα χνουδωτή όλα μαζί, να νιαούριζουν, και με ύφος πολλών καρδιναλίων γυρνάνει και μου λέει "Πάρτα κορίτσι μου από 'δω, γιατί δεν μπορώ να τα βλέπω, με πιάνει η ψυχή μου". 
  • Ήθελα να ξέρα, αν τα έβλεπες πατημένα μποστά από το σπίτι σου, τι θα έκανες κυρία μου; 
  • Γιατί δεν μπορούμε επιτέλους να επωμισθούμε την ευθύνη των ζώων μας, που γεννούν, γιατί εμείς δεν τα στειρώνουμε, και να αναλάβουμε αν όχι το μεγάλωμά τους, να τα δώσουμε κάπου, που θα είναι ασφαλή; Τα γατιά τα βρήκε τελικά η μαμά τους. Είναι πολύ μωρά για να της τα πάρω και πολύ άγρια η γάτα για να τα πλησιάσω πια. Ελπίζω να είναι καλά...

16.2.10

I am a classical girl (deep down inside)

  • Το ότι έχω πάθος με τη μουσική, νομίζω πως πλέον είναι γνωστό. Δεν είμαι ελιτίστρια, ακούω ότι σκάσει μπροστά μου. Μπορεί να είναι ακόμα κι ελληνικό, ναι γιατί να μην το πω; Μπορεί να είναι jazz, μπορεί να είναι ακόμα και hip hop. Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Αυτό που καταφέρνει όμως κάθε μα κάθε φορά να με εκπλήσσει είναι η κλασική μουσική.
  • Είμαι από αυτούς τους "αρρωστημένους" τύπους, που δεν πάει να έχει ξενυχτήσει την παραμονή της πρωτοχρονιάς, θα σηκωθεί νωρίς (ή δεν θα κοιμηθεί καθόλου) για να προλάβει να δει την Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Παθαίνω κάτι όταν ακούω τις πρώτες νότες του Radetzky Marsch. Eίναι ίσως που η πρώτη μου επαφή με το τί θα πει μουσική ήταν τα κυριακάτικα πρωινά στο σπίτι που ο μπαμπάς δεν εννοούσε να φάμε πρωινό χωρίς να ακούμε κλασική μουσική, τα δέκα χρόνια που έκανα (ή προσπαθούσα τουλάχιστον να μάθω) πιάνο ή εμμονή των γονιών μου (ναι, είχε κολλήσει και η μαμά μου) να παρακολουθούμε ευλαβικά την συναυλία της φιλαρμονικής της Βιέννης.
  • Πως προέκυψε τώρα όλο αυτό; Μου ήρθε σήμερα το πρωί ένα mail για την El Sistema,  τον ιδρυτή της, έναν άνθρωπο πραγματικά χαρισματικό, τον Jose Antonio Abreu και ένα από τα φυντάνια που βγήκαν από τα χέρια του, τον Gustavo Dudamel, μόλις 29 χρόνων και ήδη μαέστρος στην Ορχήστρα του Λος Άντζελες! Είδα και αυτό το video που ακολουθεί και άρχισα να το ψάχνω περισσότερο. Είναι ανατριχιαστικό τι δουλειά έχει καταφέρει να κάνει ο Abreu για τα παιδιά της Βενεζουέλας. Που μέσα από την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου, καταφέρνει να τα βγάζει από την φτώχια και να τους δείχνει τον δρόμο πως να γίνουν εμπνευσμένοι μουσικοί. Γιατί όπως λέει και ο ίδιος "η μουσική είναι το μοναδικό μέσο για να βγάλεις τα παιδιά από την παγίδα της πορνείας, των ναρκωτικών, της βίας και των κακών συνηθειών, ό,τι δηλαδή μπορεί να μειώσει τη σημασία της ύπαρξης τους." Ταλέντα από κάθε κοινωνικοοικονομική τάξη και φυλή. ΤΑΛΕΝΤΑ! Δες το και θα με θυμηθείς.
  • Και μόλις έχω νεότερα θα σου πω... 
  • O μαέστρος εδώ είναι ο Gustavo Dudamel... Tα λόγια περισσεύουν... 
  • Μικρά σε διάρκεια (3 λεπτά) αριστουργήματα, αξία ανεκτίμητη. Και πες μου μετά αν δεν ανατριχιάζεις! Σιχτίρι, το έχω ακούσει καμιά 100 φορές μόνο σήμερα και κάθε φορά μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο! 

15.2.10

Προλαβαίνεις

  • Ακούσατε, ακούσατε! Κυκλοφορεί σήμερις σε dvd.
  • Έλα να παίρνουν φωτιά οι πιστωτικές!!! 


12.2.10

Μαμ...

  • Εκτός από τη μουσική, η άλλη μεγάλη μου αγάπη είναι η μαγειρική. Είτε μαγειρεύω εγώ (πράγμα σχεδόν σπάνιο τα δύο τελευταία χρόνια), είτε μαγειρεύει άλλος για μένα. Είναι απόλαυση τόσο μεγάλη, που η ηδονή που προκαλείται από ένα καλομαγειρεμένο φαγητό ή γλυκό, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ηδονή να βλέπεις τους Ιnterpol live και τον Paul Banks σε απόσταση αναπνοής. 
  • Εγκαίνια λοιπόν σήμερα για τη μαγειρική στήλη αυτού το blog. Συνταγές και εστιατόρια όλα για πάρτη σας! 
  • Ξεκινάμε με το καλύτερο εστιατόριο που υπάρχει στην Αθήνα αυτή τη στιγμή. Κι εκεί που νόμιζα ότι το Οικείο (Πλουτάρχου 15, Κολωνάκι, 210-7259216) είναι το top, άλλαξα γνώμη. Chez Lucien. Και μην μου πεις, το ξέρω, πάλι τελευταία και καταϊδρωμένη έφτασα. 
  • Αλλάάάά, άξιζε και με το παραπάνω η αναμονή. Γιατί δεν είναι μόνο το καταπληκτικό φαγητό του (πιάτα απλά, γαλλικά, αλλά τόσο μα τόσο φροντισμένα και νόστιμα), οι νορμάλ τιμές του, τα θεσπέσια κρασιά του και τα πεντανόστιμα γλυκά του (we love creme brulee), αλλά το περιβάλον και οι άνθρωποί του! 
  • Αν πάς (Τρώων 32, 'Ανω Πετράλωνα, 210-34 64 236), που πρέπει να πας, προτίμησε μια καθημερινή και φτάσε νωρίς. Κατά τις 8.30 μ.μ. Όχι πιο μετά, γιατί δεν θα βρεις να κάτσεις. Δεν είναι δα και τεράστιο. Άσε που θα πρέπει να περιμένεις τον επόμενο γύρο. Να αδειάσει κάποιος χώρος για να μπεις εσύ. Δύο μεγάλοι πάγκοι στο εσωτερικό του bistrot και άλλα δύο μεγάλα τραπέζια έξω δημιουργούν το παρείστικο κλίμα που κάνει αυτό το μαγαζί μοναδικό. Τί; Δεν ξέρεις τους δίπλα; Θα τους μάθεις. Κάποιος θα σου ζητήσει το πιπέρι, με κάποιον άλλο θα μοιραστείς το τασάκι (ναι! καπνίζεις μέσα), τσάκ! την έπιασες την κουβέντα στο πί και φί. 
  • Μην ξεχάσεις να παραγγείλεις τον παράδεισο επί γής: αυθεντική γαλλική κρεμμυδόσουπα! Με μια λέξη: θεϊκή.
  • Και να θυμάσαι: μην εκνευριστείς άμα δεν βρεις τραπέζι. Οι άνθρωποι του μαγαζιού είναι εκεί για να σε εξυπηρετήσουν. Μόλις αδειάσει ένα, θα είσαι ο πρώτος που θα πάρεις μια θέση στον μαγειρικό παράδεισο του Chez Lucien.

11.2.10

I will (eventually) get well soon... Or not?


For I am an angry young (wo)man...
  • Είναι αλήθεια, πως υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που σου κάνουν κλικ από την πρώτη στιγμή που τους ακούς. Στις πρώτες κιόλας νότες. Σαν, με το που ανοίγεις το CD, να φυσάει ένα αεράκι μαγικό, γεμάτο μυρωδιές από το παρελθόν. Πως όταν ανοίγεις το αγαπημένο σου παιδικό βιβλίο, που η μυρωδιά του χαρτιού σε πλημμυρίζει εικόνες από τα παλιά; Aυτό...
  • Όπως ακριβώς έγινε πριν δύο χρόνια με το Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon, έτσι και τώρα, με το Vexations, ο έρωτας συνεχίζεται. Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του ο Konstantin Gropper, ιθύνους νους του/των Get Well Soon, ό,τι όμως και να είναι αυτό, εμένα με έχει.
  • Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο πέντε λέξεις για να χαρακτηρίσω το δεύτερο άλμπουμ του, αυτές θα ήταν: μαγεία, μελωδία, ρυθμός (που σε χτυπάει κατευθείαν στο στήθος), νοσταλγία και όνειρο.
  • Άν έπρεπε να διαλέξω μόνο δύο κομμάτια από το Vexations, αυτά θα ήταν τα Red Nose Day και Werner Herzog Gets Shot
  • Αν κάποιοι βρεθούν να πουν ότι το Vexations δεν έχει καμία διαφορά από το πρώτο του άλμπουμ, θα συμφωνίσω μαζί τους. Όμως ποιος δεν χρειάζεται ακόμα μια δόση από τη μουσική του Gropper; Ποιος δεν χρειάζεται να φορτώσει το άλμπουμ αυτό στο iPod του και να αφεθεί στη μαγεία της μουσικής του μια μέρα ηλιόλουστη, μια μέρα που θυμίζει άνοιξη και σε γεμίζει υποσχέσεις για το μέλλον; 
  • Αν μπορούσα να διαλέξω κάποιον να γράψει το soundtrack της ζωής μου, αυτός θα ήταν ο Konstantin Gropper. 



9.2.10

Live, Live, Live

  • Δεν θα μπορούσαν να μου κάνουν καλύτερο δώρο για τα γενέθλιά μου. Οι Εditors επιστρέφουν στην Αθήνα (14 Απριλίου, 15 στη Θεσσαλονίκη). Τους έχω ήδη δει μια φορά και δεν με απογοήτευσαν. Οκ, δεν ήταν και η καλύτερη συναυλία που έχω δει, αλλά τους δίνω το ελαφρυντικο του ανοιχτού χώρου, που θεωρώ ότι δεν τους πάει. Θέλω να τους δω σε έναν κλειστό χώρο, αν και από όσα έχω ακούσει το Fuzz δεν είναι και ότι καλύτερο. 
  • Και δυστυχώς μεταφέρθηκε εκεί και το live του Richard Hawley (20/2). Άλλο αποθημένο αυτό. 
  • Για Μιχάλη Ρακιτζή δεν το συζητάω. Θα πάμε (19/2). Και να δεις που επειδή κάπως έτσι σκέφονται όλοι, θα γίνει sold out το live του στο Gagarin! Θα τρίβει τα μάτια του ο S.A.G.A.P.O. 
  • Η συναυλία του Ian Brown (27/2) πέφτει πάνω σε γενέθλια φίλου, αλλά και πάλι δεν καιγόμουν... Πάει ο Φεβρουάριος.
  • Το Μάρτιο λέει έχει Subways. Aν είναι να κάνουν το ίδιο show όπως πέρυσι στο An και μετά στο Ejekt, δεν πάω. Ε, χέσε με! Κάνε κάτι καινούργιο από το να ρίχνεσαι προς το τέλος του live (και καλά πάνω στην κάβλα σου) πάνω στο κοινό. ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!! Και αυτό με τους Gorillaz τι σκατά είναι τελικά; Gorillaz χωρίς τους Gorillaz; Γιατί; Τι κι αν είναι τσάμπα; Στις 6 Μαρτίου (αν δεν κάνω λάθος) σε video. Uhhh??? Kαι κάτι άλλο! Σας παρακαλώ πολύ, οποιος με ακούει εκεί πάνω (κάτω, αριστερά, δεξιά) μην κάνετε συναυλίες στο Tae Kwon Do. Εκτός του ότι είναι μεγάλος χώρος και χωράει πολλά άτομα και στάνταρ θα σας αποφέρει μεγάλα ποσά στα ταμεία σας δεν είναι χώρος για live. Χτυπάει ο ήχος ολούθε πάνω στα ελενίτ και τους τσίγκους και διαστρευλώνεται σε τέτοιο σημείο που παθαίνεις tinittus στην πρώτη κιόλας νότα. Δεν φαντάζομαι να θέλετε κουφό κοινό, ε;
  • Απρίλιο είπαμε έχει Editors.
  • Mάιο, έ όλο και κάτι θα έχει πριν αρχίζουμε να μαζεύουμε μπαγκάζια για Primavera.
  • Ιούνιο; Ejekt; E,ναι, φαντάζομαι! Και Rockwave;Μάλλον. Λείπει ο Λώρης από τη Σαρακοστή; Mais no!
  • Ιούλιο; Νeil Young. Είπαμε, αυτό δεν θα είναι συναυλία (αν γίνει όπως πρέπει να γίνει και δεν μας φάνε οι κλασικές ελληνικές μαλακίες της τελευταίας στιγμής), θα είναι εμπειρία. Been there, done that! Ο άνθρωπος είναι θεός! Και όχι, δεν είμαι τρελή φαν. ΞΕΧΝΑ ΤΟ! ΑΚΥΡΩΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΤΟΥ!
  • Βάζω στοιχήματα για τον Αύγουστο ποιο μεγάλο όνομα θα έρθει αυτή τη φορά. Πέρυσι, και φυσικά λόγω διακοπών (α ρε Σαμοθράκη) έχασα τους Faith No More. Φέτος, ποιους θα χάσω; Για να ακούω προτάσεις!!! 
  • Ε, μ' αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε Σεπτέμβριο. Άντε, τα κεφάλια μέσα τώρα!
EDIT: 2 Μαρτίου Fiery Furnaces στο An! To ξέχασα αυτό!

8.2.10

B is for Berlin

  • Αυτή η πόλη, όσο όμορφη κι αν είναι, όσο φιλική προς τον χρήστη, αποπνέει μια απίστευτη αίσθηση μελαγχολίας. Είναι τα τεράστια apartment blocks, τα παλιά κτίρια, οι σιδηροδρομικές γραμμές και οι παλιοί σταθμοί του μετρό που σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο μικρός. Και η ιστορία που αναβλίζει από κάθε πέτρα της που σε κάνει να γυρνάς τόσο πίσω. Όχι τόσο πίσω. 20 χρόνια και κάτι. Όταν έπεσε το τείχος εγώ ήμουν 12 χρόνων. Θυμάμαι να παίζει στις ειδήσεις το θέμα, θυμάμαι τον πατέρα μου που (επειδή σπούδασε κι έζησε στην Γερμανία) να μου λέει ιστορίες, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν κατάφερα να συνδέσω τις εικόνες της διήγησης με τα πραγματικά γεγονότα. 
  • Το Βερολίνο έκανε και κάτι άλλο σε μένα. Η μάλλον δεν έκανε: register. Δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα, μερικές ώρες μετά την άφιξή μου στην Αθήνα να αφομοιώσω τις εικόνες. Πληθώρα πληροφοριών σε συνδυασμό με το απίστευτο κρύο και το χιόνι κόλλησαν το σύστημα και ο σκληρός μου δεν ανταποκρίνεται στις εντολές.
  • Θυμάμαι τo Prenzlauer Berg. Εκεί έμεινα. Την Kastanienallee, το Reichstag και το Tiergarten, που τέτοια εποχή ήταν χιονισμένο, απ' άκρη σ' άκρη. Ο Spree παγωμένος, οι δρόμοι τσουλίθρες, χιόνι παντού. To Morgenrot, το vegan cafe, όχι vegetarian! VEGAN! To Donath, το πιο απίστευτο ιταλικό που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου. Eκεί πήρε άλλο νόημα η ammatriciana. H δε πανακότα ήταν παράδεισος. To Drama (gay) cafe, ένα από τα λίγα καφέ που μπορείς να καπνίζεις μέσα. Ένα υπέροχα φούξια καφέ με χρυσές λεπτομέρειες στους τοίχους και τέλειο καπουτσίνο. Ο φούρνος με το τεράστιο πρωινό για δύο με καφέ για 9,90 ευρώ στην Knaackstrasse. Τα currywurst στη μέση του δρόμου και έξω από τους σταθμούς του μετρό, η υπαίρθια αγορά (μέσα στο χιόνι) στην Knaackstrasse, η γλίστρα στην πύλη του Βραδεμβούργου. Το Checkpoint Charlie (είμαι τουρίστας, το ξέρω). Και σκυλιά! Πολλά σκυλιά. Παντού. Σε καφέ, σε εστιατόρια, σε μπυραρίες. Στους δρόμους, με λουριά, χωρίς λουριά. Ο παράδεισος του ιδιοκτήτη σκύλου και του σκύλου φυσικά! Η δικιά μου θα έκανε πάρτι εκεί. Αν δεν πάγωνε, βέβαια!
  • Αλλά αυτό που θυμάμαι περισσότερο γιατί το έβλεπα συνέχεια ήταν τα πόδια μου. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα χωρίς να κοιτάω κάτω. Πού είχε χιόνι να πατήσω, πως να αποφύγω τον πάγο, που είχε νερά να μην βουτήξω τις μπότες μέσα, και τι ήταν αυτό το μαύρο πράγμα που έριχναν στα πεζοδρόμια για να μπορείς να πατήσεις με ασφάλεια και να μην σωριαστείς; 
  • Η απορία του τετραημέρου είναι η εξής: πόσοι Βερολινέζοι έσπασαν πόδι ή χέρι (ή και τα δύο) στην προσπάθειά τους να κινηθούν στα πεζοδρόμια; Εγώ πάντως είδα κάμποσους να τρώνε σάρδες στην Αlexanderplatz.
  • Την επόμενη φορά θα πάω άνοιξη προς καλοκαίρι, να μπορώ να κάνω και ποδήλατο. Και να μην ντύνομαι σαν κρεμμύδι για να βγω έξω.